Sinds kort is de afdeling waar ik werk helemaal gereorganiseerd. Hierdoor werk ik nu ineens met andere collega's waar ik voorheen niks mee te maken heb. Nu is er ook nog een groepsleider aangesteld. Waar we voorheen dus allemaal een soort van eigen baas waren (wat prima werkte) heb ik nu ineens iemand boven me staan. Maar diegene die boven me staat heeft voor het eerst een leidinggevende functie en is totaal niet geschikt voor deze job. Dat vindt zo ongeveer de hele afdeling. Helaas ziet ons management dat niet. Maar goed. Mijn groepsleider is zo gestresst de hele dag en ziet het niet zitten om alles af te krijgen en gedraagt zich heel zenuwachtig. Ook zegt ze steeds hoeveel fouten er gemaakt worden. Echt een heel vervelend begin van onze samenwerking. Ook is de communicatie zo onduidelijk. Eerst zegt mijn chef iets tegen me en daarna is het ineens totaal iets anders. Ik weet ff niet meer wat ik ermee moet. Ga sinds jaren weer helemaal met het verkeerde gevoel naar het werk, terwijl het altijd zo gezellig was. Moet ik nu al wat doen en zo ja, welke stappen moet ik dan ondernemen? Ik hou dit op deze manier echt niet vol.
Ik zou proberen een gesprek met haar aan te gaan en vragen of alles goed gaat met haar en of ze het allemaal wel aan kan omdat je de indruk krijgt dat dit niet het geval is Er zijn vrouwen/mannen die dit gedrag totaal niet door hebben van zichzelf.
Dus met haar en niet met mijn chef? Want mijn chef is ook zo onduidelijk als wat over de werkverdeling.
Ik zou het eerst met haar bespreken want neem aan dat zij het niet leuk gaat vinden mocht ze daar jou chef erop aangesproken worden.
Maar hoe leg je netjes uit dat je iemand gestresst vindt en dat ze overkomt alsof ze het niet aan kan?
Ik zou het vanuit het ik perspectief doen. Dat jij je dus ongemakkelijk voelt en vind dat dingen onduidelijk zijn. En dat je hoopt dat jullie samen dit kunnen verbeteren. Zo zou ik het doen, denk ik
Door feiten te benoemen... "Ik zie dat je....." , en door vanuit je eigen gevoelens te praten, "als dit gebeurd dan voel ik mij...", "Ik krijg het gevoel dat". Hou het bij jezelf en wat het met jou doet en betrek niet allerlei collega's erbij.
precies, maak het vooral niet te persoonlijk zodat zij beledigd kan raken. Dan hoort ze niet meer wat je wil zeggen. Succes
Je schrijft: sinds kort. Hoe kort is sinds kort? Zo te lezen is er heel wat veranderd. En het heeft tijd nodig om aan die veranderingen te wennen. Jullie hebben opeens iemand 'boven' je gekregen terwijl jullie voorheen zo ongeveer eigen baas waren. Vaak lopen nieuwe situaties niet in 1x gesmeerd. In jullie geval zal het helemaal wel even duren aangezien jullie opeens een groepsleider hebben gekregen. Als ik dit zo lees, (maar misschien zit ik er wel helemaal naast), moeten jullie allemaal je draai nog vinden. Het management vindt jullie groepsleider oke. Misschien is zij dan ook wel een prima leidster...maar zoeken jullie de negatieve dingen uit, die extra worden vergroot, om tegen de nieuwe situatie aan te kunnen schoppen. Ik krijg bij het lezen van dit stuk echt het idee dat jullie de nieuwe situatie niet echt een kans willen geven omdat de oude situatie goed was. Maar sommige veranderingen houd je gewoon niet tegen en blijken na een poos, als iedereen weer gewend is, ook prima veranderingen te zijn!! Maar: dat jullie groepsleider elke keer weer de fouten opnoemt is natuurlijk heel vreemd. Hierover zou ik dan ook zeker met haar in gesprek gaan. Aangeven dat jij dit als vervelend ervaart en je de positieve feedback mist!! En als ik er met mijn bovenstaande stuk echt helemaal naast zit....dan nog zou ik nooit in een gesprek tegen mijn groepsleider zeggen dat ze het niet aan kan / er niet geschikt voor is.
Maar wat zeg je dan tegen een groepsleider die jou niet met respect behandeld en grote monden geeft en alleen maar negatief is over hoeveel fouten er worden gemaakt?
Ik herinner me nog dat ze net was aangesteld en dat jij die functie graag had willen hebben Ik denk dat ze heel onzeker is. Voorheen was ze één van de collega's.. nu is ze de leidster en "moet ze zich bewijzen". Dat geeft naar binnen gerichte stress (ik moet het wel goed doen; daarom doet ze zo zenuwachtig) en naar buiten gerichte stress (jullie moeten wel naar mij luisteren; daar komt die grote mond vandaan, het duurt even voordat je je in je nieuwe rol thuisvoelt). Wat ik toen ook al zei.. ik heb het idee dat je met een groep vrouwen werkt en dat er heel veel wordt geroddeld. Ook mss dat er wat afgunst is en dat de groepsleidster het zwaar heeft om iedereen mee te krijgen. Wat niet helpt is om daar als collega's over te roddelen. Mijn idee zou zijn.. in de meewerkende stand.. vraag of je haar kunt helpen, wees aardig. Jij moet wennen, zij moet wennen. En richting je overige collega's om ook een positieve flow te creëren en met z'n allen te zorgen dat het leuker wordt En ja.. de ikgerichte boodschap die eerder werd genoemd vind ik ook een goede oplossing
Ik sluit me aan bij sophy. En wat betreft het volgende: Zoals ik al eerder zei, de feiten benoemen. Ik weet natuurlijk niet wat het exact is dat ze zegt of doet, maar benoem dàt naar, en wat dat met jou doet. Je kunt bijvoorbeeld tegen haar zeggen: je benoemt heel vaak welke fouten er gemaakt worden, en ik begrijp dat dat iets is om aan te werken, maar ik zou ook graag willen horen wat er wèl goed gaat. Ik krijg nu het gevoel dat ik niets goed doe. Zoiets?
Dank voor jullie reacties. Ik snap dat iedereen moet wennen en dat zij mijn leider is vind ik prima. Maar ze bemoeit zich met zaken die haar echt niks aan gaan en ook nog op een bitcherige manier. Ik accepteer gewoon niet dat zij mij afzeikt. Maar dat doet ze dus wel bij anderen, zelfs pkaats vervangend hoofd geeft ze grote mond. Ik probeer te bedenken hoe i haar netjes maar vooral heel duidelijk kan maken dat ze daarmee bij mij aan t verkeerde adres is. Je hoeft nooit onaardig tegen iemand te doen.
Gatsie heb er vannacht gewoon bijna niet van geslapen. Ben er achter waarom ik me zo voel. Ik ben gewoon bang. Bang om grote monden te krijgen en dat ik dan niet weet hoe ik moet reageren en dat ik uiteindelijk maar over me heen laat lopen door haar.
Wat zegt en doet ze dan? Heb je een voorbeeld van wat er is gebeurd? Misschien heeft ze niet door hoe ze overkomt? Of misschien pak je het te zwaar op? Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je bang op je werk zit Anders schrijf je hier het voorbeeld van de ik-gerichte boodschap over op een briefje en leg je het zo dat je je herinnert wat te zeggen als ze weer langskomt Edit: op een constructieve manier