Ik zit met een grote vraag... Manlief en ik lopen alweer bijna 3 jaar in het ziekenhuis. We hebben in die afgelopen jaren alleen maar tegenslagen gehad met als klap op de vuurpijl een miskraam van deze cryo terugplaatsing. Ik weet niet hoeveel meer ik nog kan hebben qua teleurstellingen en verdriet. Momenteel kan ik niets beslissen omdat de pijn nog te vers is, maar ik denk er wel vaak over na of ik nog wel verder wil in dit hele traject en of manlief en ik niet gelukkig zijn zoals we nu zijn met zn 2e. Ik vind het zo lastig! Wie herkent dit en hoe ben je er mee om gegaan?
Lieve Flippo, Met de weg die jullie al hebben afgelegd, voel ik me totaal niet in de positie om jou advies te geven. Maar ik wil ook niet alleen maar meelezen.. Wat jullie doormaken lijkt me zo afschuwelijk zwaar en ik vind het niet meer dan logisch dat je niet nu direct de kracht kan vinden om je weer op te laden en er weer met positieve energie voor te gaan. Ik heb mezelf een tijdje geleden afgevraagd of wij de mmm wel zouden willen, als het zo ver zou komen. Ik weet dat namelijk niet zeker, hoe ondankbaar dat misschien ook klinkt. Wat mij toen heel erg heeft geholpen is mezelf voorhouden dat het geen definitieve beslissing is.. Het feit dat ik dit nu niet wil, zegt niet dat ik daar niet op terug kan komen. Maar ik weet niet hoe dat bij jullie zit, ook ivm leeftijd en zo. Misschien is het wel eens fijn om even niet verder te gaan en gewoon proberen het voor nu los te laten. Dan geeft je hart en je lichaam je vanzelf wel aan wanneer het er echt klaar voor is om het nog eens te proberen. En misschien vind je uiteindelijk berusting in dat het zo ook goed is.. Nogmaals, ik vind het zo lastig om iets te zeggen. Het is een onmogelijke beslissing tussen je hart en je verstand denk ik. Als je jezelf en jullie maar niet kwijtraakt in dit hele proces. Dat zou alles nog veel verdrietiger maken. Heel veel sterkte met alles! Liefs
Liefste Flippo' ik kan je spijtig genoeg ook geen goeie raad geven' maar wil je wel Steunen in deze moeilijke tijd Misschien is het best dat je even tot rust komt en het vraagt inderdaad enorm veel moed en energie om verder te gaan in jullie standpunt dan, maar als jij en je manlief Het Blijven proberen zal er toch ergens slaagkansen zijn? Misschien ga je opgeven en net er naast grijpen..het is jou al gelukt om zwanger te geraken maar spijtig genoeg Niet Gelijk we dat allemaal hoopte voor jou' Maar dat wil niet zeggen dat de volgende keer niet positief kan worden Geef Nooit iets op waar je zo hard voor gevochten hebt kdenk dat we je allemaal hier kei hard gaan steunen en samen vechten voor dat wondertjé! p.s Kbrand voor jou een kaarsje! sarah.x
Ik denk dat we allemaal met die vraag zitten Hoeveel kan ik nog hebben, hoe lang ga ik door, wanneer is het genoeg? Dat elke keer als je denkt dat je nu echt de bodem wel bereikt hebt, zelfs die nog onder je voeten vandaan zinkt. Ik had het heel erg nadat vorige maand onze top-dag6-blasto niet goed was ontdooid. Na een grote teleurstelling is het altijd wat erger.. alles is grijzer.. met een mk is het nog erger... Tegelijk.. wat is het alternatief? Stoppen en nooit moeder worden. Ik wil er niet aan denken, ik ben nog niet klaar om dat te kunnen accepteren. Dus hobbel ik maar door - beetje survival - in de hoop, de vreselijke hoop, dat ik toch nog.. op een dag.. ook zwanger mag worden, blijven, een kindje in m'n armen... Omdat ik wil geloven dat het kan, dat het gegund is. Dus ik denk, ook voor jou, de vechtlust komt terug en dan ga je er weer voor Of, optie twee, de vechtlust komt niet terug en je wordt ook gelukkig met z'n tweetjes.. niet als opgever.. maar als keuze Knuffel! Neem de tijd voor je verdriet, vind het ook zo erg voor je Flippo.. en neem rustig de tijd voor een keuze.
heeeeel moeilijk.....ik denk er ook vaak over na, omdat in onze situatie er maar 2 buisjes zaad zijn (meer is er niet) dus tja, dan houdt het ook snel op. Ik zou je aanraden om even time-out te nemen en op dit moment toe te laten welke twijfels je hebt. Zonder meteen jezelf tot een keuze te willen dwingen....en kun je er evt. over praten met mensen om je heen of met een maatschappelijk werker? Soms is dat ook prettig. Het is een proces waar je in zit en met veel praten komt er soms geleidelijk duidelijkheid. Maar makkelijk is het niet....sterkte meis!
Dank jullie voor jullie antwoorden. Ik wacht maandag nog even af, het gesprek met maatschappelijk werk.
Hey meis, jouw twijfel is zo herkenbaar. Neem de tijd om je verdriet te verwerken, om je opnieuw op te laden, om te kijken wat jullie willen. Kijk ook eens naar andere klinieken, bijv Gent of DD. Kijk waar je jezelf goed bij voelt en neem dan pas een beslissing. En welke beslissing je ook neemt, hij hoeft niet definitief te zijn. Als het voor nu genoeg is, is het voor nu genoeg. Ben je er weer klaar voor over een tijd, dan kan je weer van start. Neem je rust meid... Knuf
Hoi Flippo, wat zijn dat vreselijke dingen om over na te moeten denken.... Na heel wat pogingen en veel teleurstellingen waren we bijna op het punt van stoppen. Om toch alles geprobeerd te hebben besloten we nog 1 a 2 pogingen in Düsseldorf te proberen. Daarna zou het voor ons echt over zijn, alle kracht op, maar vooral mentaal gebroken. We gingen nadenken over wat we na de MMM konden doen, maakten alvast andere plannen. Het blijft een kleine pleister, maar we hadden in ieder geval weer iets anders om naar uit te kijken. Dat we samen gelukkig zouden worden stond voor ons vast. Maar de gedachte aan een leven zonder kinderen van onszelf deed pijn. En dat zou ook niet zomaar over gaan. Onze laatste optie heeft goed uitgepakt. Dat is voor een ander natuurlijk geen garantie. Het heeft ons geholpen om even 3 maanden niets met de MMM te doen. Samen op vakantie en de dingen doen die in de MMM niet altijd makkelijk gaan. Even opladen en weer aandacht voor jezelf en elkaar. Als je enigzins nog kracht kunt vinden, geef dan nog niet op. Wie weet.... Ik wens jullie heel veel sterkte! Liefs TLC81
Lieve Flippo, Ik heb heel vaak met dezelfde gedachten als jou rondgelopen.. En zelfs nu denk ik pff wat als deze poging niet lukt... moeten we stoppen... zaldat beter zijn voor ons... En dan denk ik we kunnen het met ze 2tjes.. maar als k dan weer denk aan sinterklaas, kerstdagen, verjaardagen met alle kleine kinderen denk ik .. Nee dat ga ik niet trekken... Dus we gaan door... maar wanneer is het genoeg|? Ik denk dat niemand er echt een antwoord op heeft maar dat je gewoon door moet gaan tot wanneer jij je er nog steeds goed bij voelt en denkt dat je nog een kans maakt... En ja soms denk k well.. zal het echt zo zijn als we er helemaal klaar mee zijn en et loslaten we spontaan zwanger raken... het is allemaal zo frustrerend en je moet op je pad zoveeel keuzes maken... Ik denk dat jij zelf het beste weet wat je nog aan kan... Luister naar je lichaam en luister naar je hart meis.. Heelveel sterkte en succes en ik hoop dat je droom uit mag komen en je ook gewoon zo snel mogelijk een lief klein babytje in je armen mag houden! xxx
Heeel begrijpelijk dat je er nu zo over denkt meis.... Het is zeker niet niks wat je doormaakt, ik kan me het maar enigzins voorstellen omdat ik nog nooit zwanger ben geweest, maar het lijkt me het ergste wat je kan overkomen. Eindelijk na al die tijd lukt het en lijkt het goed te gaan...en dan dit.. Dat heeft echt wel even tijd nodig. Je zou misschien eerst sowieso een pauze in kunnen lassen, niet van een maandje, maar zeker een aantal maand. Geef jezelf de ruimte en dan zul je vanzelf voelen of je door wilt gaan of niet. Ik denk wel dat je er helemaal klaar voor moet zijn om te stoppen.. Zodat je later niet spijt krijgt. Ik begrijp mensen die ermee stoppen wel steeds beter.. Soms is het beter om iets af te kappen zodat je door kunt. Voor onszelf is dat punt nog niet bereikt. Wel hebben we afgelopen zomer bijna 3 maand niks gedaan, ik was er eerst ook helemaal klaar mee, maar langzamerhand kwam dat gevoel van hoop en we gaan ervoor weer terug. Ik kan je alleen maar meegeven; geef jezelf de tijd om eerst dit verdriet te verwerken.... Sterkte!