ze noemt mij mama weet dat ik Mirella heet maar zegt ze nooit als ik vraag wie is de liefste papa van de wereld dan zegt ze wel Papa Andre
Mijn oudste dochter noemt mij en mijn man ook wel bij de voornaam. Ik vind dit niet zo erg. Het is een oefening in het leren dat iemand meerdere rollen heeft, ik ben memmie, tante (voor mijn nichtjes en neefjes), buurvrouw, partner... mijn moeder is beppe, mem, enz... Ik vind het ook fijner als ze mij mem noemt, er zijn tenslotte maar twee kindjes op de hele wereld die het voorrecht hebben om mij zo te noemen. Zo kan je het hem misschien ook nog uitleggen.
hier doet zoon het ook wel eens maar als hij mijn naam zegt reageer ik niet en dan gaat het al snel over op mama. mijn kinderen hebben mij mama te noemen. een klasgenootje moest haar ouders bij de voornaam noemen die wilde dus geen papa of mama genoemd worden. ik vind dat zo afstandelijk
Deed ik vroeger altijd als m'n moeder niet luisterde. Werkte (en werkt) perfect Verder vind ik je niet echt streng hoor. Ik denk dat ik het zelf ook zo gedaan zou hebben. Gewoon op een leuke manier, kort en dan klaar. Als ze het vaker doet zou ik het negeren.
haha ja en ik maakte dan ook zo'n riedel met 10 varianten erop om te pesten. kreeg meteen de aandacht hihi maar ik zou ook niet door mn kinderen smnee genoemd willen worden.. (eerst maar zorgen dat ze komen hihi)
Nee hoor, ik vind je niet te streng! Ik denk er precies hetzelfde over namelijk. Mijn neven noemen hun ouders altijd bij hun voornaam en dat vond ik als kind zo vreemd en nog steeds vind ik het een raar gehoor.
Zo gaat het hier ook bij mijn man En zodra ze zijn naam noemt, hoort hij het opeens wel Verder noemt ze ons soms bij de voornaam maar wel op een manier waaruit duidelijk op te maken valt dat ze het zelf erg interessant vindt klinken. Zo heeft ze op een dag mijn ouders ook papa en mama genoemd (en dan ook nog met een soort Fries accent, zoals ik het waarschijnlijk zeg ) Het klonk heel schattig en volgens mijn ouders deden we dat allemaal rond die leeftijd Ben het overigens met je eens, vind het zelf ook not-done dat mijn dochter ons bij de voornaam noemt dus heel speels zeg ik dan wel iets als 'aaaaah, mama is gewoon mama hoor' maar ik leg er verder geen nadruk op Grote kans dat ze dan juist blijf doorgaan Overigens vind ik het ook 'storend' wanneer ze je of jij tegen mij zegt. Heb liever dat ze dan 'mama' zegt...
In een bepaalde fase vond ik het ook niet erg, ze testen het toch een keer uit. En idd, gewoon uitleggen dat het je naam is, maar voor hen toch mama bent. En dan verder ook geen aandacht meer aan besteden. Vind het niet streng hoor, maar meer als normaal.
Hier heeft onze dochter het ook een tijdje gedaan en hoe meer aandacht ik eraan gaf hoe interessanter ze het vond om mij bij de voornaam te noemen. Dus toen heb ik het maar zo gelaten en het is vanzelf weer over gegaan en noemt ze me weer gewoon mama.
Mijn zoontje deed het ook. Ik had daar niet zo n moeite mee, maar andere mensen (zus, vriendin enz) vonden het nodig hem steeds erop te wijzen dat ik mama was. Daardoor werd het alleen maar erger. Uiteindelijk, toen iedereen snapte dat ze er niets meer van moesten zeggen is het ook overgegaan. Ging wel in fases overigens Het ging van Ramona naar Mamona en toen naar mama of Mammieeeeee
mijn man zijn zus en broer hebben een nieuwe partner met kinderen, 2 samengestelde gezinnen. Die zeggen dus continue papa die en papa zo. Dat heeft onze dochter ook een tijdje gedaan, die dacht gewoon dat het zo hoorde en toen ik op het kdv werkte waar zij zat deed ze het expres, de andere kids riepen natuurlijk Tulip! en als ik haar zag met buitenspelen deed ze dat ook....moest er wel om lachen. Dan is het ook zo weer over.
Direct er een hele uitleg aan gaan koppelen, vind ik persoonlijk -ook als je dat op een leuke of grappige manier doet- echt veel te veel aandacht geven aan zoiets. Thirza doet het ook wel eens incidenteel, mijn man of mij bij de voornaam noemen. Ligt een beetje aan de situatie of en hoe we reageren. Als ze serieus onze aandacht wil, negeren we het gewoon en komt ze daarna altijd gewoon met papa of mama. Als ze grapjes loopt te maken of gewoon heel spontaan ons bij de voornaam noemt, reageren we passend daarbij. Ons basisprincipe is ook echt dat wij papa en mama zijn en zo genoemd worden, maar ik ga niet elke keer als dat zo voorkomt, direct van alles aan haar uit zitten te leggen wat daarin wel of niet gepast zou zijn. Naar mijn idee versterk je het daarmee juist.
Ik ben het met je eens dat ze mama moeten zeggen maar ze krijgen allemaal een fase waarin ze ontdekken dat mama ook een naam heeft en dat is natuurlijk reuze grappig! Hier werd een paar keer onze naam genoemd en toen was de lol eraf.
Mijn zoon is even oud en noemt ons ook heel af en toe voor de grap -of omdat hij het iemand anders hoort zeggen- bij de voornaam. Voor mij heeft het te maken met het leren dat bij iedereen een naam hoort, dus ook bij papa's en mama's. Ik heb er nooit aan gedacht hier verdere uitleg aan te geven oid, ik kan er enkel om glimlachen.
Is het nu niet een beetje zijn leeftijd ervoor. Hij hoort tenslotte iedereen jouw bij je voornaam noemen waarop jij reageert. Mijn buurmeisje is nu 2,5 en noemt haar mama ook bij haar voornaam, zeker als de telefoongaat, dan is het een papagaaitje Heel cute. Ik zou gewoon iedere keer zeggen dat het voor hem mama is.
Oh, dit vind ik hilarisch! Tja, wat werkt, dat werkt. Mijn dochter wil mij soms ook met mijn naam aanspreken, maar ik zeg dan rustig dat ik voor haar en haar broertje mama ben. Ze wist al best vroeg wat mijn naam is, op het KDV (lang geleden) werkte een leidster met dezelfde naam, vonden alle kinderen daar wel een grappig iets.
Hoe moet ik me dat voorstellen? Ze mag dan niet bijv vragen: "Mama, wil jij met mij een puzzel maken?" maar: "Mama, wil mama met mij een puzzel maken?"
Ons zoontje noemt ons gewoon papa en mama. Hij weet onze namen wel, en gebruikt ze zo af en toe ook gewoon. Vanmiddag bijv, toen was ik bij een vriendin, en haar zoontje riep mij. Toen riep mijn zoontje mijn naam ook, vind dat ook wel grappig. Ik schenk er in ieder geval niet te veel aandacht aan, want dan vindt ie het alleen maar leuker.