hoe vaak komt het voor depressie en stress na bevalling

Heb je redenen om je hierover zorgen te maken zoals een grotere kans op pnd/ppd dan de meeste mensen?
Als dit zo is (hier bijv. door zware depressies in het verleden en voor mijn zwangerschap helemaal gestopt met antidepressiva na een lange stabiele periode), zou je een plan kunnen schrijven waarin staat wat voor jou signalen zijn waaraan je kan merken dat je in een depressie raakt en met wie je contact kunt opnemen etc. Echter kan ik dit uit je verhaal niet opmaken.

Echter zit er een verschil in een echte depressie en sombere gevoelens hebben of onzeker zijn.
Ik denk dat die sombere en onzekere gevoelens veel vaker voorkomen dan een echte depressie en ik denk dat die gevoelens best voor kunnen komen in de kraamtijd, dat wil echter niet zeggen dat je dan ook meteen depressief bent of wordt.

Is er een reden dat je hier bezorgd om bent?

 

Goede voorbereiding is nooit mis, zou alleen jammer zijn als je je zorgen gaat maken om iets waarvan je nog niet weet of het gaat gebeuren.
Mocht je wel sombere gevoelens krijgen schaam je er dan niet voor, de hormonen gieren door je lijf en je slaapt minder naast alle emoties en veranderingen.

Succes met de laatste loodjes en ik hoop dat je een prettige kraamtijd hebt straks!

 

Ik werd overspoeld met verdriet. Geen idee waarom precies, maar ik was intens verdrietig, voelde alsof ik echt verdronk in mijn emoties. Dat was heel naar. Maar niet ongewoon, want er bestaan nu eenmaal de bekende kraamtranen. De een heeft daar meer last van dan de ander. Toch ging het bij mij echt mis. Door een combinatie van ernstig slaapgebrek, langdurige ernstige bloedarmoede en weinig steun. (Man was direct alweer aan het werk, familie woont ver) Daarnaast was ik zelf ook erg eigenwijs en vroeg niet om hulp en vond dat ik ondanks mijn subtotaalruptuur, knip en bloedarmoede, alles zelf moest doen qua o.a. huishouden.
Waak hiervoor! En trek tijdig aan de bel.

 

Ik denk dat veel moeders, last krijgen van negatieve gevoelens, in meer of mindere mate. In het begin, door slaaptekort, onzekerheid, veranderd leven etc. Er gebeurd zoveel, er zijn maar weinig vrouwen die op de roze wolk springen na de bevalling en er niet meer vanaf donderen.. voor sommigen is dat een huilbui van 5 minuten per dag, een andere heeft de pech dat het langer aanhoud..

Het hoort er gewoon een beetje bij, net als de momenten van uber-verliefd zijn op je kleintje, genieten van het nieuwe gezin. Een emoties-achtbaan..

Ik heb aan de bel getrokken toen ik door de negatieve buien echt belemmerd werd in mijn doen..

 

Ja, hier bijna hetzelfde meegemaakt na de bevalling van mijn zoontje.
Vooral het slaapgebrek brak mij totaal op en gaf mij paniekaanvallen, stress etc etc.
Toen ik eindelijk na 2-3 maanden weer m'n "normale" 6-7 uur kon slapen per dag ben ik eigenlijk heel snel weer opgeknapt.

 

Van je buik missen, word je niet depressief hoor. Dat is wel even van een totaal andere orde dan depressie...
Het kan wel zijn dat je depressief bent en dat 1 van de dingen die daarbij horen, is dat je het vreselijk vindt dat die buik er niet meer is, maar dat die buik weg is, is geen oorzaak voor een depressie.

Het komt maar weinig voor overigens. Dat zegt totaal niets over de vraag of jij het wel of niet gaat krijgen: daar kun je nu op voorhand totaal geen enkele voorspelling over doen. Het heeft dus ook weinig zin om je er zorgen over te maken... als het gebeurt, gebeurt het en zul je er dan mee moeten dealen. Maar de kans is dus het allergrootst dat het niet gebeurt, dus om die reden zou ik me er gewoon niet druk om maken.

Wat wel kan, en dat maak ik nu zelf voor de tweede keer mee, is dat de zorg voor je kindje zo intensief is en het slaapgebrek zo enorm, dat je daar zelf heel erg moe van bent.
Onze oudste was een huilbaby door kiss-syndroom, reflux, eczeem en koemelkallergie en chronisch ontstoken neusamandel/oorontstekingen. Daardoor huilde ze dus heel veel en sliep heel weinig. Had daarbij altijd ons nodig om in slaap te komen. Daar ben ik wel bijna aan onderdoor gegaan, (maar eigenlijk vooral omdat dat heel lang duurde, voor we dat onder controle kregen: ze is uiteindelijk pas met 23 maanden door gaan slapen en we hebben maanden achter elkaar zelf daardoor maar 2-3 uur per nacht kunnen slapen, verdeeld in 6-7 etappes ).
Nu zitten we opnieuw met een baby die erg veel zorg vraagt door een lichte hartafwijking, waardoor we inmiddels in 2 weken tijd 3 keer op de spoedeisende hulp hebben gestaan. En nog een 4e keer vanwege stuipen, die ws veroorzaakt werden door heftige pijn door reflux-klachten, (die verergerd zijn door de medicatie voor de hartafwijking ). Caitlyn is nu een aantal malen al opgenomen geweest in het ziekenhuis, en ook dat is dus erg intensief, vraagt erg veel energie van ons.
De kunst is om prioriteiten goed te verdelen, (huishouden staat hier op een erg laag pitje, sociale contacten evenzo), en om om hulp te vragen. Familie en vrienden die hulp aanbieden? Direct aannemen!
Dat hebben we bij mijn oudste dochter te weinig gedaan en doen we nu dus wel. Mijn ouders komen komende week weer even helpen, vrienden hebben ook al aangeboden om eens te komen helpen in huis. Anderen hebben aangeboden om op Caitlyn te kunnen passen, (mensen met een medische achtergrond, wat qua idee voor onszelf wel zo fijn is, omdat je dan weet dat zij kunnen doen wat wij van verpleegkundigen in het ziekenhuis hebben geleerd, als dat nodig zou zijn). CB is hier nu 2 keer thuis geweest om te wegen en te kijken wat zij verder aan ondersteuning kunnen bieden: scheelt weer een hoop gesleep daar naar toe.
Met dat soort dingen maak je het jezelf dan gewoon gemakkelijker.
En verder gewoon zorgen dat je slaapt zodra je kunt slapen. Ben nu even wakker, maar heb vanaf vanavond 21 uur liggen slapen al en ga zo dus weer lekker verder pitten Morgen is mijn oudste dochter naar de gastouder en pak ik overdag dus ook even de slaap die ik kan pakken, als Caitlyn tenminste een beetje wil slapen.

Maar ook hiervoor geldt: de kans dat de zorg voor je kindje zo intensief is dat nadenken over dit soort dingen nodig is, is maar klein. Ik zou me er dus niet vooraf heel druk over maken: je hebt er toch geen invloed op of dit soort dingen wel of niet gebeuren...

 

Ik had vanaf de 3e dag na de bevalling ineens dat ik onwijs kon huilen als ik naar milan keek of zijn naam hoorde.. En heel moe was en hormonen enz.. Heb wel lekker gejankt als dat "moest" en hier luchte het gedeeltelijk op toen ik eindelijk naar buiten mocht.. Scheelt wel we woonden hier pas 4 dagen toen ik beviel dus het voelde ook niet als thuis

 

Ik heb zelf angststoornis en vermoedelijk adhd. Loop ook al ruim 10 jaar bij het ggz, maar toch maak ik me er niet zo druk om. Ik zie wel hoe het gaat. Ben eerlijk gezegd niet zo bang dat ik in een postnatale depressie terecht kom, maar het kan natuurlijk altijd.
Het enige waar ik bang voor ben zijn mijn capaciteiten zelf als moeder straks.
Mocht je er echt bang voor zijn, dan kan je er volgens mij altijd over praten met de huisarts of ggz.

 

Eileen engels heeft een mooie site over depressie na bevalling (hormonen)