Heb ik een verkeerd idee hierover¿¿¿

nee mijn perspectief is hetzelfde als het jouwe. Niemand hoeft te weten wanneer mijn bevalling begint en het verloop ervan. Dat was iig bij de eerste zo, nu moeten we iig of mijn zusje of mijn moeder verwittigen om op onze dochter te passen. Maar verder niks hoor.

En ook al vindt schoonfamilie dat wel, daar hoef je van mij geen gehoor aan te geven.

 

Ik vind niet dat je overdrijft hoor.
Ik wil ook niemand "nop de gang " hebben staan en meteen in de kamer hebben als ik net ben bevallen.

Ik heb een goede band met mijn ouders (schoonouders heb ik niet) en toen mijn dochter werd geboren wisten ze wel dat het begonnen was, hebben we s'nachts wel meteen gebeld maar ze zijn de volgende morgen rond koffietijd de kleine komen bewonderen.
Alhoewel ze heel dichtbij woonden hadden we er allemaal geen behoefte aan dat ze middenin de nacht langs kwamen.

Ik wil het nu ook samen doen, ws bellen we wel even als ik naar het ZH ga maar we nemen en krijgen alle tijd die we nodig hebben.

 

Ik denk dat het gewoon een hele persoonlijke kwestie is. Zodra de weeën zijn begonnen komt mijn oma naar het ziekenhuis, die blijft of op de gang wachten of ze is gewoon bij de bevalling. Mijn zus pakt meteen het vliegtuig vanuit Engeland en komt 3 weken bij mij logeren om haar neefje te leren kennen. En ik verwacht dat zodra de kleine is geboren en alles goed is gegaan mijn familie hem komt bewonderen. Ook de schoonfamilie is welkom ondanks ik daar geen band mee heb.

Maarja dat is wel omdat ik mij zelf daar het fijnst bij voel. Ik weet zeker dat mijn familie mij ook zou respecteren als ik daar anders over dacht.

 

Same here ik wil ook niemand erbij.Alleen de nodige mensen.En dat is me prima bevallen. Bij mn dochtertje ben ik ingeleid ze wisten dat we in het ziekenhuis waren en verder afgesproken dat wij zouden bellen als ze geboren was. Nu is het zo als het in de nacht komt dat ik mijn moeder bel verder bel ik mijn schoonouders niet uit bed die horen het vanzelf.

 

Ik zou zelf niemand, behalve mijn man en benodigde ziekenhuispersoneel/verloskundige, bij de bevalling willen. Ik ben altijd erg op mezelf en kan alleen ontspannen als er zo min mogelijk mensen om me heen zijn.
Bovendien is mijn moeder een paniekmiep. Ze kan er totaal niet tegen als ik pijn heb en ik merk ook vaak dat haar spanning overslaat op mij. Iets wat ik dus echt niet wil.

Dus nee, ik vind je idee erover totaal niet vreemd hoor!

 

Ik vind het helemaal niet vreemd.
Wij willen ook het liefste pas bellen als de kleine er is en dan geven we aan wanneer ze waarheen kunnen komen (afhankelijk van of we snel na de bevalling naar huis mogen, medische indicatie). Van beide kanten wordt dit ook gerespecteerd.

Het ligt aan het tijdstip of we de hond even elders onder kunnen brengen zodat het voor mijn ouders ook een verrassing is of dat ze opgehaald wordt door mijn ouders maar dat zien we op dat moment wel want dat hangt er een beetje vanaf.

Hier mag bij de bevalling 1 persoon extra aanwezig zijn naast d'r partner maar wij gaan het samen doen.

Als de opa's en oma's (en broers en zussen) willen komen voor de kleine in de kraamperiode krijgen ze daar alle ruimte voor. Maar wel even een belletje vooraf maar dat vinden ze zelf ook niet meer dan normaal gelukkig.
Maar het zal er ook wel mee te maken hebben wat je gewend went. Wij bellen altijd eventjes voor we langswippen.

 

overigens maakt het mij na de bevalling allemaal niks meer uit hoor. Bij de eerste stonden ouders en schoonouders en de ooms en tantes midden in de nacht om nog te komen kijken. Was heel gezellig, zomaar een half uurtje.
Nu zou dat van mij ook weer mogen, maar omdat als het weer s nachts is onze dochter natuurlijk nog slaapt en wij haar s ochtends als eerste kennis willen maken met haar broertje/zusje. Daarna is iedereen welkom.

Opa's, oma's en oom's en tante's hoeven van mij niet te bellen als ze willen komen.

 

Nee hoor ik vind dit heel normaal.

Toen ik zwanger was van de eerste heb ik ook steeds duidelijk gezegd naar de familie toe dat ik echt niet ging bellen als het begonnen was.
Maar uiteindelijk zag ik mijn moeder bijna een zenuwinzinking krijgen omdat ik maar over tijd bleef gaan.

Dus toen ik eindelijk in het ziekenhuis lag om te bevallen (42+6) hebben we toch maar gebeld, ook toen bleek dat het een spoedkeizersnee zou worden.

Bij nr 2 werd dit alles toch wat moeilijker omdat er oppas nodig was voor de oudste . Die hebben we de avond voor de keizersnee naar opa en oma gebracht (tja kunt het kind moeilijk alleen in huis laten)

Ik zou het ook niet zien zitten als opa's en oma's op de gang lopen te ijsberen. Dus hier kwamen ze pas richting ziekenhuis toen ik weer met kind op de kamer lag. Zo gebeurde het ook dat mijn buren (toevallig aanwezig in het ziekenhuis) het eerder wisten dan de opa's en oma's. Tja zulke dingen kunnen nu eenmaal gebeuren.

 

Ons verhaal lijkt praktisch hetzelfde. Ik heb dan wel niet dezelfde mate van hechtheid naar mijn ouders, maar ik zie of spreek ze wekelijks. Mijn ouders respecteren mijn privacy ook heel erg en weten dat ze toch wel binnen afzienbare tijd bij me mogen en de baby mogen bewonderen.

Mijn schoonouders dus zoals bij jou. Schoonmoeder heeft al vaak te kennen gegeven dat ze op de gang willen wachten. Ik heb op mijn beurt al een aantal keer gezegd dat ik het heel belangrijk vind om samen als gezin te 'starten' en dat ik op mijn gemakje ( voor zover dat kan uiteraard... ) wil bevallen en wil voeden na de geboorte.
Mijn vriend vond het eigenlijk wel ook een fijn idee dat zijn ouders in de buurt zijn ( ofwel op de gang of familiekamer ), zodat hij steun heeft aan hen. Ik heb daar dus wel moeite mee... Zowel met het feit dat zij daar zouden wachten als ook met het feit dat ik hem dat niet wil ontzeggen... Want inderdaad, ook hij wordt papa en zo'n bevalling als man meemaken is niet niks...
Ik heb heel duidelijk gezegd hoe belangrijk ik het vind dat we samen zijn, maar ik ben toch een beetje aan het twijfelen gebracht. Hij zegt wel...'ja... je hebt gelijk, jij moet het zware werk leveren en ik begrijp dat je zeker met de eerste voeding ook privacy wil'.

Hij heeft toevallig afgelopen weekend, toen mijn schoonmoeder weer enthousiast zei hoe leuk het zou zijn als zij op de gang wachten, gezegd dat ze het wel zouden horen als het kindje er is.
Of het door is gekomen weet ik nog niet.... en eigenlijk wil ik nog wel even met mijn vriend daarover in gesprek om te peilen in hoeverre hij het belangrijk vind dat ze wel in de buurt zijn.
Ik wil dat het voor mij, maar ook voor hem een prettige ervaring is.

Ik snap je dilemma! Vervelend dat je het gevoel hebt vooral een kleinkind te krijgen voor hun en dat jij als nieuwbakken moeder eigenlijk op een tweede plek komt.
Lastig! Ik stoei er ook mee!

 

Volkomen begrijpelijk! lijkt wel of sommige mensen zichzelf belangrijker vinden dan de aanstaande ouders zelf!!
Snap dat het voor naaste familie en vrienden ook erg spannend is, maar het is en blijft jullie bevalling. En dat heeft iedereen te respecteren.

Bij mijn eerste, moesten we de camera nog ophalen bij mijn schoon ouders omdat ik 5 weken te vroeg bevallen ben. Mijn schoonvader kwam midden in de nacht de camera aan de deur brengen. Hij weigerde naar binnen te komen, vond dat het ongepast was. Het was immers onze bevalling.
Wat ik wel erg vervelend vond is dat mijn vriend de volgende ochtend zijn voetbal moest afbellen omdat ik aan het bevallen was, en de trainer blijkbaar zijn mond niet kon houden. Dat wij in de loop van die dag van iedereen al berichten kregen om succes te wensen met de bevalling.
Mocht het dit keer weer gebeuren dat moet hij maar een smoes verzinnen waarom hij niet komt, want ik vond het erg storend.

Deze keer passen mijn schoonouders op onze dochter zodra de bevalling begint.
We hebben al wel duidelijk aangegeven dat we onze dochter als eerste kennis willen laten maken met haar zusje, voordat anderen welkom zijn!
Dit vonden ze erg logisch!

Doe lekker waar je je zelf goed bij voelt. Je kunt je bevalling niet overdoen! En dan mensen zich voor het hoofdgestoten voelen dat is hun probleem!

Succes met de zwangerschap en bevalling!

 

Ik vind dat je gelijk hebt..
Het is een heel bijzonder moment, die je niet zomaar met iedereen wilt delen! Het is jouw bevalling dus jij bepaald wat je wil!
En ik snap wel dat je ze er bij wilt betrekken..
Maar eerlijk gezegd als ik zou bevallen en iedereen zou op de gang wachten zou mij echt geen goed gevoel geven..

 

Meid voel je niet schuldig: de meeste vrouwen willen gewoon in alle rust bevallen zonder familie in de kamer of op de gang! Het is jouw bevalling en het is belangrijk dat jij je op je gemak voelt. Hoe beter jij je kunt ontspannen hoe vlotter de bevalling (over het algemeen) verloopt, dus eigenlijk bewijs je ze een dienst door ze er niet bij te willen want dan zijn ze nog eerder opa en oma

Laat je vriend evt. Met ze praten en hem laten aangeven dat het niet alleen jou keuze is om het "alleen" te doen, maar dat hij daar ook volledig achter staat. Daarnaast in je bevalplan op laten nemen dat je geen wachtende mensen op de gang wil hebben! En gewoon pas bellen als het kindje er is en jullie eerst met zijn drieën hebben genoten! Bespreek dat laatste ook duidelijk met je man, want heb wel eens verhalen gehoord van mannen die in hun enthousiasme iedereen afbelden terwijl de vrouw nog op de uitslaapkamer lag ivm keizersnede. Vrouw komt terug en de familie zit al in de kamer met baby op de arm

 

o ik herken het zoooo.
je overdrijft helemaal niet!

hier ook een super schoonfamilie maar ook mijn schoonmoeder is de laatste weken van mijn zwangerschap getrouwd met de telefoon. Ze wil dan zelfs niet te ver van huis wezen want stel me baby wordt geboren.

nu is dit mijn laatste zwangerschap en ik wil zo graag na de bevalling lekker met ons 3 andere kindjes genieten van onze 4de kleine. en pas een paar uren na de bevalling bezoek ontvangen, maar weet dat schoonouders direct in de auto springen zodra ik bevallen ben en jawel, binnen 10 min hier op de stoep staan.

en mijn man belt ze al als ik nog niet eens de placenta eruit gegooid heb. dus tja, ken je nagaan. nog niet eens gewassen gehecht of wat er ook nodig is, staan daar al schoonouders met hun kop om de hoek van de deur; mogen we er al in? mogen we er al in? VRESELIJK!

en ik kan ook maar niet tot mijn man zijn hersens doordringen dat ik dat niet WIL!

hierdoor zie ik ook ontzettend op tegen de bevalling. Hij gebruikt als argument, maar jou ouders worden toch ook direct gebeld. Ja dat is waar, maar die moeten bijna 2 uur rijden voor ze hier zijn!! en zijn ouders moeten nog geen 10 min te rijden voor ze hier al zijn!

tevens is mijn schoonmoeder zo een type die ALTIJD ALLES op zichzelf betrekt. Dus als we het naar haar zin niet goed op gelost hebben, is zij o zo zielig.
Lijkt wel of mijn man dat niet aan kan ofzo. Ik weet het niet. Maar hij is o zo bang dat zijn ouders zich achtergesteld voelen. Ze mogen het best direct weten hoor als de baby geboren is, Maar is het dan heel erg als we even een paar uurtjes voor ons zelf willen? ik heb daar tenminste behoefde aan. zal wel weer een ruzie tussen hem en mij worden.

 

Vind het ook maar normaal dat zij met jou en je man rekening houden en niet omgekeerd! Vorige keer pech gehad dat we het direct aan ouders moesten laten weten dat het begonnen was. Mijn water brak toen ik bij schoonouders was dus ja, die waren erbij toen we naar ziekenhuis vertrokken en mijn ouders moeten bellen want die waren paar dagen op reis. Uiteindelijk is zoonlief maar 32 uur later geboren maar familie zat dus echt te wachten! Vanaf manlief liet weten dat zoontje geboren was, zijn ze allemaal direct in auto gesprongen en naar ziekenhuis gereden. Resultaat: ik lag echt net op de kamer met zoontje die ik ook nog maar net bij me had en kon bewonderen, was doodop want meer dan 36 uur wakker en niet gegeten, en ze waren daar al. Was eigenlijk achteraf gezien echt niet leuk. Heeft voor mij vooral het moment van de geboorte toch wat vergald.
Nu ik begrijp heel goed dat ze je aan het twijfelen hebben gebracht hoor. Ik weet wat het is want heb het vooral met schoonfamilie meegemaakt. Op tijd en stond aangeven hoe jullie het willen en tot hoe ver ze mogen gaan, en dan voornamelijk als de baby er is! Bij mijn schoonfamilie was het het allereerste kleinkind en achterkleinkind! De eerste maanden waren best zwaar wegens darmkrampen van zoonlief en reflux en dan opeens bleek hij ook telkens hij een groeisprongetje te hebben, enorme behoefte te hebben aan clusteren. We hebben dit ook allemaal moeten uitzoeken via dokters en osteopaat en Kind en Gezin (is zelfde als Consultatiebureau bij jullie) EN eigen ondervinding. Schoonmoeder heeft nooit kind met die krampen/reflux/borstvoeding gegeven / gehad maar had overal commentaar op! Reflux was zo'n moderne uitvinding, borstvoeding geef je om de 3 uur, dus op vaste tijdstippen, groeisprongetjes dat was zever enzovoort. We waren al zo op zoek naar het waarom en dan telkens we wat gerustgesteld waren en we een antwoord hadden en wisten hoe we ermee moesten omgaan, werd dat de grond ingeboord door schoonmoeder. Ze dacht echt dat ze alle antwoorden wist! Bracht me paar keer ook aan het twijfelen met een verkeerde reactie naar zoontje toe, waardoor krampjes erger waren. Grrrrr! Ook wat betreft het omgaan met onze zoon en respect naar ons als ouders toe, was ook een grens die ze vaak overschreden. Vanaf we binnenkwamen bij hen, direct zoontje wegnemen, constant hem opeisen, soms gewoon niet willen afgeven, zich ook aan hem vastklampen ... ik kwam er gek van en manlief ook op de duur. Telkens als één van hen zoonlief vasthad, en ik moest bvb borstvoeding geven of hij werd moe en moest in de mand van wandelwagen, was dat soms minutenlang tegen dat ze hem wilden afgeven. Ze vroegen ook nooit toestemming of ze hem mochten nemen uit de mand, of ermee naar buiten mochten. Telkens we onze rug draaiden en een paar luttele seconden weg waren in andere kamer, was er één van hen die hem wegnam of opeens zonder muts met hem buiten liepen en zo. (zoonlief erg verkoudheid en oorontstekinggevoelig het eerste jaar dus buiten zonder hoofddeksel was een grote njet!) Ik kwam gewoon gek. Ze waren trouwens wel zo slim dat te doen als we even uit de kamer wegwaren dus het besef was er zeker dat ze iets deden waarvan ze wisten dat we het niet graag hadden. Op de duur wilde ik gewoon niet meer gaan. Manlief dat dan duidelijk gemaakt en was toen even beter. Schoonmoeder gedroeg zich op bepaalde momenten echt alsof zij de moeder was en had enorme moeite te beseffen wat grootmoeder zijn betekende. Zelfs nu nog als hij daar een dag verblijft, is het met tegenzin dat ik hem achterlaat. Ik geef telkens mee hoeveel melk, eten, wanneer enzovoort en ze negeert dat telkens. Babyfoon legt ze nooit aan, ook al is het een erg groot huis en ligt zoonlief boven, afgesloten van waar schoonmoeder beneden zit door 4 eiken deuren en hoor je zoonlief echt niet wenen. Maar neen, is niet nodig hoor! Blijkt hij dan maar helft van potje eten gehad te hebben en in plaats daarvan dan frieten gekregen te hebben enzovoort. Aaaarrgrhh! Twee dagen terug ook weer van dat: zoonlief (is nu 18 maand) heeft soms zo'n woede aanvallen, is nog maar recentelijk dat hij dan boos wordt en zich op grond gooit en zo.We negeren hem dan en helpt wel. Maar meneertje wilde nu al voor 3e dag op rij niet eten (zijn er nu achter gekomen dat hij niet meer in zijn eetstoel met zo'n blad voor wilde zitten, maar gewoon ook op stoel aan tafel wilde eten) dus wij ok, niet warm willen eten is ook voor eerste uren geen koek en zo. Kwamen bij schoonouders toe, legden dat uit. Opeens verdween schoenmoeder met zoontje naar de keuken. Ik luisterde al om te horen of de keukenkast niet openging, maar neen. Opeens komt zoon al kauwend en slikkend binnen. Ik kijk raar en heb erop gereageerd. Schoonmoeder direct: ja maar ja hij had een friet van vanmiddag nog zien liggen en heeft die gepakt. Ik kon er niet echt meelachen. Ze zag direct dat het me niet aanstond. Was uiteraard zever haar uitleg, hoe kan een kind van 18 maand en 80 cm groot op het aanrecht komen en daar dan nog uit een kom een friet halen ... Als zoontje bij haar is, doet ze eigenlijk gewoon wat zij wil met hem! En dan bedoel ik echt waar zij zin in heeft, of het nu goed is voor zoontje of niet! Als hij er in de namiddag is, houdt ze hem opeens de hele tijd op, zodat ze vanalles kan doen met hem dat ze leuk vindt! Hij slaapt elke middag nog een uur of twee en dan opeens niet. Resultaat: zoontje is dan tegen dat we naar huis gaan, doodop, onhandelbaar, wil dan ook niet echt meer eten, wil dan slapen, wordt dan volgende ochtend supervroeg wakker want honger en uitgeslapen. Of ze verdwijnt dan opeens met hem als we bij hen zijn, blijkt ze hem opeens om 2u in namiddag opeens in bad te steken, zonder te vragen of dat ok is. Is dus niet ok, zoonlief gaat 's avonds in bad want hij wordt er moe van. Hij is dan altijd wat moe erna en is dan ook weer zijn ritme kwijt. En zo is dat dus constant van die zaken. Ze heeft hem dan bij zich en wil zich dan vooral met hem amuseren en waar hij nood aan heeft wordt dan genegeerd. En dan vind ik echt niet kunnen. Ik moet dus ook telkens protesteren of zagen dat dat niet nodig is of dat hij moest slapen ipv spelen of op stap te gaan naar al haar vriendinnen en vind ik ook echt kut hoor.

Dus op tijd en stond op je strepen staan en duidelijk maken wat kan en niet. Hebben wij in het begin wat minder gedaan want telkens we daar waren was ik aan ene kant blij dat ik even rust had en had ik zoiets van nu ja ze bedoelen het goed. Ik dan na een maand of 4 zo gefrustreerd erdoor! Alles wat ik toen nog zei, werd dan als ik er niet bij was, wel gedaan. Alles geniepig weg zeg maar. Vaak kom ik nu nog dingen een tijd nadien te weten, omdat schoonbroer plots zijn mond voorbij praat. Manlief al paar keer aangekaart bij zijn moeder maar ja het is dan ook zijn moeder dus hij ziet er veel minder problemen in dan ik. Maar als ik er iets van zeg, zal hij het wel altijd aankaarten bij haar.

 

Wil ook nog even zeggen dat de schoonfamilie hun eerste kleinzoon doodgraag zien, hij ook vaak speelgoed of kleertjes krijgt, veel aandacht en liefde en ze het eigenlijk echt wel goed bedoelen. En dat maakt het juist zo moeilijk om er soms op te reageren. Maar als ik na verloop van tijd gefrustreerd rondloop door gedrag schoonmoeder / schoonzus / schoonpa, dan is er toch iets dat moet veranderen. Ik weet ook wel dat mijn opvoedingsmethode ook niet de enige juiste is, en soms heeft schoonmoeder ook gelijk. Maar het allerbelangrijkste vind ik dat de grenzen die je als ouders stelt, gerespecteerd worden, en ook je ouderschap zelf. Ik vind het echt niet kunnen dat schoonfamilie nooit of te nimmer toestemming vroeg. Ik deed dat bij mijn metekindje altijd! Vind ik maar normaal! Ouders moeten toestemming geven om kindje uit wieg te halen, het mee naar buiten te nemen, het een koek te geven en zo. Dus zorg maar dat je op dat vlak vanaf het begin op je strepen staat en er op reageert!

 

Ik vind dat je geen verkeerd idee hebt. Ik ben het erg met je eens.

Ik heb tijdens mijn zwangerschap al meerdere malen laten weten aan de familie, beide kanten, dat wij pas bellen als het mannetje er is. Gelukkig denkt mijn man hier ook zo over. Ik moet er niet aan denken dat zij op de gang zitten te wachten, ik zou daar zelf onrustig van worden, en dat lijkt me niet goed tijdens een bevalling.

We hebben ook al bedacht dat als hij net geboren is we niet direct de telefoon moeten pakken maar ook even moeten genieten van een intiem moment met z'n drieeën. Niemand op de wereld (bij wijze van) weet nog dat er een nieuw gezinnetje is. Dat lijkt mij zo bijzonder.

 

Hier begrijpt iedereen dat ik mij behoorlijk gejaagd ga voelen als ze op de gang gaan zitten wachten. Lijkt mij niet goed voor het verloop van de bevalling. Ik vind dat wat jij vind dus helemaal niet gek maar doodnormaal.
Mijn schoonmoeder gaat wel meteen willen komen als de kleine er is, al zouden we midden in de nacht bellen. Die springt met pyama en al in de auto. Dus ze weet dat wij bellen als wij er klaar voor zijn en dat vindt ze ook helemaal prima.

We zijn immers geen kijkdoos... je man geeft aan dat hij het niet zo belangrijk vindt dan jij. Hij geeft niets voor niets aan dat hij vindt dat jij net iets meer te zeggen hebt hierover. Geef gewoon aan wat jij zou willen en vraag dan aan hem of hij daarmee akkoord kan gaan. En dat als hij iets anders voelt dat ook gewoon mag zeggen. Dan kom je er vast en zeker op een fijne manier uit. En rekening houden met (schoon)familie hoeft niet.