Nee hoor! Ik denk er precies het zelfde over. Ook na bevalling hebben wij gewacht met bellen en toen ik na de bevalling gedoucht was en wij samen lekker met de kleine waren geweest hebben wij de familie gebeld dat ze konen komen kijken. Lekker zo doen meis!
Dat is nu net niet mijn sterke punt. Of zoals mijn man zegt: je hebt wel grenzen, maar ze zijn zo weinig zichtbaar. Over het algemeen ben ik behoorlijk tolerant en ook opgevoed met "jouw mening is net zo belangrijk als de mijne". Maar goed, het lucht toch op om te lezen dat mijn perspectief dus niet zo egoïstisch en asociaal is, als het even leek. Ging namelijk enorm aan mezelf twijfelen en ik vind het gewoon verdrietig dat er al wrijving is, terwijl ik nog maar pas in verwachting ben. Maar ik zal alle tips ter harte nemen en ik ben toch wel opgelucht dat mijn gevoel om het samen met mijn man te willen beleven, niet zo abnormaal is. Natuurlijk mogen de wederzijdse families na de bevalling naar de baby komen kijken, geen enkel probleem. Maar dan toch wel pas, als mijn man en ik ook de baby zelf ook al hebben gezien en daar gaan we maar naar toe streven, hopelijk zonder al te veel ruzie.
Nee, je bent echt niet egoïstisch en aso, echt niet! Een bevalling is iets heel intiems en je hebt gelijk dat je niet zit te wachten op (schoon)familie die op de gang wacht en de kamer binnenkomt zodra ze de baby horen huilen. Trouwens, volgens mij mag de familie niet eens op de gang wachten, veel te onrustig en ze lopen wss het personeel in de weg. Mocht je ze het niet aan verstand krijgen dat je in alle rust wil bevallen en daarna wil genieten van je kind, dan maar een leugentje op bestwil (zeggen dat je belt en het dus niet doet: tsja, het ging zo snel, hadden we geen tijd meer voor!). Een tip: maak hele duidelijke afspraken met je man, voordat hij in zijn enthousiasme te vroeg belt.
Nee, ik ben het helemaal met je eens! Wij gaan pas iedereen bellen als de kleine geboren is en als we eraan toe zijn. Ik wil eerst met samen met mijn vriend van ons kleintje genieten voordat ik eraan toe ben om de kleine 'te delen' met anderen.. klinkt misschien raar, maar dat lijkt mij het prettigst. Stel je bent bevallen, gehecht en bent je aan het douchen.. kom je terug van het douchen, staat je hele (s)familie daar met jouw kleine op de arm, terwijl je er zelf nog niet van hebt kunnen genieten.. dat lijkt me echt verschrikkelijk, hoeveel ik ook van mijn familie hou.. er zijn grenzen Zolang jij en je vriend/man maar op 1 lijn zitten, dat is het belangrijkst. Trek je niets aan van wat jouw schoonouders willen/verwachten. Zij is zelf al eens bevallen, weet hoe het in zijn werk gaat.. voor jullie is dit echt een wondertje en het is de eerste keer.. dus laat het ook op jouw/jullie manier gaan! Als je weet dat je sfamilie op de gang zit te wachten en met iedere centimeter ontsluiting op de hoogte gehouden willen worden.. dan ben je niet meer ontspannen met jezelf bezig.. dan ben je alleen maar met hun bezig.. Denk aan jezelf en aan de aanstaande papa
Ik bel ze pas als ik ben opgeknapt en we er aan toe zijn. Moet er niet aan denken. Ze mogen ook rekening met ons houden. Mijn schoonmoeder draait nu al door van blijdschap en ik ben pas 9 weken. Achteraf gezien had ik het beter nog niet kunnen vertellen omdat het door de hormonen soms zo irriteert. Dus bij de bevalling moet iedereen maar geduld hebben
Meid ik denk er precies hetzelfde over. Bij de eerste hebben we om 7 uur gebeld naar mijn moeder omdat zij dan wel wakker was. Die stond hier vrij snel op de stoep. Schoonmoeder en mijn vader kregen we pas later te pakken. Bij de tweede is om 9 uur onze oudste opgehaald door mijn moeder dus zij wisten er van. Heb alleen een sms gestuurd toen ik wist dat ik 6 cm had en verder niet meer. Om half 2 is de jongste geboren en om half 4 hebben we gebeld naar hun omdat de oudste natuurlijk haar zusje moest bewonderen.
Ik kan me je gevoel helemaal voorstellen hoor. Ik vind het ook zo'n onzin om iedereen te gaan bellen etc. als je bevalling begint. Bij de eerste wist niemand het, die kwam nog een paar weekjes te vroeg ook, dus toen we belden om te melden dat hij er was, was iedereen stomverbaasd. Bij de tweede wisten mijn ouders en mijn beste vriendin het. Mijn ouders zouden op de oudste passen, maar ik kon ze niet telefonisch bereiken. En het ging zo snel, dat ik niet een uurtje kon wachten, dus heb ik mijn vriendin gebeld, die heeft mijn oudste opgehaald en hem vervolgens afgeleverd bij mijn ouders. Verder wist niemand het, oh ja, een collega van mijn man. Ik kon mijn man ook niet direct bereiken, dus moest hem via z'n werk bellen en toen wisten ze het daar natuurlijk ook, dat hij gelijk weg moest vanwege de bevalling. Maar als jij het niet wilt, en je man vindt dat prima, dan heb je toch geen probleem? Kunnen je schoonouders op hun kop gaan staan, als jullie pas bellen na de bevalling is er niks meer aan te doen. Helaas pindakaas.... en waarschijnlijk zijn ze dan zo blij met het kleintje, dat ze het 'verdriet' van het niet gebeld worden zo weer vergeten zijn
Het is voor iedereen heel persoonlijk hoeveel ruimte, rust en privacy wenselijk is, en eerlijk gezegd geloof ik dat dat vooraf ook niet helemaal is in te schatten. Ik vind dat jullie gevoel hierover en jullie wensen zeer zeker zwaarder wegen dan die van de aanstaande grootouders. Het is jullie kindje, en jullie proces. Aanstaande grootouders kunnen dat soms in hun enthousiasme wel eens vergeten. Begrip tonen maar wel verwachtingen bijstellen lijkt me een goed plan van aanpak. Als je aan je man vraagt wat zijn wensen zijn, geeft hij aan jouw wensen heel erg belangrijk te vinden. Zijn wens is dus vooral dat jij je prettig voelt bij de gemaakte afspraken. Dat vind ik prachtig! Blijf hem de ruimte geven om zijn wensen kenbaar te maken, en begin verder met dingen zelf in te vullen en natuurlijk wel met hem te bespreken. Zo voorkom je dat je per ongeluk toch over zijn grenzen heen gaat.
No way dat er iemand op de gang gaat zitten wachten tot ik uitgepuft ben... Ik keek op een gegeven moment naar de serie van Barbie en ben tijdens het kijken nog ontploft... een beetje friet e.d. zitten eten terwijl jij aan het bevallen bent... Niet dat ik denk dat mijn familie dit zou doen. Mijn vriend wil bijvoorbeeld onze ouders pas de dag erna ook pas op bezoek hebben, terwijl ik zoiets heb van we kijken wel.... als ik me goed voel, mogen ze zsm komen (beide oudersetjes wonen niet heel dicht in de buurt) anders de dag erna... Ik verblijf niet voor niets in het zorghotel... Maar inderdaad wel een paar uurtjes met z'n drietjes! En gewoon doen wat jullie het lekkerste vinden... Het is voor jullie ook iets nieuws!
Helemaal hetzelfde. Alleen kwam bij Finn mijn moeder wel hier, omdat wij een hond hebben die bang is voor vreemden (ivm met vk en kraamhulp tijdens de bevalling) Verder iedereen gebeld toen Finn er was. Bij mijn schoonzus zaten mijn schoonouders op de gang te wachten...nou noooooooit van mijn leven!
Ik kan me jouw situatie wel voorstellen. Ik denk dat als mijn ouders nog geleefd hadden, ze zich ook overal mee zouden bemoeien en meteen in het ziekenhuis zouden staan. Die zou ik dan ook pas gebeld hebben als de bevalling achter de rug is. Aan de andere kant vind ik het erg spijtig dat ze hun eerste kleinkind niet mee mogen maken. Een vriendin van mij heeft al vrij in het begin aangeboden van mijn zwangerschap om bij de bevalling aanwezig te zijn. Zij heeft het bij haar bevalling(en) als prettig ervaren dat er vrienden bij waren. Mij overviel het op dat moment en ik zei dat ik er over na zou denken. Mijn man vond het direct al te "opdringerig". Hij vindt ook dat de bevalling iets voor ons tweeën is. En ik zou dat denk ik ook niet willen. Mijn schoonmoeder zou ik er eventueel best bij willen hebben. Zij is verpleegkundige geweest op de kraamafdeling dus ze heeft aardig wat kennis. Dat geeft me een veilig gevoel, zij kan een extra oogje in het zeil houden zeg maar. Zelf heeft ze aangegeven dat ze er niet bij wil zijn, tenzij ik dat natuurlijk heel graag zou willen. Als we bellen zou ze best meteen willen komen, maar gewoon omdat ze het allemaal heel erg leuk vindt en om ons te ondersteunen op een vrijblijvende manier (je staat daar toch een beetje onwennig met zo'n hummeltje, helemaal bij de eerste). En als we dat niet willen, ook prima.
Ik ben bang voor precies de dingen die jij zegt! Maar je hebt gelijk, op tijd op de strepen gaan staan en de grenzen aangeven! Hoe moeilijk dat ook is, hun tijd van moederschap is geweest, nu mag jij het doen, en een foutje is niet erg, daar leer je van.. Maar zij moeten beseffen dat ze grootouders zijn.. Advies is welkom, maar pas als jij erom vraagt! En helpen mag, maar op jou manier! Hoor mij nu, hoop dat ik straks zo sterk ben om dat ook te zeggen!
nee hoor, zo zou ik er ook over denken in jouw situatie. ik ben ook hecht met mijn familie, en mijn schoonfamilie woont ook op 1,5 uur rijden afstand. maar mijn moeder wil juist absoluut NIET dat ik haar bel als het gaat beginnen. dan wordt ze veel te zenuwachtig en bij het idee dat haar dochter (waarschijnlijk) pijn ligt te lijden geeft haar geen fijn gevoel. dus wij doen het lekker met zn tweetjes, en pas als we ons moment met zn 3en hebben gehad gaan we iedereen op de hoogte brengen. en onze naaste familie mag van ons dan best meteen op bezoek komen. maar dat alles pas na ONS moment...
Ik heb er dus nog altijd spijt van dat ik in het begin zelf niet meer op mijn strepen ben gaan staan maar ja, ik ben niet altijd de meest assertieve persoon en wat familie betreft, wil ik gewoon geen ruzie krijgen. Vond het ook zo moeilijk om dan constant te moeten zagen en te doen. Daarbij ik ben een diplomaat, altijd gaan schipperen om alle partijen geluk te stellen, maar vergeet dan soms mezelf. Vandaar dat ik dus kan aanraden om je in het begin niet te generen om op de tenen te trappen. En als het je echt stoort ook eerlijk te zeggen.
Gesterkt door de vele reacties en na een goed gesprekje met manlief vanavond, weten we het zeker. Hoe moeilijk ik het ook vind om voor mezelf op te komen en hoe jammer ik het ook vind dat er ruzie gaat komen (dat weten we allebei helaas zeker) deze keer gaan we proberen om vooral te kijken naar wat we zelf willen en prettig vinden. Misschien verander ik nog van mening, dat zou kunnen, maar voor nu jaagt het idee dat mensen letterlijk gaan zitten wachten op het resultaat, vooral de stuipen op mijn lijf. Heb het er ook nog even kort over gehad met mijn moeder, die gelukkig vindt dat ze als grootouders natuurlijk super blij zullen zijn als ze horen dat alles goed is gegaan maar dat ze verder helemaal niet belangrijk zijn, tot wij als ouders weer een beetje onze benen er onder hebben en dat ze dan, als wij dat ook willen, natuurlijk heel graag komen kijken zodra wij daar klaar voor zijn. Overigens vind ik dat voor nu nog niet zo belangrijk. Als de baby en ik goed door de bevalling komen en mijn man ook weer een beetje op aarde is gekeerd zijn naaste familieleden natuurlijk hardstikke welkom. Ben juist blij als we dit nog met de ouders kunnen en mogen delen. Dus hoe spannend ik het ook vind, omdat we zeker weten dat mijn schoonfamilie dit niet klakkeloos gaat accepteren, we gaan toch proberen om deze ene keer vooral te kijken naar hetgeen waar wij ons zelf prettig bij denken te voelen!
nee hoor, niet raar. Ik vind het nogal vreemd als mensen net doen of een bevalling een groepsgebeuren is. Heb ik ook altijd gehad met mensen die de camera erop zetten. Snap dat niet en dat zal ik ook nooit begrijpen. Ik kan me wel voorstellen dat je er achteraf over vertelt hoor, maar da's een ander verhaal: je deelt dan ervaringen. Dus als het pittig was, waarom zou je daar een taboe van maken? Maar het live aanwezig zijn, dat vind ik ook helemaal niets. Dat gaat bij mij dus ook van z'n lang zal ze leven niet gebeuren.
Dat is ieder voor zich denk ik.......ik ben ingeleid en mijn ouderd en schoonmoeder zijn naar het ziekenhuis gekomen toen ik 6cm ontsluiting had, ze hebben in de wachtruimte gezeten. Mijn dochter is om 16.40 geboren maar m'n ouders kwamen pas rond 18.15 op de verloskamet, in de tussentijd kwam placenta en daarna hechten. Al die tijd heeft m'n dochter bij me gelegen. Ik zat er ook netjed bij toen ze kwamen, nog niet gedoucht dat heb ik gedaan toen ze weg waren. Toen ik op de afdeling lag kwamen m'n zwager en schoonzus ook langs, vond t juist super dat ik eindelijk m'n meisje kon laten zien. Nu wil ik wel eerst dat m'n dochter haar broertje of zusje als eerst ziet.....dat is dan ook met mijn ouders want daar gaat ze heen als ik moet bevallen. Als jij je daar niet prettig bij voel dan moet je dat niet doen meis.
Mijn partner en ik zijn het er gelukkig over een dat de bevalling iets van ons samen gaat zijn. Het is voor ons allebei de eerste keer, dus we weten ook helemaal nog niet wat we kunnen verwachten en op zenuwachtige ijsberende familie zitten we daarom al helemaal niet te wachten. Toen ik het daar een keer (voor ik zwanger was) met mijn ouders over had, zeiden ze ook dat ze echt niet 's nachts gebeld hoeven te worden omdat ze dan toch niks kunnen doen. Ze zitten dan alleen maar zenuwachtig te wachten op nieuws. De verrassing als ze gebeld worden dat ze opa en oma zijn vinden ze veel leuker Mijn schoonouders zijn gelukkig ook wel makkelijk. Ik hoop dat ze ook respecteren dat wij misschien "nee" zeggen als ze gelijk snel langs willen komen, we laten het afhangen van hoe wij de bevalling ervaren en hoe we ons daarna voelen. Als ik me fit genoeg voel vind ik het prima, anders zullen ze toch echt moeten wachten of ze dat nou accepteren of niet. Gelukkig zijn we mondig genoeg om dat aan te geven. Wij vinden een bevalling gewoon heel bijzonder en persoonlijk, of het nou je eerste of je vierde is, het blijft een hele bijzondere en intieme gebeurtenis die je maar één keer meemaakt met je kindje. Dat moet je samen op jullie manier zo ontspannen en mooi als mogelijk beleven