Ik heb besloten om na 3,5 jaar en veel teleurstellingen hulp te gaan zoeken bij een psycholoog, coach, begeleider in Amsterdam. Het lukt met wonderlijk nog steeds om iedere behandeling vol goede moed en positiviteit in te gaan, maar de vraag is nog wel hoelang dit vol te houden is. Wellicht helpt het mij om hier met een buitenstaander over te praten en hopelijk krijg ik tips zodat ik door kan blijven gaan tot dan onze grote wens vervult is. Alle tips zijn welkom. Essie
Sommige zkh bieden een maatschappelijk werkster of een psycholoog via de ferti poli aan.. misschien is dat bij jou ook het geval?
Heb je ook wel eens gedacht aan een haptonoom? Ik denk dat dat ook wel wat voor je kan zijn... in Amsterdam ken ik er geen maar wel een hele goede in Wijk bij Duurstede...
Ik weet geen psycholoog in Amsterdam helaas. Ik heb zelf wel veel aan Mindfullness (hoewel, ik probeer veel aan Mindfullness te hebben, ik vind het wel moeilijk!). Ik ben zelf psycholoog en weet dat cognitieve gedragstherapie er g lastig is bij een onvervulde kinderwens. Je kunt al je angsten namelijk niet ombuigen, het zijn toch uiteindelijk reeele angsten Het gaat meer om coping. Leren leven met de onzekerheid, het niet weten of het ooit gaat lukken! Er zijn psychologen die Mindfullness bieden. Misschien een idee. Mij lukt het vaak nog niet hoor het loslaten, wat ik wel heel graag zou willen.) (Het feit dat ik veel op ZP ben geeft al aan dat het niet zo goed lukt haha) Succes! Als je een goede vind, wil je het me dan ook laten weten? Ik woon ook in de buurt van A'dam!
kan het niet laten om op een ''collega'' en lotgenoot te reageren: ik ben ook psycholoog en ik kan inderdaad ook mindfulness aanbevelen. Misschien wel goed om even iets te zeggen over ''loslaten'' en jouw conclusie dat het jezelf ook niet goed lukt: ik heb de indruk dat mindfulness te veel word gezien als een ''doel'' om te bereiken maar het gaat bij mindfulness om een levenshouding/-instelling waarbij loslaten op zich geen doel is. Het gaat om aandacht hebben voor wat er is; ook voor controle-neiging dus......En dat je op veel op ZP zit, is volgens mij niet per definitie een teken dat je het niet kan loslaten. Misschien is het wel jouw (en mijn) verwerkingsmanier.....nou ja, dit kwam ff bij me op. Veel sterkte voor jou en de rest!!!!
Hoi Nana, je hebt helemaal gelijk! Mindfulness is niet loslaten, maar het is wel accepteren wat is. (En dat vind ik erg moeilijk). Ik ga ervan uit dat vrijwel iedereen in deze situatie dat moeilijk vind, dus dat accepteer ik dan weer wel van mezelf haha! Net als dat ik nu ook jaloezie bij mezelf accepteer en meer naar mijn lichaam en gevoel probeer te luisteren. Dat heeft het me dus wel gebracht! In mijn geval vraag ik me af of ZP een goede copingstijl is Het is namelijk vooral zoeken naar antwoorden en kansen etc. en die zijn er gewoon niet, want iedere situatie is uniek! Wel heb ik heel veel aan het lotgenoten contact op ZP! Dat is zo fijn! (Dus ik haal er ook veel nuttigs uit hoor )
herkenbaar hoor; loslaten is ook niet mijn hobby, hahaha......Ik ben ook benieuwd of ZP op de lange termijn goed is, want ik kijk er best vaak op. Ja, iedere situatie is uniek maar in het kader van psycho-educatie vind ik het niet verkeerd om informatie te verzamelen; tenzij het natuurlijk te ver doorgevoerd is..... Ik zit hier bij een ''vast clubje'' en we reageren telkens op elkaars belevenissen. Inderdaad lotgenotencontact. vraag aan jou: hoe makkelijk/moeilijk vind jij het om je werk te combineren met de MMM (m.n. in emotionele zin)?
Hoi Nana, Ik ben kinderpsycholoog, dus in die zin makkelijker misschien... Ik krijg dus geen zelfde soort clienten bijvoorbeeld. Wel soms lastig dat ik soms denk bij ouders: " de grootste ... kunnen een kind krijgen en bij ons lukt het niet!" Maar dat probeer ik dan van me af te zetten en dat lukt eigenlijk goed. Wel vind ik het lastig als ik bijvoorbeeld in een klas observeer en dan al die verschillende kinderen zie. Dan denk ik: " Zal ik ooit weten hoe een kind van ons zal zijn". Verder weet ik natuurlijk wel hoe ik reageer en ben ik mezelf soms aan het analyseren (wat ook vermoeiend kan zijn haha). Hoe gaat dat bij jou?
Ja, lijkt mij wel ook weer lastig om met kids te werken, want dan word je er ook weer op een andere manier mee geconfronteerd. Vooral bij ouders waarvan je denkt: ....okay dan...... ik werk met volwassenen en het lukt me in mijn werk goed om prive-zaken achter te laten. Het zelf-analyseren vind ik heel herkenbaar en vermoeiend; alsof er continu een soort ''extra persoontje'' op je schouder zit oftewel ''verhoogd zelfbewustzijn''. En dat is inderdaad lastig als je ook wel 's lekker ''onredelijk'' wilt zijn qua emotie-uiting.....Ik probeer verder geen klanten aan te nemen met vruchtbaarheidsprobl maar soms weet je dat pas na een intake. En dan nog kan ik het redelijk hanteren en juist goed inleven.