Nog een week en twee uurtjes.. dan eindelijk de GUO. Ik denk veel aan Juli de laatste tijd.. ja altijd wel, maar nu weer wat meer. Het valt me nu wel op dat dit kindje veel meer beweegt dan Juli deed. Maar haar kon ik ook goed voelen. Vraag me dan af of ze toch rustiger was vanwege haar afwijking.. Pff, ik heb nog steeds plek voor beide kindjes! Helaas kan ik haar niet terug halen.
Lilalief, heel herkenbaar hoor dat je juist in deze periode veel gaat vergelijken en denken aan Juli*. Ik had dat ook veel meer bij E* in de periode rond de 20wkn echo. Ze voelde zo dichtbij. Ik voel dit kindje ook veel beter dan E*. Ergens geeft me dat ook wel weer een geruststellend gevoel. Herken jij dat? Nog een weekje meid. Ik hoop dat het allemaal een beetje te doen is...
Nee geruststellend is het eigenlijk niet. Ik weet niet, er sluimert ergens een schuldgevoel naar haar toe.. Zij had er mogen zijn, net zo goed als deze baby. Ook al weet ik dat we er niets aan hadden kunnen doen,soms voelt het alsof ik gefaald heb..
Lilalief, moeilijk dat je het zo ervaart. Je hoeft je niet schuldig te voelen. Juli* weet ook wel dat jij van haar houdt en alles hebt willen doen haar bij je te houden, dat weet ik zeker. En het geruststellende gevoel bedoel ik eigenlijk alleen maar met het meer voelen van bewegen van het nieuwe wondertje in je buik. Dat het dubbel is en blijft is denk ik nog heel lang. Daar ontkomen we niet aan. Ik merk de laatste tijd dat ik vaker denk dat dit kindje mijn dochter* is. Ik vind het heel erg dat ik dat denk. Ik schrik er dan ook wel van. Juist weer andersom het gevoel, dit kindje is nu zo welkom, maar soms voelt het alsof ik haar tekort doe door aan mijn dochter* te denken die in mijn buik zit. Heb dat al vaker hier gelezen en heb dat eerder nooit gehad maar de laatste paar weken heb ik me er al meerdere keren op betrapt...
Hier even een kort berichtje, omdat ik helaas ziek ben (wel aan beterende hand, maar nog beperkte energie, slaap nog de halve dag). Vandaag zijn er 2 vlinderverjaardagen. Gabrielle en vlinder gefeliciteerd met jullie twee mooie engeltjes.. veel sterkte.. alweer een jaar voorbij, moeilijk he. Ze worden nooit vergeten. Denk aan jullie meiden.
@ Gabrielle en Vlinder; gefeliciteerd met jullie engeltjesdag vandaag! Hier brandt een kaarsje voor jullie, ze zijn altijd bij jullie! Wat gaat de tijd snel inderdaad.....
Dank jullie wel lieve meiden voor de mooie woorden en de kaarsjes! V* zal het vast heel mooi hebben gevonden. Het was gisteren inderdaad al een jaar geleden dat onze lieve V* werd geboren. Alweer een jaar....Waar is de tijd gebleven.. We hebben er een mooie dag van gemaakt. Eerst ter controle naar het ziekenhuis geweest. Vervolgens thuis uitgebreid geluncht met lekkere broodjes. En 's middags de pretecho bekeken van V* en daarna die van dit kindje. Ze hebben van de zijkant toch wel iets van elkaar weg. Dat was leuk om te zien. Het foto album hebben we bekeken en wij hebben ook een kaarsje gebrand. Mijn moeder heeft ons nog gebeld en mijn schoonouders. Helaas heb ik niks van mijn vader gehoord en de meeste vriendinnen lijken de datum ook te zijn vergeten. Dat is me wel wat tegen gevallen, maar ik had het wel een beetje verwacht. Ook voor jou Gabrielle, alweer een jaar voorbij. Gefeliciteerd met jullie eerste vlinderverjaardag. Ben benieuwd hoe jullie deze dag hebben ervaren. Hier gaat alles verder goed. Kindje is lekker druk en heb gisteren te horen gekregen dat het al bijna helemaal is ingedaald. Heb sinds woensdag veel harde buiken en een soort menstruatiepijn, dus ben heel benieuwd of dit kindje zich snel uit zichzelf aandient. Dat heb ik natuurlijk veel liever dan dat ik wordt ingeleid. Maar die voortekenen hoeven helaas niks te zeggen of de bevalling snel op zich laat wachten of niet. We wachten het af! We zijn er helemaal klaar voor, maar spannend vind ik het wel! Fijn weekend allemaal!
Dames poosje niet geweest. Nog gefeliciteerd met jullie vlinder verjaardagen vlinder en Gabrielle! Lila bijna de guo. Spannend meid. Heel veel succes! Hier gaat t niet zo geweldig. Gister weer ongesteld geworden en dat kwam best wel hard aan. Ik ben gewend snel zwanger te raken en we zitten nu 'al' 4 maanden na de bevalling van ons meisje* Ik merk dat ik bij iedere menstruatie me weer extra rot voel, waar t in de rest van de maand wel redelijk gaat. Herkennen jullie dat? Verder zit m'n verlof er weer op en zie er best wel tegenop. Ik werk ook in t ziekenhuis waar ik alle controles had en waar ze is geboren en dat vind ik extra lastig. Werk bij de receptie en bijna iedereen kent me dan ook. Ben zo bang dat ze me allemaal gaan aanspreken en ik elke x jankend achter de balie zit. Vorige week weer even langsgeweest en overal waar ik kwam dacht ik 'de laatste x dat ik hier liep was er nog niks aan de hand'. Ik begin wel eerst met 1,5 dag ipv de 3 die ik normaal werk en dat tot eind december sowieso. Daarna wordt er wel van me verwacht weer mn 3 dagen te werken. Want dan was ik alweer zo lang in de running, dan kon t wel weer.. Anders moest ik maar een dag minder gaan werken. Werd niet zo hard gezegd maar kwam t wel op neer, want als zij een dag meer bij huis zou willen zijn dan kon dat wel, maar moest ze ook geld inleveren. Alsof ik met plezier bij huis ben, maar ok. Vond t een beetje een domme vergelijking en een beetje raar gezegd. Hoe hebben jullie je werk weer opgepakt? En viel t jullie mee of tegen??
Sorry dan begreep ik je verkeerd, op die manier is het wel wat geruststellend ja.. Ik heb dit kindje nog niet verward met Juli, maar ik denk dat het 'makkelijker' is dat het een jongetje is, meteen zo héél erg anders.. Misschien komt het nog, maar tot nu toe staat het niet zo dicht bij elkaar. Ik kan me voorstellen dat je het vervelend vindt, maar schuldig hoef je je niet te voelen. Het is ook zo ontastbaar, zo'n bewegend mensje in je buik, het voelt bijna hetzelfde en je bent in je hoofd nog veel met je meisje bezig..
Misschien is het wel heel goed dat je gaat werken. Ik kan me voorstellen dat het confronterend is, ik vergelijk ook vaak bepaalde plekken met "toen". Wellicht valt het in tranen uitbarsten mee, en zo niet, laat ze gaan! Ze moeten er toch uit, en mensen die je vragen hoe het gaat vragen dat niet omdat ze je alleen maar willen zien lachen.. Ik denk dat het, hoe langer je wacht met wer gaan werken, steeds moeilijker wordt om aan te haken, je gaat er steeds meer tegenop zien. Heel veel succes, ik hoop dat het meevalt en dat het ook wel weer even fijn is om te werken! (ik kan je zelf niet vertellen hoe het was, wij zijn eigen baas en ik werk op eigen terrein met mijn man en 2 man personeel, alleen wat klanten per mail vroegen hoe het ging, maar dat kon ik beantwoorden wanneer is daar klaar voor was)
Wat een vreselijk spannende middag! Dezelfde afdeling, dezelfde kamer.. ik barstte al in huilen uit toen we binnen liepen.. Gelukkig een hele fijne gyn die ons tijdens de GUO al op de hoogte hield. Alles is oké met de baby! Daarna wel raar, we waren beide verdrietig en hebben de terugweg veel over Juli* gepraat. Nu begint het langzaam te bezinken dat de GUO goed was. Langzaam meer rust?
Vlinder, klinkt als een fijne dag die jullie hebben gehad op de vlinderverjaardag van V*. Jammer dat er dan toch veel mensen zijn die het af laten weten op zo'n dag. Dat doet dan toch een beetje pijn, hij hoort er gewoon bij, net als een kind geboren wordt het iemand zijn verjaardag is. Helaas vergeet de omgeving dat vaak. Maar je moet het dan toch zelf doen en er een dag van maken met mooie en moeilijke momenten, die herinneringen. Fijn dat deze kleine al bijna helemaal ingedaald is. Natuurlijk is het spannend, maar heel lang hoef je gelukkig niet meer te wachten. Gabrielle, hoe hebben jullie de vlinderdag beleefd? Luvv, herkenbaar hoor je verhaal over ongesteld worden. Ik vond het ook iedere keer weer zo'n domper en het was dan ook weer een klap in mijn gezicht eigenlijk als het weer zo ver was. Je probeert de hele maand weer die hoop te vinden en dat wordt dan ineens weer weggeveegd... BAM weg droom voor die maand. Ik vond het iedere maand ook wel weer zwaarder worden eigenlijk, steeds een grotere telleurstelling. Ik hoopte er denk ik ook te hard op. Achteraf gezien was mijn lichaam er de eerste maanden helemaal nog niet klaar voor, maar ja, dat zeg ik achteraf, toen kon ik dat niet zien. Achteraf ben ik blij dat ik niet te snel weer zwanger werd zodat ik eerst andere dingen op een rijtje kon krijgen in mijn hoofd. Anders zou het denk ik allemaal wel erg zwaar zijn geweest. En dan je werk. Wat vreemd dat ze nu al zeggen dat je na december weer al je dagen moet werken. je kan dat nu nog niet zeggen. Je moet gewoon kijken hoe het gaat. Ik merkte in het begin dat ik mijn energie echt weer op moest bouwen. Ik ben begonnen met een paar keer 2 uurtjes. Daarna eerst opbouwen naar alle dagen 2 uur en daarna pas meer uren er bij. Nu werk ik wel 36 uur en is dat natuurlijk anders maar ik heb er 4 maanden over gedaan om weer op te bouwen naar mijn volle uren. En dat ging de ene dag ook makkelijker als een andere dag. Maar wie heeft gezegd dat ze dat van je verwachten na december? Heb je geen gesprekken met bedrijfsarts? Anders zou je het daar eens kunnen bespreken. Ik kon het op mijn werk zelf goed regelen maar kon altijd terugvallen op de bedrijfsarts indien nodig. Ik heb het van te voren echt onderschat en had het idee veel sneller meer te kunnen werken. Denk in de eerste plaats aan jezelf meid! Uiteindelijk heb je er alleen maar last van als je meer doet dan je aan kan. Maar wat lilalief zegt klopt wel, de drempel over gaan is het moeilijkste, weer aan het werk moeten. Eenmaal die drempel over vond ik het ook wel weer een hele fijne ervaring, er weer even uit, andere omgeving, andere gedachten. En als je moet huilen is dat helemaal niet erg. Je mag toch wel verdriet hebben om je kind? Dat begrip is er echt wel! Lilalief, wat super! Gefeliciteerd! Fijn dat alles goed was. Het is zo fijn om dat te zien en die bevestiging te krijgen. Ik hoop dat dit je nu de rust mag geven die je nodig hebt om net iets meer te kunnen genieten. Spannend zal het blijven maar zelf ervoer ik veel rust na de GUO. Toch weer een stap verder, toch weer meer vertrouwen.
LilaLief, gefeliciterd me jullie goeie echo. Een hele opluchting verder. Vlinder1983, jij ook van harte gefeliciteerd met jouw engeltje. Fijn om te lezen hoe jullie die dag beleefd hebben, toch weer zo anders dan wij. Je denkt aan je engeltje, en je mis hem, maar je hebt ook de baby in jouw buik en het blije gevoel wat daarmee gepaard gaat. Hoe dubbel. Mijn dochter had vorige week vakantie en we zijn een paar dagen weggeweest. Ook op de 1ste verjaardag van Felix*. Het was geen zware of emotionele dag, we hebben die emoties een paar weken geleden gehad. We zijn met zn drietjes naar een mooie kerk geweest en daar kaarsjes aangestoken. Ook daar even op de bankjes gezeten en over Felix* gepraat, maar heel luchtig. Daarna zijn we naar een mooie hotellobby vlakbij geweest waar we koffie met taart hebben gegeten en het heel fijn gehad hebben samen. Ik voelde we gemis, en het verdriet is nog heel voelbaar, en ik speelde heel vaak de film van een jaar geleden na in mijn hoofd, maar het voelde ook goed. Ik heb er op een bepaalde manier vrede mee, dat het zo gelopen is. Geen idee waarom het zo heeft moeten zijn, zal het nooit begrijpen of weten, maar ik probeer te genieten van wat Felix* ons gebracht heeft. Liefde. Een paar vrienden hebben aan ons gedacht. Dat was heel fijn. Jammer dat bij jullie zoveel het hebben laten afweten. Ik was weer heel teleugesteld in mijn ouders, maar daar heb ik een beetje mee leren leven. Al had ik het anders gehad.
Gabrielle, het klinkt als een fijne dag die jullie gehad hebben. En wat fijn dat het goed voelt op deze manier. F.elix* heeft toch op zijn manier een plekje in jullie leven en misschien wel iets heel moois gegeven, liefde, dat is toch bijzonder en iets om te koesteren.
Hallo Allemaal, Ik log net in, ik ben ben mijn dochtertje Lois verloren op 09/09/2012 na een zwangerschap van 25 weken en 4 dagen. Mijn vliezen waren al 2 weken eerder gebroken maar verloskundige nam het niet al te serieus. Na die twee weken kwamen de weeen en de remmers konden het niet meer remmen i.v.m. een infectie. Lois heeft het op het laatst niet gehaald. We zijn nu bijna twee maand verder, maar ik weet niet hoe ik verder moet terwijl alles om mijn heen verder gaat en ik daar niet mee om kan gaan. De drang om zwanger te worden is zo groot het lijkt wel een obsessie. Ik kan niet tegen die leegte die ik voel, ik ben nu thuis omdat ik gewoon zwangerschapsverlof heb, allemaa zo dubbel. Ik heb Lois thuis in een urntje, ik ga gewoons stuk bij de gedachte dat mijn kindje in een aardewerk potje zit. Ik wil niet de stad in omdat ik niet tegen zwangere vrouwen kan en tegen vrouwen die met hem pasgeboren baby's lopen in maxi cosi's. Ik ben gewoon jarloers als ik zwangers vrouwen tegen kom. Ik voel me zo leeg en ongelukkig, hoelang duurt dit nog en hoe moet ik verder. Ik hoop dat iemand mij dat kan vertellen. Groetjes,
Lieve Moon79, Wens je heel veel sterkte met het verlies van jullie dochter Lois, wat een prachtige naam. En wat is het oneerlijk. De leegte en ongelukkigheid waar je over spreekt is zo erkenbaar. Helaas kan ik je niet vertellen hoelang iets duurt, heb geleerd om de dagen te nemen, zoals deze komen. En soms flink door zure appels heen moeten bijten. Moeilijk hé om andere zwangere vrouwen te zien of pasgeboren baby's. Ik heb er veel over gepraat en nog wel en merkte dat dit mij hielp. Verders heb ik veel aan alle lieve mensen hierop het forum gehad. Hoewel ik af en toe ook even afstand moet nemen, omdat alles me zo raakt en ik me hierdoor erg down voel. liefs C
Heel erkenbaar, dezelfde afdeling. Vond het vreselijk, tranen met tuiten. Het is allemaal zo dubbel, je hebt verdriet om je kindje waar je afscheid van hebt genomen en bent blij dat alles goed is. Wat super fijn dat alles goed is. xc
Lieve Moon, helaas, welkom hier. Hoe lang het duurt todat je weer je helemaal onder de (zwangere) mensen kan bevinden, is heel persoonlijk. Toch uit mijn eigen ervaring en uit de verhalen van andere moeders hier, is de uitgerekende datum een mijlpaal. Ik leefde tot die tijd nog elke week mee in de zwanger-modus: nu zou ik zoveel weken zwanger zijn, nu zoveel. Naar de uitgekrekende detum toe hebben we bewust gekozen voor een dagje samen en een ritueel van afscheid nem (we hebben wensbalonnen losgelaten op het strand), en dat heeft me heel veel goeds gedaan. Ik hop voor je dat je tegen die tijd ook wat meer rust vindt. Want het gemis blijft, ook al slijt dat ook met de tijd een beetje. Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor de komende tijd. Zekeer Snterklaas en kerst zal heel rottig zijn. Cmr, je dochter is uitgerekend op mijn verjaardag . Ik hoop zo dat de hartafwijking uiteindelijk mee gaat vallen. Wat zijn de vooruitzichten nu, moet ze gelijk onder het mes?
Moon, welkom hier, al is de reden dat je hier bent natuurlijk niet zo mooi. Gefeliciteerd met jullie prachtige dochter Lois, maar ze mocht helaas niet bij jullie blijven. Moeilijk ook door de reden waardoor het gebeurt is lijkt me, het had voorkomen kunnen worden als de vk gehandeld had. Maar je gevoelens zijn heel herkenbaar. En hoe lang het duurt kan helaas niemand zeggen. Dat is voor iedereen anders en iedereen gaat er anders mee om. Maar het leven om je heen gaat door en jouw leven staat voor jouw gevoel stil. Alles is zo oneerlijk en moeilijk. Alles kost veel energie. En dan zit je thuis met zwangerschapsverlof terwijl je geen kindje hebt om voor te zorgen. Dat doet pijn. Het heeft echt tijd nodig om daar een weg in te vinden, en de ene dag zal dit makkelijker zijn als een andere dag. Ik hoop dat je daar een weg in kan vinden die bij jou past. Volg daarin vooral je gevoel, allleen jij kan aangeven wat je wel en niet aan kan. En dat je moeite hebt met zwangeren is logisch, je had zelf nog zwanger moeten zijn. Het doet pijn om dan al die buiken te zien. Maar probeer jezelf ook niet te verstoppen en stapje voor stapje kleine dingen op te pakken, hoe moeilijk het soms ook is. Je zal merken dat het steeds een klein beetje beter gaat. Bij mij is het nu alweer een jaar geleden dat ik mijn dochter* verloren ben bij 23wkn zwangerschap. Ik mis haar nog steeds elke dag. En het ene moment heb ik er ook nog best wel moeilijk mee maar de pijn is nu draaglijk. Scheelt ook dat ik weer zwanger ben en weer iets heb om naar uit te kijken. Ik had ook heel erg de drang om weer zwanger te willen zijn. Achteraf ben ik blij dat het toch even geduurt heeft voordat ik weer zwanger was. Anders was het voor mij allemaal teveel geweest bij elkaar. Ik had echt de tijd nodig om het verdriet en gemis van mijn dochter* een plekje te geven en pas daarna was ik toe aan een nieuwe zwangerschap. Maar dat neemt niet weg dat de wens er heel erg graag is. Sterkte in deze moeilijke tijd en mocht je vragen hebben, stel ze hier gerust.