Hier kende bij het cb letterlijk niemand het fenomeen verborgen reflux. Iets wat volgens de kinderarts HEEL veel voorkomt. (In erge en minder erge mate dus) Daar ging dus mijn geheel onterechte vertrouwen in de zorg van het cb E ja ik geloof nog steeds wel dat ze goed zijn in statistiek en ook nog wel in het idee dat ze de basics wel kennen.... Qua voeding, groei, ogen, oren etc.. De dingen die ze bij elk kind testen dus. Algemene opvoeding kunnen ze ook nog wel... Maar wat moeilijkere zorgvragen hou ik ze het liefst ver van. Heb altijd beetje gevoel dat de theorie er goed in zit.. Maar dat ze vergeten te kijken hoe het kind reageert op de tips. Sommige tips zijn best goed maar werken gewoon niet bij iedereen. Elk kind is anders... Ze adviseerden oa hypoallergeen flesvoeding ipv borstvoeding.. Toen geloofde ik dat zonder enige twijfel.. Inmiddels weet ik dat er ook hele andere opties waren geweest en dat als je rekening houdt met wat je eet.. borstvoeding net zo hypoallergeen is. Maarja, die moest ik dus zelf ontdekken ergens nadat ik onnodig de firma nutricia van stapels geld had voorzien en het dus te laat was. En toen ik bij het cb vertelde dat de kinderarts in 10 minuten concludeerde dat ze waarschijnlijk last had van reflux, medicijnen gaf en dat we toen spontaan geen huilbaby meer hadden was er geen reactie van "oh, wat fijn" of iets anders positiefs. Nee, ik had niet zelfstandig mogen besluiten naar de huisarts te gaan ipv naar hen te luisteren. Toen brak m'n klomp hoor (Bovendien laat dat niet echt betrokkenheid bij het kind zien.. Dan was je namelijk blij geweest met het vinden van een oorzaak!) Slechts 1 wvp zei van "jeetje.. Daar heb ik nog nooit van gehoord en ik vind het echt heel vervelend dat ik je niet heb kunnen helpen." En bovendien zei ze meteen zichzelf eens te gaan inlezen. Kijk, daar kan ik wat mee.. Rot dat ze het niet wist.. Maar niet iedereen kan alles weten. En voortaan weet ze het wel. Dat voelt constructief zegmaar. Ipv met dat vingertje wijzen dat een ander iets verkeerd doet.
@madeliefke.. Toen ik op school tegen min of meer dezelfde muur aan liep... Begon ik ook bijna te denken dat het aan mij lag.... En verdraaid... Haalt school er iemand bij die geleerd heeft voor datgene wat ik beweer... En ja hoor, lag het dus toch niet aan mij maar bevestigde zij (zonder mij ooit gesproken te hebben) exact wat wij al een jaar roepen) Als betrokken ouder.. (En ja ik weet dat niet iedereen dat is.. Maar ik hoop altijd heel naïef dat de meeste ouders daar wel onder vallen) weten heel goed wat er is met hun kind. Die gaan braaf naar het cb en bellen een huisarts als ze tussendoor denken dat er iets mis gaat. Natuurlijk wil je de gezinnen eruit filteren waar dat bewust of onbewust minder goed gaat.. Logisch. Maar als ik daar als toegewijde ouder en duidelijk niet op m'n achterhoofd gevallen denk dat ik weet waarom iets mis gaat... Heb ik graag het idee dat mijn suggesties in ieder geval aangehoord en overdacht worden. Dan voel ik me serieus genomen en wil ik best mijn problemen aan hen voorleggen. Nu is dat doodeng omdat ze ten eerste maar half luisteren en vervolgens ook hun eigen conclusies opdringen.
Ik snap sommige reactie,s wel. Toen met mijn zoon had ik ook vaak zo iets van waarom willen jullie alles weten doe ik het niet goed of zo. Ja hier wel een aan tekening bij het cb ect ect. Alleenstaande moeder bps. Dan val je snel al in de hulp verlening. Gisteren vertelde ik dat ik hier jeugdzorg in huis heb. En nee dat is niet altijd alleen omdat andere je aan melden bij het amk. Wat hier niet gebeurt is maar je kunt ook je zelf aan melden met je kinderen( hier aangemeld terwijl mijn pyg verpleegkundigde belde met jeugdzorg. Omdat ik er helemaal door heen zat depressie... Ze vroeg mag ik bellen ik zeg doe maar. Daar van uit heel traject gestart om mij juist wat extra ondersteuning te geven en aan te bieden alles op vrijwillige basis. Want zo kan het ook zijn. Van daar uit is het naar jeugd formaat gegaan en nu krijg ik soms iemand in huis die met mij dingen bespreek knelpunten wat betreft bepaalde dingen dingen waar ik tegen aan loop als alleenstaande moeder( vader is wel inbeeld) De oudste die zich zorgen maakte om mij omdat hij zag dat het niet goed ging. Heb ze nu van af april in huis. Nu is het voor drie maanden nog verlengt. En weet je wat ze zeggen jij bent prima in staat om zelfstandig voor je kinderen te zorgen. Je hebt alleen weinig hulp van je omgeving en daarom valt het je soms wat lastiger ect. Wel zegt ze blijf voor je zelf wel je hulp houden psy verpleeg zo dat je je ei kwijt kan ook als je je zorgen maakt om je kinderen. Het is allemaal niet zo zwart wit. Als het nodig is de hulp aan vaart het. Je doet het in het belang van je kinderen en die staan voor op buiten mijn problemen. Zo zie je maar niet iedereen die bij jeugdzorg komt is ( een slechte moeder of wat dan ook verwaarloost ect er kunnen meer dingen aan de hand zijn die niks met slaan verwaarlozen en zo te maken hebben. )
@knap: ik ken ook wel positieve verhalen hoor... Zeker als je de hulp zelf vraagt.. Is het meestal goed te overzien. Heb meer het idee daarop de momenten dat je er niet om vraagt... Je meteen als ouder ineens nog nauwelijks inspraak hebt. Terwijl ik juist altijd wat meer een voorstander ben van samenwerken.. Juist in zo'n situatie. Want uiteindelijk is het natuurlijk het beste als JZ met een gerust hart het pand weer kan verlaten en dat als ouder het vertrouwen in jezelf en de situatie weer goed is. Denk dat er best redelijk wat situaties zijn dat tijdelijke ondersteuning te lang doorloopt omdat ouders en JZ niet samenwerken. En juist samenwerking maakt het constructief op de lange termijn. Als ouders het alleen maar doen in de hoop zo snel mogelijk van JZ af te zijn... Is de oude situatie weer van kracht zodra JZ de deur dicht trekt natuurlijk
Daarom ben juist zo voor om wel eerlijk te blijven zo lang je eerlijk blijft de problemen aan pakt laat jgz je sneller met rust. Of schakelen ze de juiste hulp in. Hoe meer je met de kont tegen de kribben gaat hoe meer ze gaan zoeken naar dingen die er misschien niet zijn of juist wel zijn. Het lijkt net als of je je altijd moet verdedigen van we doen het wel goed als moeder. Dat is vaak de vraag daar niet eens. Je kunt ook knelpunten hebben op andere dingen. Ik geef toe ik kom sterk over maar ben zo onzeker als de pest als moeder. Ik leg de lat voor me zelf veel te hoog als moeder. Terwijl het juist wel een standje minder zou mogen. Je moet niet altijd aan je zelf twijfelen of je het wel goed doet. Ik bijvoorbeeld doe het 90 procent van de tijd goed genoeg maar ik wil meer dan die 90 procent. Omdat ik mijn kinderen alles gun wat in mijn macht ligt. Ze geen verdriet wil doen ect ect. Terwijl je ook kunt zeggen het is wel eens normaal dat je kribbig ben als moeder. Je bent ook maar een mens. Als ik kribbig ben tegen me kinderen dan voel ik het in mijn ziel omdat ik ze niet kribbig wil behandelen. En me schuldig voel terwijl er waarschijnlijk niks aan de hand is. Haha Hoop dat je me snapt. Dit topic loop ik aardig te vervuilen. Maar het is ook niet slecht om andere moeders te laten zien waar andere moeders tegen aan kunnen lopen. Je zo ervaringen kunt delen zo dat andere er ook wat aan hebben. Weet dat ik me nu kwetsbaar op stel. Maar als ik door mijn verhalen een moeder /gezin kan helpen dan is het mooi mee genomen.
@knap130774, inderdaad zoals sakia al zegt. Jij ervaart de hulp als heel fijn en dat vond ik dus ook in het begin. Hulp krijgen als je er zelf om vraagt. Maar nu ik het niet meer nodig acht, heb ik liever niet dat ze steeds vragen hoe het gaat e.d. daar zit ik niet op te wachten, ze hoeven niet alles te weten. En daarbij komt ook dat ze heel goed weten dat ik voor hulp echt aan de bel trek. Maar nu wij ouders met vanalles bezig zijn hoef ik hun ongevraagde hulp niet. En dat accepteert een CB maar moeilijk is mijn ervaring nu. Hallo, je bent toch baas over je eigen gezin of niet? En zoals het nu gaat lijkt dat van niet. Misschien kom jij ook nog in die periode dat je het weer allemaal zelf kan en hun niet meer nodig hebt. Ik denk niet dat je het dan nolg leuk vind dat ze telkens op je stoep staan voor ongevraagde hulp of misschien vind jij dat juist niet erg dat kan ook. Maar ik en mijn man zitten daar niet op te wachten. Ondanks onze 'probleempjes' gaat het hier namelijk prima.
Barak speelbal in familieruzie - AD.nl En dan kan je wel zeggen.. Dat een jongen van 13 niet weet wat goed voor hem is. Maar als het op alle vlakken ineens weer een stuk beter gaat als hij bij opa en oma woont... En hijzelf daar ook wil blijven... Is er duidelijk iemands mening niet gevraagd en op waarde geschat lijkt me. Hoop voor de jongen dat ze een goede oplossing gaan vinden. Vnd het echt een triest verhaal.
Zeg het net tegen Saskia ook al vanavond heb ik weer tijd moet nu weg. Even aan me zelf werken vrijwilligerswerk doen haha. Maar ik snap jullie beiden. Die onderbuik gevoelens heb ik ook. Je moet en moet je blijven bewijzen ik snap HETTTTT Hoop dat jullie mij snappen. Lees wat post van mij terug onder knap130774 of pnirmal me oude naam Heb ook al heel wat te stellen gehad met zoonlief iq leerproblemen en een moeder die ze niet geloofde. Tot straks.
heel verhaal getypt alles weer weg... :x @knap moedig dat je besluit hebt genomen om hulp in te schakelen Ik ga er nog steeds vanuit dat CB (en JZ) het beste voorhebben met het kind en ze niet ouders willen pesten. Het jammere is alleen dat ze dingen echt zwart-wit zien ipv ook de grijze gebieden eens te bekijken.
Tja, we gaan nu nog wel heen met de kids, 20ste hebben we een afspraak voor beide (3 maand en 2 jaar controle). Daarna ga ik alleen nog voor de 4 maanden controle en de prikjes, en daarna denk ik niet meer. Heb er niks aan, ben er binnen 5 minuten weer weg (afgezien van het iedere keer bijna half uur wachten). Ga dan alleen nog voor het meten en wegen en de prikjes (en dan voor mijn part de consulten), maar verder.. Hier dus ook de ervaring dat als je een keer een vraag hebt, het zo van de tafel geveegd wordt (dochter spuugde erg veel, arts op CB vroeg alleen hoeveel voeding ze kreeg, en dat was prima. Case closed). En verder een keer een stagiare gehad die wel even commentaar zou gaan leveren over dat dochter toch wel véél te zwaar was voor haar leeftijd en lengte (zat voor leeftijd op gemiddelde, gewicht/lengte zat ze tussen +1 en +2). Lengte en gewicht houd ik zelf wel bij in een programmaatje van de WHO, en de ontwikkeling kan ik zelf bijhouden met het van wiechenschema die ze daar ook hanteren. En als er daadwerkelijk iets is waarvan ik niet weet wat ik er mee moet, ga ik wel naar de huisarts, of in het ergste geval kan ik het CB bellen. Ennuh, als ze gaan dreigen met een melding maken bij AMK, prima moeten ze vooral doen. Dan wordt er direct een klacht ingediend namelijk.
ik heb ook heel wat beleefd met het CB... deze week kwam het nog tensprake toevallig. Mijn zoon is een slechte eter, hij lust alles maar krijgt het eten niet weg, kan het niet doorslikken en kokhalst veel. Ook bij de flesvoeding en borstvoeding was dit al zo... hij is ondervoedt geweest als baby! hij wou niet drinken. Ik heb dit zo vaak aangegeven op het CB maar kreeg nutteloze adviesen keer op keer. Na 3,5 jaar heb ik gemaild met een ergotherapeut en is alles gaan lopen... blijkt dat hij sensorische informatieverwerking stoornis heeft, zijn zintuigen komen niet goed door met de hersenen, nu na een half jaar therapie is mijn zoon bijna weer "normaal!" echt wat heb ik lopen huilen toen hij baby was en terwijl de ergo hem toen al helpen kon maar dit wist ik niet. CB heeft echt steken laten vallen hier, de ergo is nu bezig om SI bekender te maken bij de CB's om andere ouders verdriet te kunnen besparen. Ik dien geen klacht in verder, laat het achter mij... Ik kijk vooruit nu. Mijn zoon knapt zoveel op nu dat steek nu liever de energie in hem. Ergotherapeute, fysiotherapeute, diëtiste zijn erg negatief over het CB over hoe ze mij hebben laten lopen met mijn zoon, dat er niet geluisterd is e.d. ik hoor het keer op keer. als ik ooit een 2e krijg die gaat niet naar het CB toe, dit heb ik al besloten
Hoe moeilijk is het nou voor zo'n iemand om gewoon eens te luisteren en te begrijpen... tsjonge jonge.