De tweede naam van mijn dochter vind ik was minder mooi, maar goed hoe vaak wordt die nou gebruikt haar echte naam (roepnaam) vind ik super!! En de andere tweede naam die we wilden gebruiken hebben we nu als eerste naam voor een evt. volgend meisje
De roepnaam hadden we al heel snel en nooit twijfel of spijt over gehad. De tweede naam hadden we wel, maar wilde manlief later niet meer omdat nichtje dezelfde tweede naam kreeg. Toen een andere onwijs leuke tweede naam bedacht. Soms vond ik na de geboorte de tweede naam mooier dan de eerste en dacht ik soms 'waarom niet andersom genoemd'. Of waarom die tweede naam niet bewaard voor een eventueel zusje. Nu heb ik er vrede mee en ben onwijs blij dat ze twee super mooie en passende namen heeft!
Nooit spijt gehad. Ik vind mijn dochters naam nog steeds mooi en hij past perfect bij haar. We wisten vanaf een maand of drie haar naam. We hebben daarna nog wel even getwijfeld, maar meer omdat we haar naam ineens overal tegenkwamen. Echt bijzonder: ik zat aan het einde van mijn zwangerschap een boek te lezen waar de naam ook ineens voor kwam (als bijpersoon).
nee hier geen spijt of twijfel! ook nooit gehad jammer dat je nu wel wat spijt hebt, kan me voorstellen dat dit vervelend is en dat je niet goed weet wat nu! Succes
Ben ik nu de eerste die wél spijt had? Heb er zelfs nog een topic over geopend, jaartje of 2,5 terug.. We hadden mijn zoon een andere naam gegeven, en toen na de geboorte zo'n spijt...ik kon er niet mee leven. Toen hebben we toen hij 6 maanden was hem bij zijn 2e naam genoemd. Dat ging helemaal goed, even wennen voor iedereen zoals instanties en vrienden/familie. Maar is helemaal goed gekomen. Ik ben blij dat we dat hebben gedaan.
Geen spijt, ik moest wel wennen. Dat kleine meisje en de naam moesten naar elkaar toe groeien voor mijn gevoel. De naam hadden we al heel lang en waren we 100% van overtuigd, die naam 'kende' ik dus al, maar dat baby'tje kende ik nog helemaal niet en dat was wel een beetje gek.
Nee je bent niet de enige, in de ouders van nu heeft wel eens een stuk gestaan over 4 kinderen die een andere naam kregen na een tijdje. Wat me bij staat is dat er een jongetje Rover heette en zijn ouders daar echt veel spijt van hadden later. Nu heet hij Wicher geloof ik.
Geen spijt. De definitieve namen bij 38 weken besloten. Ik vind de naam Esmee + 2e naam zo goed bij dochter passen. Voelde ook gelijk goed.
Ook hier geen spijt. Al was het wel flink wennen aan het feit dat ze een naam had..... 41,5 weken lang was het "de baby", en na de geboorte had ze ineens een naam....erg wennen voor mij. Maar zeker geen spijt, we vinden het beiden erg mooi en zij schijnbaar ook want ze reageert zo vrolijk wanneer we haar roepen.
Hier ook precies hetzelfde gevoel! Wij wisten niet wat het zou zijn dus twee namen in gedachten. En onze schoonmoeder zei altijd kees of willemijn en onze zoon vormde dat om tot keesnijn. Dus de buikbaby was keesnijn en dan wordt het geboren en heet het zoals ze uiteindelijk haar hele leven gaat heten en dat is niet keesnijn
Dat was toch die naam die bijna iedereen (ik ook) als meisjesnaam zag? Ik heb dat niet gehad, zodra we wisten dat het een meisje werd, zijn we haar al tegenover iedereen bij haar naam gaan noemen. Was dus heel normaal om haar na de geboorte zo te noemen. Wel grappig, trouwens: onze dochter is in Zweden geboren en daar heb je letterlijk wéken de tijd om de naam te bedenken, de verpleegsters waren heel verbaasd dat we al wisten hoe ze ging heten. Daar gaan ze er echt vanuit dat je de naam pas kunt weten als je elkaar een tijdje kent.
Ook hier, geen spijt gehad, maar wel óntzettend moeten wennen. En dat terwijl we de naam al maaaaanden van te voren bedacht hadden. Maar gewoon het idee dat wij haar die naam hadden gegeven, dat vond ik zo raar. Heeft echt maanden geduurt voor ik ook haar naam vond passen, maar ja een alternatief had ik ook niet, was gewoon de mooiste naam die er was. Wat ook niet hielp was dat ik steeds had gedacht een jongen te krijgen (en heel blij dat dat niet zo was, vond de jongens naam namelijk steeds maar zozo) en nu we bij de 2e pas heel laat naam tegen gekomen, 37 weken ofzo en mijn man vond het meteen heel mooi, en ik wist het niet zo goed, maar had ook geen goed alternatief. En juist vanwege de ervaring van de vorige keer wist ik ook gewoon, de naam groeit naar het kind toe. En nu ben ik er al hartsikke gewend aan, en zoon is net 8 weken! Ik zou dus zeggen, geef het de tijd, als het over een (half)jaar nog neit gewend is, kun je altijd nog de roepnaam veranderen..
Oh ja, dat verhaal weet ik nog. Ik kan me de namen zelfs nog herinneren . De naam die hij nu heeft vind ik ook veel leuker dan die jullie hem in eerste instantie hadden gegeven.
Zelf overigens absoluut geen spijt van de namen die we onze kinderen hebben gegeven. De 2e naam van mijn dochter is Olivia. Soms vind ik het wel jammer dat die naam dus al vergeven is en we die niet meer kunnen geven aan een eventueel 3e kindje als dat een meisje zou zijn.
Nee, geen spijt. We hadden twee namen. Levi en Quinten. Na de 20 weken echo, stond de naam Levi boven aan. En het is ook een echte Levi Ik vind het een stoere krachtige en een tikkeltje ondeugende naam, precies zoals ons zoontje is.
Dit. Al moest ik in het begin wel wennen om de naam te gebruiken voor mijn kindje, terwijl we haar ook tijdens de zwangerschap bij naam noemden (wanneer er niemand anders bij was)