Ah chupa leuk om jouw buikfotoos zo te zien! Wel een maf idee dat ik in 4,5 mnd dan nog flink ga groeien (dat is natuurlijk ook de bedoeling maar toch gek idee) ik slaap nog steeds met gemak op mn buik
Ik heb vandaag mijn dag niet dames... Voel mezelf zo dik! Moet echt ff wennen aan een groeiende buik na jarenlang gelijnd te hebben. De hele week let ik ontzettend op mijn eten en dat gaat super. Ik kom al weken niets bij. Maar ik heb soms ontzettende zin in chocola, net als gisteravond. Dus ik dacht dat het voor een keer wel kon. Sta ik vanochtend op, denk ik meteen dat ik 5 kilo zwaarder ben! Ik word soms echt gek van mijzelf!! Ben zo bang dat mensen mijn buik te dik vinden....Komt ook door het werk. Daar zeggen ze soms dikkertje dap en "weet je zeker dat het er maar 1 is"? Maar als ik dan buikfoto's van andere meiden bekijk komt mijn buik gewoon overeen. Zijn die andere meiden dan ook zo dik of proberen mijn collega's grappig te zijn? Ik kan mijzelf er zo over opwinden! Ik ben vroeger best een dikkertje geweest en ben van mijn 22e tot mijn 24e 18 kilo afgevallen. Dit heb ik mooi vol kunnen houden tot nu. Maar nu je dan zo aankomt en groeit op je buik vind ik het lastig om te beseffen dat het mede door de baby komt. Mijn man vindt dat ik mij ontzettend aanstel en totaal niet dik ben, gewoon een mooie buik. Hij snapt mijn tranen dan ook niet... Hij heeft ook wel gelijk, ons wondertje groeit in mijn buik. Maar is het dan zo stom dat ik het er af en toe ff moeilijk mee heb dat ik nu legaal dik aan het worden ben?
@FBdB: nee hoor helemaal niet gek dat je je zo voelt! Ik herken het wel. Ik heb er ook moeite mee dat juist mijn buik, die ik normaal altijd het liefst wil verbergen, nu zo dik wordt! Moet er ook erg aan wennen.
@FBdB: héél erg herkenbaar! Ik ben zielsgelukkig met ons kindje maar heb al heel wat tranen gelaten hoor! En nu was ik gisteren op zoek naar een feestelijk jurkje en werd in de pashokjes steeds verdrietiger Heb soms ook het idee dat het nooit meer goed gaat komen. En opmerkingen helpen dan totaal niet. Maar t is vaak wel plagend bedoeld van mensen. Ook al realiseren ze zich niet hoe t aan kan komen. Bij mij riep iedereen 4 maanden lang: jeetje wat een dikke kont, ben je zwanger in je billen, tsjonge wat groei jij, en gewoon: zo zeg, jij bent dik! En iedereen riep dat ik zo ontzettend rond droeg. (ook een stomme opmerking) En nu m'n buik de afgelopen twee weken opeens als een dolle groeit hoor ik alleen maar: n
@FBdB: héél erg herkenbaar! Ik ben zielsgelukkig met ons kindje maar heb al heel wat tranen gelaten hoor! En nu was ik gisteren op zoek naar een feestelijk jurkje en werd in de pashokjes steeds verdrietiger Heb soms ook het idee dat het nooit meer goed gaat komen. En opmerkingen helpen dan totaal niet. Maar t is vaak wel plagend bedoeld van mensen. Ook al realiseren ze zich niet hoe t aan kan komen. Bij mij riep iedereen 4 maanden lang: jeetje wat een dikke kont, ben je zwanger in je billen, tsjonge wat groei jij, en gewoon: zo zeg, jij bent dik! En iedereen riep dat ik zo ontzettend rond droeg. (ook een stomme opmerking) En nu m'n buik de afgelopen twee weken opeens als een dolle groeit hoor ik alleen maar: nou je ziet van achter niks, jij draagt echt naar voren zeg! Gek zijn ze, allemaal! haha, gewoon laten kletsen hoor, maar ik begrijp je volkomen!
Thanx ladies! Zo fijn te lezen dat ik niet de enige ben hierin... Je zou jezelf haast gaan uithongeren en jezelf helemaal geen lekkere dingen meer gunnen.:x Ik ben echt blij te lezen dat jullie je ook weleens zo voelen!Ik voelde mezelf al zo stom, juist omdat mijn man totaal niet begrijpt dat ik er verdrietig om kan zijn! Mannen!!
Ach, die zijn gewoon wat simpeler. Mijn man is verliefd op m'n buik en vindt me prachtig in m'n zwangere lijf. En ik denk dan: ja hartstikke lief dat je dat zegt maar ik weet ook wel dat ik een kamerolifant ben... Maar hij zegt t niet alleen, hij meent het ook heel oprecht. Hij heeft ook een zwangersschaps fotoshoot geregeld zelfs terwijl ik zelf alleen m'n buik maar op de foto wil en de rest absoluut niet
Heel erg herkenbaar FBdb, ik was tot voor de zwangerschap ook altijd aan het lijnen en ben van 87 naar 73-76 gegaan. Nu groeit me buik en die wou ik vroeger verbergen, ben altijd heel erg met kleding bezig en vooral, hoe zullen anderen het vinden, lijk ik wel knap of mooi, of ben ik te dik.. *zucht*
Ik probeer jullie echt te begrijpen maar vind dat erg moeilijk. Ik heb nl juist precies het tegenovergestelde probleem; probeer al jaren tevergeefs aan te komen en normaal te eten maar door maag- en darmklachten lukt me dat nauwelijks. Tijdens deze zwangerschap lijk ik pas goed aan te komen, meer dan bij mijn eerste zwangerschap. En ik bén toch trots, voel me veel vrouwelijker met die rondingen overal en als mijn Lief eens wat zegt over mijn dikker wordende billen dan gloei ik van trots. Wat ben ik blij dat ik eindelijk boven de 60 kilo ben gekomen, ik vind het héérlijk en hoop dat ik al die kilo's na de bevalling kan behouden. Enerzijds snap ik jullie best wel hoor maar anderzijds is dat best lastig omdat ik zelf zo trots ben op elke kilo die ik aankom. En dun zijn is écht geen pretje, geloof me!!!
Hormonsters are taking me over!! Sinds de echo ben ik zoooo pfff over the top emotioneel en zo. Vandaag zag ik een superschattig pasgeboren hummeltje in de prenatal en ik moest gewoon huilen van schattigheid. T was teveel schattigheid om te verwerken... Verder kwam er per ongeluk een vetvlekje op t nieuwe broekje van mn baby in my belly en ik werd zo chagrijnig en toen ben ik op schoot gekropen van mn man en ben ik hard gaan huilen hahahaha En we noemen ons kindje nu elke keer bij naam als we samen zijn en oooh ik krijg er zulke enoooorme vlinders in mn buik er van! En ik moet enorm oppassen dat ik mijn mond niet voorbij praat om zn naam hardop te zeggen. Vandaag verf gekocht voor de babykamer, manlief knuffelt non stop mijn buik en ik heb honger voor tien vandaag Heftig hoor dat zwanger zijn haha Oh ja deze kleur heb ik zo ongeveer: http://i14.photobucket.com/albums/a331/belissima21/1c7d8ce53c0a4f7a560e2dcd0164d784.jpg
MamavanF: ik snap jou wel hoor, we hebben gewoon exact hetzelfde probleem alleen gespiegeld! Ik word verdrietig van al die extra kilo's en jij als je kilo's kwijt raakt. Gevoel is hetzelfde denk ik, alleen andersom. Ik worstel al mijn hele leven tégen de kilo's (moest al pp dieet toen ik 2 jaar was) en jij vecht al jaren vóór kilo's. Konden we maar middelen, waren we allebei blij
Wat een nare reacties geven de mensen dan, zwanger in de billen??!! waar slaat dat op?? Ik herken het ook wel hoor, ben van mezelf wel slank maar ben doodsbenauwd om dik te worden (echt iets wat opgelegd word door de reclames en mooie dames in bladen) Maar ik heb er alleen de eerste weken van de zwangerschappen last van gehad omdat je dan nog niet zon 'bolle zwangere buik' hebt maar meer een 'ik ben dik buik' Wat ik wel lastig vind is de reserves (dikkere billen, heupen en lovehandles) haha maar ik weet uit ervaring dat die na de bevalling icm bv er zo weer af zijn. Bij mijn zoontje had ik binnen 4 maanden mijn oude figuurtje weer terug En wat beteft de mannen, ach ja, die snappen sowieso al niets van vrouwen laat staan zwangere vrouwen haha Probeer er toch niet te veel bij stil te staan, gewoon gezond eten en af en toe snoepen kan best wel....weet dat het lastig is maar je kleintje vind dat zoete vruchtwater ook heeeeeeeeeeeeerlijk zo nu en dan
Bij mijn eerste had ik ook ontzettend veel moeite met de kilo's. Uiteindelijk 'maar' zo'n 14 kilo aangekomen, die waren er wel met 4 maanden af. Bij nr. 2 en 3 veel meer aangekomen en ondanks borstvoeding heeft het een eeuwigheid geduurd voordat ze eraf gingen. Volgens mij kan ik niet afvallen als ik bv geef, lukt het pas daarna ofzo. Daar ben ik me nu dus wel terdege bewust van. Helaas voor mij blijf ik ook na de bevalling nog wel een jaar een kamerolifant. Mijn kont is nog steeds dikker dan mijn buik en ned, ik ben niet met overgewicht de zwangerschap ingegaan (bmi van 23.8). Ik heb me er maar bij neer gelegd. De moeite die ikmhad met aankomen bij nr. 1. Heb ik nu niet. Het is niet anders. Ooit komt het wel goed. De opmerkingen van de buitenwereld vallen mij wel mee. Ik krijg natuurlijk regelmatig de opmerking dat ik lekker groei. Ach, dan aai ik lief over mijn buik en ga er maar vanuit dat ze die vinden groeien .
Ik moet wel zeggen dat ook ik altijd bezig was met : is mijn buik niet te dik, met ingehouden buik lopen etc. En na de bevalling van de eerste kon het me helemaal niets meer schelen. Zo vreemd. Dat hele gevoel is verdwenen. Nu had ik zo iets van: Nou dan heb ik een beetje een buikje nog, ik heb er een kind voor terug gekregen. Ik hoop dat mijn gevoel zo blijft na de 2de
Grappig is dat ik zelf steeds meer zo denk. Ik ben apetrots op m'n buik en nu puk als een dolle aan het voetballen is geslagen daarbinnen wordt dat nog elke dag meer. Maar ik kan zo boos worden om die opmerkingen van mensen! Waarom zou je nou tegen een zwangere vrouw zeggen: zo jouw kont is ook enorm geworden zeg! Niemand vindt dat toch leuk om te horen, ook al vind je dat, dan hoef je dat toch niet te zeggen?! Ik zeg nu: joh, als je niks aardigs kunt zeggen, houd dan gewoon je mond! Schrikken mensen van, maar ik heb genoeg gehuild er om.