Mijn dochter zit nogal in de 'ik ben van gedachten veranderd' fase. Dus enerzijds hetzelfde verhaal als bij jou, overal over willen kiezen en beslissen. Maar nadat ze dan gekozen heeft en ik het op haar manier gedaan heb, wordt ze alsnog boos en kattig omdat ze dus van gedachten was veranderd en het toch op die andere manier wil. Dus: Wil je je brood in stukjes of dubbel gevouwen? -In stukjes Vervolgens geef ik het in stukjes -Neeeeee ik wilde het dubbel gevouwen!!! Je zei dat je het in stukjes wou. -Ja maar ik ben van gedachten veranderd!! Soms schiet ik in de lach omdat het zo 'volwassen' klinkt en ze zich zo druk maakt. Dat is bijna vertederend. Maar wel erg vermoeiend!
O ja, ik vraag haar ook heel vaak even te zeggen wat ze wil, of waarom ze huilt (ze praat daar gelukkig al goed genoeg voor) en dat ik haar helemaal niet kan verstaan als ze zo huilt. Of ik vraag: kan je proberen te stoppen met huilen? Ja? Is het al gelukt? Goed hoor, jeetje, wat kan jij goed stoppen met huilen zeg! Nou ja, met 3 is het natuurlijk weer een ander verhaal.
Hier een heel gevoelig jongetje met een bepaalde 'gebruiksaanwijzing'. Het is niet lastig, wel bewerkelijk. Ik moet echt heel duidelijk met hem communiceren, want als het niet gaat zoals hij in zijn hoofd heeft, wordt hij verdrietig. Sinds kort boos, ik denk dat de puberteit nu pas begonnen is. Als we gaan lunchen (ik smeer zijn brood) dan vraag ik voordat ik iets onderneem met die boterham of die dubbel of in stukjes moet. Die vraag herhaal ik nog een keer, ik wil het zeker weten, anders heb je de poppen aan het dansen. Ik word kriegel als ik die boterham in stukjes heb gesneden en hij moet alsnog dubbel. Ik zie ook of dat ernst is of opstandigheid. Zo kan hij ook in zijn hoofd hebben dat we met de loopfiets weg gaan, maar het wordt achterop de fiets bij mama. In mijn eigen voordeel vertel ik dus 's ochtends al dat we boodschappen gaan doen met de grote fiets en dat herhaal ik dan een paar keer: 'we gaan zo met de grote fiets weg hè!' Doe ik dat niet, wordt hij dus verdrietig. Eigenlijk denk ik altijd 1 stap vooruit om scènes te voorkomen.
Oh herkenbaar. De oudste heeft ook een tijdje dat gedrag vertoont. Zoals Gentle zeg, ik geef 2 keuzes. Duurt het te lang? Dan bepaal ik. Wordt je boos? Prima, één waarschuwing en anders gaan we even op de gang afkoelen. Die grenzen zoeken ze natuurlijk niet voor niks op. Ze hebben het nodig, het voelt veilig en het stelt ze gerust. Elke keer die 'strijd' is inderdaad heeeel erg vermoeiend. En soms is het geduld op. Is ook helemaal niet erg. Af en toe mag je best laten zien wat JOUW grenzen zijn hoor. Ik ben ook wel eens heel erg boos geworden, na het zoveelste gemiep over het beleg. Hij schrok zich een hoedje, en dimde direct een heel stuk in. Succes en sterkte!
aszz, bedankt ja die grenzen zoekt ze idd ook zelf. Misschien dat het nu een tijdje wat heftiger is nu ze net op school zit en thuis alles opnieuw wil ontdekken ofzo, dat het straks weer afzwakt ofzo. zogelukkig, zo werkt dat hier idd ook, van te voren al uitleggen, maar wordt jij er zelf soms niet moe van??? En als hij dan 2 keer gezegd heeft met zn boterham in blokjes en hij neemt 2 happen en begint te miepen dat tie toch dubbel had gemoeten, wat gebeurt er dan bij jullie???
oh mijn dochter......onze ambulante thuis begeleidster zegt...heeel normaal hahahaha Adem in adem uit...rustig blijven en duidelijk...vandaag gebeurt het zo. En als je lief bent mag je van het weekend (bijvoorbeeld) het op jouw manier doen......anders zit je uren bij het aankleden,eten,wassen,douchen,haren kammen enz enz enz....word geheid strijd. Hier ook dus...... Maar mama is de baas, dus mama wint....gestamp en gezeur word gewoon de kiem gesmoord. Ik hoor je, ik weet wat je wil zeggen, maar mama is de volwassene en mama zegt dat jij dat nu zo moet doen. En zo gebeurd het ook (soms......whahahahhaa) Meestal duurt het te lang naar mijn zin en doe ik het toch maar voor haar (zelf aankleden en tanden poetsen enz) Maja.....
Mijn kleuter heeft dit niet. Hij is ontzettend gezeggelijk maar wij doen het wel zoals ZG ook schrijft. We kondigen alles eigenlijk van te voren aan zodat hij precies weet waar hij aan toe is. En dan vindt hij alles best. Het gaat dan niet om details maar om de grote lijn. Na de lunch gaan we boodschappen doen, dan komen opa en oma etc. Mijn peutertje (2,5) zit nu in de fase dat zij wilt uitmaken hoe de wereld gerund wordt. Zij krijgt dus twee keuzes en na gemaakte keuze blijf ik daar dus ook bij. Ze wordt dan heel boos of verdrietig. Dat vind ik vervelend voor haar maar ik verander het niet. Als ze blijft brullen dan mag ze even de op gang verder gaan. Ik probeer haar wel af te leiden maar dat lukt zeker niet altijd. (as we speak: mag ik nog een koekje? Nee liefje, je hebt net een koekje gehad. En nu gaat ze zeuren. Het antwoord blijft nee.. ik hou rekening met tranen zo meteen.... En ja wel... het valt nog mee. Oh, ze kiest eieren voor haar geld en gaat haar beklag doen bij pop Noortje hihi) Dochter moet dit nu dus afleren. Nee (met uitleg) = nee en brullen heeft geen zin. Tja, dat kan even duren. Boos word ik niet. Wel vind ik dat ik er niet naar hoef te luisteren dus daarom even naar de gang. 8 minuten later.. alsnog een (klein) drama over het koekje
Oh, dan kijk en zeg ik heel stellig dat dat feest dus niet doorgaat OMDAT hij zelf stukjes wou. Vaak is dat geen probleem en zegt hij 'oké', maar soms wordt hij dan verdrietig, slaat zijn hoofd neer en krijgt traanogen. Dan speelt hij echt niet met ons en heeft het dan toch echt anders bedoeld. Dus smeer ik een nieuwe boterham. Als hij narrig wordt en gaat schreeuwen, kan hij het shaken.
Ik probeer het zoveel mogelijk vooraf aan te geven, dan is het meestal wel ok. Soms geef ik nog wel eens toe als ze iets perse wil. Maar een andere keer ook niet, dan heeft ze pech. Beetje gulden middenweg zien te vinden, bekijk het per geval/situatie. Het hoeft ook niet altijd zo te gaan als zij blieft en dat mag ze ook leren. Zo wilde ze gisteren een bepaalde jurk niet aan (die is blauw en das voor jongens), ze wilde perse een zomerjurk aan. Mocht niet, en ze bleef huilen (aanstellen). Heb tegen dr gezegd dat ze op dr kamer mocht doorjammeren tot ze weer normaal kon doen. Uiteindelijk was t goed. Later schoot me nog wat te binnen en heb dr verteld dat Assepoester ook een blauwe jurk heeft. Vandaag wilde ze m weer aan Gelukkig nooit last van dat ze nog wil veranderen als ze t zelf gekozen heeft. Zou dat wel zo zijn, dan heeft ze vette pech. Tenzij ze zich idd echt vergist zou hebben, dat merk ik dan wel. Ze heeft nooit driftbuien, dus dat scheelt denk ik wel. Wel huilen en/of door blijven zeuren.
Dat doe ik precies zo met mijn oudste zoontje. Van tevoren afspreken met hem hoe iets gedaan gaat worden. Vaak zeg ik erna nog een extra keer: "We hebben het dus nu zó afgesproken, dus als we daar straks zijn is het niet weer opeens andersom want dan kan je brullen wat je wilt, ik doe daar niet aan mee dus bespaar je de moeite." Helaas word mijn zoontje niet verdrietig als hij het anders wil, maar ik heb meteen gebrul. Verder vind ik het zooo herkenbaar TS! Heel schattig zo'n eigen willetje, maar als je haast hebt en nog een peuter rond hebt hobbelen lukt het soms gewoon even niet, of ik heb er botweg het geduld niet voor. Sta ik daar voor de huisdeur met de jongste op mijn heup en twee zware tassen in de hand, in de brandende hitte en dan moet ik weer wachten omdat meneertje nog iets moet repareren/schuren/bouwen aan de stoeprand met zijn gevonden "zaag" (stok) van eerder en nee dat moet echt nu want anders bla bla bla bla.... Zucht!!!!!!! Ik loop erger me dan groen en geel en weet even niet hoe ik hem op zo'n moment mee naar binnen krijg, uiteindelijk beloof ik hem dan een koekje of een filmpje en dan gaat hij mee. Zo'n scenario had ik echt kunnen voorkomen door hem op de weg naar huis al te zeggen dat we meteen naar binnen gaan omdat mama zware tassen draagt en broertje mee is en we dus niet meer kunnen "werken" buiten, dat doen we een ander keertje. Hij heeft gewoon heel sterkt de behoefte om te weten wat wanneer gaat gebeuren. Hij vraagt ook elke dag als we opstaan wat we vandaag gaan doen, ook al weet hij dat we eerst pap eten, dan naar school gaan etc. Uiteindelijk heb ik dus veel zelf in de hand qua voorkomen, maar soms schiet het er even bij in (door mijn fout) en soms is hij gewoon heel erg moe en dan helpt niks, dan is het gewoon even gebrul. Naja, dat is dan maar zo.
haha ben blij dat het zo herkenbaar is...sorry meiden cygnet, nou zo gaat het hier dus ook. Ik blijf erbij en ze wordt boos en gaat op de gang tot ze klaar is. Idd niet als straf, ik word niet boos, maar gewoon tot het over is. Maar vind het soms zo jammer dat het zo gaat, snappie. En wel erg vermoeiend dat van te voren aankondigen, ik doe het wel hoor, anders heb je helemaal de poppen aan het dansen, maar misschien is het ook mijn gesteldheid op het moment wat mijn geduld een beetje op de proef stelt haha. Zit hier een beetje gefrustreerd op de bank terwijl ik zoveel zou willen doen nu ze op school zit. Maar ja kan het kind ook niks aan doen natuurlijk maar dan ook dat divagedrag aanhoren de hele dag...
Vanavond was echt zo'n avond dat als ik ja zeg, hij nee zegt. Alles wordt een strijd en ik word daar erg moe van. Ik heb ook helemaal geen zin om overal strijd over te hebben. Ik probeer het zoveel mogelijk op te pakken met 2 mogelijkheden, maar hij roept regelmatig alsnog, dat had ik niet gezegd. Het is gewoon soms erg uitputtend.
Hahaha, dit is zoooooo herkenbaar!!! De wijde wereld is prachtig om te ontdekken en ik heb echt engelengeduld gekweekt sinds ik moeder ben, maar soms!:x Ken je die scène van Brigitte Kaandorp bij die fiets? Dat dus! Sta je ein-de-lijk bepakt en bezakt klaar, is het 'Mama, mama, bladiebla ....nee nú echt nuuhuu mama!' bewaar dan maar eens je geduld!
Helaas, het lukt me gewoon niet altijd...geduld hebben. Soms word ik gewoon echt boos. Dochter kan zo onhebbelijk zijn af en toe. Ik hoop van harte dat wij deze fase nu met 2,5 hebben en het dan ook gehad hebben. Met een kind van 4 zou ik het moeilijker vinden om mijn geduld op te brengen.. die weten tenslotte echt beter... Geduld kan ik wel bewaren bij treuzelen e.d. dat vind ik niet heel erg maar gebrul en dwarsheid.. Oeh.. DAAR kan ik slecht tegen. Of Mama.. NU! Oeh.. en dat van een 2 jarige. Brutaliteit, gedrein en gehannes.. daar ben ik allergisch voor.
Wat herkenbaar!! Onze dame kan ook erg goed treuzelen, van gedachten veranderen, jammeren, acteren, boos worden, alles zelf doen, of toch maar niet zelf doen en ga zo maar door. Het liefst bepaald ze alles en moet iedereen naar haar pijpen dansen, maar zo werkt dat niet. Met het gevolg een hele boze verdrietige peuterpuber... De ene dag kan ik het prima hebben en kan er ook wel om lachen, maar soms... Vooral het jammer/huilen als ze iets wil. Elke keer benoem ik dat ze iets moet zeggen/vragen in plaats van huilen. Dat gaat nu iets beter gelukkig. Wat bij ons verder helpt is de dingen voorstructureren zodat ze niet van te voren iets bedenkt wat niet kan. Zoals we gaan op de fiets naar oma. Dan heeft zij bedacht dat zij op haar fiets naar oma gaat, maar ik bedoel op mijn fiets en zij achterop. Dat wordt een dik drama als we bij de fietsen staan en ze moet ineens achterop in plaats van op haar eigen fiets. Als het meteen duidelijk is dat we op mijn fiets gaan dan hoeven we daar geen drama meer over te maken. Soms maak ik een compromis. Jij kiest dat en ik kies dat. Verder is het elke dag puzzelen wat helpt. De ene keer is het 2 keuzes aanbieden en haar laten kiezen. Soms is het gewoonweg moeders wil is wet en wordt ze boos. Dat hoort er ook bij. Maar pick your battles is hier zeker aan de orde. Het is een stuk gezelliger om niet overal een strijd om te hoeven maken.
En juist datgene waarvan je een strijd verwacht en wat een strijd zal zijn die je zeker aan moet gaan gaat zonder mopperen. Al een week lang neemt ze zonder mopperen en enige drama haar medicijnen in
Ik geef haar twee keuzes dat werkt hier prima. Ik denk dat het echt in de leeftijd zit om er tegenin te gaan. Hier dus, wil je zelf smeren of moet mama het doen? Wil je je brood gesneden of dubbel, eigenlijk met alles. Kiest ze voor gesneden, moet ze het ook gesneden opeten en andersom. Hier werkt dat prima en ze is daardoor nooit boos, ze heeft het idee dat ze zelf mag kiezen.
Ze is dus duidelijk de baas in huis. Ze krijgt ook haar zin en dat weer ze, notabene ook nog naar een ander winkelcentrum omdat ze op waren. Hier zou ze na haar boterham een appel mogen want die liggen er nog. Druiven haal ik wanneer de appels op zijn. Zijn die er niet in de winkel dan vertel ik haar dat ze op zijn en dat ik wat anders heb gekocht en ik ze koop wanneer ze wel weer in de winkel zijn. Kinderen moeten daar mee leren omgaan.
nou hier werken die 2 keuzes iig niet, want als ze gekozen heeft is ze boos omdat ze het toch nog anders wil. Ze weet heel goed dat ze zelf mag kiezen, maar blijkbaar voor haar niet voldoende. Ik ben nu op de negeerstand..als ze gekozen heeft en ze gaat erom zeuren, dan negeer ik dat gezeur gewoon en ga verder met waar we mee bezig waren.