Ik zou graag wat advies van jullie willen. ( het is een heel verhaal sorry) Mijn zoontjes gaan vanaf begin september naar school toe. Ze hebben 2 juffen, maandag en dinsdag 1 juf en de overige dagen de andere juf. De juf van maandag en dinsdag is een enorme schat van een vrouw. Enorm geduldig, super lief voor de kids. De andere juf is een wat hardere vrouw. Nu is het zo dat mijn zoontje J sinds dat hij naar school gaat erg opstandig is. Nu kan dit natuurlijk komen door alle veranderingen komen, alleen word het steeds erger. De laatste tijd viel ons op dat hij vreemd reageerd op juf 2. Dat begint al in de ochtend met de vraag welke juf hij heeft. Dan begint hij over dat hij moe is en buikpijn heeft etc. Dit is steeds op de dagen als juf 2 er is. Ook valt het me sinds een aantal weken op dat als hij de klas binnen komt en die juf er is dat hij zowat in mij weg kruipt, zijn onderlipje begint te trillen en hij begint te huilen. Laatst vertelde hij me even tussen neus en lippen door dat hij is geslagen is door deze juf, ik schrok me rot. Mijn andere zoontje bevestigde dit ( zijn tweeling en zitten samen in 1 klas). Ik bleef uiteraard door vragen aangezien ze op dit moment ook een enorme fantasie hebben. Toen ik aangaf dat ik dan naar school toe ga en dit ga bespreken met de juf zei mijn zoon dat het niet waar is. We zijn hier verder ook niet op in gegaan meer. Vanmorgen breng ik mijn mannetjes weer naar school. En wederom weer dezelfde vragen van J, welke juf, mama ik heb buikpijn etc, ben moe etc. Toen we de klas binnen kwamen kroop hij weer zowat in mij weg, ik zet hem op zijn stoeltje en ga voor hem zitten en vroeg wat er was. Weer dat lipje trillen, traantjes in de oogjes, maar hij zei er is niks en keek verdrietig naar buiten. Mijn hart breekt steeds als ik dit zie. Mijn moeder haalde ze om 12 uur op uit school omdat ik moet werken. Ik belde haar even en vertelde dit alles aan haar dat J zo veranderd is en hoe hij steeds reageert. Ze zei ik ga straks wel met ze praten als ik ze op haal. Ze had ze lopend opgehaald zodat ze lekker buiten konden kletsen. En toen vertelde mijn zoontje D dat juf J af en toe aan zijn oren trekt als hij niet luistert. Ze deed dit niet bij D maar wel bij J. En dat ze soms erg boos werd. Nu is me al vaker opgevallen dat ze heel raar kan reageren als ze boos is. Eerder een kindje gezien die voor straf op de stoel zat, ze stond en schreeuwde naar hem ( kindjes zijn 4), ik vond het vreselijk om te zien maar wist niet wat dit kindje gedaan had, maar dan nog vind ik dit te erg voor kindjes van 4 jaar. Mijn moeder zei zonet aan de telefoon dat ze zeker weten mijn zoontjes gelooft. En ik geloof dit ook want het is raar hoe snel een kindje kan veranderen. Ik denk nu ook steeds van wat als het wel klopte dat ze hem heeft geslagen maar dat hij het nu intrekt omdat hij bang is voor de reactie van juf. Morgen ga ik uiteraard naar school. Mijn man heeft late dienst, dus ik had mijn hoofd om rond kwart over 12 er heen te gaan. De jongens blijven dan gewoon over en zien ons niet op school. Zo hebben mijn man en ik de tijd om rustig met haar te prsten. Alhoelwel rustig, ik kook op dit moment. Hebben jullie tips voor mij, wat zou je wel aangeven en juist niet doen.
Pffft, moeilijk! Heb vertrouwen in je zoontje en vertrouw vooral je onderbuik gevoel. Als je denkt dat het niet helemaal pluis is, dan is het vaak niet in orde. Ik begrijp dat je twijfelde aan het eerste verhaal van je zoontje. Hier ook wel eens iets gehad, wat hij achteraf had 'verzonnen'. Probeer rustig te blijven, zet eventueel wat dingen op papier. Is het niet mogelijk om dit met de directeur erbij te bepraten? Dan krijg je niet zo snel een 'ja maar zij zei....' verhaal. Succes!
Pfoeh, moeilijk zeg! Ik weet niet of ik haar meteen zou zeggen dat je zoontje beweerd geslagen te zijn door haar. Ik zou zeggen dat je merkt dat hij angstig is voor en over buikpijn klaagt op haar dagen. En dat hij dit niet bij de andere lerares heeft. Of zij misschien een idee heeft waar dit vandaan kan komen? Of ze een aanvaring hebben gehad? En dan haar eerst laten vertellen, zonder haar op de kast te jagen. Misschien komt er wel een hele logische verklaring of reden uit. En zo niet, dan kan je altijd nog tot andere maatregelen over gaan. Ik vind het wel apart dat alleen je ene zoontje hier last van heeft en je andere niet. Dat doet wel vermoeden dat er tussen die beide iets is voorgevallen.
Als je andere zoontje het beaamd en uit zochzelf verteld neem kk aan dat er wel een waarheid in zit... Ik denk niet dat kinderen van 4 samen al helemaal Stiekem bekokstoven om samen dezelfde verhalen tegen mama te vertellen? Of ben ik nu naief? En wat aszz al zegt ik zou het gelijk met een directeut erbij bespreken, san is die ook gelijk van alles op de hoogte, woorden kunnen niet verdraaid worden
Bedankt voor jullie reacties! @ aszz: ik heb inderdaad heel erg dat onderbuik gevoel op het moment. Al een tijdje eigenlijk. Niet eens zozeer hoe ze doet tegen de jongens maar haar gedrag in het algemeen, soms heb je bij iemand dat de alarmbellen af gaan. En dat heb ik ook bij haar. @ Oleander: ja ik vind wat jij schrijft wel een goede, in principe weinig vertellen over wat J ons heeft verteld maar dingen vertellen over zijn. buikpijn etc. Had mijn man net even gebeld en hij zei ook al dat we het misschien inderdaad beter op die manier kunnen doen. Ik heb D gevraagd of ze dit ook bij hem doet of bij andere kindjes. Ze doet het niet bij hem maar wel bij andere kinderen. D zei ook dat ze echt op de stoel werden geduwd en dat ze dan keihard riep dat ze 5 minuten moeten blijven zitten. @ Sam: nee dit verzinnen ze niet samen. Het zijn best 2 boefjes maar daar zijn ze te klein voor. D is wel meer een prater dan J. Hij vertelde er net ook over hoe dingen gaan. We willen morgen het gesprek aangaan. Ben ik niet tevreden of er is wel iets dan zal ik alles op alles zetten dat het stopt. Niet alleen voor J maar ook voor de andere kindjes bij wie ze het doet
Ik zou je zoontje vertellen dat hij altijd alles tegen je kan zeggen, dat hij niet bang hoeft te zijn. En ik zou zeker met de juf gaan praten en zeggen dat hij bang voor haar is en veel veranderd is. Sterkte ermee.
Dank je wel gelukkig weet hij dat hij alles kan en mag zeggen. Hij zegt ook geregeld jij en papa beschermen mij altijd hè.
Ahhhhhw wat lief! Misshien kan je nu wel net iets vaker benadrukken aan J dat hij alles kan zeggen, misschien voelt hij zich dan net iets veiliger ofzo En om t een beetje eerlijk te houden ook tegen D Hoop dat het goed gaat morgen! Laat je nog wat weten
O dat klinkt niet fijn zeg Ben natuurlijk benieuwd over welke school dit gaat. Is dat toevallig die met een 3 in de naam? Ik zou zeker met de juf gaan praten. Natuurlijk kunnen kinderen dingen verzinnen ( fantaseren) maar als je dat verdriet ziet lijkt me toch wel dat er een kern van waarheid in zit. Aan de oren trekken kan dus echt niet
Nouja... Onze dochter zei ooit dat ze door een leidster op het kdv van de trap was gegooid. Natuurlijk was dat dus niet wat er daadwerkelijk gebeurd was... Maar er was wel degelijk iets gebeurd dat veel indruk had gemaakt. (Namelijk tijdens het stoeien had een jongetje d'r omver geduwd en was ze met d'r hoofd op de traptree gevallen..) En het is natuurlijk gewoon mogelijk dat die juf echt een probleempje heeft... En dat het dus wel gewoon klopt. Zou de manier van oleander aanhouden... Wel vertellen van de buikpijn en dat hij zo angstig is.. En dat dat bij de andere juf niet zo is. En in ieder geval in het begin zwijgen over het slaan... Verder kun je natuurlijk nadere ouders eens uithoren wat ze van die juf vinden.. Of dat er meer van zulke verhalen spelen. Want er zit toch duidelijk wel iets dwars... En als je tegen juf zegt: zeg, sla jij toevallig in kind.. Zal ze nooit zeggen: ja natuurlijk
Mocht je dit nog lezen: ik las een tip dat het misschien handig was om de directeur uit te nodigen/te vertellen hoe of wat. Dan krijg je idd geen "ik bedoelde het niet zo" verhaal e.d. Sterkte, ik hoop dat je serieus genomen wordt want dat is op de eerste plaats echt belangrijk!
Kwam net binnen en die andere juf was er, de leuke zeg maar. Dus ik zei oh jij bent er vandaag want we willen eigenlijk met spoed een gesprek met de andere juf. Ik vertelde haar in het kort wat het speelde, over dat hij buikpijn heeft, slecht slaapt en verdrietig word van juf 2. Ook vertelde ik haar dat verhaal over het oren trekken. Daar moest ze een beetje om lachen en kreeg ook een kleur want Ze zei: Van de week kwamen de kindjes niet in de klas ze bleven allemaal in de gang staan. Dus ik riep kom op allemaal de klas in anders moet ik jullie een extra oor aan naaien zodat jullie 3 oortjes hebben en dan wel luisteren.... Het kan goed zijn dat J daar zijn eigen fantasie op los heeft gelaten. Ze gaf aan dat kinderen fantasie en werkelijkheid door elkaar halen, en dat hun fantasie ook echt werkelijkheid is. Hij werd absoluut niet gepest in de klas, soms willen andere kinderen wel eens alleen spelen en het kan zijn dat hij dit dan verkeerd opvat. Met buiten spelen is het juist een heel stoer mannetje zei ze, veel met anderen spelen en overal aan mee doen. In tegenstelling van D, die huilt meer buiten en vermaakt zich iets minder goed buiten Gister avond huilde J ook enorm en zei dat D hem niet beschermde op school. De juf gaf aan dat dit kan kloppen omdat ze juist bij tweelingen stimuleren om zelf dingen te doen. Daarbij was het vriendje van J deze week ook ziek. Dus daarom misschien het gevoel van alleen zijn bij J. Ik zou weg vanmorgen en J begon weer te huilen. Ik brak en we hebben samen een flinke pot gehuild in de klas. Juf zei kom even zitten en ga maar eens kijken wat de kindjes allemaal doen. Dus ik ben even in de klas gebleven. Kreeg nog een mooie tekening van J en hij liet me trots dingen zien. Ik gaf nog wel aan dat ik het gevoel had dat er iets gebeurd is tussen J en de andere juf omdat hij dus wel buikpijn heeft en raar reageert. Deze juf gaf aan dat dat een goed idee is want ze zei zelf ook dat er dan toch iets was gebeurd. Zijn gevoelens komen toch ergens weg. Dus volgende week moeten we dat gesprek aan gaan.
Hmm./ toch denk ik eerlijk dat er nog steeds wat is vebeurd. Het is niet 1 verhaaltje wat je kindern je vertellen, maar meerdere dingen, slaan, oren trekken, schreeuwen, en daarbij eb je het schreeuwen zelf ook gezien Als je kind 1 verhaal 'verzint' okee, maar zouden ze serieus 3 verhalen compleet uit hun duim zuigen? Overigens zou ik erder denk ik niks meer tegen juf 1 vertellen over juf 2 tot je haar gesproken heb, ik zou verl te 'bang' zijn dat juf 1 het door zou spelen en juf 2 straks met een prachtig verhaal aankomt ondat ze tijd heeft gehad om zich voor te bereiden
Ja heb je ook gelijk in. Ik denk ook zeker dat er wel iets voorgevallen is anders reageert J toch niet zo heftig op juf 2 ??? Volgende week woensdag vind dat gesprek plaats dan zien we haar pas weer.
Hoi toevallig jouw bericht gezien. Ik heb zelf nog geen kinderen ( behalve die ene in mijn buik Maar toen ik klein was ( groep 0 )toen was ik ook doodsbang voor mijn juf. Ze kon zo ongeloofelijk boos worden als wij iets verkeerd deden of te veel lawaai makten. Op gegeven moment was ik zo bang dat ik op die leeftijd gewoon wegliep van school, ff mijn moeder uitzwaaien en dan mijn jas pakken en al die uren in de park zitten, mijn moeder kwam er uiteraard vrij snel achter,maar toen heeft ze ook gelijk gesprek aangevraagd met directeur en deze juf. Ik zou dus echt niet vanuit gaan dat het alleen maaer fantasie is van jouw kleintjes, als er echt niks is dan hebben kinderen ook geen reden om buikpijn ezv te krijgen. SUcces
Ik hoop voor je dat je een eerlijk antwoord krijgt en dat het opgelost wordt. Miss kun je voor woensdag andere ouders polsen over hun mening over juf 2? Heel veel succes. Is niet leuk als je je kind zo achter moet laten.
ik had op de kleuterschool ook een juf waar ik bang voor was. Was al een wat oudere vrouw en ze was ontzettend streng. Was bijvoorbeeld boos als je niet netjes over de randjes knipte. Ik ging altijd met een busje naar school en op den duur was ik zo bang dat mijn moeder me met geen mogelijkheid de bus in kreeg... Heel veel succes met het gesprek woensdag en ik hoop echt dat er iets uitkomt en je je zoontje weer met een gerust hart op school kan laten. Misschien kun je eens proberen om je zoontjes apart te vragen wat er op school gebeurd is, als ze dan beiden met dezelfde verhalen komen lijkt het me wel duidelijk.