Hallo, Mijn dochter is met 32 wk en 2 dagen geboren. Ik heb het hier heel moeilijk mee gehad omdat er nooit uit is gekomen waarom ze te vroeg was. Het is allemaal goed gekomen met haar en ze is nu bijna 1 jaar. Maar toch heb ik nog steeds het gevoel dat ik iets mis heb gedaan. Ik ben eigenlijk op zoek naar vrouwen die een beetje hetzelfde hebben gehad om ervaringen uit te wisselen. groeten
Kijk even op de site: kleinekanjers.nl, daar vind je echt precies de informatie en herkenning voor je gevoelens. Ze zijn zeer herkenbaar en heel normaal, je moet door het hele verwerkingsproces heen om te kunnen accepteren wat er is gebeurd. Deze site kan je daarbij heel goed helpen.
hallo, hier ook een prematuur jongetje geboren met 32 weken. Ook bij mij hebben ze nooit een duidelijke reden gevonden voor de vroeggeboorte alhoewel ik wel een week op voorhand al het gevoel had dat het niet lang meer ging duren. En inderdaad dat gevoel heb ik ook nog vaak...mijn omgeving en mijn vriend snappen het niet dat gevoel. Ze zeggen altijd dat ik moet kijken naar Jarne en hoe sterk hij eruit gekomen is. Maar telkens als er iets scheelt met Jarne of ik heb het gevoel dat hij 'achterloopt' betrap ik er mezelf op dat ik mezelf de schuld geef. Na een jaar is het wel verbeterd...als hij nog in de couveuse lag was ik in een roes en besefte ik het niet echt. Maar van als hij thuisgekomen is, ben ik het meer en meer beginnen beseffen dat hij een klein prutske was dat eigenlijk nog in mijn buik hoorde te zitten. Telkens als ik nu naar de foto's kijk van de couveusetijd of ik kijk in zijn herinneringsdoosje met zijn eerste bodytje (megaklein ), zijn eerste mutsje,... en nog dingetjes van in het ziekenhuis dan komen er veel emoties naar boven en kan ik nog heel de avond wenen. kan alleen maar zeggen dat je niet alleen bent met die gevoelens. Zelfs nu als ik er aan denk...begin ik terug al te wenen.
Hier een moeder van een meisje geboren met 33 weken. De oorzaak was bekend maar toch veel schuldgevoelens hier. Waarom kon ik haar niet nog 7 weken de veiligheid van mijn lichaam geven? Waarom deed mijn lichaam zo vervelend enz enz. Vooral als dan die stomme monitor ging piepen omdat ze een dipje had kwamen die gevoelens omhoog. Heel moeilijk allemaal en het gaat lang duren voor je die gevoelens te boven bent ben ik bang. Die van ons is 25 augustus geboren en hoezeer mensen ook zeggen dat het niet mijn schuld is, zo zie je het gewoon niet. Nog altijd hoor ik 's nachts die piepjes in mijn hoofd ondanks dat ze al een dikke anderhalve maand thuis is. Nog elke keer hou ik mijn hand op haar borstje om zeker te zijn dat ze ademt. Heel zwaar allemaal en het is waar wat je zegt, niemand begrijpt het behalve jij. Dat maakt het ook vreselijk moeilijk want de rest zegt 'achter je laten en doorgaan' maar zo makkelijk gaat dat gewoon niet.
Ik heb zelf ook veel aan contact met 'lotgenoten'. Juist ook de herkenning, terwijl mensen in je omgeving het niet snappen. De Verening voor ouders van couveusekinderen (VOC) heeft een eigen website met veel info én een (besloten) forum. (www.couveuseouders.nl / forum.couveuseouders.nl)
Herkenbaar die gevoelens. Ook ik voel(de) me schuldig dat mijn dochter 6 weken te vroeg is geboren. Het gevoel alsof mijn lichaam gefaald heeft en mijn dochter daar de dupe van is. Ook bij mij de reden van vroeggeboorte niet bekend, waarschijnlijk een toen actieve gbs-bacterie, maar zeker is dat ook niet. En echt erover praten lukt ook niet, je krijgt vooral reacties van: het gaat nu toch prima, je merkt er niks meer van en het is toch leuk zo lang een kleine baby of wat is ze nog klein. Mensen begrijpen 't blijkbaar gewoon niet.
Ik herken Dit wel. Heb een redelijk problematische zwangerschap gehad met een eerste opname toen ik 24 weken zwanger was. Daarna met 30 weken weer en toen met 33 weken weer. Uiteindelijk is mijn dochter via een spoedkeizersnede gehaald met 35 wkn. Onze kleine meid heeft behoorlijk moeten vechten, ikzelf ben op de intensive care beland. Het doet me (nog steeds) meer dan de meeste mensen denken. Vind het moeilijk om erover te praten. Ook omdat mensen dus zeggen, het gaat nu toch best goed? Zelf nog steeds veel lichamelijke klachten, loop nog steeds in het zh bij de internist en cardioloog, maar mensen denken over het algemeen niet verder dan dat. Jammer, want zou zo graag eens even een keer praten over hoe het nu echt voelt of voelde.
Zo heb ik me ook een tijdje gevoeld, bij mij is ook geen oorzaak gevonden. Ik vond dat ik gefaald had en ik snapte er niks van want ik ben gezond en fit en niet te oud en het zit niet in de familie. Het is zelfs een tijdje de reden geweest waarom ik graag een 2e wilde, ik wilde het 'overdoen', laten zien dat ik het wel kon. Uiteindelijk heb ik het zelf een plekje kunnen geven en geaccepteerd dat het zo gelopen is. Simone heeft er niks aan overgehouden, ze loopt nu zelfs voor op haar leeftijdsgenootjes qua ontwikkeling, alleen haar gewicht loopt achter maar dat hoeft er niet eens iets mee te maken te hebben. Inmiddels ben ik bijna 29 weken zwanger van een zoon en krijg ik prolutoninjecties en elke 2 weken een baarmoederhalsmeting en tot nu toe gaat alles hartstikke goed! Ik zou het heel tof vinden als het deze keer iets meer volgens het boekje kan gaan (verlof VOOR mijn bevalling ipv alleen ERNA) maar als het weer te vroeg komt heb ik er vrede mee. Het resultaat vind ik belangrijker: Een gezond kindje op de wereld zetten. En elke dag dat mijn zoon blijft zitten is nu mooi meegenomen.