Herkennen jullie dit? Dat je zo intens veel van je kind(eren) houdt,dat het gewoon pijn doet? De gedachte alleen al dat ze iets overkomt,ik heb er af en toe echt slapeloze nachten van.. Regelmatig hoor je in het nieuws intens verdrietige dingen,en ik denk dan meteen aan 'wat als dit ons overkomt?' Regelmatig komt het voor dat ik in gedachte al een begrafenis heb.. verschrikkelijk gevoel maar ik kan het niet stoppen. Ik slaap met mijn zoontje op mijn kamer,en hoor dus elk zuchtje,regelmatig ben ik wakker,en hoor ik niks dan MOET ik gewoon even kijken of alles nog goed is.. Het is al minder dan voorheen,maar toen hij jonger was en eens later wakker was dan normaal.. dan schrok ik met vreselijke angst wakker.. Liefde,het is geweldig,maar het maakt je zo kwetsbaar.. Hoe gaan jullie ermee om?
Heel erg herkenbaar. Heel veel liefde voelen voor iemand doet inderdaad ontzettend pijn. Constant bang zijn dat ze wat overkomt of dat mij wat overkomt en zij alleen komen te staan. Af en toe word ik ontzettend moe van het ongerust zijn of het bezig zijn om hen volledig naar hun zin te maken en denk ik 'was ik er maar nooit aan begonnen', maar aan de andere kant kan je je een leven zonder hen niet voorstellen
Zo herkenbaar! Bij mij schieten ook regelmatig de verschrikkelijkste doemscenario's door mijn hoofd. Ik vind het vreselijk, maar ik kan ze blijkbaar niet tegenhouden. Je wordt inderdaad heel kwetsbaar als ouder. Zoals ik ergens heb gelezen: "het ouderschap is te vergelijken met je hart dat nu buiten je lichaam leeft."
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Natuurlijk weet ik dat iedere ouder veel van zijn kinderen houdt,maar de manier waarop ik het soms voel,en door draaf in mijn angsten hem kwijt te raken lijken me niet normaal. Het gekke is,ik ben helemaal niet over bezorgd,mijn zoontje is nogal een durfal en die klautert er op los. Dat kan ik heel goed los laten,hij valt regelmatig en ik kan gelukkig zeggen dat ik dat ook toelaat. Niet dat ik hem al opval voordat ie kan vallen zegmaar. Het is echt puur de angst om hem kwijt te raken,ik uit het niet in de verzorging en opvoeding.Dat maakt me wellicht nog vreemder haha!
Heel herkenbaar ja. Ik merkte ineens dat je als ouder zo enorm kwetsbaar bent. De neiging om mn meisje voor alles te willen beschermen is erg groot. Ik probeer de angst om te zetten, dit is nu eenmaal de prijs die je betaald voor liefde. En die is het meer dan waard.
Heel herkenbaar... Ik heb dat zeker als ze dan zo vredig en lief liggen te slapen. Als ik dan daarvoor een slecht bericht heb gehoord (vrienden van ons hebben een dochtertje van net 3 met een zware vorm van kanker) en ik ga dan bij ze kijken dan kan ik al huilend boven hun bed hangen bij de gedachte dat zij ziek zouden zijn . Of toen onze jongste ineens in een kwartier van vrolijk zingend poppetje veranderde in een slappe vaatdoek die zo benauwd was dat ze al wat blauw werd. Dat deed me zoveel pijn...die angst etc (ze bleek een zeer heftige longonsteking te hebben, dus viel gelukkig "mee"). Pffff...ze zijn het aller aller aller allerbelangrijkst voor me. Alles doe ik voor hen. Als zij gelukkig en gezond zijn voel ik me dat ook. Soms doet de liefde dus inderdaad gewoon pijn. Ik kan me daarom ook niks voorstellen bij mensen die hun kind niet op 1 hebben staan, die er slecht of onverschillig mee omgaan...het is bij mij een soort instinct ofzo.
Nou Senais,je laatste alinea herken ik dus ook heel erg! Ik kan er ook niet goed tegen als ik om me heen dingen hoor waar kinderen de dupe van zijn. Verschrikkelijk vindt ik dat. Sommige vinden mij vreemd,maar ik neem bewust afstand van zulke mensen,ik kan daar gewoon niet mee omgaan. Mijn kind is mijn alles,ik ben verantwoordelijk voor hem en dus maak ik beslissingen in mijn leven altijd vanuit zijn standpunt. Wat goed voor hem is,is dus ook goed voor mij. En dat gaat vanzelf,nooit maar dan ook nooit heb ik het gevoel dat ik iets moet laten vanwege hem,nee ik doe alles uit pure liefde voor hem!
Heel herkenbaar! de absurde gedachtes/ angsten als ik mijn kindjes uitzwaai als ze met hun papa in de auto ergens heen gaan; de ondragelijke gedachte dat ze een ongeluk krijgen en ik in een klap alles kwijt ben. De visioenen bij ieder kindje dat ik op straat zie lopen/ spelen 'wat als mijn zoontje later op straat speelt en hij of iemand anders niet goed uitkijkt'... Een verhaal over een kindje overleden in zijn slaap en mijn kinderen slapen met een vinger onder de neus en twee vingers in de hals Zit er ergens een rem of een uitknop op dit soort gedachtes? Dus om een antwoord te geven op TS's 2e vraag 'hoe ga je er mee om?'... niet? Ik lees mee!
Eens! En dat betekent echt niet dat ik niets zelf meer doe. Ik ga nog best wel eens naar de bios of uit eten met mijn man zonder de kinderen. Of lekker een dagje naar de sauna met een vriendin (morgen ). Maar alle beslissingen etc maak ik met de beste wil voor hen. De schoolkeuze, de omgeving waar we wonen (al ben ik die grip nu helaas kwijt, maar we proberen onze oudste vooral met kindjes van haar school te laten spelen ipv de kinderen uit deze wijk. En geloof me, dat is echt beter haha). Ik wil dat zij er goed en netjes bij lopen, dat ze gezond zijn, dat ze gelukkig zijn. Dat maakt ons gelukkig! En wat je zegt, mensen die daar anders over denken...tsja, het ligt eraan tot hoever ze gaan. Als zij een andere opvoedwijze hebben heb ik daar geen problemen mee. Maar als de kinderen er echt onder lijden of als ze verwaarloosd worden dan maak ik me daar inderdaad boos over. Ik werk zelf in het onderwijs en kom af en toe schrijnende gevallen tegen . Dat kan ik ook maar moeilijk loslaten hoor als ik dan naar huis ga. En toch moet ik dat leren. Ik probeer dan dus altijd wel extra goed te zorgen dat het bij ons in ieder geval allemaal goed op orde en fijn is thuis....
Pluutje,zo ontzettend herkenbaar wat jij ook schrijft! Helaas ben ik bang dat er geen uit knop is.. we moeten er mee omgaan. Sommige zeggen ach joh,die kan is zo klein.. tja,als andere het overkomt,kan het ons ook overkomen denk ik dan.. verschrikkelijke gedachte..
Dat gevoel ken ik dus ook heel goed, Het is liefde die je eerst nog niet kende en nu zo goed voelt in het diepste van je hart en ziel. Ik heb in het begin nadat hij erg ziek is geweest (meteen na zn geboorte) enorme nachtmerries gehad en toen hij eenmaal thuis was is dat echt nog een hele tijd gebleven en nu nog want de zorgen om hem blijven die kan je gewoon niet uitschakelen. Je word zo ontzettend kwetsbaar als je kind krijgt,mijn moeder zei dat altijd al voordat ik een kind kreeg.En nu ik mama ben snap ik zo goed wat ze bedoelde!
Dat is inderdaad zo. Ben echt wel een sterke vrouw. Dat hoor ik vaker. Maar zodra het op mijn kind aankomt ben ik een pudding. Dan ben ik echt niet meer zo sterk. Zij maken me inderdaad ontzettend kwetsbaar. Maar ach, ik zou niet meer terug willen naar de tijd voor mijn kinderen hoor!!
Wat een feest van herkenning Senais! Hier ook (nog) geen ideale situatie(alleenstaand en thuiswonen,je kan je lol op ) maar net als jou alles aan het afwegen wat goed is voor hem.
Zoooo herkenbaar! Ik had het bijv. toen Youri nog op het kdv zat (en dat was vlak bij mijn werk) en er reed een ambulance voorbij richting het kdv. Dan ging ik ze bellen met een of andere smoes om zeker te weten dat er niks met hem was. Erg he? En zo heb ik vaak die angst om mijn dierbaarste bezit wat ik heb te verliezen
Ja, heel herkenbaar! Ik heb momenteel best wat zorgen om mijn dochter ivm haar ontwikkelings- en spraak/taalachterstand. Nu is ze nog klein en wordt ze niet blootgesteld aan de wreedheid van haar medemens. Maar wat als ze straks naar school gaat? Ik ga er niet vanuit dat ze over 1,5 jaar haar achterstand(en) heeft ingehaald. Kan ze evengoed naar een gewone school? En zo ja, zullen ze haar daar wel accepteren zoals ze is? En wat te denken van de middelbare school? Ik ben zelf gepest in de 2e en de 3e en ik ben zo bang dat dat bij haar ook zal gebeuren. Het idee alleen al....dan kan ik wel huilen .
Heel herkenbaar. Ik had het er vanavond nog met mijn man over. Dat je zoveel van iemand kan houden. Ik ga door het vuur voor mijn kind.
Ik ben onzeker als moeder. En heb altijd het gevoel het moet beter. En twijfel dan over mijn oer gevoelens als moeder. En dan moet ik je zeggen ondanks die onzekerheid. Dat het inderdaad pijn doet als je aan de narigheid denkt die je kind kan overkomen. Dat doet pijn tot in het diepste van je hart. En niks kan mij zo vertederen dan mijn slapende kinderen en heb ook wel eens gehuild bij hun als ze sliepen of als ze lekker bij me zitten. Als ze ziek zijn dan denk ik wel eens ik pak met mijn hand jou verkoudheid oorpijn of wat dan over. Ja het doet ontzettende pijn het houden van je kind als je daar zo diep over na denkt er is niks meer op deze wereld die mij zo van me stuk kunnen brengen dan mijn kinderen. Het gezegde hou me hart vast vat ik letterlijk met elke dag dat mijn kinderen groeien en bloeien. O wat hou ik toch van ze zo ontzettend veel..
heel herkenbaar, Ik moet mn tranen al tegen houden als ik tegen ze zeg hoeveel ik van ze houdt... ik ben 1 stuk emo.. die begravenis gedachten heb ik ook heel erg gehad afgelopen tijd brr
Voor wat betreft het alles willen doen voor je kind(eren): ik zeg wel eens "als ik mijn kinderen kon redden door voor een trein te springen, dan zou ik het zonder er verder over na te hoeven denken doen". Op voorhand had ik me nooit kunnen indenken dat ik mijn eigen leven in the blink of an eye zou opofferen om dat van een ander te redden...