Heerlijk, ik heb er twee.... Mijn dochtertje pubert er driftig op los en rent van uitgelaten peuter naar woedebui naar knuffels naar jankbui en alles ertussen. Heerlijk, zo'n peutertje . Echter, mijn vriend doet lekker mee. Hij wordt zo boos op haar als ze weer eens driftig is! Hij loopt weg, schreeuwt terug, slaat met deuren, gooit met spullen, verliest zijn geduld, etc. etc. Fijn... Zit ik met twee crisisgevallen. Hij weet het ook wel en probeert er iets aan te doen. Onze meid is gewoon vanaf het begin een pittig ding en kan goed haar zin doordrijven, hij kan daar moeilijk tegen. Als het een beetje tegen zit kan ik eerst mijn dochter troosten en daarna mijn vriend omdat hij zich zo schuldig voelt. Oftewel, hebben jullie goede tips voor ons? Hoe gaan jullie om met de driftbuien? Ik merk dat ik er zelf weinig moeite mee heb, vrij goed rustig kan blijven (oké, meestal, ik heb ook wel eens slecht geslapen). Het glijdt een beetje langs me heen. Maar hij kan er zo moeilijk tegen. Is dat herkenbaar voor mensen? Hoe kan hij zich beter inhouden als hij er zo'n moeite mee heeft?
Nou met je man praten en uitleggen hoe je er het beste mee om kunt gaan. Peuters kun je helaas wel mee praten maar of dat altijd aankomt Ik negeer meestal de driftbui en ga gewoon door met wat we aan het doen zijn. Mijn dochter was een stuk erger dan nu mijn zoon is. Bij haar ging ik weleens heel leuk doen tegen de hond. Dan vergat ze meestal haar boze bui en ging weer poeslief doen om aandacht te krijgen. Blijft een moeilijke leeftijd. Maar ook wel weer heel erg leuk.
Ja, jet probleem is niet echt mijn dochtertje hoor, negeren werkt hier ook goed. Het is meer mijn vriend. In het moment kan hij zo boos worden! Hij slaat niet, hoor, of zoiets ergs. Gelukkig niet! Maar als hij terug gaat schreeuwen of met slaande deuren wegstampt lijkt dat me voor onze dochter ook niet goed. Daarna trekt hij wel bij, maar ik ben op zoek naar tips om het te voorkomen. Alleen het besef achteraf lijkt niet echt te werken.
Wil nog wel ff zeggen dat het verder een superpapa is en mijn meisje echt heel dol is op haar papa. Het is echt geen slechte vent, hij kan alleen zo moeilijk met haar drift omgaan.
Misschien kun je met hem afspreken (uiteraard op een rustig moment ) dat wanneer hij zo boos wordt dat hij gewoon even weg gaat, blokje om ofzo.... Vind het ook niet echt een goed voorbeeld voor je kind dat papa eigenlijk hetzelfde gedrag vertoont als zij terwijl dat niet geaccepteerd wordt of in ieder geval niet gewenst is. Als dat goed gaat misschien dat je op het moment hem bewust maakt van het feit dat hij het doet, door een teken ofzoiets wat je hebt afgesproken of gewoon dat je iets zegt. Hij moet dan zijn verantwoordleijkheid nemen als opvoeder en zichzelf onder controle krijgen...
hij laat zich dus opfokken door haar driftbui.....dat gebeurt ieder mens wel eens! Maar hier helpt het toch om je te realiseren dat het haar probleem is, jij stelt de grens en eis wat je dochter moet doen......is het gevolg een driftbui dan niet in meegaan maar een consequentie stellen. Het is haar driftbui en niet die van je vriend.....ze moet dus eigenlijk hoog en laag kunnen springen maar je vriend moet hetzelfde blijven. Ga je mee in haar boosheid dan zet je jezelf op hetzelfde nivo als je kind terwijl je op zo'n moment toch echt de ouder moet zijn die de regels aangeeft. Misschien helpt het door heel duidelijk met je vriend door te praten hoe te reageren als je dochter een driftbui gaat vertonen. Waarom doet ze dat? Wat wil jij als ouder bereiken en hoe bereik je dat?? Het zelf boos worden van je vriend duidt op een stukje onmacht en niet goed weten hoe met je dochter op zo'n moment om te gaan. Spreek dit samen door. Mijn man en ik geven elkaar ook tips om met driftbuien om te gaan. Je ziet het gebeuren tussen je partner en kind en als "buitenstaander"kan je elkaar advies geven. Het werkt bij ons goed om er samen over te praten!
Inderdaad met hem afspreken dat hij uit de situatie stapt als hij voelt dat hij boos/geïrriteerd wordt. Zo voorkom je dat hij gaat schreeuwen en met deuren gaat gooien en kan hij zijn tijd nemen om weer rustig te worden. En ik denk dat het daarnaast ook goed is om samen met hem te kijken waarom hij er zo slecht tegen kan en wat hem helpt om er beter mee om te kunnen gaan. Wij zitten er momenteel ook midden in. Ik heb ook echt tot 100 moeten leren tellen. Wat driftbuien betreft een lastige periode...
Wat iedereen al zei, laat hem er even uit stappen als hij er niet tegen kan. Iedere peuter doet zo. Kunnen ze niets aan doen, ze kunnen zelf hun emoties nog niet beheersen en op een goede manier uiten en moeten dat nu leren. Het klinkt alsof je vriend dat ook nog moet leren Het helpt bij mij altijd om het niet persoonlijk op te vatten. Mijn man denkt ook nog wel eens dat het persoonlijk tegen hem is, dat ze hem 'zit testangen' of met opzet ongehoorzaam is. Ik vraag hem dan altijd waarom hij denkt dat hij zo belangrijk is dat ze hem speciaal zit te pesten Helpt wel om het weer in perspectief te zetten
Sorry hoor maar ik vind deze reactie echt niet kunnen,hij lijkt zelf wel een klein kind,ow met een driftig kind kan ik prima omgaan en m'n geduld bewaren maar dit gedrag van een volwassen vent?! Ik geloof echt wel dat het een goeie man/vader is maar als ie er niet tegen kan gaat ie maar een blokje om/telt tot 10(of 100 of 1000) Daag zo gaat ie zich maar bij zijn moeder gedragen,ik zou het dus echt niet accepteren.Zou em dan ook niet troosten omdat ie zich schuldig voelt iedere keer weer,hij heeft alle reden zich schuldig te voelen toch..
Toen onze oudste begon met gewoon pubergedrag botste dat heel erg met mijn man die ADHD heeft. We hebben er dus een extra factor bij die het lastig maakt. Wij hebben afgesproken dat wanneer we samen thuis zijn ik me met onze zoon en zijn buien bezig hou zodat hij kan zien wat de beste manier is en het zichzelf aan te kunnen leren. Het duurde niet heel lang en toen had manlief de rust weer terug en het zelfvertrouwen het weer zelf aan te pakken.
Heel stiekem voel ik het op dat moment ook zo, hoor! Ik kan hem wel schieten als ik onze dochter bijna rustig heb en hij er nog even doorheen knalt. Maar het helpt niet om er ook nog bovenop te springen, hij voelt zich al rot en onmachtig. Maar eerlijk is eerlijk, ik zou hem op zo'n moment ook graag terug sturen naar zijn moeder! @tips: Dat is idd wel een goede, dat we vooraf - als het nog rustig is - bedenken dat hij de deur uitloopt als het niet goed gaat, zonder met deuren te slaan, natuurlijk. Ik hoop dat hij zich dat in het moment zelf ook beseft. We hebben nu de "time-out stoel" (lang leve Eerste Hulp Bij Opvoeden!) en afspraken over hoe we met onze dochter omgaan.... maar nog geen afspraken over hoe hij zich in kan houden. Hij zit sowieso niet echt lekker in zijn vel (trekt zich alles persoonlijk aan, is snel boos, trekt zich terug), dan is het ook lastiger om met een peuter om te gaan. Maar het is wel zijn verantwoordelijkheid. Mss is het sowieso goed als hij eens met iemand gaat praten. Het plaatje dat hij het gedrag van onze dochter persoonlijk opvat is iig héél herkenbaar. @ peuters: Fijn om te horen dat er meer peuters zo doen. Onze dochter is de laatste paar dagen zó vervelend.... geen land mee te bezeilen! Dat kost mij ook best moeite hoor, om dan rustig te blijven. Maar goed, het is een fase
Even een hart onder de riem steken, ik herken het wel, mijn man kan ook niet goed met driftbuien omgaan. Ik merk dat het er erg aan ligt hoe zijn pet staat; als hij in een goed humeur is, gaat het prima, is hij moe of geirriteerd, dan gaat hij er verkeerd mee om. Als ze begint te huilen uit drift bijvoorbeeld heel boos roepen 'nee niet gaan huilen!'. Dat helpt natuurlijk niet . Hij weet het van zichzelf wel maar goed, probleem is denk ik gewoon dat hij en dochterlief qua karakter erg op elkaar lijken en dat botst soms. Ik ben zelf heel rustig en als ze echt een grens over gaat zet ik haar aan de kant en mag ze afkoelen voor we verder gaan. Dat werkt heel goed, en dat weet mijn man ook wel, maar 'in the heat of the moment' gaat dat niet altijd. Het gaat wel steeds beter maar goed. Ik probeer hem ook duidelijk te maken (niet op zo'n moment, maar 's avonds als alles rustig is ofzo) dat ze het niet persoonlijk bedoeld, dat ze het gewoon ook moeilijk heeft op het moment (dat merk ik gewoon echt, ze weet niet wat ze wil cq. wil niks en wil tegelijkertijd het liefst de hele dag bij mij op schoot zitten). Het komt goed . Zolang het besef er is geloof ik wel dat het steeds beter zal gaan. En je went er ook aan, aan die driftbuien