vershrikkelijk! Vooral als ik dan weer van die nieuws berichten waar kinderen de dupe van zijn, en niet alleen van mishandeling ook ongelukken ongelukken etc.... dan denk ik gelijk aan me kinders...denk als er iets zou gebeuren waarbij me kind word ontnomen, mij ook weg kan brengen denk ik...brrrr... verwschrikkelijk.
Heel herkenbaar!! Ik denk dat inderdaad ook weleens.. Kippenvel krijg ik bij slecht nieuws berichten en denk dan altijd: wat als dat hier gebeurd.. Dat gezegde dat na de geboorte een stukje hart van jou buiten jou lichaam leeft is wel een mooie beschrijving.. En ik vrees dat we dit gevoel zullen hebben tot we onze oogjes sluiten dames.. Kleine kindjes kleine zorgen, grote kindjes grote zorgen..
wat herkenbaar allemaal, hier ook zo echt voor mijn zoontje wist ik niet eens wat echte liefde was, ik voel zoveel liefde voor hem dat het pijn doet ja soms dan als ik hem zie en dan denkik jongen voor jou geef ik mijn leven met alle liefde!!! ik hou gewoon zoveel van hem hij is mijn alles gewoon een leven zonder hem kan ik me nu niet voorstellen !!
Het klinkt misschien stom, maar tijdens mijn zwangerschap had ik ook al gezegd tegen mijn man , mocht er een complicatie optreden tijdens de bevalling ( je weet maar nooit) en er moet een keuze gemaakt worden tussen kindje en mij dan , moet jij voor onze kindje kiezen! Dit had ik dus al afgesproken just in case
Zo herkenbaar allemaal!! 2 nachten geleden schrok ik weer wakker,zoonlief sliep bij mij in bed ivm enge dromen. Ik wordt wakker,ligt hij met zijn voeten in mijn nek,dus ik hem goed leggen,maar hij reageerde nergens op?? Mijn hart bonkte in mijn keel,werd helemaal benauwd.. gelukkig toen ik hem eenmaal rechtop had reageerde hij weer.. meneer sliep gewoon heel vast... Pfffff,zo eng!!
"Making the decision to have a child is momentous, it is to decide to have your heart go walking around outside your body". Prachtige tekst, die zou ik wel getattoeerd willen hebben. Zo herkenbaar! Ik heb ook soms dat ik me de ergste dingen voor stel ik probeer dat dan snel te blokkeren. Ik geniet volop van mijn meisje en bedenk dat dan er heeeeeeel veel mensen echt oud worden en mijn meisje ook!
Heel herkenbaar.. Af en toe kan ik mezelf er helemaal gek mee maken. Moet er niet aan denken dat mijn kinderen iets overkomt.
Tja, dat is onlosmakelijk verbonden met elkaar. Ik vind het niet echt pijn doen, maar soms wel beangstigend. Ik heb het vooral heel erg op momenten dat je beseft dat een ongeluk (zeker met een klein kind dat bepaalde gevaren nog niet goed inziet) in een klein hoekje zit. Ik probeer de gedachten te onderdrukken. Zeg tegen mezelf 'ja, dit en dit hád kunnen gebeuren, maar het ís niet gebeurd. Ik heb er weer wat van geleerd. Klaar.' Meestal zakt het vanzelf weer. Je hebt er niets aan om jezelf er gek mee te maken.
Nou, aan de reacties te lezen is het normaal om in (gezonde) angst leven. Dat is de prijs die je betaald voor het moederschap.. Maar het houd je met beide benen op de grond en laat me elke dag weer beseffen hoeveel geluk ik in mijn leven heb. (scheiden, verhuizen bij mijn ouders intrekken nieuw huis klussen en alleenstaand moeder zijn) Als iemand me dit van te voren verteld zou hebben zou ik zeggen dat ik er kapot aan zou gaan maar het was een makkie je hebt je kindje waarvoor je door gaat/moet..
Ik heb het ook.. Damiën heeft tot vlak voor z'n 3e verjaardag bij mij in bed geslapen.. Toen kreeg hij een autobed en sliep hij bij mij op de slaapkamer, aan de andere kant van de kamer, maar nog steeds erg dichtbij. Nu zijn we verhuisd en slaapt hij zelfs op een andere kamer.. Ga sowieso bij 'm kijken voor wij naar bed gaan, en soms 'moet' ik snachts ineens ook even uit bed om te gaan kijken.. Ik vind het vreselijk als hij bij iemand anders in de auto zit terwijl ik er niet bij ben. Dat begint gelukkig iets minder te worden nu hij ook wel eens alleen met m'n vriend weg is. Ik zie nu ook al vreselijk op tegen het moment dat hij naar school gaat.. Niet meer de hele dag op kunnen letten, niet meer de controle hebben over wat er met hem gebeurt, erop vertrouwen dat anderen goed voor hem zorgen daar op school.. Ik vind loslaten echt verschrikkelijk, maar het moet toch.. Het zal straks wel heel gewoon worden, maar nu krijg ik al buikpijn van de gedachte alleen.. Is ook niet zo gek denk ik. We zijn jaren samen geweest, elke dag. Nu heb ik dan weer een man in mijn leven, en Damiën een vaderfiguur in zijn leven, maar toch. Ik werk vanuit huis en hij is nog nooit een dag naar een KDV of iets dergelijks geweest. Altijd samen, al bijna 4 jaar lang. Dat wordt zó ontzettend omschakelen straks..
Heel herkenbaar. Ik heb dus enorm moeite met loslaten. Van mezelf moet ik haar loslaten op sommige momenten, maar het voelt zo niet prettig. Ben super bang dat ze door een of andere gek meegenomen wordt. Hoe gek kan je jezelf maken he als moeder, maar ik zou mijn meisje absoluut niet kunnen missen. Maar goed dat er zoveel moeders zijn die voor hun kinderen door het vuur gaan, helaas zijn er ook ouders genoeg die dat niet doen voor hun kinderen.
En ik maar denken dat er iets mis was met mij omdat ik al deze dingen herken!! Wat als... Stel je voor dat... Gatver!!! Probeer dan altijd te zeggen; doe normaal!!! Hetgeen waar je het meest aan de kr, trek je ook aan dus denk liever aan geld ofzo :d
O zoooooo herkenbaar, als ik ga werken en we zijn dan dus een paar uur gescheiden van elkaar, moet ik niet eraan denken dat we 30km bij elkaar vandaan zijn, dan word ik zo onrustig..wil ze gewoon bij me hebben!
Oh, herkenbaar. Zo veel liefde, maar ook zo kwetsbaar! Hoe je er mee omgaat? Niet? Hahaha. Ik zou het niet weten. Ik ben moeder van 2 mannetjes, maar heb af en toe van die rare irreële gedachten. Ik probeer te genieten van het NU, want ik ben me af en toe te veel bewust dat het leven zo afgelopen kan zijn.
Ja, en dan ga ik altijd denken 'wat als er nu één of andere ramp gebeurt? Hoe kom ik dan zsm bij mijn kinderen' ? Pfft, dan heb ik hele plannen en voel ik me 1 of andere MacGyver.
Ontzettend herkenbaar. Ik heb zelfs (nog) geen kinderen maar ik hou zo ontzettend van mijn vriend en katten dat het soms pijn doet en ik ben zo bang om ze te verliezen. De paniekaanvallen die ik heb helpen daar ook niet aan mee helaas Gisteren is een van mijn ergste nachtmerries werkelijkheid geworden en is het kindje van mijn schoonzusje overleden. En ik heb géén idee hoe ik hier doorheen moet komen. Godzijdank heb ik al een psycholoog.
Natuurlijk hou ik ontzettend veel van mijn kinderen..maar moet eerlijk zeggen dat ik dat gevoel alleen had toen de oudste nog erg klein was zeg maar. Ook wel s'nachts wakker geschoten omdat ik dan droomde dat ze van de trap viel of zo Ik mis ze als ze er niet zijn,maar kan dan ook erg genieten van de rust als ze er weer zijn,zijn we weer compleet. Als ze verdriet hebben of pijn,wil ik niets liever dan dat wegnemen..maar leef vooral erg in het hier en nu.