Aangezien wij het nu best druk hebben met onze twee kinderen (3,5 en 9 maanden) en ik in een lichte depressie zit hebben wij geprobeerd onze taken eerlijk mogelijk te verdelen. Ik zorg dus fulltime voor de kinderen en we hebben nauwelijks hulp van bijvoorbeeld de oma's. Ik zit de laatste tijd ook niet zo lekker in mijn vel, waarschijnlijk een postnatale depressie. Wat ik daarom van mijn man vraag is dat hij de volgende taken van mij overneemt; - baby wordt 6 uur wakker en maakt haar broer ook gelijk wakker. Ik vraag hem of hij naar beneden wil met de kinderen totdat hij naar zijn werk gaat - dat hij haar groentepapje geeft (zet ik klaar) - en zoontje in bed doet (ik poets meestal wel zijn tanden en pyama aan) - dat hij ook in het weekend met de kinderen opstaat en hun bezighoudt totdat ik wakker wordt; 9 uur. Voor de rest hoeft hij niks te doen thuis. Hij is dus elke dag wakker om 6 a 7 uur, maar voor de rest hoeft hij bijna niks te doen aan het huishouden. Ik doe de was, koken, afwassen, stofzuigen, dweilen enz. Hij is heel vaak chagrijnig tegen me omdat hij nooit mag uitslapen, maar als ik heel vroeg wakker word dan voel ik me echt ellendig de hele dag. Vinden jullie dat ik teveel van hem eis, gezien zijn huishoudelijke taken?
Je voelt je waarschijnlijk zo ellendig en moe door je PND. Weet je man van je klachten? Zo ja, dan neemt hij je duidelijk niet serieus. Persoonlijk vind ik dat je hem helemaal niet teveel vraagt, het zijn ook zijn kinderen toch?
Hij weet dat ik in een depressie zit, maar hij neemt dat totaal niet serieus. Hij gelooft niet zo in depressiviteit. Als ik me even wil terugtrekken dan denkt hij dat ik alles aan hem wil overlaten om zelf te luieren. Dat zegt hij dan niet zo expliciet hoor, maar zo behandelt hij me wel.
Ik vind 7 dagen per week zo vroeg op wel erg veel gevraagd, zeker omdat het niet om een weekje gaat. Kun je niet allebei een dag in het weekend met de kids eruit. Iedereen vind het fijn om lang te blijven liggen, en imo heeft hij daar ook recht op. Kan voor jou een klein 'ding' zijn, maar ik heb het lange tijd gedaan (7 dagen per week vroeg op) en dat gaat je op den duur echt opbreken. Ik slaap zondags uit, mn vent zaterdag. Door de week staan we tegelijk op, hij om naar werk te gaan en ik om het ontbijt te maken en Eli wordt ook rond die tijd wakker.
Ik vind je niet onredelijk behalve het elke dag vroeg opstaan. Dat vind ik nogal wat. Zou ook helemaal kierewiet worden als ik nooit eens even kan uitslapen of iig niet door de kids wakker gemaakt wordt. Dus ik vind dat je hem 1dag van het weekend een lekker dagje uitslapen moet gunnen en geven.
Ai, ik vind dat je veel vraagt mbt tot het vroege opstaan van je man, 7 dagen in de week....zodat jij kan rusten... Weet je ik heb ooit in een depressie (niet postnataal hoor)gezeten en wilde mijn bed niet uitkomen, juist eruit gaan is goed voor je. Ik werk 2 a 3 nachten in de week in de zorg. Mijn man werkt 4 x 9 uur en staat 5uur op. Zelf ga ik altijd als eerste eruit om mijn man de rust te gunnen. Als ik namelijk werk in de nacht is de nacht voor hem, maar ook de dag ivm slapen van mij. Als we beiden vrij zijn in het weekend mogen we allebei een ochtend uitslapen. Of ik laat hem uitslapen 2 keer en kruip smiddags even terug. Je man moet dus voordat hij gaat werken, de 2 kinderen bezighouden..pittig voor hem hoor! Zou eerder vragen of je man meer in het hh mee kan helpen zodat je daar verlichting in krijgt, zodat hij smorgens gewoon zelf klaar kan maken voor zijn werk zonder de zorg voor 2 kinderen. En allebei in het weekend 1 uitslaapochtend. Hoop dat je goede hulp/begeleiding krijgt een depressie is niet niks.
Sorry maar ik vind dat als je de taken zo verdeelt dat hij de kostwinner is, dat de kinderen dan ook echt jouw verantwoordelijkheid zijn. Ik heb zelf last van chronische depressiviteit.
Lastig! Heb zelf een lange tijd met een onbehandelde schildklier afwijking gelopen en had last van de meeste klachten die bij depressiviteit ook voorkomen. Mijn grootste klacht was vermoeidheid! Mijn vriend heeft toen heel veel ingeleverd om mij meer rust te gunnen. Nu zag hij ook wel dat er iets niet goed zat, sliep al om 7u savonds en sochtends nogsteeds moe. Sinds ze erachter zijn wat het is gaat het steeds beter, maar wat is dit ongetwijfeld voor hem een moeilijke periode geweest! Voor jou man lijkt het mij ook zwaar! Elke dag vroeg op staan en de zorg van je kinderen hebben om vervolgens te gaan werken! Dat breekt, tenzij hij een ochtendmens is met veel energie? Persoonlijk vind ik dat jij, omdat je niet werkt deze zorg op je moet nemen en hem de rust moet gunnen zodat hij naar zijn werk kan zonder stress. Wellicht half om half, ene dag jij andere dag hij? Ben je onder behandeling?
Ja ik vind dat je veel van je man eist, qua vroeg opstaan dan. Elke dag zo vroeg opstaan gaat je op den duur ook opbreken (spreek helaas uit ervaring), straks is je man nog eens oververmoeid en jullie kids hebben natuurlijk ook niets aan 2 ouders die niet lekker in hun vel zitten.... Kunnen jullie het door de weeks niet samen doen? En in het weekend allebei een dag uitslapen? Als je wil bijslapen kan je dat misschien in het weekend doen, dan vermaakt je man de oudste en dan ga jij gelijk met de jongste even liggen.
Ik doe de zorg van de kinderen, en ik voel me ook absoluut niet fijn. Ik sta elke dag rond 6e op en zo ook mijn man om te werken (6 dagen per week). Op zondag gaan wij er gezamelijk uit als gezin. Je vraagt inderdaad veel. Het gaat om 3!!! uur. van 6 tot 9.. Wij slapen al 3 jaar geen van beiden langer als tot 6, tenzij beiden kids een afspraak maken om eens uit te slapen tot half 8 (eens per jaar)
ik denk ook dat het vroege opstaan elke dag wel een beetje veelgevraagd is .........Ook al heb je last van een depressie ....dat gaat hem ook opbreken , misschien kun je dat afwisselen en isschien toch eens wat meer hulp van buitenaf vragen , zodat je misschien een dag in de week helemaal voor jezelf hebt ..
Ik ben ook benieuwd of je onder behandeling bent voor je (vermoedelijke) depressie. Zoja, wat vinden hun ervan? Na mijn bevalling ging t met mij ook niet goed. Ben onder behandeling geweest bij ggz en zelfs opgenomen geweest. Toen ik weer thuis was, hebben we afspraken gemaakt dat mijn vriend de nachtvoedingen zou doen, tot ik er weer aan toe was om deze ook zelf te doen. Dit allemaal in overleg met de arts. Mijn vriend werkt fulltime en heeft nooit 1 moment geklaagd. Hij had juist alle begrip. Mede door zijn ondersteuning was ik er snel aan toe om meer taken op me te nemen. Je schrijft dat je een lichte depressie hebt. Ik zou dan toch eens gaan proberen om ook je vriend uit te laten slapen. Geef hem 1 dag in het weekend om uit te slapen. Desnoods ga je als hij wakker is zelf weer even je bed in. Pak je rust dus op een ander moment. In een relatie is het geven en nemen en soms iets meer van het ene dan het andere. Begrip hebben voor elkaar valt daar ook onder.
straks is je man ook depressief door dat vroege opstaan. dat kan je toch niet van iemand eisen dat ie alle dagen om 6 uur opstaat. vind dat beste heftig. mijn man en ik slapen ook nooit echt uit maar op zondag doen we standaar een ontbijtje op bed en rustig aan
Ik vind dat je inderdaad veel te veel van hem eist/vraagt en tevens denk ik dat je misschien wat meer met je zelf aan de slag moet gaan? Weet natuurlijk niet of je al hulp hebt ingeschakeld, maar zo niet dan denk ik dat het daar wel tijd voor wordt. Zo ja, dan is het wellicht een idee om dit eens met diegene te bespreken? Ik denk sowieso dat het belangrijk is om 's ochtends niet tot 9 uur (of 8 uur) te blijven liggen en je man alles te laten doen. Ga wat eerder op bed zodat je hetzelfde aantal uren maakt (indien je die uren nodig hebt) en stap 's ochtends als je kinderen wakker zijn meteen even onder de douche. Maak een lekkere ochtendwandeling, rommel wat in huis, ga lekker vroeg boodschappen doen enzovoort. Steeds maar in je bed blijven liggen is echt niet goed voor je geestelijke gesteldheid.. Veel succes! (Ps. ik denk dat het wel tijd wordt om je man eens te verwennen met een weekje uitslapen? En daarna dus de boel wat te gaan veranderen zodat jullie het wat eerlijker verdelen)
Ik denk ook dat je je man wat meer slaap mag gunnen. Als ik zie hoe laat je dit berichtje hebt neergezet denk ik ga dan wat eerder naar bed toe zodat je er 's morgens niet tot 9 uur in bed hoeft te liggen. Doe het om en om en laat je man ook wat meer zijn rust pakken.
Ja, je vraagt teveel. Én fulltime werken én elke dag van de week om 6 uur opstaan, dat houdt niemand lang vol. Ja, jij hebt het moeilijk, maar zijn batterij is ook niet oneindig. Ik voel me ook niet geweldig als ik weer eens om 6 uur eruit ga voor de kinderen maar als ik geen zin heb doe ik die dag gewoon niets en dat hoef je tegen je werkgever natuurlijk niet te zeggen als je werkt. Probeer het af te wisselen. En eerlijk gezegd begrijp ik niet zo goed dat je man het eten moet geven? Dat is toch juist iets fijns en ontspannends wat niet veel inspanning kost, kun je dat niet beter zelf doen en dan je man vragen 's avonds even te zuigen ofzo? En verder zou ik met hem samen naar de dokter stappen zodat hij ook inziet dat je klachten gegrond zijn en dat jij geholpen gaat worden.
Ik ben het eens met bovenstaande reacties over uitslapen. Het is nogal wat om elke dag vroeg op te moeten staan voor de kinderen. Ik sta zelf elke dag vroeg op voor de kinderen en ook in het weekend. (Dit is tussen 6.30 en 7.00/7.15) en na een paar weken dit gedaan te hebben ben ik echt wel even toe aan een dagje uitslapen. Sterkte met je herstel.