Ja dat gevoel heb ik ook! Ik denk dat we dat allemaal wel hebben Ik ben al zo'n ongeduldig persoon dus dat wordt wat... Maar ja,wat kun je? Alleen maar hopen en vertrouwen hebben. Maar kan me voorstellen dat dat niet voor iedereen even makkelijk is.
Alle medeleven van familie, vrienden en ook hier op ZP doet me erg goed. Vandaag is het precies een week geleden dat de krampen begonnen, vanavond dan. Ik krijg weer rillingen als ik aan die nacht denk.... Ik ben vandaag voor het eerst weer wat actief. De buikpijn lijkt echt bijna weg te zijn. Ik heb na een week hangen en liggen en zitten het gevoel dat ik wat moet doen. Heb een beetje kasten uitgemest, de keuken schoongemaakt en dit alles onder het genot van lekkere huilmuziek. Het is goed om te huilen zeggen ze, dus dat doen we dan maar lekker veel. Ik merk dat het wel oplucht. Aanstaande maandag ga ik weer aan het werk. Vandaag en morgen pak ik nog even om mezelf weer een beetje in het ritme te krijgen. Heb net ook mijn plaatje ( heet dat avatar?) gewijzigd. Vond het tijd voor een nieuwe start met mooie beschuitjes. Het zal voor ons allen het komende jaar een moeilijke maar ook wel spannende tijd worden. Wie weet komt er komend jaar heel veel mooi nieuws. Wat dat betreft heb ik ook wel zin om weer door te gaan en dat mooie fijne gevoel weer te ervaren...
Beschuitje, Ik heb ook een weekje rust gekregen van de dokter. Maandag ga ik ook terug aan de slag; Alhoewel ik het totaal niet zie zitten! Naar mijn gevoel ben ik er nog niet klaar voor. Ik ben zenuwachtig voor de echo van komende dinsdag. Ondertussen zit ik 8 dagen na mijn curettage en verlies nog steeds bloed. Het is al een pak geminderd, maar toch nog steeds,... Ik hoop dinsdag te horen dat alles inorde is en dat we opnieuw een IUI krijgen deze maand... De laatste tijd ben ik bang om opnieuw zwanger te worden. Als ik zwanger ben, moet ik dan blij zijn?? Ik heb zo'n angst om dit nogmaals mee te maken,... Ik heb zo het gevoel dat mijn lichaam dit niet meer zou aankunnen. Mijn man zegt dat ik positief moet blijven, maar toch speelt het constant door mijn hoofd! Wanneer moet jij op controle? Jullie wachten een nieuwe ongi af? LIefs; Hope
Hope, ik kan me je gevoel zo voorstellen meid ! Hier precies hetzelfde hoor. Bij mij gaat het eigenlijk allemaal sneller van verwacht. Sinds gister al geen bloed meer. Precies een week ( oké en 1 dag) na de miskraam. Ik had verwacht dat ik langer zou bloeden. Dat had de gyn ook gezegd. Ik ben woensdag al schoon verklaard dus in principe hoef ik niet meer terug voor controle. Ik moet nu wachten op de eerst volgende menstruatie. Dat zal ergens in december zijn. Dan mag ik weer bellen en starten met clomid en pregnyl. Ik vraag me af of ik alleen deze maand dan met condooms moet vrijen ? Hij heeft er niets van gezegd, maar wel dat we komende maand pas weer door kunnen. Mag ook later als ik er niet aan toe ben, maar ik denk dat we wel door gaan. Ik poep ook in mijn broek van angst om weer zwanger te zijn. Ik denk dat ik nu 9 maanden lang de zenuwen heb. Je gelooft toch niet dat het bij mij na 12 weken over zal zijn na deze ervaring? Het is gewoon niet meer zo fijn en onbezorgd als voorheen. Aan de andere kant wil ik wel heel graag weer dat fijne gevoel hebben en wie weet kunnen we dan ook de miskraam wel ietsje makkelijker vergeten. Nou vergeten doen we het nooit, maar als je weer zwanger bent heb je wel weer iets om naar uit te kijken. Tussen het gestress door...maar daar hebben we elkaar dan weer voor. Oppeppers kunnen wij elkaar wel geven, alleen ons zelf niet zo goed. Dat is mijn ervaring. Mannen staan er toch anders in hoor, die van mij is ook alweer een week aan het werk en praat er eigenlijk niet meer over als ik er niets over zeg. Mannen zijn toch anders, en bovendien , wij hebben het gevoel van zwanger zijn mogen ervaren en voelen ook. Dat kennen zijn niet.
Hoi beschuitje, wat een ontzettend verdrietig bericht en zo herkenbaar... Hier mijn verhaal: Na ruim een jaar proberen helaas niet zwanger. Mmm in. Bij manlief alles goed, bij mij op de echo niets te zien. Na 3 mnden (al met al alweer 1,5 jr onderweg) een HSG. Die ging zo problematisch dat de gyn als conclusie trok dat ik verklevingen had, maar gelukkig kwamen ze er doorheen. Na een mnd moesten we het 3 mnd proberen en anders starten met iui. Ons geluk kon niet op: zwanger!! Met 8,5 een echo. Hartje klopte!!! Wel een beetje een klein kindje, volgens berekening. Ik had al wat bruin bloedverlies maar dat was dus allemaal goed. Dat bloedverlies bleef. Soms wat meer soms wat minder. Met 11 wk termijnecho: geen hartje meer... Mijn voorgevoel die ik al een tijd had werk de keiharde werkelijkheid. Het gevoel toen is onbeschrijfelijk... Niks deed er meer toe, ik kon alleen maar huilen. Omdat ik al bloedverlies had moest ik een wk afwachten of de mk vanzelf op gang zou komen. Ineens werd het bloedverlies meer. Wat je zegt ook: steeds meer stolseltjes verloor ik en de krampen werden heftiger en meer regelmatig. Mijn vk had me wel heel goed van tevoren verteld wat ik allemaal kon verwachten gelukkig. Ik kreeg idd echt weeën. Op gegeven moment kreeg ik echt persdrang. Toen verloor ik ons kindje: al compleet met armpjes, beentjes handjes vingertjes ed... Bizar! M'n buik werd meteen rustiger. Maar in de nacht daarna weer enorme krampen: moest toen meteen in de ochtend naar het zh voor curettage, omdat er anders kans op infectie was. Ik was daar ook zo bang voor; dacht ik klaar te zijn, dan die ellende weer. Tussen de krampen door tijdens het wachten kreeg ik weer persdrang en op het toilet verloor kk een enorme prop (zo groot als een sinaasappel!). En ja hoor, buikpijn weg en op de echo bleek ik schoon te zijn... Gelukkig. Het nabloeden bleef echt nog 1,5 wk met best veel krampen. Na 30 dagen weer ongesteld. En mochten het weer proberen. En gewoon weer mazzel, na net geen 2 jaar weer zwanger... Wat een wonder!! Zoals je ziet, gaat het nu goed en ben ik 27 wk zwanger. Ik gun jou ook dat geluk, want wat is het heftig om iedereen te zien zwanger worden en te moeten wachten... Is het eindelijk zover, wordt het van je afgepakt....
hier intussen geen bloed/bruinverlies meer gehad, dus dat is na 2,5 week eindelijk klaar!!!!! Nu alleen nog de 'strijd' met het hcg. Morgen gooi ik er (weer) een testje tegenaan om te zien of het al minder wordt..want ja zolang dat nog in het lichaam blijft hangen zit je lichamelijk nog in niemandsland (je bent niet zwanger en je kan ook nog niet opnieuw zwanger worden ). Ben intussen nu een week weer aan het werk (nog half in de ziektewet waardoor ik maar halve dagen maak). Ben blij dat mn manager mij de tijd geeft om het weer zachtjes aan op te pakken en merk dat het langzaamaan steeds wat beter gaat...maar ja we zijn er nog niet, kan soms ineens nog uit het niets gaan janken (en soms is de aanleiding maar iets kleins!). Gister ook weer ff heel emotioneel geweest nadat ik hoorde dat er iemand in mn naaste omgeving zwanger is (was nog maar net gestopt met de pil!!). Ik had laatst toevallig er nog over gehad met mn man..zo van : 'zal je zien dat ze zo zwanger is'..nou ik had dus gelijk. Voor haar is het heel fijn, maar ik kan persoonlijk nog niet zo goed omgaan met zulke berichten...ach ja mijn/onze tijd komt nog wel...
Caroline bedankt voor je openheid. Jouw verhaal is inderdaad heel herkenbaar. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik heel blij ben dat ik ins kindje niet heb kunnen herkennen want dat lijkt me nog moeilijker als alles er al op en aan zit...
Destiny een goed teken dus! Ik ga niet testen, zie het vanzelf wel. Testen is voor mij iets leuks en spannends en wil ik niet linken aan deze situatie. Ik wacht netjes op menstruatie en dan zien we wel.
Hallo meiden, Ik heb ook pas terug een miskraam gehad, en ook hier zwanger via de mmm. We hebben al 2 gezonde jongens, die allebei dankzij ICSI geboren zijn. Bij onze jongste zoon hadden we na de behandeling 3 emmies. De eerste is gelijk blijven zitten en daar is onze prachtige jongetje uit geboren. De wens voor een derde kindje is erg groot, dus in augustus weer een tp gehad. En hieperdepiep gelijk weer zwanger, heel bizar. Met 7 weken een echo en een kloppend hartje gezien, fantastisch. Het bij ons in het zh gebruikelijk dat je met 9 weken de 2e echo krijgt. Ik heb die echo 2 weken uitgesteld want het leek me zo leuk om meer van het kindje te zien. En 9 of 11 weken scheelt veel. Dus met 11,3 weken op naar echo 2, en na veel gehannes bleek dat het hartje met 8,3 weken gestop was met kloppen. Jeetje wat is dat heftig zeg, wat een verdriet in 1x. De arts had ook gezegd dat het niet veel voorkomt, eerst een kloppend hartje te hebben en dan toch een miskraam zonder dat je iets van merkt. We hadden de echo op maandag en ik kreeg van de arts tabletten mee. Ik heb het eerst 2 dagen laten bezinken en toen vond ik tijd dat het vruchtje geboren zou worden. Woensdagavond om 18.00uur de tableten ingebracht en na een lange nacht is om 5 uur 's nachts het vruchtje geboren. Daarvoor ook veel stolsels en bloed verloren. Ik heb het opgevangen en helemaal bestudeerd, maar ik kon er echt niets van maken (waarschijnlijk een teken dat het echt niet goed was??) In eerste instantie had ik het weggegooid in de bak. De volgende dag was ik alleen thuis, de jongens waren bij mijn moeder. Ik heb de hele dag gehuild en gehuild. En s middags kon ik het niet verkroppen dat ik het had weggegooid, dus weer uit de bak gedaan in een klein schoenendoosje van mijn zoontje gedaan met 2 koekeltjes van de jongens. Daarna in de koelkast gezet, wist niet waar ik het moest begraven. Woon aan de kust dus de duinen had een mooie plaats geweest, maar ik ben dan toch bang dat bijvoorbeeld een hond het opgraaft oid. Uiteindelijk na bijna 2 weken hebben we het toch bij ons in de tuin begraven, heel dicht tegen huis op een beschut plekje, en dat voelt fijn. Nog 3 weken bloedverlies gehad, waarvan de laatste week heel weinig, maar sinds afgelopen donderdag is het eindelijk opgehouden... De eerste week heb ik heel veel verdriet gehad, vooral 's avonds in bed. Maar ik heb ook het gevoel dat ik het nu een plekje heb gegeven. Het is helaas niet anders. Ik denk ook wel dat het makkelijker gaat als je al kinderen hebt, die slepen je er op zo'n moment doorheen. Ik kan me zo jullie onzekerheden voorstellen. De mmm is al pittig, al die vragen, wordt ik ooit moeder, hoe lang duurt het nog enz enz. En dan ook nog zoiets, dat is ech heel zwaar... Met een beetje geluk wordt ik rond 1 december ongesteld en dan mogen we gelijk door voor de tp van de laatste cryo (dan moet deze wel goed ontdooien). Ik kan me dan ook niet voorstellen dat de laatste zal blijven plakken, dat zou betekenen 3 uit 3...lijkt me stug...En of we dan echt weer opnieuw willen gaan behandelen weten we nog niet. Ik wel, als ik diep in mijn hart kijk. Dat kleintje wat we verloren hebben heeft toch een luikje opengezet, ik wilde het al zo graag, maar nu eigenlijk nog meer....Maar ik kan me er ook bij neerleggen als het bij 2 fantastische jongens blijft, dat is al meer dan ik ooit had kunnen hopen... Zo dat is een heel verhaal geworden, meiden heel veel sterkte en ik blijf jullie in de gaten houden.... X
Zoé ook al heb je al twee kids , kan me de wens wel voorstellen. Als de wens er is denk ik dat ie net zo groot is. Jij hebt wel steun aan de kinderen denk ik. Ik vraag me inderdaad wel eens af of er ooit een kleine komt...ik heb mijn vruchtje in het ziekenhuis achter gelaten. Had het meegenomen naar de echo. Achteraf wel stom want nu hebben we het daar gelaten. Hopen maar dat ze het netjes behandelen. Achteraf wel een beetje spijt dat we het niet zelf konden begraven. Lief dat je je verhaal zo open neerzet. Ik denk dat veel mensen steun vinden bij ons verhaal . Als ik zie hoevaak het topic al gelezen is, is dat een fijne gedachte. Meiden slaap lekker ik duik mijn bed in voor nu ..
hoi meiden, ik had toen ook veel steun aan het lezen van verhalen van anderen, dat je weet dat je niet de enige bent, alhoewel dat je verdriet niets minder maakt. Hoort ook bij de verwerking denk ik, van je af schrijven en erover lezen... Ik dacht eerst ook dat ik niet eens wilde kijken naar wat ik was kwijtgeraakt, maar uiteindelijk dus gedaan en wonder boven wonder vond ik het niet eng. je zag wel alles erop zitten, maar toch ook was het echt nog geen kindje... @zoe: heftig he, ik hoorde ook hetzelfde, dat je maar 2% kans hebt als je een goede echo hebt gehad met een kloppend hartje, dat het dan nog misgaat. Je hebt dus weer eens helemaal niets aan statistieken, want wij horen dan bij die 2%.... Ik was deze zwangerschap ook zo ontzettend gespannen de eerste weken. Had weer bloedverlies.... Dus ik weer helemaal in paniek, maar een goede echo. Krijg je weer te horen dat de kans zo klein is, bla bla bla. Stelde mij niet gerust. pas na nog 2 keer een goede echo kon ik ervan gaan genieten gelukkig. Maar ja, dan komt die 20wk echo, was weer heeeeel erg spannend. Ik snap helemaal dat je wens net zo groot is en blijft. En natuurlijk ben je heel blij met 2 gezonde kinderen, maar als de wens er eenmaal is.... Ik besef ook maar al te goed dat ik een wondertje in mijn buik heb en gun jullie ook zo'n wondertje!!
Gek he na een echo met kloppend hartje is de kans op mk veel kleiner. Dat werd ook tegen mij gezegd, maar toch ging het mis. Wij balen dat we bij die 2 procent horen. Heb vandaag weer voor het eerst gewerkt. Het was wel fijn, lieve collega's en lieve kinderen ( zij wisten natuurlijk van niks, maar hadden me wel gemist.) Ik sta voor de klas trouwens. Ben wel blij dat ik weer wat afleiding had, dat doet goed. Ben nu wel kapot. Zo lekker bedje in voor de tv.
meid, ik begrijp je héél goed. Mijn beste vriendin vertelde een paar dagen na mijn miskraam dat ze zwanger is. en dat al 4 maand... vreemd om te zeggen; maar blij ben ik niet! Ik kan er niet zo goed mee omgaan... maar dan denk ik, als ik zwanger zou zijn, dan zou ik het ook van de daken schreeuwen.... liefs
dag beschuitje, Vandaag was ook mijn eerste werkdag. Ik zag het eigenlijk niet echt zitten, maar de afleiding heeft me wel goed gedaan. Morgenmiddag op controle. Ik ben benieuwd of ik 'schoon' wordt verklaard. Zondag nog een KV2v5 testje gedaan en daar was nog een erg duidelijke streep op te zien. Die was wel véél lichter of toen ik een paar dagen overtijd was, maar toch nog een streep... slecht teken denk ik dan?? Nu, ik heb gelezen dat je ook met clomid mag beginnen als je nog hcg in je hebt... Ik hoop op eindelijk nog eens positief nieuws;; liefs
Ik test niet hoor! Ik wacht gewoon af tot ik weer ongesteld wordt. Veel te confronterend. Ik merk het vanzelf wel.
Ik kom net uit mijn werk. Moest daar vlak voor ik wegging toch een potje huilen...pffff vermoeidheid slaat bij mij op de emoties zo blijkt. Ik wil niet steeds huilen, maar het komt er ook gewoon uit. Hebben jullie daar ook lang last van gehad of niet?
Dag beschuitje, Ik begrijp je volkomen. Ook ik ben nog steeds erg moe. Gisterenavond had ik ook een huilaanval. Ik denk dan: ik had al 10 weken zwanger kunnen zijn,... twee maanden terug ben ik naar een soort 'Tante Linda' geweest. Zij vertelde mij dat ik de negatieve gedachten moet verdringen door positief te denken; door bv te denken dat we ons beebje in onze armen vasthouden. Als we negatief zijn, kunnen we niet verwachten dat de engelen ons positieve reactie terug sturen. Misschien lijkt het stom, maar ik geloof erin en dat is echt een houvast voor mij!!! Deze middag was mijn echo oké! Volledig schoon verklaard. Enkel nog klein beetje bruinverlies maar voor de rest oké. We zijn vandaag alweer gestart met 100mg clomid voor 5 dagen. 6dec hebben we een FM. Normaal de week erna onze 4de IUI.... Tis vreemd, maar ik heb het gevoel dat het direct raak zal zijn,... de teleurstellig zal des te groter zijn waarschijnlijk liefs (en ik denk aan je) xxx
hallo beschuitje .. Ik wil je heel veel sterkte wensen met alles. Wat een verhaal... Ik heb dit jaar ook een miskraam meegemaakt ... gelukkig nog geen meerdere want dit lijkt me echt verschrikkelijk ... Mijn verhaal is net wat anders .. zie mijn bericht op het forum geplaatst ... Lees hier zo meteen dat het niet iedereen allemaal gegunt is .. Wat mij momenteel helpt en heeft geholpen .. de juiste mensen opzoeken .. die naar je luisteren, begrijpen en niet oordelen ... daarnaast heb ik wel de keuze gemaakt om een psycholoog te bezoeken die je pijn niet kan wegnemen maar je wel wat handvaten kan aanreiken .... dat ervaar ik als superfijn .. kan gewoon alles zeggen en delen ... zonder ..... onbegrip ... heel veel sterkte ... lfs
die vermoediheid herken ik ook meiden!!..zal waarschijnlijk de hele nasleur zijn van hormonen en emoties. Dat gevoel van huilen is ook echt herkenbaar. afgelopen zondag vroeg mn man iets en ik reageerde een beetje nukkig waardoor hij wat geirriteerd reageerde en voila daar kwamen ineens weer die tranen. Ik kan gewoon moeilijk dingen hebben en verdragen en mijn reactie is dat ik er emotioneel van word! Gisteren mn collega gezien die momenteel 20 weken zwanger is, vond ik ook weer confronterend en dacht toen ook van ..tjonge dan had ik nu alweer 16 weken zwanger geweest. Mijn schoonzus is sinds gisteren ook uitgerekend, dus dat gaat nog wat worden als het geboren wordt! wel een mooie gedachte trouwens Hopesept12 en ik geloof daar ook zeker in..ik merk het ook al als ik naast een negatieve gedachte gelijk iets positiefs erbij denkt Fijn trouwens dat je echo goed was en je dus weer verder kan gaan met een nieuwe ronde!! enneh heel stom...ik heb ook de gedachte dat het misschien weleens raak zou kunnen zijn gelijk, maar inderdaad de teleurstelling zal dan groter zijn als het niet zo is..dus loslaten weer die gedachte. trouwens even een vraag. Dat clomid is dat nou alleen voor als je echt helemaal geen eisprong hebt of wordt het ook gebruikt als je bijvoorbeeld een zeer late eisprong hebt (mijn eitjes die ik gevonden heb dmv tempen zijn namelijk pas rond de 23 a 26 dagen).
Ik heb eigenlijk alleen de week erna heel veel verdriet gehad. Ben ook het type dat in haar verdriet duikt tot ik niet verdrietiger kan zijn en krabbel daarna snel op. Heeft denk nog twee weken geduurd en nu gaat het weer goed. Ik heb het een plekje kunnen geven. Maar ik denk echt dat het een heel verschil is als je al kinderen hebt. Ten eerste heb je de afleiding en je bent moeder. En ik denk dat dat bij jullie het grootste verdriet is. Die onzekerheid of en wanneer je moeder wordt. Ik weet dat ik daar heel moeilijk mee om kon gaan destijds. Hoewel ik wel een positief persoon ben kon dat me echt aanvliegen... En vooral de reacties van mensen kunnen erg hard aankomen. Hope, wat fijn dat je schoon bent, daar iig geen ellende meer van. En wat fijn dat jullie zo gauw weer door mogen. Ik hoop echt van harte dat het gelijk weer raak is. Wie weet lopen we straks allemaal tegelijk, hoe mooi zou dat zijn... Wat mij veel troost gaf was het volgende. Mijn vaders moeder is overleden in het kraambed toen mijn vader geboren was. Heel verdrietig. Mijn gedachte is dat ons kleintje nu bij mijn oma is. Zij heeft nu een babietje om voor te zorgen en ons kleintje kan bij niemand beter af zijn... Zo haalt iedereen zijn kracht ergens anders weer uit... Zo nu even lekker ontspannen.... X