Omdat ik hier een trouwe forumganger ben en er teveel bekenden opzitten heb ik in overleg toch maar een geheel anoniem account aangemaakt. Na jaren lang getob, ups en downs werd er een poos terug bij mij PTSS vast gesteld. Eindelijk kreeg het beestje een naam. ( dit gekomen door een zwaar ongeluk van mijn vader, ik was 3 ). Nu heb ik zelf aan de bel getrokken bij mijn ha, die verwees mij onmiddelijk door naar het GGZ. ( hier heb ik jaren geleden ook al gelopen ). Jarenlang van het kastje naar de muur gestuurd en dan ineens de diagnose PTSS.. er viel een hoop van mijn schouders af en had er alles voor over om hier aan te werken! Nu heb ik intensieve therapie, maar we boekte alles behalve vooruit gang. Ondertussen paar x in aanraking geweest met de politie, ik kan mn gevoel niet uit, voel me niet begrepen, waak als een pitbull over mijn gezin en mijn ouders ( hiervoor dus die politie omdat iemand dreigde naar ons en ik het hier niet bij liet zitten ), heb hele erge angst en paniek aanvallen, denk tever vooruit, zeg mij niet wat er niet kan gebeuren, want voor mij kan alles gebeuren ( bijv. met de auto langs het water rijden en te water raken, voor mijn gevoel kan t elke x gebeuren en sta hier continu bij stil etc. ), kan heel moeilijk met veranderingen omgaan ( hou me liever vast aan het oude vertrouwde ), werk volgens schema ( wijk ik hier vanaf ben ik totaal uit mn doen ), durf niet goed in ruimtes te treden waarvan ik weet dat er heel veel mensen zijn, ben erg dwangmatig ( poets de hele dag, alles moet perfect en evenwichtig), denk heel erg zwart - wit etc.. etc.. Afgelopen donderdag kreeg ik de diagnose Borderline erbij.. Jeej, ik borderline.. die mensen zijn toch gek dacht ik??! Er worden zoveel grappen over gemaakt.. en ik, ik heb het! Ik kan weer ademen, ik ben niet gek! Ik ben geen wous.. ik ben een moeder die alles voor haar kinderen en haar geliefde en dr vriend over heeft en ik heb Borderline.. Hoe kom ik hieraan? Dat was het eerste wat ik zei tegen mijn behandelaarster.. Dit komt door mijn PTSS! Ik heb dit door de jaren heen ontwikkeld.. Ik ben al jaren opzoek naar mezelf, maar omdat mijn stemming heel erg kan wisselen wist ik nooit wie ik was. Nu kan ik er aan gaan werken, hard werken! Ik wil er vanaf. Wil genieten en niet de hele tijd lopen malen, wakker liggen, dwangmatig zijn! Alleen mn ouders, vriend, broer en zussen weten dit en wil dit graag zo houden. Veel mensen snappen dit niet en kan het gewoon niet hebben dat mensen geintjes over me gaan zitten maken of denken dat ik een of andere psychopaat ben, want dat ben ik niet. Ik run mijn huishouden en zorg dat mijn kindjes en vriend niets te kort komen.. Misschien een beetje een verwarrend lang verhaal, maar het is zoo dubbel! Heb ik Borderline? Ja ik heb Bordeline! En hoe nu verder..
Tja meis kan je een ding vertellen deze diagnose is niet de makkelijkste! Je zult met een hoop vooroordelen te maken krijgen en je vooral tien keer meer moeten gedragen dan een ( normaal mens) en zeker over elke stap die je doet na moet denken. Heb je wel eens je Iq en zo laten testen. Bij mij is het nog niet eens meer zo zeker of het bps is. Omdat waarschijnlijk het probleem ligt in het fijt dat ik altijd ( overschat ben in mijn kunnen). Dus laat dat ook onderzoeken. Sterkte ermee.
Hey meid dank je wel voor je reactie! Ik weet dat t niet niks niks en.nog n zware kluif.gaat worden om er tegen te vechten. Ik moet nu 2 emotionele intelligentietesten gaan maken.. vind het best moeilijk. Mijn IQ, daar heb ik me eigenlijk nooit mee beziggehouden omdat ook inderdaad hier gedacht werd dat ik het niet kon..
Graag gedaan en probeer voor al kritiek naast je neer te leggen want er heerst nog zo veel onbegrip over dit ziekte beeld. En nog veel meer vooroordelen er zijn veel mensen die denken een bps te kennen. Maar in wezen snappen er echt een heleboel mensen geen barst van. En bps ers onder elkaar kunnen elkaar ook behoorlijk veroordelen. Want het is heel moeilijk om toe te geven dat je het misschien wel hebt. Acceptatie is ook een weg van genezing. De acceptatie van je zelf.
Ik voel met je mee. Ik heb persoonlijkheidsstoornis NAO (niet anders omschreven) met trekken richting borderlinge en ontwijkende op m'n lijstje. Heb hiervoor een dik een jaar in therapie gezeten en krijg nog steeds iemand over de vloer die de boel in de gaten houdt. Wekelijks maak ik een weekplanning, ik wijk hier geregeld van af maar ik heb een houvast. Rust momenten erin plannen want die ga ik nogal snel voorbij. Dat jij die diagnose hebt gekregen zegt niet dat het levensbepalend is.. je krijgt de diagnose zodat mensen om je heen (psycholoog, familie.. misschien je werk of anders UWV) hier rekening mee kan houden. Het kan beter gaan en misschien kan je na een tijd beter met je emoties om gaan. Borderline klinkt zwaar maar je hebt gewoon hele zware gedachtens wat zich uitwerkt naar dingen die je eigenlijk niet wil doen. Niemand hoort te zeggen dat jij niet goed voor je familie zorgt.. Ik weet dat het zwaar valt.. neem de tijd om het in je op te nemen en te verwerken....
Ik ben (nog) geen moeder, maar wel borderline. Er is zo'n verschrikkelijk groot vooroordeel en taboe daarover.. Maar borderline is zoveel meer dan de kenmerken die de meeste mensen bedenken bij borderline... Fijn dat het nu een naam heeft en dat je eraan kan werken!
Voor mn PTSS willen ze al een hele tijd dat ik medicatie neem, maar op de een of andere manier durf ik het niet. Bang dat mn reactievermogen zo traag is.. heb ook 2 kleine kids. Afgelopen donderdag toen ik hoorde dat ik ook borderline heb, vroeg ze me wel of ik eventueel medicatie wou waarop ik antwoorden liever niet heb 2 kleintjes. Maar we zouden dit aankomende week even verder bespreken.. Hoe voel jij je onder het gebruik van medicijnen? Helpt het je?
Hoi! Bij mij is de diagnose Borderline enkele weken geleden ook vast gesteld, iets wat ik al jaren wist, en sinds ik moeder ben werden mijn gevoelens en emoties erger, ik heb aan de bel getrokken bij de ha, en vanuit daar onderzoeken gehad, en idd het beestje heeft nu een naam! ik moest huilen toen ik 't hoorde, want ja, 't laatste wat je wilt horen is dat je Borderline hebt, ik gaeen vers 1 training volgen om mijn emoties beter onder controle te houden, en ik zou egoistische zijn als ik 't niet zou doen, ik heb een dochter rondlopen en wil een goede stabiele moeder voor haar zijn ( ik ben een hele goede moeder hoor! ) maar wil emoties onder controle krijgen, dus ik ga even een zwaar jaar tegenmoet... en ja mijn omgeving? toen ik het mijn beste vriendin vertelde stond ze er niet raar van te kijken haha! ben opgelucht maar ook beetje bang, want ja, een stempel heb ik nu, en idd er zijn heel veel vooroordelen over borderline...
Mij helpt het absoluut...! Voel me rustiger en stemmingswisselingen zijn beter onder controle te houden. Merk niks van minder reactie vermogen... Ligt er misschien aan hoeveel je slikt...?? Geen idee. Ik slik 10 mg. Hier geen last van bijwerkingen. Dus heel positief van mijn kant...
Hey Kim, ik ga ook de vers 1 training doen, doordat ik mijn emoties niet onder controle heb en die vaak uitbarst in een flinke agressie ( tegen alles waarvan ik denk die bedreigend overkomen naar mijn geliefde ). Wel heel fijn dat je het nu eindelijk een naam kunt geven en eraan kunt gaan werken, toen ik het hoorde viel ik bijna van mn stoel af! Wel heel fijn dat je beste vriendin er niet raar van stond te kijken en dat ze je kan ondersteunen. Ik durf het zelfs mijn beste vriendinnen niet te vertellen, misschien moet ik het eerst zelf een plekje geven en dat ik het dan met hen kan delen. Mijn ouders stonden er ook niet raar van te kijken nadat ze wat informatie opgezocht hadden. Voor hen valt ook heel veel op zn plek nu. Gebruik jij medicatie?
Dan ga ik het misschien toch overwegen, want ik wil juist die stemmingswisselingen onder controle hebben.
Ik gebruik op dit moment geen medicatie maar ik zie hier net Lexa pro voorbij komen? aangezien ik kamp met heftige stemmingwisselingen wil ik even met de ha overleggen ik heb het ook nog niet veel mensen verteld ook omdat ik het een plekje wil geven, dus wacht ik daar nog even mee, en ja wat die training betreft volgende week heb ik intake in het ziekenhuis daarover dus ben erg benieuwd..
Weet je, misschien zooo stom, maar ben zoo blij te lezen dat ik niet de ENIGE ben! Hebben jullie dat gevoel ook vaak gehad? Dat je dacht dat je de enige was die zo dacht en deed.. Ik voelde me nooit begrepen! Bij ons staat er een wachtlijst tot april! Maar mijn behandelaarster die gaat die tijd met me overbruggen met een voortraject, dat ik toch kan praten met iemand en mn gevoel kan uiten etc. want ik heb er echt behoefte aan, want ik kan dit echt niet alleen. En ik zit ook te denken over die medicatie, want soms wor ik echt gek van mn eigen, zoo onvoorspelbaar!
Ik gebruik geen medicatie. Heb dit wel een paar keer overwogen maar ik reageer er niet goed op en kom niet door de bijverschijnselen heen. Ik denk dat je met goede therapie (emotie regulatie aka vers) wel een heel eind komt! =)