Off-topic. Ben je bang om na deze zwangerschap weer in een depressie te raken? Gezien je het al eerder hebt gehad... Ik bij de eerste ook gehad en moet bekennen dat ik erg tegen de bevalling en erna opzie
Dat lijkt me zo heftig! M'n collega heeft het ook, inmiddels al anderhalf jaar en t lijkt nog niet echt op te knappen helaas
Jij zegt niet dat je het topic niet wilt lezen maar wijst TS er toch wel fijntjes op dat andere vrouwen aanstoot kunnen nemen aan wat TS uit. En daarna geef je nog wat waardeoordelen. En dan zeg ik dat de titel van dit topic aangeeft waar het over gaat. Voelt iemand zich verdrietig bij, lees het dan niet. Ik ben dolblij dat ik makkelijk zwanger kon worden. Dat geeft mij echter niet de plicht om de zwangerschap an sich prettig te vinden. Dat kan ook niet, want gevoelens laten zich niet dwingen. Laat iedereen een beetje in haar waarde alsjeblieft.
ghehehe, nou heerlijk he ff spuien ts..ik heb niet verder als pagina 1 gelezen! Geef je groot gelijk....eerlijk, ik vond zwanger zijn k*t met kl*te.....heeule grote kl*te...... Het ging me om de kindjes...thats it... FF doorbijten! Groetjes, Miranda
dat is onzin ik roep het toch ook dat ik de zwangerschap verschrikkelijk vond en ik ben 2 kinderen verloren en weet als geen ander hoe dankbaar ik mag zijn voor een levend kindje! maar daarom mag ik toch wel mijn mening over de zwangerschap geven?? ik was superblij dat het voorbij was en ik nu van het kindje zelf (waar je het voor doet) mag genieten!!
mee eens....weet niet waar het over gaat, maar lees het bericht waar je op reageerde. Ben bij beide zwangerschappen meer als 3 jaar mmm door gegaan, zwnagerscahppen met zware HG (spugen spugen spugen tot einde toe) bekkeninstabiliteit, depressie, en hoge bloeddruk bij de laatste zelfs zwangerschapsvergiftiging en ingeleidt. Maar hoe dan ook, zelfs na de MK...de 2de zwangerschap vond ik net zo een hel als de eerste, zelfs als ik erdoorheen was gefietst....heb het gewoon niet op zwanger zijn..tis een wonder dat zeker!! Maar ik ga voor het kindje..meer niet... Ben een drager, en ik lijd onder het zwanger zijn...maar dat kindje.......... joepie!
Nou dat lijkt me sterk. Ik heb met 8 weken een miskraam gehad en met 22,5 weken ons zoontje verloren en ik weet zeker dat een zwangerschap nooit meer iets leuks voor mij zal zijn. Ik wou dat ik het allemaal kon overslaan, en tuurlijk zou ik dankbaar zijn als ik weer zwanger ben. Uiteraard, want er zijn een hoop mensen die niks liever willen waaronder ik ook. Maar prachtig zal het niet voelen, in tegendeel.
Ook ik herken me in de gevoelens van TS. De eerste zwangerschap HG gehad en ook een soort pre natale depressie. Geen idee waar die slechte gevoelens vandaan kwamen. Maar ze waren er en maakten de zwangerschap erg zwaar. Blijkbaar een reactie op de veranderende hormonen denk ik. Na de bevalling ging alles terug beter (ondanks baby met reflux en erge buikkrampen) en was ik zo blij toen zoontje een jaar oud was en ik me eindelijk volledig terug de oude voelde! Twee maand later plots onverwachts zwanger van het tweede. En de HG was daar terug, samen met ziekenhuisopname en tot tweemaal toe een zware maag - darminfectie. Ik voel me de afgelopen maanden meer ziek dan goed, heb geen normaal leven meer en heb dan nog een peuter van 18 maand rondlopen die in een ietwat moeilijke fase is. Dus ook nu geen al te roze wolk hoor! Ik heb al paar keer geroepen dat ik zwanger zijn haat. En ik meende dat op die momenten. Dit neemt niet weg dat ik verlang om mijn kindje vast te kunnen houden en te zien! En ik elke dag wel geniet van de stampjes die ik voel. Maar ook ik had een verkeerd beeld over zwanger zijn, over dat je dan zo gelukkig bent dat je zwanger bent en op een roze wolk zit en zo. Nu weet ik da dit bij mij gewoon zo niet is, en daarmee punt uit. Dat heeft niets te maken met makkelijk zwanger raken of zo. Bij ons was het telkens van de eerste keer raak en dan nog de tweede keer per ongeluk, dus kan niet meespreken over een lange lijdensweg. Maar zoals sommigen al zeiden die wel al een lange weg afgelegd hebben, dat houdt niet per se in dat je de zwangerschap leuk moet vinden. Uiteraard is iedereen hier dankbaar dat ze een kindje gaan krijgen, maar moet je daarom per se de zwangerschap zelf fantastisch vinden? Of niet mogen zeggen dat je het maar bweuk vindt omdat er sommigen aanstoot aan kunnen nemen? Ik lees soms ook topics bij degenen die moeilijk zwanger raken en ben heel dankbaar dat dit bij mij niet zo gegaan is maar denk dat er daar sommigen ook totaal niet snappen wat het is een zwangerschap met HG te hebben of een pre natale depressie of zo. Ja uiteindelijk hou ik wel een kindje vast, tuurlijk. Maar ik ken er die HG hebben gehad en helemaal nooit meer zwanger willen zijn, sommigen die zelf de zwangerschap moeten onderbreken omdat ze er lichamelijk en geestelijk onder doorgaan. Ik vind dat je je nooit in de plaats kan stellen van een ander, je weet nooit wat die persoon doormaakt. Ook geestelijk kan een zwangerschap zwaar zijn maar daar wordt zo weinig over verteld en daar rust inderdaad nog een taboe op.
Ik word zelf moeilijk zwanger, is heel wat aan vooraf gegaan...maar ben echt niet dankbaar dat ik zwanger mag zijn hoor...nee....liever niet.....als het kon zou ik het een ander laten doen, zolang dat kindje maar van mij is! klinkt dat erg...ja net zoals degene voor mij, HG is hel, en na de 1e zei ik nooooooooit meer....en na de 2de ook....(toch kriebelt het wel hoor..., nog een kindje) Maar lichamelijk is het niet gezond voor mij, geestelijk trouwens ook niet. weet niet of het samen hangt, maar hier ook een prenatale depressie, mogelijk wel door het zo slecht voelen door de HG..........
@ Antares: denk wel dat het voor een stuk samenhangt hoor, die HG en pre natale depressie. We weten beiden wat een hel die HG is en dat je normale leven gewoonweg weg is en het puur overleven is en niet meer leven. Ik had vorige zwangerschap zo'n moeite dat te aanvaarden... Ook de omgeving (familie en werk) hadden er totaal geen begrip voor, ik stelde me aan, zolang thuiszitten zonder werken, dat ging toch niet, net twee collega's ook zwanger en die hadden een goeie zwangerschap dus mooi contrast met mij. Deze zwangerschap nog zieker maar mentaler iets sterker. Het is nu zo en kan er niets aan veranderen. Ook zonder HG kan je uiteraard een pre natale depressie hebben, ken ook iemand die dat gehad heeft, nochtans goeie zwangerschap maar rare gevoelens, niet blij kunnen zijn enzovoort. Ik denk dat de ene vrouw gevoeliger is aan die zwangerschapshormonen en daardoor ook meer last heeft. Ik heb bij eerste zwangerschap geroepen, eentje en niet meer. Maar ja eentje is zo weinig Deze keer ook al luidkeels geroepen van geen derde meer!
Ik snap TS wel. We zijn eindelijk na een aantal jaar en MMM zwanger... In eerste instantie ontzettend veel onzekerheid omdat het nog mis kon gaan, daarna allerlei testen waar slechte uitslagen uit konden komen (maar gelukkig niet) en vervolgens nog allerlei waarschuwingen ivm mijn gewicht en zwangerschapsdiabetes. Nu na de belangrijkste echo's begin ik wat geruster te worden, maar ik zal toch erg blij zijn als de kleine de grens van levensvatbaar bereikt heeft. Ondertussen heb ik ook al zoveel lichamelijke ongemakken, dat ik me afvraag hoe ik het over 4 maanden nog ga redden... Kijk ook nog eens tegen de bevalling op, gewoon omdat ik nog geen idee heb wat ik moet verwachten. Neemt niet weg dat ik probeer van ieder moment te genieten en ik hoop dat TS dat ook nog gaat lukken...
Als het een zegen mag zijn, hoe zwaar de zwangerschap ook is, eens je je kindje vasthoudt, vergeet je veel van de zware momenten. Ik heb zo afgezien vorige keer en moet bekennen dat ik deze zwangerschap me dingen probeerde te herinneren maar dat het me niet echt meer lukte. Ik denk dat ik veel verdrongen heb of zo. Maar ja die 9 maand duren soms echt zo lang he Ik probeer het dag per dag te bekijken en zeg dan ook, ok, weer een dag verder, weer een dag dichter bij mijn kindje! En probeer ook realistisch te zijn naar de geboorte een eerste maanden toe. Ik had het voordeel bij mijn zus te zien dat die eerste maanden echt zwaar zijn en geen pretje dus wist wat me te wachten stond. En ja die maanden waren hier ook superzwaar, nauwelijks slapen, huilbaby die eerste maanden (reflux en darmpjes) maar als ik dan zoontje tevreden aan de borst zag liggen of opeens zag lachen of gewoon zag liggen slapen, maakte me dit gelukkig en maakte het de rest minder zwaar. Zoals bij de andere dingen in het leven, leren genieten van de kleine dingen!
Wat betreft dankbaarheid over zwanger worden/zijn. Als je graag een kindje wilt, ben je dolblij dat het je gegunt is om zwanger te mogen worden en na de bevalling je kindje te mogen vasthouden. Maar dat wil niet zeggen dat je blij bent met de zwangerschap zelf, die soms toch wel erg tegenvalt. Emotioneel of lichamelijk. Over het klagen; ik heb geen ouders meer. Dus vanaf nu mag niemand meer klagen over haar (schoon)ouders, wat ze ook doen. Is dat reeel? Is dat een redelijke verwachting naar anderen? NEE, dus lees ik die berichten niet Zo zie ik het ook met zwangerschap. Ik leef mee met dat het voor anderen lastig is en vind dat heel erg vervelend. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niets over mag zeggen toch?
heel herkenbaar, idd de 2de was ik nog zieker...ben ook 8 kg afgevallen terwijl bij de 1e 1kg aangekomen Maar je moet wel door, misschien voelde ik me bij de 1e misschien wat zieliger......hahahah, nu moest ik wel vanwege dochtertje. Vanuit de omgeving begrip.....was da????? pffff....kreeg alleen maar commentaar, ja dan moet je gewoon eten....je gaat toch niet thusi zitten (heb ik ook niet gedaan, heb tot op het laatst mezelf gedwongen en toen lag ik op de eerste hulp met hoge bloeddruk...mocht niet meer) Maar was geen pretje....ging niet voor de lol werken, en heb mijn collega's er geen plezier mee gedaan geloof ik hahahaha Ach...die 3de....... laten we het daar maar niet over hebben......ik wil niet ik wil niet ik wil niet!! (maar misschien klein beetje wel.............
Ik vind het knap dat jullie eerlijk vertellen dat je de zwangerschap niets aan vindt, ik denk dat er een enorm taboe op rust! Dus hierbij een digitaal schouderklopje. Even terug in dit topic werd mij gevraagd of ik niet weer bang ben of ik weer een postnatale dep. zal krijgen.... Nou, ik ben er wel bang voor, maar weet hoe het te herkennen en ik heb er hulp voor gehad waar ik meteen weer beroep op kan doen. Ik heb dus een vangnet. Daarbij was het een lichte depressie en ben ik er ondertussen redelijk vanaf. Ik wens iedereen (toch) een fijne zwangerschap, en vooral een goede bevalling en een fantastische tijd daarna! Voor velen begint het genieten daarna pas helaas, maar in dat geval: heel veel geluk! Gr. Pinda
Jij ook n fijne zwangerschap en bevalling en ik hoop van harte voor je dat het meevalt voor je met de postnatale depressie.
Als ik het zo lees lijkt het bij sommigen wel op prenatale depressie... En daar is blijkbaar wat aan te doen, maar vooral er over praten is belangrijk: Prenatale depressie symptomen en behandeling