Wat is de juiste weg?

@Twixx,echt superknap van je om het zo op te schrijven.
Helaas weet ik een beetje waar je over praat al was het hier geen direct familielid.Heel erg veel sterkte,ik heb er een aantal jaar therapie voor gehad en ben door diepe dalen gegaan maar je kan het,je kan het echt een plekje leren geven,volg je hart.
Je mag me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt.

 

Wat goed dat je dit hier zo neer zet! Maar jeetje wat vreselijk wat jij mee hebt moeten maken....
Heel fijn dat je een man hebt die je steunt door dik en dun! Ook heel fijn dat hij je de ruimte geeft om hem in veilige stappen (voor jouw) je verhaal te doen.

Vindt het ook heel knap dat je nu(om andere te beschermen) je toch een manier zoekt om het weer aan het licht te brengen.
Ik denk dat het zeker verstandig is om hulp te zoeken in de vorm van psycholoog. Sowieso voor jouw verwerking......en voor hulp in deze moeilijk kwestie.

Dit wordt een beetje hard, maar ik vindt het dan ook heel belangrijk!(zonder te veroordelen hoor meis, want ik sta niet in jouw schoenen)
Er is 1 ding die ik niet snap en waar ik best van schrik........
Waarom is deze man uberhaupt in de buurt van je dochetertje?
Waarom staat jouw het toe dat hij bij haar in de buurt komt?
Echt meis, jij bent niet verantwoordelijk voor wat hij bij jouw heeft gedaan, jij bent ook niet verantwoordelijk voor het waarschuwen van anderen, maar je bent verantwoordelijk voor de veiligheid van je dochter! Hem ook maar een seconde in haar buurt laten is natuurlijk niet verantwoord. Ik snap niet waarom hij zelfs bij jullie thuis komt. Waarom je haar beneden verschoond(of in de woonkamer, jullie kunnen natuurlijk ook in een appartement wonen) waar hij ook is. Ja je man lokt hem mee naar buiten, maar dat hoeft niet als je haar gewoon in haar kamertje verschoond.
Waarom jullie er nog over nadenken dat hij haar mag vast houden/ op tillen.
Ik schrik daar eerlijk gezegt best heel erg van.
Echt meis, probeer meer je best te doen om je dochter te beschermen en hem dus heel ver uit haar buurt te houden! Ook als je daar eerst ondersteuning in de vorm van therapie voor nodig hebt. Dan dus strx nog een doorverwijzing vragen!
Eerste belangrijkste stap is in mijn ogen, direct zorgen dat je dochtertje echt veilig is!

Meis heel veel sterkte, goh wat zal dit vreselijk moeilijk voor je zijn

 

Misschien omdat het een hele nabije familierelatie is , als in haar broer?? Dan kan ik het wel begrijpen, ze wil haar ouders dan geen pijn doen en de lieve vrede bewaren?. Maar ts, denk ook aub aan jezelf. Families zijn voor heel veel minder uit elkaar gegaan. Ik wens je heel veel sterkte met deze zeer moeilijke situatie.

 

Knap wat je hebt geschreven meid.
Ik vind het ook niet de verantwoordelijkheid van een slachtoffers om evt nieuwe slachtoffers te beschermen, maar die verantwoordelijkheid heb je wel naar jouw dochter. Ik weet hoe moeilijk het is, maar in dit geval zou ik ook echt zeggen dat hij niet meer welkom is. Niet alleen moet je nu rare capriolen uithalen, maar jouw dochter gaat dit een keer merken. En dat lijkt mij niet goed voor haar.
Bedenk of je tzt aangifte wilt gaan doen. Dit kan tot een bepaald aantal jaren later. Het haalt de pijn niet weg, maar maakt het wel bekend bij de politie. Ook mensen met een beperking mogen dit soort dingen niet doen.
Ik zou een eigen psycholoog zoeken. Anders is er altijd de connectie tussen jullie en get lijkt mij dat dat juist belemmerend kan werken. Daarnaast kan zijn psych geen stappen ondernemen, ook naar hem toe niet.
Succes meis.

 

De enige juiste weg is dat jij eindelijk bevrijding hiervan ondervind en alles kan gaan verwerken, al zal dat heel lang duren.
Je hebt al zolang hem in "bescherming" genomen evenals de familie en alles alleen gedragen (later ok met je man gelukkig), het wordt tijd dat je echt aan jezelf gaat denken.

Dat er gedonder in de familie komt is een grote kans, maar op een gegeven moment moet het maar klaar zijn,jouw leven en dat van je dochter is veel belangrijker meid, straks ben je 80 en zit je er nog zo mee, dat kan toch niet?

Anst in je eigen huis wanneer hij er is, smoesjes hem weg te lokken, op je tenen lopen en altijd bezig zijn met het feit wat er kan gebeuren met je kindje en anderen.
Dat moet gewoon stoppen en het zal best makkelijk gescheven zijn van mij want je hele familie lijkt erbij betrokken. En je wilt niet dat er een bom ontploft?
Ook heel logisch maar je bent het waard nu aan hezelf te denken hoor, dit heeft al een groot gedeelte van je leven verpest en moet gewoon stoppen.

Sterkte en ik hoop dat je snel een psycholoog vind waar je je hele verhaal kwijt kunt!
Denk aan jezelf en je dochter!!!!

 

Jeetje meid wat ben jij dapper!!!! Zo goed van je dat je het in ieder geval hebt geprobeert om een begin van je verhaal op papier (de pc dan) te zetten.
Ik denk dat als je er klaar voor bent (ik hoor je zeggen wanneer is dat dan) dat het belangrijk is om hulp te gaan zoeken.
Ik ben van mening dat dat niet bij zijn psychiater is. Het klinkt even hard maar ik denk niet dat je er iets aan hebt om "hem te gaan begrijpen"Jij moet gaan voor jezelf en je kleine meid.
Is er een optie dat je bijv eens samen met je partner bij de huisarts gaat praten? Maar dat kan natuurlijk alleen mits je een goede band met hem hebt.

Er is ook een stichting waar je in een hele beschermde omgeving met bijv. lotgenoten kunt praten/chatten. Dit gaat allemaal onder begeleiding van mensen die (helaas) ervaringsdeskundige zijn en die wegen weten om je te begeleiden en te adviseren. Ik weet niet of ik hier een link mag zetten maar je mag me altijd een prive berichtje sturen dan zal ik je de reevante info geven. Daar ben je zolang je dat wil anoniem en misschien kan het je wat verder helpen. Maar ook dat is voor iedere persoon weer anders.

Ik wens je heel veel kracht en sterkte. Je mag ontzettend trots op jezelf zijn.

 

Ik heb je berichtje gelezen en meid, wat vind ook ik het knap van je dat je de eerste stap heb gezet, namelijk wat de gevolgen zouden kunnen zijn als je het niet doorgeeft aan zijn psycholoog. Ik denk namelijk wel dat het iets is wat zijn psycholoog moet weten om de juiste beslissingen te nemen, maar het lijkt mij voor jou wel heel confronterend. Ook snap ik dat je bang bent dat er grote problemen in de familie zullen ontstaan, maar de veiligheid en toekomst van kinderen (en ook jijzelf!) weegt naar mijn mening wel zwaarder. En misschien valt het allemaal wél mee, begrijpen ze nu ook eindelijk jouw kant en ontploft het rotje in plaats van de bom?

Het probleem is namelijk dat jij het diep hebt weggestopt achter een dikke muur en het nooit een echt, vast plekje hebt gegeven. Nu ben je moeder geworden en brokkelt die muur een klein beetje af, je hebt nu namelijk een heel belangrijke prioriteit erbij gekregen, de veiligheid van je kleintje en alles wat daar bij hoort. Het feit dat er binnenkort een beslissing genomen moet gaan worden over die persoon heeft er voor gezorgd dat die muur nog verder af gaat brokkelen en als je dat gaat doen wordt het nog zwakker.

Jijzelf zal er dus steeds meer over na gaan denken, het natuurlijke proces om het te verwerken wordt in werking gezet, maar dit zal wel heel veel invloed op je hebben en ook op je gezin. Ik denk dat jijzelf dus ook (als je er aan toe bent) baat hebt bij een psycholoog, maar wel een die zich volledig op jou richt en je kan begeleiding in het verwerkingsproces. Het praten op een lotgenotenforum kan ook absoluut helpen, het volledig anoniem delen van jouw verleden kan bevrijdend werken.

Maar zoek alsjeblieft ook hulp voor jezelf, je man en voor je kleintje, zodat deze donkere wolk niet achter je blijft hangen maar dat je een zonnige toekomst als gezinnetje hebt.

Dikke knuffel en heel veel sterkte

 

allereerst wil ik je zeggen dat de eerste stap heb je inmiddels al gezet en dat was door je man in vertrouwen te nemen, de tweede stap was alles hier neerpennen, en nu de volgende stap ik denk dat het heel goed is om met "zijn" psychiater te praten, niet alleen voor jezelf maar ook voor hem, wie weet is er daadwerkelijk geestelijk iets niet in orde en kan hij daar met de juiste hulp mee omgaan, nu is die hulp er nooit geweest want iedereen houd hem de hand boven het hoofd, een psychiater zal dit niet doen, daarnaast denk ik dat het ook handig is om lotgenoten te zoeken en te realiseren dat het NIET jou schuld is geweest, jij heb dit nooit kunnen voorkomen dus ook al was je eerder agressief geweest het had niet uitgemaakt, dit soort dingen hoef je niet aan de grote klok te hangen want dat zal niet meewerken in het helingsproces wat eigenlijk nu pas begint, praten met je man en met je psychiater zal je uiteindelijk de juiste weg laten zien, er is namelijk maar 1 weg en dat is vergeving en dat doe je niet voor hem maar voor jezelf echter is dat een proces waar je doorheen moet en zul je alle feiten moeten erkennen, hoe moeilijk ook heel veel sterkte en bedenk zo je heb nu al 3 stappen gezet blijf doorlopen en je komt er wel

 

Dat kan heel goed en ik heb ook uit haar verhaal gehaald dat ze de lieve vrede ook wil bewaren. Wat ik ook heel goed begrijp, maar niet ten kosten van de veiligheid van haar dochter. Ze probeert dat zo veel mogenlijk te waarborgen en tegelijk de vrede te bewaren, maar dat werkt natuurlijk niet. Daarom is het in mijn ogen ook van belang dat ts stappen gaat ondernemen met een psycholoog(of andere specialist).
Deze situatie is (even los van dochter) ook helemaal niet goed voor ts. Ze draagt deze last helemaal in haar eentje, wordt steeds geconfronteerd met haar misbruiker en met het feit dat ze niet geloofd wordt(wat me echt vreselijk lijkt).
Voor haar zelf, haar dochter en haar gezin is het zo belangrijk om de lieve vrede te doorbreken(omdat dat helaas bij haar fam. niet anders kan).

Meis nogmaals wens je heel veel sterkte en kracht toe.
Wat zit jij in een ongelovelijk moeilijke situatie(eigenlijk al jaren).

 

Ik vind dat jij dit heel goed omschreven hebt.Ik kon zelf de goede woorden niet vinden(vandaar dat ik geen reactie geplaatst hebt),maar zoals jij het omschrijft,zo voel ik het ook.

 

Heftig verhaal, maar het zit je duideljk zo dwars dat het goed is dat je er nu wat mee doet...

Het is mijzelf niet overkomen, maar iemand die ik goed ken wel... Zij heeft de dader destijds niet geconfronteerd, maar wel de huisartsen in het dorp waar de dader nog woont ingelicht. Mocht er dan ooit sprake zijn van een indicatie dat er weer zoiets gebeurd dan weten zij ervan en kunnen ze actie ondernemen. Maar ik denk dat het voor jezelf heel belangrijk is dat je er wel over praat. Mijn bekende heeft het altijd weggestopt en dat ging niet goed tot het moment dat ze zelfs geprobeerd heeft om zelfmoord te plegen (roep om aandacht).

Ik weet ook wie de dader is en ik denk dat ik mezelf ook moeilijk in zou kunnen houden als ik hem tegenkom... En een handicap mag wat mij betreft nooit het excuus zijn voor onbehoorlijk gedrag (al lijkt me dit wat verder gaan dan onbehoorlijk!!!).

Heel veel sterkte!

 

meid sterkte en heel dapper dat je het je man heb verteld.

Echter kan ik je niet helpen met advies.

Ja bij je dochter weg houden en aangifte doen maar dat laatste zal er bewijs moeten komen.
Blijkbaar heeft hij verstand genoeg en weet hij best waar hij mee bezig is.
Neem hem niet in bescherming maar jezelf, je kind en alle andere die hij lastig kan gaan vallen.
Zelfstandig of onder begeleiding laten wonen lijkt me niet verstandig maar in hoeverre kun je dit tegen houden zo zonder aangifte enzo.

 

Tjonge meid, wat ontzettend heftig.. Zo iets heeft zoveel invloed op je leven, probeer er zelf wat mee te doen. Weet uit ervaring van iemand uit nabije omgeving dat zoiets je 'sloopt'. De angst idd, bah, echt vreselijk voor je!
Wat knap van je ook dat je het hier durft neer te zetten, dat is de eerste stap. En houdt 'hem' uit de buurt, zo lang je hem blijft zien, en ik neem aan dat hij dichtbij familie van je is, kun je het niet loslaten. Tenminste, diegene die ik ken heeft bewust jaren afstand genomen om deels te verwerken. Maar diegene had ook, net als jij, behoefte om de goede vrede te houden. Bij haar kwam dit doordat ze hem zielig vond, ze bleef schuld bij zichzelf zoeken. Heel heftig.
Ik hoop van harte dat je een weg hier in vindt, denk goed om jezelf!

Liefs Thyrza

 

Mijn reactie kwam misschien wat bot over,maar zo is het niet bedoeld. Mijn excuses! Ben er best wel van geschrokken en uit emotie kom je soms vreemd uit de hoek.
Wat ik bedoel is niet dat JIJ verantwoordelijk bent voor zijn daden,maar ik probeer wel te zeggen dat jij het verschil kan maken.
JIj bent slachtoffer,en dat is verschrikkelijk,dat je in angst leeft vanwege je dochter is helemaal erg,en dat je de lieve vrede wil bewaren is ook begrijpelijk,maar niet helemaal de bedoeling lijkt me.
Het is vreselijk om zoiets mee te maken,en ik hoop dat je er zelf mee om kunt leren gaan of het een plaats te geven, Hem aangeven zal daar misschien een deel van kunnen zijn,hij moet gestraft worden! Niet alleen voor zijn daden,maar ook voor jouw verwerkingsproces. En als hij gestraft zou worden of in de gaten gehouden wordt,is de kans ook kleiner dat hij nog meer slachtoffers kan maken.
Dit bedoelde ik meer te zeggen.

Heel veel sterkte,en nogmaals,sorry voor mijn eerdere post wat bot over kan komen.

 

Verzoek voldaan.