Er weer naar van

Dacht eerst dat ik dit wel achter mij kon laten na het jaar, maar nadat ik toch weer stukjes las over kleintjes van ouder dan 1 jaar die overleden zijn aan wiegendood, maak ik me er toch weer druk over .

Ik weet nu al dat ik vanavond en de rest van de week waarschijnlijk 10 keer bij hem ga kijken als hij slaapt.

Wanneer kan ik dit nou toch eens achter me laten?

 

ik ga er vanuit dat je zoiets zelf mee hebt gemaakt?(ben nieuw op het forum)

volgens mij is het meest verschrikkelijke wat je mee kan maken een kind verliezen! ik denk niet dat je daar zomaar overheen komt en ik vind het ook niet vreemd dat je iedere avond 10 x gaat kijken. Ik denk dat ik het zelfde zou doen... ik denk dat het enige wat een beetje helpt de tijd is..

heeel veel sterkte! en je knulletje heeft er toch geen last van dat je bij hem kijkt, geef er lekker aan toe

dikke knuffel

 

Is een nannycare of angelcare dan niet een kleine geruststelling??

Sterkte!!

 

Geen wiegendood, maar wel mijn oudste zoontje verloren (prematuur).

 

Moet er zelf ook niet aan denken. Zoals al gezegd werd. Dat is 1 van de ergste dingen die je als ouder zijnde kan overkomen.

Misschien dat ik er daarom ook best angstig voor ben

 

Ik snap je angst wel hoor, denk dat we allemaal wel bang zijn dat er iets met onze kindjes gebeurd. De ene wat erger dan de ander natuurlijk. Ik heb dat altijd als ik hoor dat er een huis is afgebrand waarbij kinderen/mensen om het leven zijn gekomen. Dan ben ik daar ook bang voor.

 

O ja, bah. Ik kan sinds ik de kleine heb dat soort nieuwsberichten ook echt bijna niet aanhoren.

 

Eigenlijk alle nieuws over overleden kinderen geeft me kippevel. Ik ga zelfs niet meer tussen vrachtwagens staan in een file na dat ongeluk van een paar jaar geleden waarbij een heel gezin om kwam.
Misschien is zo'n controlematje iets om meer rust te krijgen voor wiegedood? Ik ga zelf ook 's avonds wel een paar keer bij beiden kijken.

 

Ik heb je een pb gestuurd partyrocker...

 

Ik denk dat de angst dat er iets gebeurd met je kindje altijd wel blijft..

Zelf ben ik niet zo bang voor wiegendood.. Hij kan zich goed bewegen,draaien heeft zijn hoofd onder controle. Dat is als ze nog jonger zijn stukken minder.

 

Wil je niet bang maken maar wiegendood gaat niet om stikken in het matras wat vele denken. Het is iets in de hersenen in combi met houding van het lichaam.

Maar evengoed de nachtmerrie van elke ouder hoor, denk dat die angst niet weg te stoppen is je moet er alleen mee om leren gaan. De ene kan dat beter als de ander..

 

Ik denk niet dat je het ooit volledig achter je kunt laten.

Absoluut niet te vergelijken, maar ruim 4 jaar geleden ben ik bijna mijn nichtje verloren aan wiegendood terwijl ik aan het oppassen was.
Gelukkig goed afgelopen, maar de angst zit er nog steeds in. Sta nog steeds met het hart in mijn keel als ik bij de deur van de kinderkamers de kinderen niet hoor ademhalen. Als mijn zoontje heel per ongeluk een keer doorslaap, ga ik met het angstzweet over mijn lichaam naar zijn kamer toe (nadat ik eerst moed heb moeten verzamelen in mijn bed om naar zijn kamer toe te gaan).
Om 1 of andere reden blijft de angst in mijn lichaam zitten (terwijl ik verder heel nuchter ben, en niet snel in paniek raak als er iets met onze kinderen aan de hand is).

 

Het is zoiezo de nachtmerrie van elke ouder wel, maar sommige ouders staan er gewoon niet zo veel bij stil denk ik.

Ik weet wat het is om een kleintje te verliezen, misschien is de angst om dat ooit weer mee te moeten maken de overheersende factor bij mij.

Al wist ik toen vooral niet wat me overkwam en ik nu met een hand op mijn hart kan zeggen dat ik zonder mijn zoontje gewoon niet kan leven.

Natuurlijk is er dat andere stemmetje in mijn hoofd dat zegt: Je kan er beter maar niet bij stilstaat, de kans dat het gebeurd op zijn leeftijd is zo klein dat je er ook niet stil bij KAN blijven staan.
Maar het duiveltje heeft soms de overhand en die zorgt ervoor dat ik elke keer dat ik ga plassen, ook even bij mijn man ga kijken of alles nog oké is. Of dat ik soms s'nachts wakker schrik en pas weer in slaap val als ik hem hoor zuchten.
Of eigen zelfs dat ik uberhaupt pas in slaap val als ik hem geluidjes hoor maken.

 

Ik denk dat elke moeder die angst wel heeft.

Kreeg toevallig gisteren te horen dat het kindje van een oud collega van mij is overleden, hij was 1.5 jaar. Wel prematuur geboren met aardig wat complicaties. Tja dan komt het wel erg dichtbij, lag zelf met 23.5 weken voor het eerst aan de weeenremmers dus dit had ons ook kunnen overkomen. Ben toch blij dat de kleine meid momenteel hard in haar slaap ligt te kreunen, scheelt weer een keertje naar boven lopen om te checken.

 

Het is vreselijk maar om nou constant in angst voor wiegendood te moeten zitten... Als je in de auto stapt denk ik ook niet steeds aan dat er een ongeluk zou kunnen gebeuren. Zolang je zorgt dat de omstandigheden zo goed mogelijk zijn, veilig bedje etc dan maak ik me er niet druk om. Het scheeld bij ons trouwens wel dat wij een babyfoon met camera hebben en dat ik ons ventje altijd kan zien liggen, is dat geen optie voor je? Ik probeer zoveel mogelijk te genieten, als je moet denken wat er allemaal kan gebeuren dan zit je constant in angst en dat lijkt me toch ook niet de bedoeling.

 

Ik heb geen kindje verloren dus weet niet hoe het is, maar je angst is heel herkenbaar. Ik dacht ook met 1 jaar is ze veilig, tot ik las dat na 1 jaar wiegendood ook voorkomt. Nog steeds controleer ik vaak of alles goed gaat. Bij mij komt het vooral omdat ik al veel heb verloren in mijn leven. Ik hou zo ontzettend veel van dit meisje, moet er echt niet aan denken haar te verliezen. Ongelooflijk he, wat zo'n klein mensje met je doet

 

Nu mijn kind 1 jaar is ben ik een stuk minder bang dan toen hij net geboren was. Maar soms, als hij bijvoorbeeld heel lang slaapt, dan ga ik wel stilletjes even luisteren of hij het nog doet...

 

Dit helpt dus niet zo eigenlijk . Prematuur of niet, het is even erg.
Maar goed, dan zou het nog enigszins te verklaren zijn.
Oudste zoontje is met 27 wk geboren heeft uiteindelijk maar 8 dagen geleefd.

Soms denk ik wel eens aan wat voor angsten en dingen we nog hadden moeten doorstaan als hij wel nog zou leven.

 

partyrocker, ik begrijp dat je wat bezorgder kan zijn dan andere ouders. hoe gaat je man om met wat jullie hebben meegemaakt? misschien kun je wat van hem leren?
als je jezelf stoort aan je eigen bezorgdheid, is het misschien tijd voor actie. misschien kan een psychologische behandeling als emdr je helpen ontspannen en loslaten.

 

Niet proberen te misinpreteren hoor. Maar het is niet dat ik et altijd mee bezig ben.
Maar gewoon omdat je hier op het forum altijd wel iemand hoort over zijn tante nichtje buurvrouw hoort die zoiets heeft meegemaakt. Krijg er de kriebels van.

Als je ZP moet geloven komt het wel vaker voor