Ik heb trouwens elk onderzoek zoals vwp of combinatie test niet gedaan. Er kan een tijd van onzekerheid volgen die mijn zwangerschap zoude kunnen verpesten. Ernstige afwijkingen als open schedeltje, open rug etc zouden dan wel bij de 20 wk worden ondekt
Ik denk dat als mijn gezondheid om wat voor reden dan ook in groot gevaar en dan bedoel ik sterven, dat dat misschien ook een reden zou zijn... ...misschien hard maar ik wil mijn dochter niet laten opgroeien zonder mama. Maar ik geloof dat de medische wetenschap ook deze instelling heeft. Verder voor de redenen voor het afbreken van een zwschap zou ik zoals de meesten zeggen alleen doen als er een afwijking zou zijn die onvereenigbaar met het leven is. Het lijkt mij ondragelijk om zon zwangerschap uit te dragen (er is een docu over een vrouw die datwel doet) Ook wel mede omdat ik denk ik dan lichamelijk en geestelijk er niet voldoende zou kunnen zijn voor de oudste tijdens het uitdragen terwijl er alleen maar verdriet komt na die lange maanden onder hoop.
Ik moet alles nog even nalezen maar om vast je vraag te beantwoorden: Voor wij zwanger waren hebben mijn vriend en ik het er over gehad, ons oordeel was TOEN als er iets ergs is stoppen we de zwangerschap. Toen ik eenmaal zwanger was, vond ik dit een vreselijke gedachte al stond mijn vriend er nog steeds achter. Naarmate de tijd verstreek was er geen cel in mijn lichaam die nog "vrijwillig" afstand kon doen van mijn meisje. Zo denk ik er nog steeds over, ze is een deel van mij en ik zal altijd voor haar vechten!
Ik geloof niet dat ik in dit topic ook maar IETS heb fout gezegd.. En dan zo'n antwoord???? "Ik ben jou reactie niet waard" Jij bent sneu
Wij kregen de keus voor combinatie test en vwp maar bewust niet gedaan. 20 weken echo is alleen om me voor te bereiden als iets niet goed zou zijn. We doen er niets mee. Jammer dat je dan gelijk egoistisch wordt genoemd...
Helaas hebben wij de keuze moeten maken..... "vroeger" en tijdens de zwangerschappen van de twee oudsten was ik altijd in de overtuiging... Down-kindje wil ik laten komen. Maar soms word je ergens "voor" gezet en verandert je privé-situatie.... Ik werd onverwacht zwanger van de derde en twee dagen voor de nekplooimeting kreeg mijn partner een hartinfarct. Okay dan ga je nog redelijk 'onbevangen" naar de echo. Toen de echo slecht bleek te zijn, was de gedachtengang al snel.... ook bij Down, laat ik de zwangerschap afbreken, gewoon door de thuissituatie. Helaas bleek ons zoontje trisomie 18 te hebben, volgens de gyn zou ik de zwangerschap kunnen uitdragen, maar was het de vraag of ik de 40 weken ging voldragen, kwam hij levend ter wereld... en zo ja wat was dan de kwaliteit. Wij hebben er volmondig, al hoe moeilijk ook, voor gekozen om onszelf, ons zoontje en onze twee dochters dat verdriet en die pijn niet aan te willen doen.
bij geen kwaliteit van leven, maar ook wat eerder genoemd is, ik wil mijn dochter niet opzadelen met de zorg voor een gehadicapt broertje of zusje als wij komen te overlijden.
Nooit! Er wordt wel vaker gezegd dat een kind een afwijking heeft (ook ernstig) terwijl bij de geboorte niets en dan ook niets te vinden/zien is. Ik zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen dat ik dan mijn eigen kind vermoord heb. Ik zou de natuur laten beslissen. Ook al zou het kind niet oud worden, het is wel mijn kind waar ik nu al veel van hou! Hoe het er ook uit komt. Een kind kan ook in een later stadium van zijn leven iets oplopen waardoor het gehandicapt raakt. Dan ga je daar ook voor vechten. Dus waarom niet al in je buik?
Zoals ik er NU over denk dan zou ik de zwangerschap af laten breken bij syndroom van down en als het kindje zulke ernstige lichamelijke afwijkingen heeft dat het wss altijd pijn zou hebben. Mijn zwager is ook geestelijk gehandicapt. Hij kan wel op zichzelf wonen en hij werkt ook wel maar er is ALTIJD zorg nodig. Vaak met formulieren invullen maar ook wel eens zeggen dat ie toch echt eens naar de kapper moet of een keer moet schoonmaken of andere kleding aan moet trekken. Hij heeft constant sturing nodig. Als mijn schoonouders er niet meer zijn of zelf zorg nodig hebben dan komt alle zorg voor hem dus bij ons. Dat zou ik broers/zussen niet aan willen doen. Mijn schoonouders hebben het er af en toe ook moeilijk mee, je kunt je kind nooit op een normale manier loslaten. Daar komt ook bij dat kindjes met syndroom van down lang niet altijd zo gelukkig en blij zijn zoals we altijd op tv zien. Veel van hen (zeker de helft) hebben gezondheidsproblemen, vaak aan het hart. Ook zijn er kinderen bij die nooit iets kunnen en die op hun 30ste nog in een bed liggen kwijlen. Sorry als dit hard klinkt, maar dit is ook de werkelijkheid. Plus, ik denk dat ik zelf de zorg niet aan kan voor een gehandicapt kind. Denk echt dat ik daar op een gegeven moment aan onderdoor ga. Daar heb ik niks aan en mijn kind(eren) en man ook niet. Overigens heb ik veel respect voor mensen die hun kindje, ongeacht afwijkingen of wat dan ook, ter wereld laten komen. Ik hoop dat we elkaar in waarde kunnen laten, ook al ben je het niet eens met de reactie van een ander. De een doet zus, de ander zo. Ieder heeft zijn of haar eigen redenen en we kunnen niet in het leven van een ander kijken. Beide keuzes (kindje houden of niet) brengen veel verdriet en spanning met zich mee.
Nooit! In nog geen 1000 jaar.. Stel ze hebben een "foutje" gemaakt en kind is helemaal niet zo ernstig ziek als men zei.. Of waarom zou ik een kind dat het sndroom van down heeft of een andere aandoening geen leven gunnen? Als het dan inderdaad niet levensvatbaar zou zijn dan gaat hij of zij na de bevalling alsnog wel een eigen weg helaas.
Nooit, denk ik. Het is niet aan mij om te beslissen of iemand wel of niet in leven blijft. Kan me wel heel goed voorstellen dat anderen daar anders over denken hoor, maar persoonlijk ga ik niet over leven en dood. Ik zou wel heel erg hopen (en bidden) dat het kind het lijden bespaard blijft door vanzelf te overlijden.
Als mijn kindje Duchenne (100% zonder twijfel aantoonbaar tijdens zwangerschap) of.een andere even ernstige ziekte blijkt te hebben. Ervan uitgaande dat het 100% zeker is dat hij/zij het heeft.
Stel je kind krijgt vroeg of laat een ongeluk, of hersenbloeding of komt "anders" uit een operatie en is verlamd of heeft hersenbeschadiging opgelopen en kan bijna niets meer.. Wat doe je dan????!!! Hou je dan minder van je kind?? Wil je het dan ook kwijt? Volgens mij is er geen moeder die zo denkt en komt eigenlijk op hetzelfde neer..
geen idee wanneer ik mn zwangerschap zou afbreken. ik denk dat je er pas over kunt praten als je zelf die beslissing moet maken