pff ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik hierop moet antwoorden, ben sowieso blij dat ik niet voor deze keuze sta. Mocht een kindje buiten de baarmoeder niet kunnen leven, zou ik nu denken dat ik het dan liet afbreken van te voren, maar misschien kan ik dat dan wel niet...kan ik nog geen afscheid nemen en wil ik het de natuur laten begaan. Wel zou ik het weten als ze mij vertellen dat het kindje dan heel veel pijn heeft, dat zou ik nooit willen. Bij ernstige afwijkingen zou ik het helemaal niet weten...hoe vaak hoor je niet dat het achteraf meevalt...en dan zou ik het af hebben laten breken, brr. Bij het vooruitzicht aan een levend kindje na de bevalling maar met veel zorg zou ik het ook nog moeilijk vinden...niet voor mij en mijn man, want ik ben van mening dat je op je pad krijgt wat je aankunt, dus wij zouden dat zeker aankunnen. Maar ik zou mij dan weer heel schuldig voelen tov de oudste. Poeh zou het dus echt niet weten.
Moeilijk hoor... Hier zou ik het ook niet weten. Bij niet levensvatbaar en ernstige afwijking waarbij het kind geen leven heeft denk ik dat wij het zouden afbreken. Maar nu eens iets anders... ik lees best veel mensen die hun kindje ten alle tijden zouden laten komen. Wat als de kinderen ouder worden en de ouders geen zorg meer kunnen dragen, willen jullie ze dan laten verzogen in een kliniek ? Als ik op de tv zie (ken geen kliniek en weet persoonlijk niks over instellingen dus dit is het beeld dat ik nu heb) is dat ook geen fijn leven voor deze mensen. Ze worden opgesloten of gekluisterd om ze rustig te maken als ze het even niet zien zitten. Is dat wel menswaardig ?
Ik denk dat jij alleen een beeld hebt van de kindjes met Down die relatief gezond zijn. Ik heb het toch ook anders gezien, die hun hele leven horizontaal liggen, kwijlen en aan een zonde liggen... Je hebt deze aandoening in heel veel gradaties. Meestal zit daar ook een (enstige) hartafwijking bij + nierafwijking. Syndroom van Down is echt niet altijd de parel van het leven..
Er zijn genoeg mensen die meer op hun pad krijgen dan ze aan kunnen, met grote gevolgen. Wel een erg rooskleurige gedachte m.i..
Voor nu zeg ik nooit. Maar in een situatie waarin je zo'n keuze moet maken weet je pas wat je echt doet. Ik heb, door complicaties tijdens de zwangerschap, erg veel met deze vraag geworsteld. Gelukkig bleek alles mee te vallen, maar ik kan zelfs nu niet met zekerheid zeggen wat ik zou hebben gedaan als er was gezegd dat ons kindje niet levensvatbaar was, of als ons kindje geen waardig bestaan had kunnen leiden. Ik vind het altijd zo moeilijk als je de grens moet trekken wanneer een mens geen waardig bestaan zou kunnen leiden want wie ben ik om dat te beoordelen plus de meningen over wat dat inhoudt verschillen nogal. Ik zou in elk geval niet de zwangerschap afbreken vanwege down bijvoorbeeld. Dat kindje zou gewoon welkom zijn. Mijn zoontje is ook 'niet helemaal gezond' zeg maar, maar ik wil hem voor geen goud missen!!
Wij kwamen ook voor deze keuze te staan. Ik zei altijd dat ik het niet zou kunnen, maar de afwijking van mijn dochter was zo ernstig dat ze alleen maar leed in mijn buik. Eén ding dat ik nog erger vond dan dat ze zou overlijden, was dat ze leed.. Ik heb in die tijd ook heel goed nagedacht bij welke afwijkingen ik wel en niet zou afbreken. Als ze het in mijn buik nog wel goed had kunnen hebben en dan bijv na de geboorte zou overlijden, had ik de zwangerschap uitgedragen. Maar het lijden van mijn kleine kindje, dat was ondraaglijk voor me, dan zou God het leven maar een paar dagen eerder nemen. Haar leven zou toch al genomen worden, geen nieren = geen leven. Hier is het dus alleen afbreken bij ernstige aangeboren niet levensvatbare afwijking waarbij de baby ook in de buik al lijdt.
Wij zouden onze zwangerschap nooit afbreken! Wij geloven dag God voor ons en ons kindje zal zorgen wat er ook gebeurt! En geloven dat het zeker niet aan ons is om te beslissen de zwangerschap af te breken. Elk kind is een wonder en een kind van God ongeacht of het gezond is of niet! Liefs
ja dat mag je vinden hoor, ik bedoelde het ook niet vervelend, maar ik geloof er wel in. ken ook mensen die vreselijke dingen meemaken, maar uiteindelijk krijgt het een plekje in hun leven (gaat niet alleen om kindjes verliezen) maar ik spreek iig voor mijzelf...ik denk dat wij op ons pad krijgen wat we aankunnen. Het lijkt erop alsof onze beeb gezond is...als straks na de bevalling blijkt dat het niet zo is, dan is dat vreselijk, maar dan denk ik dat dat kindje niet voor niks bij ons is gekomen en dat wij dat aankunnen.
op een echo hebben ze het niet altijd goed..........ik ken 2 gevallen...de ene zou een mongooltje krijgen...kind kerngezond en de ander had te horen gekregen (27 jaar geleden) dat het kind zwaar gehandicapt zou zijn en slechts enkele uren zou leven....ook kern gezonde (zeer knappe) kerel van nu 27 jaar.....heeft alleen iets met zijn arm die moeilijk te bewegen is......wat nou als moeder destijds het advies van weg laten halen had opgevolgd???? ik zou het nooit doen...maarrrrrr ik zit niet in die situatie dus eigenlijk kan ikdat zo ook niet zeggen....misschien denk ik er dan wel anders over...
Wij hebben de combitest gedaan omdat ik de zwangerschap wilde afbreken mocht ons kindje trisomie 13/18 hebben. Nu weet ik niet eens zeker of ik dat wel had gekund maar die uitslagen waren goed. Uitslag Down was niet goed, ok kindje toch welkom alhoewel het een gevecht is hoor psychisch. Niet getwijfeld over wel/niet laten komen maar de angst is hoe erg zou het zijn? Daarom niet een VWP gedaan, stel je voor dat het kindje gezond is en het gaat fout daardoor? Daarna krijg je 3 markers te horen en heb je 2 weken de tijd om de zwangerschap nog af te breken...inmiddels ben jezelf gebroken maar ik/we konden het niet......kindje was/is zo actief. Na een week nog maar 1 marker en operatie nodig na de geboorte, hoe blij kun je daarmee zijn? Heel blij want de andere markers waren verdwenen. Nu dus de spanning (ok zelf voor gekozen) of ons kindje Down heeft. Heel eerlijk zijn daar al genoeg tranen over gevloeid bij mij, ik wil een gezond kind (wie niet?) maar ik voel me echt een leeuwin tegenwoordig voor ons kindje. Het leeft, spartelt geweldig,groeit goed en de kans is er nog steeds dat het geen Down heeft.En zo we? Ook goed dan, al is het nog steeds doodeng..........maar komen gaan we er!
Het zijn ontzettend moeilijke keuzes die je moet maken: een kindje geboren laten worden die in een tehuis verzorgd moet worden? Je kunt het het kind niet vragen. Mag ik onze andere kids "ermee opschepen" wanneer wij er niet meer zijn? In hoeverre is je beslissing egoïstisch? VWP laten doen? Ten eerste kan het fout gaan en wat als het dan een gezond kindje was geweeswt dat dan sterft? Ten tweede kan de uitslag Down zijn, maar wie weet hoe ernstig? Echt, je word er malende van. voor ons is dit de juiste beslissing geweest, ik heb respect voor anderen met een andere keuze, je kan niet in iemands wereld kijken. Maar als je weleens leest dat mensen een zwangerschap afbreken ivm een hazenlip?Dan vraag ik me af waar je mee bezig bent.......het gaat soms wel erg ver maar dat is mijn mening.
Je hebt er NIET zelf voor gekozen vind ik hoor.. misschien even off-topic maar dat wil ik je toch even mee geven! Je kiest ervoor om dit kindje te laten komen, de spanning die dat met zich mee brengt is niet iets waar jij voor hebt gekozen, dat is iets waar je ongevraagd in ben gerold.
Dat is ook wel zo. Hadden we wel een VWP gedaan dan was daar weer onzekerheid over geweest in ernstig het zou zijn....zo is er altijd iets dan....
vreselijk moeilijk. Ik zou het doen bij ernstige gezondheidsafwijkingen, zowel mentaal al fysiek, waarbij je van tevoren al weet dat een kind niet zelfstandig zal kunnen leven en niet zelfstandig volwassen gaat worden. Iedereen heeft enige hulp nodig natuurlijk, maar kinderen ter wereld brengen die hun leven lang gebonden zijn aan zorg en verzorging en aan allerhande instanties, druist in tegen mijn gevoel van een waardig leven. Zeker omdat ik verwacht dat de zorg, zoals we die nu kennen, uitgekleed wordt. Dat hangt er ook mee samen dat ik zelf, wanneer ik onder zulke omstandigheden zou moeten leven (dementie, ernstige chronische of terminale ziekten) waarschijnlijk ook mijn eigen leven zou laten beëindigen, en zeker niet irreeel lang zou blijven doorbehandelen. De dood is weliswaar vaak heel verdrietig, maar in veel gevallen in mijn ogen ook goed.
Er zijn wel mensen die zo denken. Ik ervaar dat nu ook. Er zijn serieus mensen die vinden dat wij zelf voor deze onzekerheid en stress kiezen door geen punctie te laten doen....
We zouden afbreken bij down syndroom of andere ernstige afwijking aan hersens, hart etc. Bij 20 weken dus na seo. Reden zijn: we wensen zo leven niet aan ons kind, aan ons en aan onze familie en vrinden. We zouden het persoonlijk gewoon niet kunnen niet financeel en niet emotioneel.
Wij hebben ook voor deze keuze gestaan.... Afbreken of niet... Wij hadden van te vore al besloten dat als onze baby Chromosoomafwijking zou hebben dat we het afbreken. En ik vind niet dat andere mensen kunne oordelen of dit egoïstisch oid dergelijks is...... Ik weet zowat heel m'n leven dat ik draagster ben van Chromosoomafwijking. Helaas is dit erfelijk in mijn familie. Mijn moeder heeft 1 mk gehad, 1 jongetje dood geboren (ook met afwijking) ik kwam gezond en mijn zusje heeft ook de afwijking, alleen ziekenhuis heeft het niet gezien tijdens zwangerschap (waren toen niet zo ver qua techniek) De leed die mijn ouders hebben gehad, en nog steeds geel veel zorgen voor m'n zusje hebben, wilde ze mij besparen. Vandaar dat wij al heel lang wisten, mocht het niet goed zijn dan stoppen we ermee. Hoe moeilijk het ook is. Vandaar dat wij nu bezig zijn met pgd. En voor andere mensen die er zo een mening over hebben van je kiest hier toch zelf voor............ Pas als je weet hoe het is, en je meemaakt qua zorgen van je zusje.... Oordeel dan pas!!!!!!!!
Dit dus. Mijn oma heeft 4 zoons verloren aan Duchenne en mijn moeder dus 4 broers. Ik heb het verdriet van mijn oma van heel dichtbij meegemaakt en mijn moeder wist door het verdriet niet goed voor ons te zorgen, verwaarloosde ons zelfs. Ik wil niet zeggen dat ik zo ben, maar ik weet wat voor verdriet het veroorzaakt, en wil dit dus nooit meemaken. Wij konden ook kiezen voor PGD, hebben dit uiteindelijk toch niet gedaan. Dit werd helaas ook niet door iedereen even goed begrepen. Onverantwoord, de risico's enz. Na een jaar op de natuurlijke manier proberen, kozen we alsnog voor PGD. Dit bleek alleen niet meer nodig: de brief voor het UMC (in ons geval Groningen) bleek al klaar te liggen, toen ik toch nog spontaan zwanger bleek te zijn! Via mijn bloed laten onderzoeken wat het geslacht is en ik kwam erachter dat we een meisje krijgen. Dit is later ook al twee keer op echo's bevestigd. Ik veroordeel niemand die een andere keuze heeft, maar zo zwart-wit als wel/niet af laten breken bij ziekte is het niet. Mijn man en ik hebben ook een hele tijd over onze keuze na moeten denken.
Ik weet het, (had ook op jouw topic toen der tijd gereageerd) ik heb daar ook mee te maken gehad en dat kon me zo machteloos laten voelen. Ik heb daar soms nog verdriet van, vandaar dat ik het niet na kon laten om mee te geven/zeggen. Als een hart onder de riem. Jammer dat mensen zo hard voor elkaar kunnen zijn! mensen zouden niet zo over elkaar moeten oordelen, zeker als je niet weet waar je het over hebt (off-topic: Hoop dat alles goed met je gaat!)
Jeetje... héél erg lastig. Ik heb in mijn omgeving tweemaal meegemaakt dat mensen er voor kozen om zelf te zwangerschap te beëindigen na een 'slechte' 20-weken echo. Het ene kindje had geen middenrif, geen niertjes en geen lever. Bij de geboorte zou hij direct overleden zijn. Het andere kindje had geen ontwikkelde hersenen. Zelfde verhaal: bij de geboorte zou het kindje direct overlijden, als dat al niet eerder gebeurde in de baarmoeder. De pijn en het verdriet dat deze mensen moesten meemaken is echt niet voor te stellen. Hierbij was het ook zo definitief, omdat het ook al duidelijk was dat het kindje buiten de buik überhaupt niet zou kunnen overleven. Ik hoor dan wel eens mensen zeggen dat ze de zwangerschap wel zouden uitdragen, omdat het kindje dan misschien nog donor kan zijn. Dat vind ik dan ook weer een mooie gedachte. Ik zou het toch echt niet weten. Nu heb ik, voor zover ik weet, een gezond knulletje in mijn buik. Het lijkt me vreselijk om nu zo te genieten van hem en hem direct weer te moeten laten gaan. Ik vraag me af of we dat emotioneel aan zouden kunnen. Een verstandelijke beperking of psychische stoornissen zijn niet te ontdekken met een echo. Dat kan altijd nog dus. Heftige borderline, zwaar autisme, of andere zaken zijn ook heel heftig als ouder. Om nog maar niet te spreken over het effect op broertjes en zusjes. Dan kan Down nog "meevallen". Toch heb je ook daar weer voorzieningen voor en dat sterkt me dan ergens wel weer. Mocht er wat zijn met onze zoon wat wij niet zelf kunnen "oplossen", dan komt er vast wel weer wat op ons pad waarmee het wel lukt.