Hoi. Ik wil even mijn verhaal kwijt. We zijn al ruim drie jaar bezig met proberen zwanger te worden. Begin 2012 eindelijk de stap genomen naar de gynaecoloog. Na een operatie (endometriose en kleien cyste verwijderd bij mijn linker eierstok) zou niet ons in de weg meoten staan om zwanger te worden. Deze zomer was ik het ook eindelijk. En het geweldige nieuws was dat mijn zchoonzusje ook zwanger was! Heerlijk toch... Maar... Mijn zwangerschap eindigde al na 6 weken in een miskraam. Wat waren we verdrietig. En natuurlijk leeft de familie mee. Maar nu komik op familiefestjes steeds mijn schoonzusje tegen. En natuurlijk gun ik ze hun geluk van harte. En natuurlijk vind ik het ook fijn om tante te worden. Maar het doet zo'n pijn om haar buik te zien groeien.
Kan me je gevoel heel goed voorstellen. Vele om me heen zijn nu ook zwanger en ik wil het ook zo graag. Wij zijn niet zolang bezig als jullie maar het gevoel is er toch. Helaas is het niet eerlijk verdeelt. De een word zwanger terwijl ze het niet wil en de ander wilt het zo erg graag en word het niet.
Kan me heel goed voorstellen dat dat erg pijnlijk is!!! Wil je even een dikke knuffel geven!!! En hoop dat het voor jullie snel raak mag zijn.
Het is net alsof ik me eigen verhaal lees.. hier precies hetzelfde meegemaakt alleen sta ik niet op super goede voet met me schoonzusje alhoewel we wel door 1 deur kunnen. Maar na me miskraam (waar ze van op de hoogte was) kwam ze langs en kreeg ik meteen een echo foto onder me neus geduwd en vragen hoe het gaat zou ook niet in haar opkomen. En met momenten baal ik ervan dat zij wel zwanger is (bij hun gaat zoiezo alles gemakkelijk) en ik niet maar goed, het is niet anders en het is ook weer niet zo dat ik het haar helemaal niet gun ofzo. Maar ja, daarna kreeg ik te horen dat een vriendin van haar (die ik ook regelmatig tegenkom) ook ineens zwanger was en al 22 weken was toen ze erachter kwamen. Opzich niet heel erg maar in hun geval waren ze echt niet in de positie om nog een keer zwanger te raken zal ik maar zeggen..te lang verhaal om hier neer te zetten. Dus ja, ik moest wel even slikken toen ik een keertje langskwam en ze met ze 2en met al een dikke buik zag zitten. Ik kan het nu beter relativeren en het verdriet bij mezelf is ook gezakt maar soms heb je gewoon van die momentjes...
Natuurlijk voel je je rot! Heel begrijpelijk. Ik hoop dat je snel een gezonde zwangerschap mag beleven en als je dan na 9 maanden de mooiste baby van de wereld in je armen mag sluiten ben je hopelijk al het leed vergeten!
Het is net of ik mijn verhaal lees behalve dan dat het om mijn tweelingzusje gaat en ik nog niet zwanger ben geweest. Wij zijn al bijna 2 jaar bezig met ook de nodige medische hulp maar helaas nog geen resultaat. Nu kwam mijn tweelingzusje vlak voor haar bruiloft vertellen dat ze zwanger was. Fijn dat ze me het 1 op 1 vertelt heeft maar ik heb echt staan te brullen (van blijdschap voor haar maar van verdriet voor mezelf). Bij haar was het in de 2e ronde raak en als je dan zelf al lang bezig bent is dat heel hard. Zij zouden het nieuws bekend maken op hun bruiloft maar omdat zij onze geschiedenis wist heeft ze het op deze manier gedaan en stond ik niet op hun bruiloft verdrietig te zijn, ik heb aan het idee kunnen wennen maar neemt het verdriet wat er is niet weg. Maar ik merk dat ik nu ze verder is in haar zwangerschap ik het er wel zwaarder mee krijg. Tijdens Sinterklaas ging het de hele avond nergens anders over, ik kan hier een tijdje in mee gaan maar op een gegeven moment is het voor mij klaar, helaas ze begreep de hint niet. De ene keer kun je makkelijker mee omgaan als de andere keer. Vraag ook (dat doe ik in ieder geval bij mijn tweelingzusje)als de kleine er straks is, dat als jullie langskomen dit 1 op 1 kan en niet met nog andere mensen erbij zodat je je emoties de vrije loop kunt laten en jullie dit samen kunnen doen. Veel sterkte en dikke knuffel
Hey, Ik heb aan beide kanten gestaan.. Na anderhalf jaar was ik pas zwanger.. Daarvoor heb ik een miskraam gehad, mijn nichtje werd toen zwanger.. Die miskraam is niet goed gegaan, ook nog eens een dikke baarmoederonsteking.. Toch heb ik nooit aan mijn nichtje laten merken dat ik jaloers was.. Toen ik zelf (na anderhalf jaar dus) zwanger was (puur geluk, want ik zou aan de clomid) kreeg zij een miskraam.. Ik heb het de hele zwangerschap geweten, tot in mijn kraamperiode tot zij weer opnieuw zwanger was! Dat was echt niet leuk! Ik kan me dus in beide kanten indenken! En het is beide niet leuk! Tenminste dat vond ik.. Tuurlijk is het erger als je een miskraam hebt gehad, maar ik zou een ander altijd het geluk van een zwangerschap gunnen. En NIEMAND gun ik een miskraam of de mmm! Gr. Carlien
Ik weet hoe je je voelt. Ondertussen heb ik 4 schoonzussen, allemaal al 1 of 2 kinderen. Vriendinnen die zijn bevallen. Op een gegeven moment ben ik op een punt gekomen dat ik wel blij kan zijn voor ze. Ik weet dat de kindjes niets te kort komen. Loop niet de deur bij ze plat, ze weten dat wij het soms nog wel moeilijk vinden. Ik heb eigenlijk niet echt advies voor je, dikke knuffel!!
Heel herkenbaar. Mijn schoonzus krijgt ook de een na de ander. Telkens na 1 e of2e ronde raak. Gun het haar ook maar soms ben ik toch ook echt stiekem een beetje jaloers. Denk dat dat heel normaal is als je iets heel graag wil. Sterkte meis en hoop dat het voor jou ook snel zo ver is.
Hier bleek dus, na de hand, dat ik rond dezelfde tijd als mijn schoonzusje ben gestopt met de pil. Zij was direct zwanger en ik kreeg in de week dat ons neefje werd geboren, te horen dat ik vervroegd in de overgang zit en dus onvruchtbaar ben... Daardoor vond ik het erg moeilijk ons neefje te zien. Ik had hem dan ook al even niet gezien en dacht dat ik het ondertussen wel kon handelen. Maar toen ik schoonzusje en neefje met Sinterklaas zag kreeg ik het er weer heel erg moeilijk mee... Kan alleen maar denken aan het feit dat ik hetzelfde zou kunnen hebben gehad als mijn lichaam geen andere plannen had gehad... En inderdaad constant die vraag in mijn hoofd: waarom zij wel en ik niet Ik ben natuurlijk hartstikke blij voor hun maar het contrast doet zo'n pijn...
Herken je verhaal wel... ik ben 5x tante geworden in de jaren dat wij proberen... 2x van mn zus en 3x van mn schoonzus. Tja wat kun je doen... ik heb de momenten dat ze het vertelde zwanger te zijn nooit zonder een traan van verdriet kunnen doen. Het moment van geboorte was ook altijd emotioneel maar goed, dat is mijn gevoel en mijn ongeluk en daar van heb ik geprobeerd hun zo weinig mogelijk te laten mee krijgen maar ze waren beide iedere keer erg lief en begripvol. dus als er begrip is van beide kanten komt het wel goed ookal blijft het voor jou een zure appel.
Ben zelf gelukkig de eerste van de zussen en schoonzussen die hiermee bezig is. De rest zie ik het voorlopig ook nog niet doen. Wel heel veel nichtjes, vriendinnen. Anderhalf jaar geleden waren wij er 2 dagen van overtuigd dat we zwanger waren (lang verhaal) wat we uiteindelijk niet bleken te zijn. Een vriendin was wel echt zwanger. Gelukkig zien we die niet zo vaak, maar het blijft lastig. Vooral de vele facebookfoto's/filmpjes/verhalen.
Ik sta een beetje aan de andere kant van de lijn in vergelijking met jou.. Hier kreeg mijn schoonzusje en tevens goede vriendin een bbz op 26 oktober die verwijderd moest worden, uiteraard.. En 31 oktober testte ik positief.. Ik in ronde 2, zij na 2,5 jaar een bbz! Hoe oneerlijk in mijn ogen en zag ook verschrikkelijk op tegen het moment dat we het haar moesten gaan vertellen wat in persoonlijke sfeer zou gebeuren tot mijn andere schoonzusje met syndroom van down het eruit brulde dat ik een baby kreeg en in een kamer vol visite en hun dus ook. Later nog uit proberen te leggen dat het eigenlijk zo niet de bedoeling was geweest maar sinds ze het dus weet negeert ze me volkomen! Ik ben al 3 weken ziek maar geen ene vraag hoe het gaat oid. Ook als we bij schoonfamilie zitten durft niemand te vragen hoe het met mij gaat oid want iedereen moet rekening houden met haar. Dit zet even een grote domper op mijn zwangerschap. Maar wat als zij over een paar maand wel zwanger is? Dan moet iedereen buiten zijn schoenen lopen natuurlijk van blijdschap! Maar dan is ondertussen mijn hele periode vergald... Nou wil ik niet zeggen dat het bij jou ook zo moet lopen maar ik denk dat het heeeeel belangrijk is dat je dit ook uitspreekt tegen degene die zwanger is, dat je het moeilijk vind ipv dat je iemand negeert omdat je het zelf zo moeilijk vind. Jij weet immers ook hoe mooi en bijzonder het is om zwanger te zijn?! En jou tijd komt nog wel, als had je natuurlijk veel liever dit kindje gehad! Maar nogmaals, praat erover, vertel hoe jij je voelt maar wees ook blij en geintresseerd in haar zwangerschap want het zou jammer zijn als je uit elkaar groeit hierdoor! Veel sterkte meid!
Heeeel herkenbaar. Ik en mn nichtje waren beide bezig met zwanger worden. Regelmatig chatten op msn, sms enz. Ik raakte zwanger. Ze was blij voor me, vroeg regelmatig hoe het was en was echt geintresseerd. Intussen is zij al ruim 16 maanden bezig via kliniek en ik ging voor de 2e. Ja hoor, weer 1ex raak. Vond en vindt dit natuurlijk erg kut voor haar. Ze wist dat ik ermee bezig was en contact werd toen al minder. Heb haar laten weten da ik dacht dat ik zwanger was. Zodat ze zich er op kon " voorbereiden". Daarna positief getest en haal gemeld dat ik echt zwanger was. ( wil niet dat ze het bij bijv verjaardag hoort, nu kan ze ongestoord verdrietig zijn). Eerst een hele tijd niets. Toen ineens den sms: nou, gefeliciteerd dan maar he? In de tussentijd heeft ze geen contact meer gezocht. We zitten op dezelfde zwanferschapssite maar daar reageerd ze wel op anderen, niet op mij. Op verjaardag doet ze afstandelijk enz. Mn zusje is zwanger en je merkt aan de familie dat ze minder uitbundig durven zijn en niets durven te vragen. Ja, heel stiekum bij de deur zodat nicht het niet hoort. Ik vindt het echt zwaar kut , echt maar het is voor mij ook een domper op mn zwangerschap. Wordt een soort schuldgevoel gegeven en familie doet nu minder blij omdat er rekening met haar gehoudn moet worden. IK kan er niets aan doen dat zij niet zwanger raakt en ik wel. Ik weet ook zeker dat dit een breuk tussen ons gaat veroorzaken. Er moet altijd rekening met haar gehouden worden maar je hoort niets terug. Eerlijk gezegd ben ik daar nu klaar mee. Tuurlijk is het zwaar voor haar maar iemand kan wel het fatsoen op proberen te brengen om af en toe te vragen hoe het gaat of normaal te kunnen doen. Merk nu zelfs dat het me weinig meer kan schelen hoe het met haar gaat.
Zwaar, dit is hel zwaar. Hoop dat je snel zwanger bent meid. En dat je ook snel het blijde nieuws mag meedelen. Pff heftig hoor. Ik ken het. Hier ook hel veel meegemaakt voordat ik uiteindelijk zelf zwanger werd. Mij schoonzus was eerder zwanger dan ik. Dat is een mk geworden. Toen werd ze nog een keer zwanger. Weer een mk. En dit allemaal in de tijd dat wij ook zwanger probeerden te worden. Uitendelijk ben ik zwanger geraakt en zij niet. Vlak na mijn bevalling was ze weer zwanger dit is weer een mk geworden. Ze heeft het er heel moelijk mee en dat vind ik vreselijk voor haar. Ook omdat ik zelf ook een beetje weet hoe het is. Was eerst hel jaloers op haar, maar ik heb nu een zoon en zij niks. Ons contact was tot na haar derde mk, dus na mijn bevalling heel goed. Nu heel slecht. maar ik neem het haar niet kwalijk. Ik begrijp het. maar ik heb dus aan beide kanten gestaan. Wens iedereen hier snel een zwangerschap. Hier zijn we inmiddels bezig voor nummer 2 en ik hoop dat het niet weer een lijdensweg wordt als bij nummer 1. (heb ook pcos namelijk) Hoop op heel veel roze voor iedereen deze maand.
Dikke knuffel voor jouw meis meer kan ik niet doen. Mijn zusje twee keer zwanger zeer zwaar kan ik zeggen. De tweede voelde anders is wat makkelijker te verdragen . Hier komt dan echt nooit een wondertje . Mijn zusje steunt ons wel erg veel , wel hebben we gezegd dat ze geen rekening meer met ons hoeft houden . Het is niet anders en zij kan moeilijk haar kids een laken om doen. Hoe je voelt weet ik wel , krijg je wel steun van je schoonzus?
O zo herkenbaar. Vorige week mijn nichtje in mn armen gehouden. Het had net zo goed mijn kindje kunnen zijn. Liep gelijk met haar op. Helaas ging het bij mij met 8 weken mis. Mijn wens was om voordat zij beviel opnieuw zwanger te zijn om de pijn te verzachten. Zwanger werd ik inderdaad, maar helaas weer een miskraam voordat mijn nichtje geboren werd. De kraamvisite was vorige week dan ook erg emotioneel voor mijn man en ik, ondanks wat had kunnen zijn gaf de kleine in mn armen ook troost...na 9 maanden kon ik toch een baby vasthouden ook al is het niet van mij..ooit komt er een dag dat het echt van mij is..maar wanneer dat is het meest frustrerende vind ik. Meid hou je taai en probeer, als tante, te genieten van het kleine wondertje.
Ook ik herken je gevoel zo goed. Wij waren 1 van de eerste in de fam die zwanger waren een nichtje van mijn vriend had een miskraam gekregen 2weken later wij ook. De jaren die volgende kregen hun 2 kinderen en nog meer neven en nichten kregen er 2 en die waren allemaal later begonnen als wij. Ik ben kort geleden bevallen van een gezonde zoon maar heb wel 9 zwangerschappen van familie moeten doorstaan en een abortus van een vriendin en zelf 9 miskramen moeten verwerken. Ik las dat iemand schreef dat je het verdriet wel vergeten ben als je, je kindje in je armen heb nou helemaal vergeten zal ik het nooit het doe wel minder verdriet. Ook ik ging feestjes en zwangere en kinderen ontlopen het deed te veel verdriet en ik wilde het geluk van een ander niet verstoren omdat ik er niet mee om kon gaan. Heel veel sterkte en ik hoop dat er snel een wondertje in je buik mag groeien en dat je die na 9maanden lekker mag knuffelen en vertroetelen .
Ik herken het ook wel. Ik heb mijn zoontje verloren met 22,5 weken zwangerschap en ondanks dat ik het mensen gun doet het wel pijn om te zien dat hun zwangerschap wel verder gaat. En dat zij straks een levend kindje hebben terwijl ik met lege handen zit.