Ik ben nu 35 weken zwanger en ik zie zo erg op tegen de kraamtijd, mijn vorige kraamweek is volledig verpest door mijn schoonmoeder. Ze was ongevraagd in het ziekenhuis liep steeds de kamer in en uit en toen we eenmaal thuis waren, was ze er ieder dag van 8 uur sochtends tot middernacht. Ze bleef zelfs een nachtje slapen bij ons terwijl ik haar bijna smeekte om naar huis te gaan. Het ergste van allemaal is nog dat ze zich overal mee bemoeit. Toen mijn zoontje buikkrampen had was dat volgens haar mijn schuld.. Mijn melk was te waterig" de zware bevalling die ik had gehad was ook mijn schuld want als zij erbij mocht blijven had ze mij goed kunnen helpen, want dat had ze bij haar dochter ook gedaan. Ik word echt totaal gek van haar ze bemoeit zich ook constant met ons zoontje, ik probeer nu zo min mogelijk haar te zien max. 1 x per week en dit alleen voor mijn man. Mijn man en ik hebben al besloten dat als de bevalling begint we pas gaan bellen als de baby er is en mijn zoontje laten we bij mijn moeder.. Maar ik ben nu al bang voor wat er komen gaat want volgens mij ontploft ze dan echt en verpest het weer voor ons.
Leg haar uit dat jullie het de vorige keer vervelend vonden dat ze er zo vaak was. E ook duidelijk zijn en zeggen haar niet bij de bevalling te willen hebben of in de buurt. Laat je man een gesprek aan gaan met haar of doe het zelf. Laat de laatste weken en eerste weken noet verpesten door haar.
Geef het ook aan bij je kraamverzorgster en vk. En echt je mond opentrekken hoor! Met mijn hormonen was ik echt veranderd in een Monster denk ik!! Ik had haar opgegeten!
Gewoon aangeven dat jullie het dit keer intiemer willen! Dus heel tactisch bedanken voor de goede zorgen maar dat het toch écht niet nodig is. Meid, deze tijd krijg je maar 1x en laat het niet verpesten voor je!!! En aangezien dit de moeder van je man is zou hij hier ook mss wat meer de leiding in mogen nemen.
Ik kan me goed in je situatie inleven. Heb een schoonmoeder die vóór de zwangerschap heel normaal was, maar nu helemaal is omgedraaid. Ik ben ook bang hoe ze gaat doen in de kraamtijd, nu bemoeit ze zich al overal mee en weet ze alles beter. Heb me voorgenomen dat als mijn zoon er is ik me niks laat vertellen. Ik ga meteen op mijn strepen staan als ze mijn baby uit mijn armen wil trekken. Gelukkig staat mijn vriend achter mij....Maar hij maakt z'n eigen niet zo druk....Zullen ook wel de hormonen zijn... Veel suc6 verder. Hopelijk gaat het meevallen en kun je wel van je kraamtijd genieten.
Ik snap je reactie helemaal. Ik zou ook niet willen dat ze er bij is. Ik zou dit ook duidelijk aangeven, ook voor in de kraamweek. Mijn schoonmoeder heeft behoorlijk moeilijk gedaan en mijn kraamperiode helemaal verpest. Ze schelde mij zelfs uit. Was daardoor mijn zelfvertrouwen helemaal kwijt. Had eerst veel melk, maar na die uitval kon ik bijna geen borstvoeding mee geven. Voelde mij zo verdrietig en nu nog steeds als ik er aan denk.
Ik kan me jouw situatie goed indenken. Mijn moeder was ook erg bemoeizuchtig en claimerig en gaf mij ook de schuld van allerlei dingen. Ik weet zeker dat als ze nog had geleefd, ze zich ook met van alles bemoeid zou hebben. Jullie moeten het haar echt duidelijk maken dat je dit niet wilt. En goed aangeven wat je wel wilt. Grenzen stellen. Ze zal best wel even boos zijn maar dat is dan niet anders. Het is jullie leven en het is lief bedoeld van haar kant maar de stress die het oplevert voor jou en jullie gezin is niet fijn.
Sorry maar zou toch van mijn man/vriend verlangen dat hij zijn moeder even streng toespreekt hoor.. pff moet er niet aan denken. even concreet afspraken maken en haar daar vooral aan houden. Dus bezoektijden e.d., óók voor oma's!
Precies!! Alleen al bij het lezen van jou topic begin ik vuur te spuwen:x Bespreek dit al met je vk en met je kraamhulp.
Ik kan me niet zo goed verplaatsen in dit soort situaties, dat je het zo ver laat komen, dat geld ook voor je partner. Ik zou beginnen met hem eens aan te pakken. En idd je kraamzorg inlichten. Als je zelf niet duidelijk bent kan je je schoonmoeder niet veel verwijten! Hoogstens een gebrek aan inlevingsvermogen. Ik heb mijn baby niet door visite vast laten houden de eerste maand, ook oma's niet, komt allemaal wel en ik had geen zin in dat ge-jij-wel-ik-ook getrek aan mijn baby. Mss niet zo aardig maar wij hebben wel een rustige kraamtijd gehad. Ik denk bovendien dat het best meevalt als je op tijd grenzen aangeeft rn uitlegt waarom. En zoniet, dan is het helemaal verstandig haar wat op afstand te houden!
Probleem is dat ze heel erg snel op haar teentjes is getrapt. Zelf houdt ze geen rekening met mensen maar verwacht wel dat anderen haar op handen dragen. Dit speelt al sinds mijn man en ik getrouwd zijn, mijn man heeft zijn ouders nog nooit tegen durven te spreken of überhaupt aan te spreken op dingen die zij fout doen. Wel ben ik een keer ontploft maar ze weet dingen zo te draaien dat zij de arme slachtoffer is. Mijn man en ik hebben hier zo vaak discussies over gehad dat ik het thema sm niet eens meer opnoem. Waar ik me nu heel erg aan erger is de manier waarop ze met mijn zoontje omgaat. "als je niet luistert komt de boze wolf je opeten" of als je niet luister gaat opa je slaan" dit is haar manier van disciplineren. Ik heb haar al zo vaak duidelijk gemaakt dat ik dit niet wil hebben maar ze doet het express om mij te irriteren. Pff... Er zijn zoveel dingen om op te noemen heb er gewoon geen kracht meer voor. Wl gewoon een rustig leventje met mij.n gezinnetje zonder al dat negatieve energie.
Sorry maar als iemand mijn kind op die manier aan het opvoeden is zou ik het contact zo minimaal mogelijk houden wanneer je duidelijk hebt aangegeven dat je dit niet wilt en dan ook haar alleen bij je kind wanneer jij of je partner erbij is. Ik vind dit echt niet kunnen en zou daarin je kind zeker in bescherming nemen, vooral wanneer ze zegt dat opa hem anders gaat slaan. Je kind kan hier gewoon een trauma aan overhouden omdat die bang word gemaakt dat die geslagen word. Het gebeurd niet maar de angst alleen al is genoeg. Verder als je partner zijn moeder niet duidelijk maakt dat haar gedrag niet wenselijk is dan heb jij het al moeilijk want je staat verder van haar af. In dat geval zou ik duidelijk maken aan de kraamverzorgende en ziekenhuis mocht je daar bevallen dat je haar zo minimaal bij je wil hebben. Zij hebben dan de taak om haar te weren want moeder en kind gaan voor ongeacht hoe je schoonmoeder dat vind.
Laat niet over je heen lopen! En geef dit inderdaad door aan je kraamhulp. En waar is je man/vriend in dit verhaal? Laat hij haar ook eens streng toespreken! Geef duidelijke grenzen weer. En als ze zulke uitspraken doet als dat zij een bevalling kan versnellen dan moet je haar vragen waar haar bezemsteel staat.
Je kunt nu al aangeven bij je schoonmoeder dat je het niet zo wilt als de vorige keer. Wanneer ze langs wilt komen, altijd op afspraak en een tijd die je van te voren afspreekt. Bijv. 1 uurtje. Ook de kraamzorg inlichten, zodat deze haar weer weg kan sturen. het is jouw kraamweek, jij moet bijkomen!
Ik begrijp TS haar gevoel echt heel goed (ik heb ook een topic geopend over mijn SM) Alleen is het bij mij alleen maar mijn gevoel en moet nog blijken hoe het gaat lopen. Idd, bij de VK en kraamzorg vermelden dat je je schoonmoeder er niet bij wilt hebben. (ik ga er even vanuit dat je vent het hier mee eens is) Wat betreft als je eenmaal thuis bent, klinkt misschien heel hard, maar probeer het haar uit te leggen dat jullie je kind niet zo op willen voeden en als ze dat wel blijft doen dat ze haar beide kleinkinderen niet meer gaat zien. Ik zou dan persoonlijk gewoon de deur op slot gooien, bel eruit gordijnen dicht en zoek het uit!
Het zullen de hormonen wel zijn , maar ik had haar allang omgelegd! Die durft zeg! Ik heb toevallig gisteren ook schorvoetend aan mijn vriend te kennen gegeven dat ik opzie tegen de bevalling en kraamtijd. Omdat ik bang ben dat mensen ( lees schoonmoeder ) zich tijdens de bevalling niet aan de afspraak houden als een dolle naar het ziekenhuis af te reizen en de kraamweken ook maar gewoon doen waar ze zin in hebben... Oftewel, geen rekening houden met rustmomenten, de deur plat lopen en zich niet weg laten sturen... De baby continue willen vasthouden ( met name de oma's, ik zie het gebeuren dat die de kleine niet 'eventjes', maar urenlang willen vasthouden ), vervelende commentaren geven etc. Natuurlijk heb je het zelf in de hand en is het 'jouw' kind, dus bepaal jij hoe het zal lopen, maar ik hoor ze nu al zeggen:'Jeetje... jij bent ook moeilijk zeg... Ik mag hem/haar toch wel even vasthouden/even zien hoe je voedt/even in bad doen etc.'. En als je iets niet wil horen als kersverse ouder onder invloed van hormonen en de welbekende kraamtranen, dan is het dat je 'moeilijk' doet over de mate waarin zij aan je kindje te denken kunnen frutselen en je grenzen kunnen overschrijden... Ik hou het maar op mijn hormonen en duim dat het helemaal niet zo zal zijn!
Wat een manipulatief naar monster zeg! Die zo omgaat met je zoontje, en jouw kraamtijd verpesten? Wie denkt ze wel dat ze is? Ik zou echt op mijn strepen gaan staan en het contact heeeel erg minderen. Zo'n mens zou ik niet eens in de buurt van mijn gezin willen hebben. Ik snap dat het moeilijk is voor je man, maar hij moet ook zien dat jij eraan onderdoor gaat! Dan gaat hij maar alleen op visite, jij en de kinderen krijgt ze niet meer te zien tot ze normaal kan doen. (is mijn idee maar. Maar je moet hier echt voor jezelf opkomen hoor!)
Sorry hoor maar wat kunnen de tenen van je schoonmoeder jou schelen als ze jou en je kind zo behandeld? Ik zou echt je vent eens aanpakken en zelf je mond eens opentrekken ipv ' ja maar '
Ik zou toch er nog eens heel goed over praten met je man want dit kan zo niet. Het is verdorie een volwassen man die zijn eigen leven en eigen gezin heeft! Jullie moeten kunnen leven zoals jullie dat willen. Desnoods gaat hij op een assertiviteitstraining. Mijn man zei ook nooit wat, het is vaak: ach, ze bedoelt het goed. Of: ach je moet je er niet zoveel van aantrekken, het ene oor in en het andere oor uit. Ik ben een paar keer heel boos geworden en dat heeft geholpen, hij zegt nu wat vaker iets van dingen. Ook heb ik een aantal keren juist heel rustig uitgelegd dat hij best een keer tegen zijn ouders in mag gaan. Af en toe gaat het lampje bij hem branden, al mag het van mij nog wel wat vaker zijn. Mijn schoonmoeder heeft zich zo verschrikkelijk bemoeid met de voorbereidingen van ons huwelijk (zoals beslissen wie ik als getuige moest, wie er uitgenodigd moesten worden) dat ik nu niet zo vaak meer langskom. Ook weet ik dat we ze niet weer betrekken met belangrijke dingen in ons leven (zoals een baby krijgen bijvoorbeeld). Jammer, maar helaas voor hen. Ik ben iig gewaarschuwd. Maar mocht het weet gebeuren dan stel ik mij assertiever op. Zorg dat je dit aankaart want op een gegeven moment zal de bom weer barsten! Al zou ik me ook weer niet te druk maken over lange tenen want anders krijg je bij dat soort mensen nooit de boodschap over.