Mijn ouders hebben een klein half jaartje terug besloten om na 35 jaar huwelijk uit elkaar te gaan. op het moment dat mijn moeder het vertelde was ik net bevallen en hadden we de nodige zorgen om ons toen pasgeboren dochter, dat de scheiding van me ouders me niet zo bezig hield. nu heeft mijn moeder 2 weken terug de sleutel van haar nieuwe huisje gekregen en zijn mijn vader en moeder met mijn broer daar hard aan het klussen om het voor de kerst klaar te krijgen. Ik had gehoopt dat ze dit jaar met kerst nog niet apart zouden wonen en het allemaal nog normaal leek, maar verder leek het me nog niet veel te doen, ook omdat ik weet dat het beter is voor mijn vader als ze uit elkaar gaan. nu begint het hier toch echt door tedringen en niet dat ik het er nou zo moeilijk mee heb als dat ik en ik denk ook mijn broer en zusjes verwacht hadden, maar wel het gevoel als ik door hun huis loop dat nu nog mijn thuis is, maar wat straks toch heel anders aan zal voelen omdat alleen mijn vader daar nog woont en als ik naar 1 van beide toe ga dat ze er niet samen meer zijn, maar dat ik dus en bij mijn vadler en bij mijn moeder langs moet gaan. ?Dat voelt gewoon raar. ik ben benieuwd hoe andere dat ervaren hebben dat hun ouders uit elkaar zijn gegaan dat hun volwassen waren, want wij hebben ons eigen gezin en leven, maar is het normaal dat je het er toch moeilijk mee kan hebben?
Als een derde wereld oorlog letterlijk. Kijk hier was het dus een vecht scheiding heeft zo wat drie jaar gekost voor dat ze officieel gescheiden waren. Wilde als kind dat ze gingen scheiden tot ze gingen scheiden Het is nu 20 jaar geleden ik was net 18, en het blijft uit eindelijk nooit leuk als je ouders uit elkaar gaan. Hun geval was het onvermijdelijk.. Maar of je nu 5 bent of 35? het kost toch tijd om zo iets een plekje te geven en is het zeker niet raar dat je de moeite mee hebt. Denk ook dat het er aan ligt hoe ze zelf er mee omgaan! Geef het voor je zelf ook de tijd het moet een plekje krijgen. En ja je mag er zeker verdriet om hebben. Sterkte en het slijt uit eindelijk.
ze gaan als goede vrienden uit elkaar en gelukkig is het tot nu toe geen vechtscheiding dat lijkt me helemaal vreselijk.
Zelf gelukkig niet meegemaakt, maar mijn vriend wel. Echt verschrikkelijk, hij was (en is er eigenlijk nog steeds) kapot van. Nu iets van 10 jaar geleden. Kwam als een klap, hij had t niet verwacht, zijn vader had al een ander. Zijn moeder was ook helemaal kapot. In zijn ogen, er had er beter een dood kunnen gaan, dat is minder erg.. Niets ergens wat je je kinderen aan kunt doen. De feestdagen haat hij tegenwoordig.
Dan heb ik het echt met je te doen. Leuk hoor ouders die scheiden alleen jammer als er nog een paar kinderen tussen zitten. Neem het ze nog niet in dank af en heeft me uit eindelijk niet kapot gekregen. !! Maar kan het me nog herinneren als de dag van gisteren net 18 en al ellende mee maken thuis tussen die twee uit huis vluchten en daarna pfffff het kan altijd nog erger! Dat weet ik maar nu gelukkig na 20 jaar zijn ze redelijk beschaaft met elkaar. Maar je ziet en proeft hun scheiding als ze te gelijk hier in mijn huis zijn. Maar daar moet ik ze een compliment voor geven dat hebben ze uiteindelijk wel gedaan voor ons als kinderen maar vergeten kan je het nooit meer.
Mijn ouders hadden dit 10 jaar eerder moeten doen. Heb ik ze ook gezegd. Dan waren we misschien nu wel klaar geweest.. We zijn nu een jaar verder en er is nog geen papier ondertekend of afspraak gemaakt. Sukkels.. En intussen zorg ik voor m'n zus (in huis genomen) en mijn andere zus zorgt voor mijn jongste zus. Ze maken er een bende van.. Maar goed wij staan als zussen gelukkig sterk en hebben heel veel aan elkaar!
Oxbow mn ouders zitten in een vergelijkbare situatie. Mn bruiloft (augustus) was het begin van de scheiding althans die dag gebruikte mn moeder om veel te klagen tegenover anderen en het bekend bij ons werd. Mn vader wist het pas in herfstvakantie. Het was en is een kromme situatie maar gelukkig hebben ze geen ruzie (komt omdat mn lieve pa een vreselijke goedzak is) wonen nog samen en papieren van de scheiding worden eendeze dagen getekend. Ik heb in het begin veel moeten huilen totdat ik me ervoor heb afgesloten. Ik was zwanger en genoeg aan onze eigen stress en kon het er niet goed bijhebben. Toen mn moeder voor een huisje ging kijken drong het pas door. Het is en blijft raar maar ze gaan er zelf goed mee om waardoor het makkelijker is. Zo passen ze bijvoorbeeld samen op mn dochter.
Ik kan me zo voorstellen dat het niet uitmaakt hoe oud je bent, je ouders horen bij elkaar en als ze uit elkaar gaan betekent dat meestal veel verdriet. Moet zeggen dat ik nooit had verwacht zelf te gaan scheiden en wat een verdriet het mij doet dat mijn kind het mee maakt.......tegenwoordig schijnt het bijna "normaal" te zijn dat je ouders zijn gescheiden maar ik vind het voor haar verschrikkelijk.
Ik denk dat het wel veel uitmaakt hoe oud je bent. Ik was zelf 14 en dan ga je er toch heel anders mee om dan dat je volwassen bent. Je eigen leven hebt, misschien zelf getrouwd etc. Met 14 jaar woon je gewoon nog thuis en zit je er tussenin. De gedachtegang van een 14jarige is natuurlijk ook heel anders dan van een volwassene.
Hier schoonouders die gescheiden zijn na 32 jaar huwelijk. Op de dag dat wij vertelde dat we gingen trouwen vertelde zij dat ze uit elkaar gingen. Het was nog een heel drama. Wij vertellen dat we gaan trouwen en schoonmoeder en schoonzus gingen heel hard huilen. Dus toen leek het net of ze mij niet zagen zitten. Maar het bleek dus dat ze die ochtend besloten hadden uit elkaar te gaan en schoonzus wist dit al. Mijn man heeft er wel moeite mee gehad. Maar hij pratte er niet veel over. Mijn schoonzus, heeft er veel meer moeite mee gehad. Moet ik wel zeggen dat ze in goede harmonie uit elkaar zijn gegaan en ze nu nog steeds normaal tegen elkaar doen. Ze kunnen gewoon samen op een verjaardag enz komen. Er hangt dan ook geen rare zweer. In het begin natuurlijk wel, maar na een jaar was dat wel over. Mijn schoonvader heeft al jaren een nieuwe vriendin en die kan ook gewoon met schoonmoeder door een deur.
De dag dat mijn ouders EINDELIJK(!) besloten uit elkaar te gaan was een van de beste dagen van mijn leven. Maar zij hadden dan ook een heel slecht huwelijk waardoor het hele gezin doodongelukkig was.
Ik denk inderdaad ook wel dat leeftijd wel degelijk uitmaakt, maar wat bedoelt werd door degene die dat aanhaalde is wss dat het altijd pijn doet als je ouders scheiden, of je nou 5 of 35 bent. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 was, mijn zus was 15 en ik geloof dat het voor haar veel moeilijker was op dat moment. Ik paste me 'gewoon' aan aan de nieuwe situatie... Toch draag ik het de rest van mijn leven wel met me mee hoor.. Hier ook een jarenlange vechtscheiding geweest. Dat ze gescheiden zijn is tot daar aan toe, veel erger vond ik dat ze niet meer samen door 1 deur konden....
ik was denk jaar of 15 toen mijn ouders ons vertelde dat ze gingen scheiden. mijn broers woonden al op zichzelf. mijn moeder kreeg ander huisje en mijn vader en ik bleven in het huis wonen. wij hebben elke avond hun horen ruzieen jaren lang en wisten dat t er aan zat te komen. maar tuurlijk waren wij boos en verdrietig. maakt niet uit hoe oud je bent, het blijft rot. al vonden wij allemaal wel dat iedereen er beter van zou worden. en idd, iedereen is zn eigen weg gegaan en allemaal hebben we/ons geluk gevonden. mijn ouders zijn beide opnieuw getrouwd. mijn vader was zelfs op bruiloft van mijn moeder wat ik overigens echt heel raar vond. mooi gebaar van mijn vader om mijn moeder te steunen in haar keuzes en haar toekomst plannen. maar jeetje wat is dat gek om je moeder te zien trouwen en je vader die achter je zit met zn eigen vrouw. voor mij was het wat minder fijn om de scheiding mee te maken, ik woonde nog thuis. op t moment dat mijn -nu stiefmoeder- in the picture kwam, was er veel spanning. het feit dat zij als nieuwe vriendin in óns huis kwam en ónze spullen gebruikte waar mijn moeder dus ook gebruik van had gemaakt, tja is zeer vreemd. eerste maanden kwam ze alleen steeds een dag en bleef nog niet slapen. dit wilde mijn vader pas als ik daar aan toe was. hij vroeg mij om aan te geven wanneer het voor mij niet meer zo heel raar was, en ik eraan toe was om haar meer in mijn leven te laten. alles ging eigenlijk op mijn tempo en dat vond ik erg fijn. alleen toen kwam een dag dat we met zn allen uiteten gingen, lekker karten en lazergamen enzo. en toen kwamen ze met t nieuws dat ze verloofd waren en gingen trouwen (dit was overigens wel al weer wat later en ze sliep weekenden bij ons) maar vond het een k*t streek dat zij zich hadden verloofd en dus besloten om officieel samen te gaan wonen (zij had nog haar huisje in friesland die ze dus nu ging opzeggen) Ik wist van niks, ik kreeg t tegelijk met anderen te horen terwijl ik de gene was die nog in t huis woonde en dus iemand erbij kreeg. tuurlijk is dat de keuze van mijn vader zelf, maar t feit dat ze nu gingen trouwen was voor mij een shock. ben dan ook boos van tafel weggelopen en moest even stoom uitblazen. hij gaf later wel toe dat hij t beter had moeten aanpakken en mij apart had moeten vertellen over hun plannen. maar hij vond t erg moeilijk om iedereen tevreden te houden en een weg te vinden tussen zijn dochter(en 2zonen) en zijn nieuwe vrouw. ze waren al maanden bezig met nieuw werk zoeken voor haar dicht bij. haar huis stond al te koop en waren allemaal al regelingen gemaakt zodat t verhuizen makkelijker ging. ik wist niks van deze plannen en dat doet me tot op de dag vandaag nog best pijn. Toen zij officieel bij ons kwam wonen en dus 7dagen in de week er was ging het totaal niet vlekkeloos. veel ruzie. zij verbood mij dingen die mn pa altijd gewoon goed vond enz enz. dus ben toen heel snel op mezelf gaan wonen, ik was toen 19.
Ik was 23 toen mijn ouders uit elkaar gingen. De scheiding kwam voor iedereen (omgeving, wijzelf, zelfs mijn moeder) als een donderslag bij heldere hemel. Mijn vader had een ander en hij besloot na maanden van onzekerheid voor die ander te kiezen. Achteraf als we nu terug kijken op de laatste jaren van het huwelijk, dan zien wij zelf allemaal wel dat het toen al 'op' was, maar toen het aangekondigd werd, was het echt een klap. Wat ik misschien nog wel het moeilijkste vond, was afscheid nemen van het huis van mijn jeugd. Dat werd verkocht...
Ik was 11 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen. Maar ik heb het er niet zo moeilijk mee gehad en mijn zusje ook niet. Mijn vader en moeder gingen vriendschappelijk uit elkaar en ze gaan nu nog steeds goed met elkaar om. We vieren ook elk jaar nog sinterklaas en kerst samen met de hele familie. Ook naar elkaars verjaardagen gaan ze nog. Zelfs de verjaardagen van hun schoonouders. Dus dat scheelt een heleboel! Wel vond ik het als kind niet leuk dat als we een keer leerproblemen hadden (ben heel slecht in rekenen/wiskunde) dat dat dan afgeschoven werd op onze thuis situatie door de leraren. Dat het wel zou komen omdat ik geen "normale" thuis situatie had. Ha ha ha! Wat is mijn moeder toen boos geweest op mijn leraar!