Dat zal mijn man dus ook in alle gevallen doen. Dus of met mij, of als er wat met de kinderen is en ik ben er niet bij...... Hahaha wel apart dat je man toen ineens zo rustig reageerde! Maar wel goed van hem, anders had het heel anders kunnen lopen natuurlijk! Tuurlijk ben je dan trots op je man, hij heeft het toch maar mooi goed opgelost!
Ik heb trouwens een vriendin die totaal in paniek raakt als er ook maar iets gebeurt, Haar kinderen komen hier wel eens spelen/ slapen en die raken dus ook van het minste of geringste in paniek.... Heel vervelend voor de kids zelf... Het meisje had laatst een heel klein schaafwondje op haar knie, niemand mocht erna kijken, ik ook niet, er mocht geen koud doekje op, het was 1 groot drama! Ze wilde zelfs met haar majo aan naar bed, want dan zag ze het niet Wat gebeurt er met haar als er wel iets ergs aan de hand is vraag ik me wel eens af, Ik denk dat de situatie alleen maar veel erger wordt op het moment dat je in paniek raakt..... Is een EHBO diploma niet iets voor hem? Dan is hij zekerder van zichzelf, weet hij beter hoe hij moet reageren, Wat er aan de hand kan zijn, en kan hij denk ik veel rustiger blijven....
Oh dat was net iets voor me man geweest. Toen me zoontje zijn arm gebroken had, was ie nog in paniek. Straks staat de arm niet goed, straks doet ie niks meer, straks zit het er niet goed om heen. Als dat zo is dan zijn ze nog niet jarig met mij!! Enz enz.....Dacht toen ook, ze weten heust wel hoe ze het gips omdoen bij iemand die zijn arm gebroken heeft hoor....
Ja misschien is dat wel wat voor hem, dan weet ie iniedergeval wat ie moet doen, en word ie misschien ook rustiger als er wel wat aan de hand is.......
Nee mijn man is altijd erg rustig. Als hij in paniek raakt dan wil jij mij denk ik ook niet meemaken. Hij is 1 keer in paniek geweest. En daar ben ik zo van geschrokken. Ons zoontje D kreeg een pseudo kroep aanval in de nacht. Ik wist echt niet wat er gebeurde dus ik maakte hem wakker. Hij nam D van mij over zodat ik drinken kon halen voor hem. Ik kwam weer boven en hij zei we gaan nu naar het ziekenhuis toe, ik weet niet wat dit is en hij krijgt geen lucht meer. Ik schrok me rot omdat hij altijd heel rustig is. En hoorde toch echt angst in zijn stem. Ik vind het wel lief van je man, komt ook door vroeger dus.
Zo zou het hier ook gaan denk ik. Als ik echt in paniek raak, dan word me man helemaal gek. Omdat ie gewend is dat ik rustig blijf, dus als ik dan echt in paniek raak, dan is er ook echt wat mis. Ik hoop dat me man dan bij zichzelf denkt, oke rustig ademhalen dit gaat allemaal goed komen. Maar goed hoop natuurlijk nooit in zo'n situatie te komen! Ja het is ook wel heel lief, en ik neem het hem ook niet kwalijk, vind het alleen vervelend op zo'n moment. Omdat ik liever heb dat hij de rust overbrengt op de kinderen dan de angst....
Ik ken mijn man 10 jaar en ik heb hem twee keer in paniek gezien in die tijd. De eerste keer toen we een brandje hadden hier in huis, hij liep maar te lopen terwijl ik en vrienden van ons redelijk kalm aan het blussen geslaan zijn (is gelukt, brandje is beperkt gebleven tot stukje bijkeuken). De tweede keer was toen onze dochter de eerste koortsstuip kreeg, toen dachten we allebei dat ze dood ging. Gelukkig een kalme 112-medewerker aan de lijn en toen kalmeerde we wat. Wij zijn allebei redelijk rustige mensen, raken niet snel in paniek.
Ik herken het wel. Mijn dochter hoeft bij wijze van alleen maar te niezen en me man loopt al te roepen dat ze ziek is en dat ik goed voor haar moet zorgen, dat ik snel neus spray en eucalyptus zakdoeken moet halen enzovoort.. Zeeeeerrr irritant, word er zelf altijd helemaal gestrest van! Zelfde verhaal wanneer ze even loopt te zeuren en jammeren, dan is er ook iets mis en misschien moet ze wel iets eten of wil ze tv kijken en dan daarna zo hopeloos geroep dat snel ik iets moet doen!! Je zou haast denken dat de wereld vergaat als onze dochter haar mond opendoet... Maarja vind het aan de andere kant ook wel fijn dat hij zo bezorgd is (denk dat Samiya daar later wel anders over denkt maargoed )
nee heb gelukkig mijn man nog nooit in paniek gezien zelf ben ik ook niet zo snel in paniek gelukkig maar ik zou daar heel slecht tegen kunnen
Nou hier is mijn man in paniek om dingen die niet erg zijn.. Zoals de jongste was verkouden en hoestte nouja vervelend vond ik maar komt wel weer goed maar mijn man wordt daar heel gestresst van.. Maar toen mijn oudste voor het eerst een koortsstuip kreeg raakte ik in paniek en dacht ik dat hij dood ging.. En bleef mijn man heel rustig.. Naja we zijn een goed team laten we het daar maar op houden..
heel herkenbaar! vanacht werd onze oudste wakker, hoesten en verstopte neus, wat doet manlief: pak de hoestsiroop, geef hem neusspray, hij gaat morge echt niet naar school hoor! ik wordt er af en toe echt helemaal gek van! als ie een keer hoest moet ie meteen meddijcen krijgen, M wil niet eten oohh jeetje hijvis vast ziek bel de dokter! D valt op de grond, bult op de kop: oooh jeetje ik denk echt datxer iets aan dechand is hoor hup snel naar de spoed. D voelt een beetje warm aan ( vind je het gek als hij in een dikke fleecetrui loopt met verwarming aan) ik zijn temp meten, nee hoor geen koorts,.nou dan geef hem toch maar wat paracetamol voorct geval die koorts krijgt.......*zucht*
Mijn man is de rust zelve, maar als er iets met de kinderen is, ben ik degene die rustig blijft en hij springt in paniek op! Gewoon zoiets simpels als uit bed vallen: Ik lig in bed en in mijn slaap hoor ik een bonk. Dan word ik wat slaperig wakker en denk ik:" Goh, hoorde ik nou iets?" Mijn man is dan al overeind gesprongen en staat er al naast voordat ik mijn zin gedacht heb.... Juist doordat mijn man zo "snel" is en dus paniekerig over komt, denken de kinderen dat er iets ergs aan de hand is en beginnen ze juist te huilen als hij er al is, zeg maar. In echte panieksituaties blijf ik uiterlijk ook heel rustig. Van binnen is het 1 grote puinhoop dan, maar dat ziet niemand. Ik heb vorig jaar een brand meegemaakt op het werk (ben ook BHV-er) en sindsdien weet ik van mezelf dat ik in zo'n situatie dus ook rustig blijf en kan handelen. Ik moet zeggen dat dat wel heel fijn is om te weten, geeft een hoop gemoedsrust...
Heel herkenbaar! Nu komt pas in mei ons eerste kindje.. Maar soms vraag ik me echt af hoe dat zal gaan. We maken vaak grapjes dat ik straks met hem moet mee puffen tijdens de bevalling. En dan ben ik stiekem ook heel blij dat hij geen rijbewijs heeft stel dat we naar het ziekenhuis moeten voor de bevalling. Dat komt gewoon niet goed. Als hij in paniek raakt is hij voor alles blind. Maar verder hou ik wel van hem hoor
Hier is het andersom! Als mijn dochter zich verslikt oid dan begin ik vaak meteen als een bezetene op haar rug te kloppen en mijn vriend zit erbij en kijkt ernaar. En lacht me achteraf uit omdat ik in de stress schiet. Ben als de dood dat ze er een keer in blijft, echt doodeng vind ik dat. Met andere dingen is hij wel weer piet paniek, als ze een keer gevallen is controleert hij meteen 10x haar mondje of er geen tanden afgebroken zijn, ze geen hersenschudding of gebroken botten heeft ed Gisteren kreeg ze het badkamerkastje over zich heen omdat ze erop was geklommen. Gelukkig alleen een schaafwondje aan d'r been maar dan belt ie wel vanochtend op om te controleren of ze nog kan lopen En dan vind ik weer dat hij zich aanstelt. Zo kunnen we elkaar vaak met beide voeten op de grond houden gelukkig Er is er altijd wel eentje van osn twee die het hoofd koel houdt.
Gelukkig niet zeg. We blijven allebei rustig in noodsituaties, hebben we meerdere keren gemerkt. Zelfs al zijn we inwendig doodongerust, dan nog blijven we redelijk kalm en logisch nadenken (en handelen!). Ik heb geen idee wat je kunt doen om van zo'n panische reactie af te komen. Adem in, adem uit, dat is meestal een goed advies.
Nee allebei helemaal niet gelukkig. Ben zelf doktersassistente dus schrik niet zo snel, mijn man is echt super kalm en werkt gericht in onverwachte situaties. Toen ik m net kende stond zijn nieuwe woning in de fik toen we net aankwamen. Zelfs toen reageerde hij kalm haha.
Blij om te lezen dat ik niet de enige ben die zo'n paniekerige man heeft hahah....Ik blijf gewoon rustig, wel geleerd na de gebeurtenis met me meisje..... De oudste van ons is ook weleens van de trap gevallen van boven na beneden, was ie 3 jaar (hij had het traphekje open gekregen op de een of andere manier en is stiekem na boven gelopen). Me man rent als een gek na hem toe en wil hem oppakken. Ik schreeuwen neeeee blijf van hem af. Hij moet zelf overeind komen. Dus me man laat hem liggen, me zoontje begint te huilen staat op en komt na me toe. Ik al lang blij, maar me man snapte het niet. Ik hem uitleggen dat je nooit een kind zomaar moet oppakken als ze een grote val hebben gemaakt, omdat ze de nek of wat ook maar gebroken kunnen hebben. Wist dit ook niet hoor, maar me zusje is als klein meisje van de trap gevallen in 2 stuiters beneden. Me vader pakte haar op en is als een idioot na het ziekenhuis gereden. De arts in het ziekenhuis was enorm boos op me vader, hij had haar nooit mogen oppakken. Maar ja zo was me vader. Zo is ie altijd al geweest, was er wat met zijn kinderen, dan greep ie meteen in. Misschien dat ik daarom ook wel wat "makkelijker ben". Ach ik vind het ook wel weer lief van me man dat ie zo bezorgd is, maar hij mag van mij ook wel leren om niet in paniek te raken, maar rustig te blijven hihi......
Ik zou beginnen met je man uit te leggen wat iemand doet die stikt en dat als je kind zelf komt uitleggen wat er vast zit in zijn/haar keeltje het kind nog ademt en dus niet stikt Mijn vriend is heel erg rustig en zal niet snel in paniek raken. Ik ook niet gelukkig. Ik werk met kinderen en heb al heel wat situaties meegemaakt waarbij ik geen paniek kan gebruiken (agressie/te veel zware medicatie ingenomen/brandalarm/vingers tussen de deur etc).