Ik ben 28 weken zwanger en ben het zwanger zijn nu al zat. In het begin veel overgegeven en nu last van mijn bekken en rug. Ik moet nog even, maar wat mijn betreft mogen de weken heel snel gaan. Wie heeft dit ook?
Vervelend he als je je zo voelt over je zwangerschap. Ik heb het ook gehad bij deze zwangerschap in periodes. Probeer je niet teveel te focussen op je eigen geklaag en de probleempjes. Ik zelf ben 39 weken zwanger nu en het ook best beu.. Mede omdat ik gewoon weer een normale mobiele moeder wil zijn. Maar ik klaag maar niet teveel want straks moet ik nog 3 weken, lol... Ik probeer maar veel grapjes te maken over het feit dat ik amper nog naar de plee kan lopen enzo. Dat zorgt wel voor wat meer ontspanning en dan gaat de tijd ook sneller.
Herkenbaar! .. maar ja we moeten nog even door. Wat fijn dat er meer met dit gevoel rondlopen. (nou ja niet fijn voor jou, maar wel qua herkenning) Vandaag eindelijk een beter dagje dan de hele week hiervoor.. dan krijg ik toch weer een opkikkertje en wat meer zin in dingen doen. Alhoewel dat met veel pijn wordt beloond Hier ook veel bandenpijn bekkenpijn, rugpijn, pijn in liezen enz. Daarnaast vreselijk moe en een hartslag alsof ik heel de dag hardloop. Heb me totaal 2 weken goed gevoelt in mijn hele zwangerschap. Wat valt het tegen om zwanger te zijn. Ik kijk uit naar ons lieve ukkie! Dat maakt het vast allemaal weer goed.
Herkenbaar. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik zwanger ben. Alleen nu ik dichter bij de 40 weken kom kijk ik meer en meer uit naar de komst van de baby en begint het een beetje te lijken op zwangerschap uitzitten
He wat vervelend dat je je zo voelt zeg. Ik ben nu 22 weken en voel me eigenlijk heel goed. En dat al de hele zwangerschap. Dus ik kan niet met je mee praten. Maat ik wens je veel sterkte om het de rest van de tijd vol te houden. Succes!
Hier nog 1. Ik had dit gevoel al best vroeg. Omdat ik eerder een mk heb gehad zat ik meteen al op een grijze wolk. Leven van dag tot dag ect. Pas na wk 15 had ik er vertrouwen in maar kreeg toen al snel last vd rug ect. Vanaf week 20 al iets aangepast werk en werd al snel bij de fysio beginnende bi geconstateerd. Werk nu ook therapeutisch en zit in de ziekte wet. Ook slaap ik erg slecht. De kleine beweegt veel en schopt soms erg hard. Ook heb ik veel last van harde buiken. Dus zoals jullie lezen vind ik zwanger zijn helemaal niks en ben dr wel klaar mee : ). Gelukkig probeer ik steeds t doel voor ogen te houden.
Lieve meiden, bedankt voor jullie geruststellende woorden en fijn om te weten dat ik niet de enige ben met dit gevoel. Ik doe veel leuke dingen, maar de laatste tijd door drukte op werk wat minder. Ik wil weer wat meer gaan bewegen, misschien weer zwemmen vanwege de pijn in mijn rug is dit denk ik de enige optie nog... Ik wil zeker niet klagen, maar het is moeilijk om de schijn op te blijven houden terwijl het echt pijnlijk is!
Ik ben het ook steeds meer zat, niet zozeer de baby in mijn buik maar het hele gevoel er om heen. Ik ben ook sinds het begin van mijn zwangerschap werkeloos geworden, dat is op zich niet erg maar betekend dat ik nu al heel lang thuis zit. Het vervelende is dat ik nu ook niet meer echt op stap kan, enerzijds omdat we financieel gewoon rustig aan moeten doen en anderzijds omdat ik zelf amper nog mobiel ben. Ik voel me dan ook een beetje eenzaam en alleen worden, moet veel huilen zomaar, en ja ik voel me een beetje zielig! Daarbij heb ik heel veel last van vocht vasthouden, bekken instabiliteit en drukt de kleine enorm op mijn blaas. Ik hou mezelf maar voor: Het duurt nog maximaal 6 weken en dat is niet zo lang meer!
Ik sprak gister met een vriendin en vertelde haar dat ik zoveel misselijk was. Zij vertelde mij dat zij dat in haar zwangerschap niet had gehad maar ff 4weken voor de bevalling psychoses kreeg waardoor het kind tijdelijk op een andere plek moest verblijven! Ze zei tegen mij beter dat je dan misselijk bent en al die andere kwaaltjes hebt dan dat je psychoses krijgt en daardoor tijdelijk je kind niet kan zien.. En ergens heeft ze gelijk.. En voor je het weet zit je bij de 40 weken heb je je kleine wonder in je armen en dan zou je het zo weer overdoen
Yep, herken het gevoel . Vanaf week 5 tel ik al de dagen/weken en denk ik regelmatig: pffff, zo lang nog?? Heb me tot 18 wkn nauwelijks mens gevoeld door hyperemesis gravidarum en hoewel het gelukkig een heel stuk beter is nu, voel ik me nog steeds verre van goed. Spuug nog steeds een paar keer per week, misselijkheid is niet weg en sommige dagen nog erg prominent aanwezig, maagzuur, rugpijn. Functioneer op een laag pitje en kan een boel dingen die ik zou willen (nog steeds) niet doen. Zelfs de schopjes in de buik, waar ik veel vrouwen over hoor zwijmelen, doen mij weinig (behalve dan als bevestiging dat er leven zit ). Van mijn vorige zwangerschappen, die ook (erg) zwaar waren, weet ik nog hoe ontzettend geweldig bevallen is, hoe ik me in de weken erna als herboren voelde. Daarom kijk ik reikhalzend uit naar dat moment! Op zich was mijn filosofie altijd, wat zijn 9 rotmaanden op een mensenleven, en dat vind ik nog steeds... maar 3 x 9 rotmaanden vind ik eigenlijk wel weer genoeg . Maar goed, ik probeer ook altijd maar mijn zegeningen te tellen. Zwanger worden ging altijd makkelijk. En los van alle kwaaltjes, verlopen zwangerschappen bij mij altijd (medisch gezien) goed, geen enge/spannende dingen. Kindjes hebben het lekker in mama's buik en komen groot, gezond en blakend op de wereld . Dat is voor een heel aantal vrouwen ook wel anders...
Ik herken het helemaal. Tot en met week 16 misselijk geweest, daarna extreem moe, wel 14 a 15 uur slaap nodig om een beetje te kunnen functioneren. Dat gaat nu iets beter, maar nu dus bekken, maar vooral pijn in mij liezen. 3 maanden is dan nog erg veel. Voorgaande zwangerschappen gingen veel soepeler na die eerste 16 weken misselijk zijn. Dus het valt me nu behoorlijk tegen.
Dat lijkt me ook heel heftig zeg een psychose .. behalve de pijn in mijn rug en bekken, is tot nu toe medisch gezien alles oke, en daar ben ik hartstikke blij mee... ook mijn kleine doet het goed, dus ook daar ben ik zeer dankbaar voor... Ik vind de buien, de buik enz helemaal niet mooi... ook de trapjes zijn voor mij niet iets om bij weg te zwijmelen, maar zoals iemand hier al zei, gewoon een teken van leven... ik kijk enorm uit naar de dag dat ik mijn kleine in mijn armen mag houden
Probeer het nog ff bol te houden en jezelf op andere gedachten te zetten, is heel moeilijk ik weet het! Ik ben met 26 weken thuis komen te zitten met bi heb hier heel veel laat van! Kan daarom helemaal niks meer en is in de loop van de zwangerschap alleen mar erger geworden! Heb ook aldie tijd geroepen dat ik het zo zat ben en dat de kleine er van mij wel uit mag! Nou het heeft niks geholpen want de kleine zit er nog steeds rustig in en volgens de ctg heeft ie het nog geweldig naar z'n zin :s!! Ik hoop zo dat het nu een keer opschiet!
Ik vind het persoonlijk een beetje rot om dit soort berichten te lezen, omdat ik zoiets heb van 'ben blij dat je uberhaupt de 28 weken al gehaalt hebt'. Ik begrijp dat het allemaal vervelend kan zijn enzo, die misselijkheid en de bekkenpijn e.d. maar blijf wel inzien dat je wel ZWANGER bent.. en een baby in je MAG dragen! Probeer daar van te genieten, in plaats van de negatieve kanten te zien. Het is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt, om maar zwanger te mogen zijn en de 40 weken vol te mogen maken. Koester het!
wij (mijn man en ik) hebben er bijna 2 jaar over gedaan om ons kleintje te krijgen waar het nu zit.... Ik heb soms ook wel ff de balen vd moeheid en enorme rugpijn, die ik ook heb, maar ik zeur er bijna nooit over. ik heb het er voor over, straks de kleine in je armen en ben je alles vergeten. Dus kop op... dat je zwanger mag zijn en dit mag mee maken is al bijzonder.. de kwaaltjes horen erbij.