Hi meiden, Ik wil graag weten hoe jullie na een vreselijke bevalling een volgende bevalling hebben ervaren. Ik ben nu 25 weken zwanger van de 2de, mijn zoontje is 2 jaar geboren na een vreselijke bevalling. Ik zal proberen om mijn verhaal kort te houden . Ik was al 42 weken zwanger (inleiden niet nodig volgens vk) toen ik op een zaterdagavond weeen kreeg. Gelijk om de 10 min, prima dacht ik. Naar bed gegaan, maar toen waren de weeen al te heftig om doorheen te slapen. Om 06:00 de volgende ochtend de vk gebeld, weeen waren meestal om de 7 minuten maar er was iets raars: soms zaten er maar 3 minuten tussen en soms wel 10. Dit was afhankelijk van hoe ik zat of lag. Volgens de vk waren het maar voorween (let wel: 42 weken zwanger!), gewoon afwachten. Om 16:00 s middags weer gebeld met hetzelfde verhaal: heftige maar onregelmatige weeen. Weer: het zijn voorweeen. Om 20:00 werd het mijn vriend te gortig en die heeft boos de vk gebeld. Er was inmiddels een wisseling van de wacht geweest en de nieuwe vk kwam er meteen aan. Zij heeft de vliezen gebroken waarna de weeen onwijs sterk werden. Een goed teken leek mij! Dus hup naar het ziekenhuis. En daar bleek dat ik na 24 uur nog maar 2 cm ontsluiting had.. Conclusie: kindje was eigenlijk toch niet goed ingedaald. Mijn vk had nog een andere bevalling dus kwam er een invalster die ik nog nooit had gezien. Ik was zoooo vreselijk moe na al die tijd weeen en niet slapen. De pijn was inmiddels ondragelijk geworden en ik kreeg een ruggeprik aangeboden. En toen... bleek dat ik allergisch ben voor een ruggeprik. Ik raakte aan de lopende band bewusteloos, kindje zuurstof te kort, artsen wisten en niet meer zo goed want ik kon ik deze conditie geen keizersnee meer krijgen maar ja, ik had intussen nog maar 4 cm ontsluiting. Na veel weeenopwekkers, had ik uiteindelijk dan toch genoeg ontsluiting maandagochtend en moest ik mijn zoon van 4 kilo er uitpersen. Zonder persweeen. Er is, nog voor het hoofdje stond, een enorme knip gezet en hij is er met de vacuumpomp uitgetrokken terwijl er een kinderarts op mijn buik duwde. Ik was totaal uitgeput, ik kon gewoon weg niet meer persen. Daarna hechten en alles. Godzijdank was alles met mijn zoon in orde, ondanks het zuurstof tekort! De bevalling heeft bijna 40 uur geduurd. Na de bevalling bleek dat mijn blaas was beschadigd door de langdurige weeen van een zwaar kind en het duwen van de arts. Een week heb ik een catheter gehad, en gelukkig is mijn blaas weer hersteld! Oeps, toch een heel lang verhaal geworden dus.. Het gaat erom dat ik zoveel moeite met deze bevalling achteraf. Ik heb weken haast niet kunnen slapen omdat ik er steeds flashbacks van had. Ik kon niet genieten van mijn kind en zag de toekomst heel donker in. Ik durfde zelfs haast niet de straat op. Achteraf allemaal zo raar, ook omdat ik normaal een super positief persoon ben! Maar dit heeft mij zo uit het lood geslagen! Gelukkig had ik zelf door wat er aan de hand was en heb ik voordat het tot een depressie ontwikkelde, mezelf aangepakt en ben er veel op uitgegaan, heb er veel over gepraat etc. Maar pas na een half jaar kon ik denk ik pas echt genieten van mijn kleintje. Sja, en nu ben ik weer zwanger, ongepland maar wel heel gewenst. Ik heb dit allemaal met mijn vk (andere dan eerst!) besproken, maar het lijkt alsof zij niet echt meevoelt hoe het voor mij was. Dan voel ik mij zo'n aansteller. Zij maakt natuurlijk wel veel ergere dingen mee als vk. En wat kan zij er eigenlijk aan doen? Ik ben gewoon zo bang om mijzelf in de periode na de bevalling weer te verliezen. Ook ben ik bang om mijn kindje of mijn eigen leven te verliezen tijdens de bevalling. Ik weet, dit klinkt dramatisch, maar ik heb ervaren hoe snel een bevalling mis kan gaan... Voor degenen die het geduld hebben gehad dit te lezen . Ik hoor zo graag jullie advies en ervaringen! Er wordt soms zo makkelijk gedaan over een bevalling (iedereen doet het toch) dat ik me soms zo onbegrepen voel!
Hoi! Wat erg voor je, ik snap dat zo'n eerste bevalling echt traumatisch moet zijn geweest... Ik ben zelf nu een boek aan het lezen (heet Hypnobirthing van Marie F Mongan) en die bied best veel steun voor als je bang bent voor een bevalling of de pijn etc. Gister heb ik nog veel gepraat met een therapeut die vooral veel zwangere vrouwen met problemen helpt (via een onderzoek waar ik een mee doe over jonge moeders heb ik een coach gekregen) ik vertelde haar dat ik het boek aan het lezen was en het echt top vond, blijkbaar is zij er ook fan van en leent het uit aan vrouwen die erg tegen de bevalling op zien. Dus misschien een idee? Het is wel engelstalig, weet niet zeker of er ook een nl versie van is. Ieder bevalling is anders, wie weet krijg je deze keer een heerlijke bevalling heel veel succes
had ik dit wel willen lezen? ik kan je niet helpen omdat ik nog geen "ervaring" heb maar wat ik aan je verhaal merk is dat je heel erg sterk bent en met heel veel geduld (42 weken, niet inleiden en nog zo netjes en geduldig op je vk wachten) dat doen niet veel mensen na. gelukkig is geen enkele bevalling hetzelfde en is er denk ik maar een hele kleine kans dat je weer zo een bevalling gaat meemaken het is moeilijk maar denk positief, ik wil je veel sterkte toewensen
Heftig, zo'n eerste bevalling dan.. Mijn motto bij nr 2 was "ik heb de eerste bevalling overleefd, en dat was zo'n beetje het heftigst wat je kunt krijgen, als ik dat aankan, dan zal het me ook wel een tweede keer lukken" De mijne was ook wel redelijk naar, duurde alleen minder lang. Weeenstorm, kind zonder hartslag, vacuumpomp, totaalruptuur, hechten op de OK, en dat tussen half 11 en 4 uur.. (Rustige aanloop vanaf 7 uur) En ik was ook angstig voor de tweede keer. Dat hypnobirthing heb ik niet echt gedaan, maar wel wat van gelezen. Dat hielp wel om de eerste weeën goed op te kunnen. Maar eigenlijk was de tweede bevalling zo'n verschil met de eerste. Geen idee waarom, maar het was er eentje uit het boekje ( op het hechten door de littekens van mijn 1e totaalruptuur heen, au). Na de eerste heb ik een milde pnd gehad. Ik moest ook kolven doordat we mijn oudste niet aan de borst kregen, na een paar weken was ik zo kapot, echt alles was negatief. Bij nr2 heb ik nergens last van gehad. Alleen de bv begon veel energie te eisen, meer dan ik kon eten, en gezond was voor en mijn beide kinderen, na zo'n 6 weken is de jongste dus ook over gegaan op de fles. Nu herkende ik dat punt zelf al snel, en kon dus ook handelen. Dat voorkwam een herhaling.. Ik hoop dat de ervaring van de eerste keer, je kan behoeden voor een tweede zwarte gat.. Sterkte!
Oef herkenbaar! Ook hier een horror bevalling die wél is geeindigd in een ks. Ik ben met 41 weken ingeleid met een totaal niet ingedaald kindje. Inleiden wou uiteraard niet, maar het kind moest er wel uit! Dus huppatee de weeen opwekkers maar weer om hoog, wow dacht dat ik dood ging hihi. Na zoveel uren nog steeds 0,0 ontsluiting te hebben, kindje wat het niet fijn meer vond toch een ks gedaan. Als 'toetje' werd mijn kind ernstig ziek direct na de bevalling dus ik heb hem amper vast kunnen houden. Owja mijn zwangerschap zelf was ook hell! HG, BI en reuma zijn géén leuke combi... Ik wil op zich ook wel een tweede, ik mag zelfs kiezen voor een ks maar oef ik weet het allemaal niet hoor. Het kriebelt wel, maar het lijkt me ook dood eng. Wat als...??? Ik had het dus graag zelf willen doen, de ks vond en vind ik verschrikkelijk! Ook hier psychisch goed in de war geweest, vooral omdat ik kindlief bijna heb zien sterven voor mijn ogen en ik niks kon doen omdat ik nog verlamd was door de ruggeprik. Meid zet hem op! Je kan het!!!
Ow meiden, wat vind ik het fijn om jullie reacties te lezen! Ik zit echt met tranen in mijn ogen! Zo lief allemaal. Hypnobirthing heb ik gelijk besteld op Bol, hopelijk geeft het me handvaten om erdoorheen te komen. Ook goed om te lezen dat een tweede heel anders kan gaan dan de eerste. En inderdaad, je herkent natuurlijk veel waardoor je dingen al voor kunt zijn. Ik heb na deze vervelende bevalling ook nog alles op alles gezet om borstvoeding te geven. Ik moest en zou dat doen van mezelf. Drama in het begin, pas na ruim een week een druppel melk (wat wil je met zo'n zwak uitgewoond lichaam), een lactatiekundige die er bovenop zat, kolven. En heel erg veel huilen om alles. Maar daarna liep de borstvoeding als een tierelier. Maar toch, mezelf zo pushen doe ik niet nog een keer (zeg ik nu)! @deepfreeze: brr, een totaalruptuur is mijn nachtmerrie.. JEMIG wat naar!! Goed van je dat je die nare gevoelens herkende de 2de keer. @frummelk, dat is ook heftig zeg, wat je hebt meegemaakt! Ik kan me voorstellen dat je erg twijfelt over een 2de. Dat had ik dus ook. Ergens ben ik wel blij dat ik onbedoeld (door anti conceptie heen!) zwanger ben geraakt. Hoef je die keuze niet te maken. Heb je er nog last van dat je bang bent je kindje te verliezen?
MariaMarieke, dit klinkt inderdaad vreselijk zeg! Ook de nasleep. Ik heb hier zelf geen ervaring mee maar het feit dat je je ook door je nieuwe verloskundige niet goed begrepen voelt, moet erg vervelend zijn. Misschien is het handig als je dit nog/ook een keer met haar bespreekt want het belangrijkste lijkt me dat je (hoewel je natuurlijk nooit van te voren kunt voorspellen hoe het zal gaan) met vertrouwen je bevalling in gaat. En als zij jou daar niet bij kan helpen, is het misschien beter als je alsnog een andere verloskundige zoekt of je laat doorverwijzen naar de gynaecoloog? Nog een fijne zwangerschap in ieder geval en alvast een HEEL voorspoedige bevalling!
Ja dat heb ik nog steeds... Loop ook nog bij psych. Het is hier ook nog maar 5 maandjes geleden. Laat ik dan ook nog een lastig kind hebben (fles en slaapweigeraar) dus maak me zo nu en dan wel zorgen.
@frummelk, wat goed dat je professionele hulp hebt! Ik herken je zorg, ik was al superbezorgd terwijl zoon best gemakkelijk was. Hij sliep alleen erg slecht. We zijn toen naar een osteopaat geweest. Die zei dat zoon ook nog last heeft van de bevalling. Hij zou pijnlijke spieren hebben, vooral in zijn nek. 3 keer langs geweest voor massage, een inbakerdoek aangeschaft en we hadden een ander kind. Zoveel meer rust had hij! Ik hoop dat dit je misschien ook kan helpen! Ik ben normaliter trouwens niet echt in to alternatieve geneesdingen. Maar slaaptekort doet rare dingen met je . En zo zie je maar: het kan echt helpen. @Jetje76: goed punt heb je. Ik heb een gesprek over geboorteplan aangevraagd. Kan ik ook wat meer vertellen. N
Haha je wilt niet weten wat ik allemaal al heb geprobeerd, waaronder ook een osteopaat, helpt allemaal niks. Hij heeft hersenvliesontsteking gehad bij geboorte en is daardoor naw nog erg prikkelbaar. Snel boos etc. Mja ik was als baby net zo, dus of het écht daardoor komt..?? We lopen ook nog steeds bij de kinderarts Geboorteplan is inderdaad een goed idee. Ik zal sowieso (altijd) in het ziekenhuis moeten bevallen met om de 4 uren een shot antibiotica. De kans op weer een ks is groot omdat ze denken dat mijn bekken te smal is. Dit zou voor mij een grote teleurstelling zijn.
Mag ik je opvrolijken? Mijn eerste bv was ook een hel en mijn zoontje heeft er wel wat aan overgehouden.. felukkig niet ernstig maar toch moet hij ermee leven.. Ik zal je besparen hoe of wat...daar ben ik na 2,5 jaar wel klaar mee.. Mede doordat ik een geweldige tweede bevalling heb gehad! Ik wilde in eerste instantie geen tweede kind meer. Dan hoefde ik gelukkig nooit meer een bevalling te doen.. door gesprekken met de gyn werd ik gerust gesteld.. eenmaal zwanger..... kon ik er niet meer onderuit haha. En ergens had ik de knop omgedraaid.. ik ko n kiezen... genieten van mijn laatste zwangerschap en t maar op me af laten komen of... een stuk minder genieten en gestressed blijven... ik koos optie 1... go with the flow ging me aardig af tot de weeën begonnen.. haha... Was ik even vergeten hoeveel pijn dat deed ... en net als bij de eerste bevalling een heftige weeenstorm en binnen 4 uur volledige ontsluiting... ik kan me maar een ding herinneren en ik dacht ondanks te pijn.. genieten dit is de laatste keer.... ik werk 100% mee als ik daardoor zou kunnen vooroomen wat mijn zoontje heeft meegemaakt.. Toen ik kon gaan persen zei ik heel stellig.. je knipt niet in! Oh zei de gyn dat bepaal ik zelf wel... nee zei ik.. dat doe je niet.... toen zei de gyn.. ok.. maar dan ga jij naar mij luisteren en doe jij wat ik zeg... ok deal! De deal was dat ik onder een perswee stopte met persen en alles zou wegpuffen zo had ze de tijd om alles down under aan de kant te schuiven en te begeleiden.. Nou. Na 4 keer persen zegt ze opeens. Pak eens aan... uit reflex doe ik dat en ik trek zo ons meisje op mijn buik......... Wat was dat mooi... natuurlijk deed het pijn.. maar ik was niet bezig met de pijn maar concentreerde me heel erg op wat ik moest doen.. persen en puffen. Ik had geen tijd om ove iets anders na te denken.. Mijn placenta bleef zitten en ik bloedde heel erg.. na een flinke knuffelpartij en de boodschap dat het goed met mijn meisje ging werd ik met spoed naar de ok gereden.. Ook dat klinkt heftiger dan het is.. in werkelijkheid verloor ik zoveel bloed dat ik de buitenwereld steeds minder goed meekreeg . Ik belandde voor ik out ging in een soort cocon.. ik kreeg nog mee dat ze zeide je gaat dan onder narcose en je meisje blinft bij papa.. chill geregeld dacht ik nog.. dan ik lekker slapen... Toen ik wakker werd werden gelijk mijn man en meisje gebeld.. en waren we de trotse ouders van twee kindjes! Vanaf dat moment kijk ik al terug op de bevalling als een appeltje eitje.. de pijn.. de ervaring.. de enoties.. het was zeker de tweeds heftigste ervaring in mijn leven.. maar achtrraf denk ik dat angst ook heel veel goeds kan kapot maken.. de manier waarop je erin staat zeg maar.. dat is mijn ervaring.. en door deze mooie ervaring kon ik de eerste bevalling nog beter verwerken.. Dus.. stop met denken.... en geniet!
Hier ook een zware 1e bevalling gehad. Niet zo lang bezig geweest als jou mariamarieke maar ook met 42 weken zonder inleiding kwam onze dame alsnog vanzelf, vacuümpomp, schouder bleef hangen (dus ook enorm geduw op mijn buik), totaalruptuur, 3 kwartier gehecht en ben hier ook lang van onder de indruk geweest. Man wou al vrij snel een 2e maar ik durfde t lange tijd niet aan. Uiteindelijk sleet t en was ik weer zwanger. T probleem bij de 1e was ook dat ze te groot was (4300 Gr. En 54cm) voor mij (ik ben maar klein: 1.62m). Bij nacontrole bij gyn. Benadrukte hij ook dat bij evt. 2e groei echo's plaats moeten vinden en evt. Ks een optie. Gelukkig begrepen de vk's mij wel en dat vind ik wel heel belangrijk hoor! En ook al maakt zij ergere dingen mee als vk, het gaat nu om jou. Jij hebt deze angst. Dus blijf je angst goed benadrukken. Hier inmiddels net bevallen van 2e middels een ks. Er is 3x geprobeerd om me in te leiden (ben uiteindelijk via een gyn gaan lopen omdat via echo's bleek dat deze nog groter zou gaan worden dus hier sloeg de angst ook erg toe en mocht ik vervroegd ingeleid gaan worden) en dat lukte helaas niet. Desondanks had ik t toch bij voorkeur weer vaginaal gehad omdat t herstel bij ks veel langer duurt over t algemeen. Ik heb echt in mijn hoofd gehad van: 1e x is me ook gelukt en nu MOET t me ook lukken. Maar goed, t werd een ks en is me reuze mee gevallen. Het herstel gaat zeer voorspoedig. Toch ben ik nu wel klaar met zwanger zijn (ik heb ook geen fijne zwangerschappen) en bevallen. Het is goed zo het blijft een heftige ervaring. Meid, ik hoop dat je 2e bevalling er 1 wordt uit het boekje en dat dit je 1e bevalling een beetje doet vergeten.
Wat fijn dat jullie dit met mij delen dames! Het is toch fijn om te lezen dat je niet de enige bent met een nare bevalling en die gevoelens er na! @frummelk: een hersenvliesontsteking, wat heftig! Ik hoop dat je zoon na verloop van tijd meer rust heeft. @Elegance: wat fijn om te lezen dat je zo'n andere ervaring hebt met de 2de bevalling! Dus vooral ook door hoe je er zelf in staat. Ik ga t boek over de hypnobirthing lezen, dat gaat ook erg over die positieve denkwijze tijdens de bevalling en ontspanning. Ook mooi om te lezen hoe die samenwerking tussen jou en de gyn ging, het wordt dan meer samenwerken aan de bevalling. Bij mij was het controleverlies ook zo naar, ze doen van alles en zelf heb je geen inbreng voor je gevoel. En wauw, zelf je kindje zo oppakken lijkt me erg mooi! Enne, zonder knip lijkt mij ook wel wat . Ik heb een knip gehad die zo groot was dat je m over mijn bil zag lopen als ik stond. Slik, ja zo groot dus, maar: snel geheeld en nooit meer last van gehad. Enige positieve . @Mila77: ieks een totaalruptuur, ow zo naar lijkt me! En dus ook een enorme baby! (bij dus 4 kilo en ik ben ook 1.62: hoe kómen we aan zo'n groot kind?!) Dat inleiden lijkt me ook geen pretje.. Hoe heb je dat ervaren? Waarom vinden wij vrouwen het zo belangrijk om het kind er zelf uit te persen? Waarom voelt een keizersnede bij de meesten niet goed en voelt dat vaak als een teleurstelling? We moeten eigenlijk gewoon supertrots op onszelf zijn dat we een mensje maken in onze buik: helemaal zelf!
Ik vond mijn 1e bevalling ook een tamelijk traumatisch gebeuren. Erg opgezien tegen de 2e keer en die was over voor ik erg in had, ik zou bijna zeggen dat ik het leuk vond!
Ik heb mijn eerste bevalling ook als erg vervelend ervaren. Kwam niet op gang, was doodmoe en ook complicaties. Niet zo zwaar als die van jou maar het was een heftige ervaring. Direct erna was voor mij en mijn man duidelijk; dit gingen we nooit meer doen. Heb er ook daarna nog lang last van gehad. Uiteindelijk wilde ik later toch een tweede, maar die liet even op zich wachten. Daardoor kon het wat meer 'slijten'. Gelukkig was mijn tweede bevalling ook totaal anders als de eerste. Ik kon het goed aan en het verliep allemaal veel soepeler. Denk dat het voor jou belangrijk is om iemand te vinden die je gevoelens erkent en serieus neemt. En als je vk dat niet doet; dan iemand anders zoeken (andere vk of doula). Probeer je voor te bereiden op de aanstaande bevalling; dat geeft een gevoelen van controle. Dus zet je wensen op papier in een geboorteplan, maak afspraken met je verloskundige, begin er een paar keer over, ook al ze dat zelf niet doet. Lees boeken, ga naar cursussen; wat werkt voor jou. En als je psychologische hulp nodig hebt om nog dingen te verwerken, doe dat dan ook. En dan hoop ik dat je net als ik een heel andere ervaring zult hebben met je tweede bevalling, 1 ding staat wel vast; grote kans dat het deze keer alleen maar mee kan vallen.
Ik heb je verhaal gelezen (niet alle reacties) Maar...ik zou direct een andere VK kiezen als zij nu al niet heel begripvol overkomt. Ergere dingen? Je bevallingsverhaal is behoorlijk heftig. Je hebt nu een VK nodig die je steunt en wie je 100% vertrouwd. Sterkte!
Ik sluit me 100% aan bij Smile! Wat heftig allemaal....ik dacht dat ik het zwaar gehad had... Zou zeer zeker je door iemand laten begeleiden waar je jezelf kan en mag zijn, en je serieus genomen voelt. Zet m op! Je kan het nog een keer!
Hier ook de eerste heel naar, en ik was zo bang voor de tweede bevalling, ik had echt een trauma wat ik steeds weer herbeleefde. Maaaaarr: de tweede was zo fijn, ging echt goed en daarmee is het trauma van de eerste ook grotendeels weg! Dus het kan echt meevallen. Ik zou zeggen, schrijf een plan zoals je wilt zoals het gaat en zoek iemand die je daarmee gaat helpen. Er is niets raar of overdreven aan wat je wilt want sommige bevallingen zijn gewoon echt te erg om nog eens mee te maken. En inderdaad als er niet naar je geluisterd wordt, zoek dan een andere Vk.
Ow ik lees je verhaal nu nog eens, maar het lijkt er wel heel erg op wat ik heb meegemaakt, alleen was ik nog geen 42 weken en was mijn blaas nog wel heel (en ikbheb geen ruggenprik gehad bij gebrek aan arts) Maar die uitputting, die 'voorweeen', twee nachten niet slapen, aargh it brings back memories...