Ik had heel veel vrienden maar ik heb er niet veel meer over. Achteraf gezien geen vrienden dus. Ik lig nu ook overhoop met een vriendin, heb het er toch moeilijk mee. Ik denk nu af en toe dat het beter is om maar geen vriendinnen te hebben, ze gaan toch op een bepaald moment uit je leven.
@wennekej wat je nou zegt is dus de angst om weer gekwetst te worden. dames hoe doen jullie dat als jullie afspreken, ik zou dus mijn lieve schat niet menemen puur om het dood simpele feit wie zit er achter de andere kant van de computer? hebben jullie dat ook of ben ik gewoon te wantrouwig.
Ja vrienden komen en gaan maar dat hoeft toch niet zo dramatisch te zijn. Vriendschappen verwateren vaak omdat situaties veranderen. Iets wat jullie gemeenschappelijk hadden, bijv. Werk, wonen, sport, etc. Ik verwacht niet van een buurvrouw dat ik jaren later nog steeds hetzelfde contact heb als dat ik had toen ik daadwerkelijk naast haar woonde. Logisch dat dat minder wordt. Hetzelfde geldt voor voormalig studiegenootjes, collega's etc. Maar als iemand na bijv vijf jaar contact zoekt vind ik dat helemaal super (en vraag me dan niet af waarom iemand niet gebeld heeft maar alleen een sms gestuurd heeft toen ik zwanger was). Na de oude buurvrouw heb ik misschien vijf nieuwe buurvrouwen gehad. Leuk toch? Tuurlijk ligt dat anders met een hartsvriendin. Dat contact blijft maar deze meeste vrienschappen verwateren met de tijd. Niet dramatisch over doen maar openstaan voor nieuwe contacten.
Je wereld wordt gewoon kleine als je een kindje hebt. Dat is bij mij ook het geval. Ik heb 3 vriendinnen waarvan 1 die ik hier op t forum heb leren kennen. We zien mekaar niet vaak maar als we elkaar zien is het ook vette lol. Het klopt wat menigeen hier zegt. Openstellen en investeren in vriendschap, je komt er snel genoeg achter of de andere partij ook mee investeerd . Succes meis, ook jij leert straks vast ook leuke meiden kennen met wie het gaat klikken.
Sinds dat ik verhuisd ben, zie ik mijn vriendinnen ook niet veel meer. Ik ken hier verder ook helemaal niemand. Onlangs afgesproken met een meisje met hetzelfde probleem maar omdat we het beide zo druk hebben de laatste tijd komt er niet meer van om af te spreken.. wel erg jammer... Tja op een gegeven moet je het gewoon accepteren. Hoe lullig ook.
Ik dacht ook zo, was verhuisd naar een plaats aan de ander kant van nederland, geen familie, geen vrienden en een man die altijd van huis was. Nu mn dochter naar school gaat heb ik daar zoveel contacten opgedaan, heb nu de hele week wel iets te doen.
Ik herken het wel. Ben ook verhuisd vanuit Nederland en had/heb hier alleen mijn man. Ik heb wel contact met twee vriendinnen via skype en mail, maar echt vaak zien we elkaar niet meer. Dat is volkomen normaal en ik voel me daar niet rottig onder. Nu we een dochtertje hebben van 7 maanden is het voor mij nog lastiger om hier nieuwe contacten op te doen. Met een baby ben je toch een beetje 'aan huis'. Contact maken met buren is zeer lastig, iedereen leeft hier een beetje voor zichzelf. Mijn man had enorm veel sociale contacten, waarvan ook veel verwaterd is. Zo loopt het dan eenmaal, denk ik. Als dochter naar school of de psz zal gaan, zal ik hopelijk daar wat contacten kunnen leggen. Tot dan heb ik het druk genoeg met mijn eigen gezin en de vrienden die we sporadisch zien (maar als we elkaar zien is het altijd goed).
He meis, wat rottig! Naar he, dat gevoel dat je geen vrienden hebt? Volgens mij hoort het er wel een beetje bij. Mensen komen en gaan in je leven en soms zit dan even verlegen om mensen met wie je echt contact hebt. En als je dan ook nog een kleintje hebt is het net iets moeilijker om nieuwe mensen te leren kennen. Wij zijn een paar jaar terug verhuisd naar een ander deel van het land en daar heb ik nog steeds geen nieuwe vrienden leren kennen, alleen een hoop kenissen. Gelukkig heb ik mijn oude vrienden nog, want hier is iedereen druk, ook jonge ouder of gewoon niet ons type. Dat voelt soms idd wel erg eenzaam, als je even om een kopje koffie verlegen zit en je vrienden minstens een uur verderop wonen. Misschien helpt het om iets leuks te doen? Een hobby met een vereniging of klasje (voor mij was het dansles, bijv.)? Dan kom je mensen tegen die iig eenzelfde interesse hebben, wie weet zitten daar leuke mensen tussen?
Ja herkenbaar 3 jaar geleden vanuit het midden des lands naar Groningen verhuisd en ja na Zwolle houd de wereld op he Merk echt dat mijn kennissen kring ineens behoorlijk geslonken is. Men verwacht wel dat je om elk wissewasje naar hun toe crossed maar als ik vraag voor een verjaardag dan is het ineens bijna 2 uur rijden en oh het waait of er ligt sneeuw of of of.. Dit jaar voor het eerst niet naar een verjaardag van een vriendin geweest, ze is nl nooit meer op de mijne of die van mijn vriend geweest sind ik hier woon. Ik heb me pijlen op mensen hier in de buurt gericht en enorm geinvesteerd in contacten hier en het beint aardig te lukken. Het kost wel enorm veel tijd en inspanning merk ik. Dus zijn er nog leden uit de buurt van Groningen die zin hebben in een babbel uurtje??? hoor ik het graag!
Klopt, en daar heb ik dus geen zin meer in. Ik ben een aantal keer erg teleurgesteld. En misschien maar ik er gevoelsmatig meer een drama van dan nodig is maar heb de laatste jaren teveel meegemaakt om er luchtig over te doen. Zou niet weten hoe dat moet. Ik trek mij dingen altijd teveel aan.
Ik ben 5 jaar geleden verhuisd naar mijn vriend toe ... En heb hier ook geen vrienden.... Hij wel en die komen vaak zat hier en praten ook met mij ... Maar toch je mist dat je ergens heen kan al is het maar voor kopje thee en te vertellen wat je gaat doen of gedaan heb of om samen leuke dingen te doen etc ... Al mijn vriendinnen wonen veelste ver weg in mijn oude woonplaats.... had wel een vriendin .. die kwam vaak in begin hier logeren ... Tot ze naakt door mijn huis liep om op die manier aandacht te kunnen krijgen van mijn vriend ... toen had ik zo iets weg wezen jij dan maar geen vriendinnen meer, Dus heel herkenbaar gevoel ... en dat ze over kilo`s praten dat is toch absurt dat is toch geen leuk onderwerp .... Groetjes
Hier herken ik het probleem ook heel goed, zal ook deels aan mijzelf liggen hoor... Maar ik vind het niet leuk als alles van mijn kant moet komen en afspraken continu worden afgezegd, dan is het op een gegeven moment klaar voor mij... Hier nog meiden uit /drenthe
Ik zou het ook wel leuk vinden. Zowel Groningen als Drachten is hier qua afstand prima. Wat betreft onzeker zijn, dat heb ik ook wel hoor.
Je moet ook niet alleen maar geven Vriendschap ontstaat daar waar je een klik met iemand bemerkt en dan ga je vanuit gesprekjes die je hebt met iemand op de plekken waar je diegene tegen komt, eens een keer afspreken, (andere) dingen samen doen, enz enz. Maar vriendschap kan alleen ontstaan als er van beide kanten gegeven en ontvangen wordt. Als je dus altijd alleen maar loopt te geven, zal die ander misschien nog denken: hey, dit is leuk. Maar dan loop je zelf wel stuk, want altijd alleen maar geven houdt niemand vol. De sleutel is dus vaak om een contact eerst low-level te houden, niet direct hooggespannen verwachtingen van vriendschap te hebben, maar vooral gewoon af en toe eens afspreken en kijken waar het naartoe gaat. Niet over je eigen grenzen heen gaan, die echt gewoon bewaken en dan merk je vanzelf of ergens een vriendschap uitrolt. Zodra je hoge verwachtingen gaat hebben uit een paar eerste contacten, of juist het tegenovergestelde: gaat denken dat het wel nooit wat zal worden, want het lukt nooit, dan zul je zien dat je ook nooit echte vriendschappen gaat krijgen. (Wat weer niet betekent dat als je al een tijd bezig bent om vrienden te vinden en het nog niet gelukt is, dat dat altijd aan deze factoren ligt. Er speelt uiteraard ook een mazzel-factor mee, dat je wel degelijk ook tegen mensen aan moet lopen met wie het klikt). Oh, en nog iets wat ik geleerd heb van twee keer in een totaal nieuwe omgeving gaan wonen: voordat je op een nieuwe plek een beetje contacten gaat krijgen, ben je vaak snel een jaar verder. Voordat die contacten dan ook nog eens echt vriendschappen zijn, ben je weer 1-2 jaar verder. Dat is dus wel de tijd die je de dingen moet geven... Geduld is een schone zaak, zeggen ze dan
Ik ben ook heel vaak 'bang' om mijn mond open te doen hier. Dan denk ik dat ze naar me kijken en denken: oh daar is weer zo'n botte Hollander. Slaat natuurlijk nergens op, maar ik weet wat het levende beeld is hier. En dat raak ik niet zomaar kwijt.
Ik denk dat je het niet dwingen kunt. Ik had ook nooit geen vriendinnen. was er een BBQ hier van de buurt. Wij heen gegaan. en heb er wel een vriendin aan over gehouden. Ik denk als je echt gaat zoeken en je best doet, en juist niet lukt. Als ik in de buurt van de achterhoek woont mag je best eens een kop thee komen halen hoor. En zal niet de hele tijd over me buikje praten hoor.
Ik heb op zich wel veel vriendinnen en vrienden maar ik heb altijd plek voor meer En veel vriendinnen wonen helaas te ver weg Misschien is het een idee om een soort lijstje te maken wie waar woont zodat we kunnen kijken of er mensen in onze omgeving wonen om mee af te spreken?
Ik kan het gevoel ook nog heel goed herkennen... Vooral vanuit mijn middelbare school tijd. Op de basisschool 'hoorde' ik er echt bij maar niemand ging naar dezelfde middelbare school als mij, en daar had ik juist altijd het gevoel nergens bij te horen, maakte wel wat vriendinnen maar wisselde nogal. Soms kon/kan ik wel eens jaloers zijn op mensen die hun hele leven ergens blijven wonen en al heel lang dezelfde vrienden hebben. Aan de andere kant, misschien wordt dat ook wel weer saai. Daarna heel vaak verhuisd, vriendinnen gemaakt op buitenland stage, maar daarmee verwaterd het ook als je weer thuis bent. Je bent dan natuurlijk in een andere omgeving en je leeft thuis weer je eigen leven. Nu woon ik hier ongeveer 7 jaar bij mijn man, en in het begin had ik hier naast mijn man ook niemand. Hij had wel grote kennissenkring, waar ik dan ook kennis mee maakte op feestjes. 2 meiden waar ik dan mee praatte, merkte ik al gauw genoeg dat die 2 helemaal vastgeroest aan elkaar zaten. Dan ga ik daar geen energie in stoppen, daar kom je niet tussen. Uiteindelijk met een meid kennis gemaakt, die was inmiddels ex van kennis van mijn man, en daarmee voorzichtig wat naast het feestje afgesproken. Uiteindelijk is dat nu een heel goede vriendin. Vorig jaar tijdens mijn zwangerschapscursus ook een leuke meid ontmoet, wat nu na een jaar ook wel tot een vriendschap aan het uitgroeien is. Ik denk ook dat het tot een succes leidt wanneer je inderdaad gewoon rustig aan begint (eigenlijk net als met een liefdesrelatie ), kijken of de klik er is, praatjes maken over alledaagse dingen (en ja, voor sommige hoort het gewicht daar ook bij), vaker afspreken, verschillende dingen doen en jezelf openstellen is ook echt heel belangrijk. Aan de andere kant is het ook belangrijk dat de ander dat ook durft te doen. Zo heb ik ook een vriendin die nooit ergens mee lijkt te zitten, of mij dat niet vertelt. Uit mijn eigen onzekerheid heb ik dat gewoon eens gevraagd. Dus je open stellen, maar ook open zijn werkt. Zo ook een vriendin waarbij ik ook het gevoel had dat het alleen van mijn kant kwam, gevraagd hoe dat komt. WIl ze eigenlijk niet afspreken of...? Uiteindelijk gaf ze aan dat ze het lastig vindt en dat ze er op zal letten, maar dat ze juist wel af wil spreken. Inmiddels komt het echt meer van 2 kanten. Dus als het je vrienden vraagt, krijg je er misschien ook weer meer voor terug. Zo niet, dan weet je dat ook. Succes, maar probeer je open te stellen dan komt het heus wel goed!