Ik zelf heb altijd kinderen gewild.. al toen ik 14 was wist ik dat ik later een heel elftal wilde haha. Toen raakte ik op mijn 18e per ongeluk zwanger.. Mijn relatie ging niet goed en ook mij woonsituatie was niet optimaal en daarbij studeerde ik nog. Alles bij elkaar een rot periode voor zo'n kindje om op te groeien. Heb toen besloten het weg te laten halen.. Het is natuurlijk een heeeel ander verhaal. Maar wat ik ermee probeer te zeggen is.. Dat ik me wel is afvraag hoe het had geweest als ik het kindje had gehad enzo maar ik heb geen enkel moment spijt gehad.. omdat ik weet dat dat het beste was voor het kind. Nu moet je jezelf gaan afvragen wat voor jouw kindje het beste zou zijn.. Ik denk dat als jullie het niet willen en het om die reden weg laten halen, dat je er spijt van zal krijgen.. Maja dat denk ik hoor! je moet gewoon doen waar je je goed bij voelt. Ik vind een abortus op zijn plaats zolang het in het voordeel is van het kindje.. Dus ook als je het echt niet wil.. want dat is ook niet leuk voor het kindje dan
Kon mijn verhaal zijn, het vetgedrukte! Hij is nu inmiddels 8 en nòg denk ik wel eens: hoe heb ik jou weg kunnen wensen! Want dat deed ik eerst wel, in mijn gedachten... Maar ook de omstandigheden in en na de zwangerschap (schoonma met kanker en 2 dagen voor uitgerekende datum overleden) maakten het allemaal loodzwaar.
Wat heftig, ik kan me voorstellen dat je van de kaart bent. Ik was in januari al 2 dagen in volledige paniek bij mijn opgeplande zwangerschap, terwijl wij wel ergens het plan hadden om voor een 3e te gaan (en het dus eigenlijk welkom was, alleen was de timing lastig). Toen het een miskraam werd, deed dat onverwacht veel pijn, wat mij deed beseffen hoe ik emotioneel toch al 'betrokken' was bij die kleine. Heb het er ook nog maanden heel moeilijk mee gehad, 'wat had kunnen zijn'. Toen kwam ook het verhaal van mijn moeder naar voren. Ook zij was onverwacht bij een spiraal (net als ik dus) zwanger geworden van een 3e kindje. Mijn vader wilde ook echt niet en zij heeft toen een abortus gehad en zich meteen laten steriliseren. Een uur voor de ingreep bedacht ze zich bijna, omdat het zo verkeerd voelde, maar ze durfde niet en heeft het dus laten doorgaan. Ze heeft het hier heel moeilijk mee gehad, zelfs jaren later nog therapie voor nodig gehad, omdat het zo'n diepe pijn was. Dat verhaal heeft echt indruk op mij gemaakt... Het is een moeilijke keuze waar je voor staat, ik zou vooral samen blijven praten en echt goed naar je gevoel luisteren. Sterkte.
Dit vind ik toch echt geen vergelijking, gaat m.i. nergens over Hier ben ik het ook mee eens. Als je onverwacht zwanger bent denk ik dat het altijd verstandig is om de boel even te laten bezinken. Mocht je dan echt er 100% van overtuigd zijn dat het beter is voor het kindje dat het niet komt (dat is m.i. meestal de enige reden en niet alleen maar t.b.v. eigen welzijn), zou je daar achteraf niet altijd nog wel aan blijven denken? Niet per definitie met spijt hoor. Maar er is iets niet, wat er wel had kunnen zijn. Mocht je besluiten om het kindje te verwelkomen op de wereld, denk ik dat je achteraf je het nooit had kunnen voorstellen, dat het er niet zou zijn. Maar goed dat is maar wat ik denk. Het blijft toch altijd een moeilijke keuze, liever kom je gewoon niet voor deze keuze te staan. Sterkte Judith!
Ik ben inmiddels, ongepland, zwanger van nummer vier. De schik was even groot maar sloeg bij mij al snel om in blijdschap. Abortus is voor mij nooit een optie geweest in een geval als dit. Mijn man heeft er langer aan moeten wennen en nog steeds eigenlijk wel een beetje. Geef het even de tijd. Praat er over met elkaar en neem dan pas een beslissing. Maar waarom nu die twijfel ineens? In een ander topic geef je nog duidelijk aan dat het, hoewel ongepland, wel welkom zou zijn.
weetje ik snap dat even een heftige periode vind maar stel je haalt het weg zou je jezelf dan nog recht in de spiegel kunnen aankijken? wetende dat je 3 kindjes had kunnen hebben. blijkbaar wil dit kleintje graag nog bij jullie zijn. ik noem zoiets het lot en dat heeft voor jullie anders beslist.
Waarom praat ik nu weer lekker makkelijk? Ken jij mij? Sorry hoor, maar iedereen is eigen baas over eigen lijf. Ik ben ook geen voorstander van.abortus, maar als je het echt niet wilt? Dat is toch ieders zn keuze? Natuurlijk moet ze het laten bezinken, maar ze begint zelf over een abortus, ik niet.
Wat zei zegt ben ik het ook mee eens Laat het even bezinken, en maak voor jezelf een keuze samen met je man Succes ermee meis
Dank meiden, Ik lees vooral herkenning in het proces naar blijdschap. Het is fijn om te lezen dat ik kennelijk niet de enige ben met deze gevoelens,... Ik ga ook zeker te tijd nemen en rust om alles samen te overdenken. De eerste schrik is er wel vanaf. Tuurlijk zeg je vooraf het is welkom, maar dat blijkt toch makkelijker praten wanneer je niet zwanger bent, dan wanneer je ondanks voorzorgsmaatregelen wel zwanger bent. Maar ik geloof ook wel in het lot zoals amfy zei. Kennelijk is dit de bedoeling dat buiten de vruchtbare periode een condoom zijn werk niet deed en dat dat ene zaadje heeft liggen loeren,..... Ik ga bezinnen,......
Ik vind gewoon dat je makkelijk praat "als je net niet wil laat je het toch weg halen!!" Moet ik je daarvoor persoonlijk kennen om die mening te geven Mss heeft ts gewoon even een zetje nodig om op positieve gedachtes te komen.
Fijn Wil je toch nog even feliciteren,al zal dat nu een beetje raar voor je zijn Zie het als een wonder en probeer te genieten *knuf*
ik wil je allereerst feliciteren met dit wonder, want wat wilde hij/zij graag toegevoegd worden aan jullie gezinnetje! ik snap dat het je overvalt, maar het blijft een mooi wonder vind ik! succes!
Ik kan me heel goed voorstellen dat het je duizelt en je het even moet laten bezinken. Ik moet wel zeggen dat deze verhalen me wel goed doen, in zoverre dat er best veel vrouwen zijn die ongepland zwanger zijn geraakt. Ik kwam er 8 maanden geleden achter dat ik zwanger was en ik schrok me rot (achteraf schaamde ik me ook tegenover de buitenwereld maar dat is wel weg hoor). Ik lag in scheiding, kende mijn vriend (nu man) 3 maanden, ben al 40 dus echt ideaal was het niet, Even het woord abortus door mijn hoofd laten gaan maar als ik dan nu in het bedje kijk......wat super dat ik per ongeluk zwanger ben geraakt, ik ben sinds 4 dagen compleet verliefd en helemaal van de wereld!!! Met veel aanpassingen en financieel is het ook niet al te makkelijk maar het heeft gewoon zo moeten zijn. Heel veel succes en sterkte gewenst jullie!!
Ik heb t zelfde. Ik kwam er ook achter dat ik van de 3de zwanger was. Heb er 2 maanden over gedaan om te verwerken dat ik zwanger was. Nu ben ik blij dst ik t gehouden heb.
Over abortus in het algemeen: Het gaat natuurlijk al om een baby wat leeft, het hartje klopt al, het bestaat al, het groeit! Dat kun je toch niet zomaar beslissen het even weg te gooien zoals een restje eten in de prullenbak. Het is wel al jouw kindje; klein maar al zo compleet. Je hebt al de verantwoordelijkheid voor jouw kindje, hij/zij kan niets zeggen over jou beslissing. ---------------------------------- Sterkte met je keuze. Ik hoop dat je went aan je kindje in je buik en er straks net zo blij mee bent als je twee andere kinderen.
Ik ben 4 weken zwanger, dus nog heel pril. En ik beslis niet even dat ik het net als een restje eten weggooi hoor.
Vorige week gesteriliseerd, dus toen was ze al zwanger mag ik gokken Want anders is het wel erg kort dag. En een afgegleden condoom kan makkelijk. Een ongelukje zit in een heel klein hoekje. TS bij ons stond een 2e kindje ook niet in de planning en in het begin was ik er ook EVEN een paar dagen niet blij mee...Wij wilden namelijk absoluut geen 2e kindje, mede om financiele redenen (ik wist namelijk dat ik mijn baan ging verliezen en als zwangere vind je al helemaal geen nieuwe baan..) Maar gedurende de zwangerschap zijn we toch helemaal 180 graden van mening veranderd. En wat is het een geweldig mannetje! Kan me nu niet meer voorstellen dat ik het ooit vervelend heb gevonden dat ik weer zwanger was.. Had dit kleine lieve mannetje niet willen missen!! Echt als je twijfelt ga er dan voor
Na een eerste hele zware zwangerschap gezegd te twijfelen of we ooit een tweede wilden. Toen zoontje een paar maand was, toch besloten ooit nog voor een tweede te gaan. Alleen zouden we zeker wachten tot ons zoontje ouder dan 2 jaar was om er opnieuw voor te gaan. Ook de werksituatie is erg moeilijk (werken beiden afwisselend 's nachts, 's morgensvroeg of 's avondslaat en vaak met overwerk) dus wilden we wachten tot één van ons een 9 to 5 job had. En dit jaar zijn we een huis aan het bouwen en verhuizen we in het voorjaar. En jawel, in juli ben ik ongepland zwanger geraakt. Twee dagen voor mijn regels (eisprong dus twee weken te laat, nog nooit gehad en ook slecht werkend condoom). Zoontje was toen 14 maanden en ik net helemaal hersteld van de zware zwangerschap. Daar stonden we dan, helemaal met onze handen in het haar. Manlief heeft de eerste maand niet anders gezegd dan dat het weg moest, er viel niet eens over te praten. Ik ook een aantal dagen in shock geweest. Maar besefte al gauw dat ik het niet weg kon doen. We waren gelukkig samen, hadden beiden vast werk, al een kindje... Dus voor mij lag het dan vlug vast dat ik het zou houden. Manlief dan ook bijgedraaid maar heeft toch even voor ene crisis gezorgd hier. Ondertussen moet ik soms nog altijd wennen hoor! Maar sinds de naam van het kindje vaststaat en ik hem enthousiast voel bewegen, is het echt al in mijn hart gesloten. Ik heb, zoals gevreesd, echter weer een zwangerschap from hell, Hyperemesis Gravidarum tot vorige maand en toen een week klachtenvrij geweest en nu sinds een 3 tal weken bekkeninstabiliteit, waardoor ik nauwelijks nog kan stappen of slapen van de pijn. Leuk is anders Maar toch erg blij dat we een tweede kindje krijgen hoor! Eenmaal het bezonken was, wist ik dat het de juiste keuze was. Uiteindelijk is het een keuze die je zelf moet maken! En waarbij je je niet moet laten beïnvloeden door iemand anders. Ik had hier al besloten dat als manlief echt voet bij stuk zou houden, en me er toe zou willen dwingen, ik alleen verder zou gaan, met de kindjes. Hetgeen hij vroeg, was echt iets waarmee ik niet kon leven. Nu wordt de baby dus geboren, een maand voor we moeten verhuizen en ons nieuwe huis nog moeten afwerken. Nu ja so be it... Er bestaan ergere dingen! Veel succes met je keuze! Volg je hart.
Wow heftig,.. En dank voor je berichtje. Door dit soort berichtje voel ik me minder schuldig dat ik nog niet op een roze wolk zit . Het is goed om te lezen dat dit soort processen tijd nodig hebben. Dat ga ik het geven en dan zie ik wel verder. Ik heb mijn eigen mening over abortus e.d. en daar verandert niets aan wat anderen daar over zeggen en daar gaat het ook niet om. Het gaat mij om de ervaringen van het ongeplande/ ongewenste naar het blij zijn met,....