Ik heb nog regelmatig momenten dat ik denk, ho ja, ik ben zwanger! Ik vergeet het soms nog... Heel bizar want vorige zwangerschap besefte ik dat wel veel meer. En ik heb al een gigantische buik dus ja En we moeten nog altijd wennen aan het idee hoor. Ondertussen nog maar een goeie 3,5 maand te gaan Het zal ook maar pas zijn als ik hem vasthoud dat het echt doordringt ook. Het blijft soms erg onwezelijk! Vooral omdat we er ook helemaal niet mee bezig waren, met zwanger worden, en het ons dus ook compleet overviel. Soms zie ik een zwangere vrouw en denk ik opeens, juist ja, ik ben ook zwanger!! Haha!
Nu ik ben ook niet zo tuk op de zwangerschap zelf Voor mij begint de roze wolk sowieso maar als hij geboren wordt! Ja ik geniet nu wel van zijn vele stampjes (erg actief kindje blijkbaar ) maar ben al erg aan het aftellen! Zal uiteraard eerste maanden weer vooral overleven worden, maar kijk er wel al naar uit. Om mijn kleine manneke vast te kunnen nemen! Heeft toch wel even geduurd hoor voor ik zover was. Was te overrompeld en eerlijk gezegd redelijk in paniek die eerste twee maand. Ik dacht echt van, shit, hoe moet ik dat gaan doen? Vooral die eerste maanden dat manlief ook niet echt meewerkte. De paniek overheerste echt wel. Maar dat is dus wel degelijk veranderd. Nu eigenlijk wel blij.
Ik ben absoluut voor abortussen wanneer iemand dit wilt. Soms is het de enige juiste keuze en volgens mij voor niemand makkelijk. Vind t te kort door de bocht om te zeggen dat je dat nooit moet doen. Ik vind een kind op de wereld zetten wat niet gewenst is of absoluut geen middelen zijn voor het zorgen ervoor goeie redenen zijn. Maar dat even terzijde. Jij bent de enige die de keuze kan maken. Denk dat je het eerst goed moet laten bezinken en dan pas moet beslissen. Laat je vooral niet beïnvloeden door anderen. Denk dat je welke keuze je ook maakt je niet schuldig hoeft te voelen!
Als ik mijn mening mag geven, dan vind ik abortus gewoon moord. Het is een levende wezen die aan het groeien is. Er bestaat altijd een kans/percentage dat je zwanger kan raken als je sex hebt. Als men er toch niet voor wilt zorgen geef de kleine dan ter adoptie. Mensen maken zich meer zorgen over levende organismen op planeet Mars, dan het mooie leven dat in de buik werkelijk groeit! En dat roepen van ' baas in eigen buik' vind ik belachelijk! Het is een levende mens!! Of het nou in je buik is of buiten je buik...maakt toch niks uit. It is precious!! Ok, dat was mijn mening
Moord... Ha! Tja, misschien heb je enigszins gelijk. Desalniettemin, als iemand verkracht is en besluit het weg te halen, spreken we dan ook over moord of is het dan ineens logisch? Het besluit is toch aan de zwangere zelf? Ze overweegt mogelijke manieren. Hoeveel kinderen eindigen uiteindelijk niet in een tehuis of worden aan hun lot overgelaten? Hoeveel kinderen raken van dat rechte pad? Alleen maar omdat iemand zonodig een kind moest terwijl dat niet eens opgevoed kan worden? Denk eens buiten dat doosje, aan consequenties. Niet iedereen is hetzelfde... Respecteer iemands keuze.
Juist om ieders keuze te respecteren moeten we niet veranderen van onderwerp!! Het gaat hier om TS die per ongeluk zwanger is geraakt door haar MAN...geen verkrachting of wat dan ook! Inplaats van haar op een negatieve manier bij te staan kunnen we dat ook op een positieve manier doen Ik denk dat ze dat eerder nodig heeft dan al die vooroordelen hier.
Lijkt me best lastige situatie. Maar als je 2 kindjes aankan dan lukt 3 denk ik ook wel. Je moet er ook vertrouwen in hebben! Zeker als ik de reacties van andere moeders van 3 kinderen lees. Succes in ieder geval met je keuze!
Heftig hoor, ik kan me jouw gevoel helemaal voorstellen. Als ik nu ongepland zwanger zou worden zou ik ook niet weten wat ik moet doen. Ik kan je geen advies geven, alleen maar heel veel succes en sterkte wensen. Het is jullie keuze en laat je niks aanpraten door anderen. Jullie zullen het kindje op moeten voeden, dus jullie moeten achter de keuze staan.
Thanks voor je reactie, want ik wilde dit ook schrijven. Het gaat mij niet om de abortus discussie, want daar heb ik een eigen mening over die niet verandert door wat anderen zeggen. En zo'n discussie levert niets op. Ik ben veel meer bezig met het proces van ongewenst/ ongepland naar roze wolk en ervaringen die anderen hebben. En dat zijn hele waardevolle reacties. Thx dames!
ik zou het zeker niet weg laten halen. er zijn mensen die hopen op een kind en die geen kind krijgen jij heb er 2 nu nog 1 erbij wees blij dat je een kind krijg zal ik zeggen. echtt! hier bij mij lukt het moeilijk
Ik herken het een beetje. Door een kapot condoom toch zwanger geraakt van de 3e. Onze tweeling was toen pas 18 maanden oud. Alhoewel ik niet wist hoe we het allemaal zouden gaan doen was ik direct verliefd op mijn kleinste vriend. Weghalen...? Nee dat kwam niet eens in mij op. Mijn vriend daarentegen wilde wél dat ik het weg zou laten halen. Dat heeft hij lang volgehouden. 2 vond hij wel genoeg. Op een gegeven moment was ik dat zó zat, dat ik hem gemeld heb dat hij kon 'oprotten'. Als hij dit kindje niet accepteerde, accepteerde hij mij ook niet en dat ik dan beter af was zonder hem. Hij koos er voor om te blijven want hij hield van mij en de kinderen. Mijn jongste is nu 9 maanden oud. Het is ENORM druk (allemachtig!!) , vriend is ook nog eens zijn baan kwijt. Dus hele krappe tijden hier.. Maar mijn jongste is zo'n lief, tevreden manneke... en hij heeft maar één beste vriend: Dat is zijn papa!! Mijn vriend kan zich nu wel voor zijn kop slaan dat hij ooit geroepen heeft om hem weg te halen. Als er iemand nu op die roze wolk zit is hij het wel. Bijzonder toch? Succes! En het komt echt wel goed!
Wat een mooi verhaal leliana. Hopelijk vindt je vriend snel werk, want ik kan me voorstellen dat dat ook veel energie vreet. Mijn man wilde ook echt niet. Hij heeft ook niet voor niets een sterilisatie ondergaan. Maar hij ziet het nu eigenlijk allemaal best positief. Nu ik nog,.... Vandaag aan mijn ouders verteld. Zij vonden stom dat het gebeurd is, stom dat we het eventueel willen houden en voorzien alleen maar problemen. Heerlijk van die positieve steun . Gelukkig krijgen we van vrienden wel veel positieve reacties. Dat is leuk en dat doet goed.
Judith, volg je hart! Ik heb hier keihard geroepen dat als je t niet wilt het weg moet laten halen, maar na het lezen van deze berichten moet je toch na gaan denken. Je man is al over, nu jij nog. Sterkte met beslissen, zie het positieve!
Hey Judith, Wat jammer de reactie van je ouders. Dat helpt je zeker niet. Kan je aangeven waarom je er zo tegenop ziet? Mss kan ik wat van je ongerustheid wegnemen?? Onverwachts zwanger raken is een schok. Ik ben er nu net aan gewend. Mijn man heeft het geaccepteerd. Al moet ik zeggen dat ik gisteren bij het eten gewoon een glas wijn in schonk zonder erbij na te denken. Dat was me bij geplande zwangerschappen niet overkomen. Knuf voor jou, het is niet makkelijk.
Waar ik erg tegenop zie is de chaotische dagen en weinig tijd voor mijzelf. En daarnaast vind ik het eerste zorgjaar behoorlijk wat vergen. Wij zijn weinig gestructureerd, hebben momenteel 2 zeer hangerige kinderen, waarvan één de hele dag aan mijn been hangt en maaammmaaaaa roept. Hij slaapt ook nog eens heeel slecht en is heel vroeg wakker. Dat is nu net te doen, we staan om en om op 's ochtends. Maar met nog een 3de is dat pittig. Ik heb beide kinderen lang borstvoeding gegeven en wil dat dan eigenlijk wel weer doen. Dat betekent ook best wel weer een inspanning. Maar daar zie ik verder niet tegenop. Het kost alleen wel tijd en ik heb beide kids van tijd tot tijd wel 10 voedingen per dag gegeven. Het hele eerste jaar vind ik pittig. Het kindje is totaal afhankelijk van je. Ik zie niet op tegen 3 kids opvoeden. De leeftijd van mijn dochter vind ik geweldig! Ze begint in feb met school. Superleuke wijsneus is het. Ik merk dat ik meer kan / heb met die leeftijd. Dat betekent nog 5 jaar vanaf nu totdat de jongste die leeftijd heeft. Ik heb daarbij ook nog een nieuwe pittige baan. Na een zware reorganisatie ben ik degene van onze afdeling die overblijft in een nieuwe zwaardere functie. Dat betekent weer 5 maanden ertussen uit. En gelukkig is het een hele fijne organisatie met veel vrije dagen, dus ik vind het niet zozeer erg om weg te zijn, maar ik weet dat ik het oppakken van interessante klussen uit moet stellen. Dat gaat bij mij niet met zwanger zijn. En op de dagen dat ik werk is het gewoon racen om straks 3 kids op te halen van kdv en bso. Uiteraard zie ik ook de superleuke fantastische mooie dingen van nog een kindje. Het kleine babytje, de 3 kids die samen spelen, de gezelligheid. En opzich vind ik de leeftijden die ertussen zitten ook prima. Allebei 2 jaar. We zijn er gelukkig nog niet echt uit. We hebben alleen wel veel verkocht. Anyway, zo spoken er genoeg dingen door mijn hoofd.
eens. Die smerige prolife trucs verdraaien de hele situatie, appeleren aan een schuldgevoel dat je helemaal niet hoeft te hebben, en zetten mensen tegen elkaar op. Verschrikkelijk dat hun doel is mensen abortus te laten veroordelen. Het is wettelijk toegestaan, en met goede reden. Je hoeft er niet voor te kiezen. Maar laat anderen alsjeblieft wel die keuze, zonder te doen alsof ze monsters zijn, en zonder allerlei boze godjes er aan de haren bij te slepen.
Ik vind trouwens het argument waar er 2 eten kunnen er ook 3 eten erg jort door de bocht. Je kunt ruimtegebrek hebben, je kunt gewoon het geld niet hebben om zoveel meer kinderopvang in te kopen. Voor huisvrouwen is het wat dat betreft makkelijk praten, maar voor werkenden een heel ander verhaal.
Judith,fijn dat je man al wat positiever is geworden! Jij wordt dat vast ook nog wel. Wat de reacties van je familie betreft,laat ze lekker praten. Als ze straks dat hummeltje in hun armen mogen houden wijs ze dan nog eens op die woorden!! Dan zullen ze zich vast schamen
@ Judith: ik denk dat de gevoelens die jij doormaakt, maar heel normaal zijn hoor! Jullie waren niet van plan voor een derde te gaan, ondernamen ook serieuze stappen om het te voorkomen. Nu sta je opeens voor een voldongen feit en nu? Je wordt nu vooral overspoeld door angsten, negatieve gevoelens en gedachten. Wij hadden dat ook en dan was een tweede bij ons uiteindelijk wel 'gepland' maar gewoon veel te vroeg. Het is een denk /verwerkingsproces waar je door moet. Ik weet ook niet hoe wij het gaan doen met het werk en de opvang en de drukte thuis. Kijk aan ene kant wel uit naar de komst van ons tweede zoontje maar ik besef wel dat het een erg zwaar jaar wordt. Ik vind dat eerste jaar sowieso ook zo zwaar. Maar hangt ook van baby tot baby af denk ik. Dus ja het zal bij momenten zwaar zijn, maar ik zou zorgen dat je genoeg momenten voor jezelf inplant, zodat je ook iets hebt om jezelf terug op te laden. Ik ga ook weer momenten hebben dat ik even met mijn handen in het haar zitten hoor en ga vloeken als de kindjes allebei niet gaan willen slapen en ik omval van de slaap en dan nog moet gaan werken. Maar goed, dat passeert ook wel weer.
Meid, wat vervelend dat je dit moet overkomen. Een sterilisatie doe je niet voor niets en daar denk je goed over na. Helaas verandert dat niets aan je situatie nu. Over je kindjes: Je jongste is nu erg aanhankelijk en berooft jullie zo te lezen van de nodige nachtrust. Was dit bij de oudste ook zo? Tegen de tijd dat de derde zou komen kan het allemaal weer over zijn. Over de verbouwing: vervelend dat die uitgesteld moet worden/niet doorgaat. Maar laat een verbouwing niet de doorslaggevende reden zijn (al denk ik niet dat je dat doet) Over je werk: Ik begrijp dat je een nieuwe functie hebt waar je meer dingen moet doen. Met een zwangerschap kan dit niet. Bedenk wel dat je de rest van je leven nog aan het werk kan. Dit kindje krijgen kan alleen nu. Al begrijp ik dat je het zo niet voor je zag en je graag wil inzetten voor je nieuwe functie. Persoonlijk vind ik dat overal, ook op het werk, een mouw aan te passen is. Als het echt een fijne organisatie is dan willen ze vast samen tot een goede oplossing komen. Je zegt ook dat je het leven met 3 kinderen voor je ziet, dat de leeftijdsverschillen erg mooi zijn en dat je ze al samen ziet spelen. Je noemt veel praktische bezwaren op maar ik heb je niet zien schrijven dat je denkt dat je niet van het kindje zal gaan houden of dat jullie er absoluut geen ruimte/tijd/geld voor hebben. Ik denk zelf dat je onbewust je keuze al gemaakt hebt. Het is heel normaal om nu al die tegenstrijdige gevoelens te hebben, geef jezelf even tijd om alles te verwerken! Het is allemaal niet niks natuurlijk. Heel veel sterkte, al denk ik dat jullie er wel uitkomen samen.