Hier 3,5 jaar bezig en nadat ik van onze 4e tp een missed abortion heb gehad met 10.4 weken ben ik depressief geraakt. Loop ondertussen bij een psycholoog.
Daar zijn we inderdaad wel al over na aan het denken. Ik wil deze stap alleen niet te snel nemen. Eerst het verdriet verwerken en uit m'n depressie komen.
Hopelijk kan de psycholoog je hiermee helpen...!! Hier ook in therapie maar tot nu toe in mijn beleving nog niet echt met de juiste dingen bezig... Maar dat zou misschien ook even tijd kosten.
Raak altijd depressief rond het eind voor mn cyclus, zal wel met hormonen te maken hebben. En dan ook de teleurstelling van de ongesteldheid.. Ja dan komen er wel eens tranen, ookal zijn we nog maar 8 maand bezig
natasja sterkte meid. ja dames ik loop ook al een jaar inmiddels bij de psycholoog, ik krijg ook medicijnen van de psychiater
Heftig allemaal dat je hulp nodig hebt om het allemaal emotioneel te verwerken. Ik hoop dat het jullie allemaal helpt. Poppemie, mijn broer kwam mij een tijdje geleden vertellen dat ze een kindje krijgen. Pfff ik heb me toen ook wat afgehuild omdat wij ook al veel langer bezig waren en ik ook dacht de eerste te zijn. Dat ik niet de eerste ben vind ik niet zo erg maar vooral al die mensen die later proberen zwanger te worden en eerder zwanger zijn. Sommige vriendinnen zijn zelfs al bevallen. Natasja, IVF kan niet meer? Mijn collega kwam erachter dat ze op haar 24e in vervroegde overgang was door haar zus. Toen die in de overgang bleek, hebben ze haar meteen getest. En helaas bleek ook zij in de overgang. Zij had toch het geluk snel zwanger te zijn met die paar eitjes die ze overhad, ze kreeg een prachtige dochter, maar helaas met down.
Heb helaas teveel momenten dat ik me depressief voel. Kan dagen achter elkaar janken. Maar meestal probeer ik het weg te stoppen, wil niet dat het de overhand neemt in mn leven. Wil vooral niet dat andere zien dat ik het er moeilijk mee heb, vooral omdat de meeste mensen niet weten dat we al zolang bezig zijn, of dat we uberhaupt bezig zijn. Daarom is het meestal als ik overdag alleen thuis ben, dan kan ik soms uren janken met een oude knuffel (die ik altijd heb bewaard voor mijn toekomstige kinderen) in mn armen. Echt depressief hoop ik er niet van te worden, dat ben ik ooit geweest (voor het hele zwanger worden), en dat wil ik nooit meer. Vandaar dat ik probeer mezelf ook sterk te houden. Ben zo bang weer terug te vallen daarin, en ik weet dat ik dan helemaal gek word.
Dank je wel...!! Nee, helaas ben ik meteen uitbehandeld omdat ik de verkeerde hormoonwaarden heb en dan niet meer te stimuleren zou zijn....
Hey meiden, Ten eerste wil ik iedereen sterkte/suc6 wensen met zwanger worden! Heb niet alles gelezen maar wou toch even reageren. Ik heb idd al een tijdje een kinder wens maar ivm diabetes niet eerder mogen starten. Ik heb in de periode dat ik bij de internist liep vaak heel wat afgevloekt omdat WIJ niet zomaar konden beginnen. Inmiddels hebben we nu de 1e ronde achter de rug en man wat voelt het goed om EINDELIJK te beginnen Misscancu: ik lees in je onderschrift dat je metformine gebruikt, ik mocht dat absoluut niet hebben als ik zwanger zou zijn. Ik hoop dat je optijd met je internist overlegd daarover want het kan behoorlijk wat schade aanrichten bij het ongeboren kindje Ook jij suc6 en sterkte met zwanger worden!
Ik heb ook niet alles gelezen van iedereen, maar ik zit hier nu met van die dikke 'heb-gisteren-bijna-een-dag-lang-gehuild' ogen. Dus dat zegt genoeg. En die momenten heb ik de laatste weken steeds meer. Ik ben al bijna 1,5 jaar geleden gestopt met de pil, maar sindsdien nog steeds niet ongesteld geweest i.v.m. een hypofyse-tumor (prolactinoom). Ik heb medicijnen en mijn waardes zakken wel. Maar waar ik de hoop had in 2012 toch zeker ongesteld te worden is zelfs dat niet eens gelukt! Wij zijn dus officieel nog niet eens aan het proberen, want met geen cyclus ook geen kansen natuurlijk. Dus wij zijn zeker nog wel een tijdje zoet...en dat idee en die onmacht geeft mij soms zoveel verdriet. Dat doet zo'n pijn. Vrienden die ons 'inhalen'. Dus later de wens hadden, maar nu wel zwanger/bevallen. En wij maar steeds leuke dingen kopen voor hun, kaartjes sturen, de verhalen aanhoren. Het is zo moeilijk...en je wordt er zo jaloers en egoïstisch van! en dat gevoel is zo erg! Maar dat hoef ik jullie gelukkig niet uit te leggen...Daarom vind ik dit forum zo fijn! Vrienden zijn heel lief en begripvol, maar snappen het toch echt niet. (gelukkig maar dat zij niet/nooit in die situatie zullen komen!) Maar goed, ik ga me opfrissen en genieten van de komende feestdagen! En die jankbuien zullen blijven hoor...totdat ik een keer mag huilen van geluk!!! Sterkte allemaal met deze vervelende en zware periode!!
Hey ik snap jullie gevoel helemaal. wij zijn inmiddels al 37 maanden bezig en elke keer weer die teleurstelling. En idd iedereen om je heen die zwanger wordt/is bevalt. Mijn zus wordt volgende week ingeleid, ben blij voor hun. Maar vanbinnen in mij gaat een verdrietig gevoel schuil. hopelijk mag ook ons diepe gekoesterde wens in vervullinggaan. Ik hoop het van harte!! Zet hem op meiden!
Ik zie dat er bij jullie niet echt een reden is gevonden waarom het niet zou kunnen lukken...Dat maakt het ook allemaal een groot raadsel. Weet je, wij begrijpen eens zo goed dat kinderen krijgen een wonder is. Bij koppels waar het zo snel lukt, zij gaan er vanuit dat dat overal zo zal zijn en verstaan dus ook niet goed welke emotionele momenten wij moeten doormaken. Bij onze vrienden is dat toch zo, ik merk echt dat ze het zo wegwuiven, zo van och bij jullie zal het ook wel vlug komen.. Ik kan dan van binnen schreeuwen! Daaraan merk ik dat ze niet half weten hoe wonderlijk het is dat zij al wel met een kindje rondlopen en een 2de verwachten. Maar goed, op die momenten even slikken, 's avonds dicht tegen mijn ventje uithuilen en de volgende dag kunnen we er weer tegenaan .
Ook hier is er de afgelopen jaren wat af gehuild vooral op de momenten dat er weer eens iemand zwanger was van de eerste daarna van hun 2de oh wat was het moeilijk al die baby's en die dikke buiken op feestjes. Daarbij kwam ook nog eens dat er altijd wel iemand gelijk met mij zwanger was zodat de miskramen er nog eens extra hard in hakte. Wij hadden het al opgeven en zaten in therapie maar na 2jaar niks meer geen zwangerschap geen miskraam ineens weer zwanger en deze keer liep het gelukkig goed af het is het verdriet meer dan waard geweest maar vergeten zal ik het zeker nooit. Ik hoop dan ook dat ieder zijn wens in 2013 vervuld mag worden
Ik ben nog niet depressief, maar ik herken de vele moeilijke momenten waarop vriendinnen vertellen dat ze zwanger zijn. Dit zijn vriendinnen waarmee ik gesprekken heb gehad waarbij zij aangaven er nog niet klaar voor te zijn, terwijl ik dat al lang was. Nu zijn zij dus alsnog veel eerder! Als de baby er is vind ik het minder moeilijk, maar die mooie buiken daar kan ik heel jaloers op zijn! Ik ben nog geen een keer zwanger geweest en twijfel constant over mijn lichaam daar kan ik mezelf wel gek mee maken! Ik heb ook vaak veel pijn na mijn eisprong naar mijn ongi toe, dit zijn dan zowel lichamelijk als geestelijk de mindere weken. De tweede dag van mijn ongi gaat het dan weer beter en durf ik weer een beetje hoop te krijgen. Ik vind het wel zwaar en gun mezelf zo erg die zwangerschap en baby! Ik gun het jullie ook allemaal en hoop dat ieders wens in 2013 in vervulling gaat. XXX
@minimuis...waaaw jullie hebben ook een zware en lange weg achter de rug. Het geeft hoop en moed als ik zo'n verhaal lees al kan je pas gerust zijn wanneer het moment werkelijk daar is. Dikke proficiat en geniet nu maar met volle teugen van jullie wondertje ! @doortje ik ben ook nog nooit zwanger geweest, vandaar dat er bij mij nu stilaan de schrik er goed in zit dat er ergens iets mis is. Maar ik zie bij jouw dat de zaadjes van jouw man ineens zo verhoogd zijn...hoe komt dat? Dat is wel super goei nieuws eh Hoe lang zijn jullie nu bezig?
@misscansu en @sanyi Dankjulliewel! En voor iedereen, sterkte met de moeilijke momenten. Hopelijk zijn we in 2013 allemaal de gelukkigste mensen op aarde .