ik heb een dochter van bijna 2,5 en een zoon van net 1 jaar. Ik heb het idee dat mijn dochter "anders" gedrag vertoont in extreme mate. Ik hoef geen advies hoe ermee om te gaan maar vraag me af of dit normaal is? ik twijfel vaak op een dag hier 3 voorbeelden: van de afgelopen 2 dagen, zo gaat het met alles en iedereen. ze gaat ook naar een peuterspeelzaal maar hier is ze heel stil en terug getrokken. * met kerst waren wij samen met vrienden waarvan in totaal 8 kinderen. mijn dochter speelt wel bij de kinderen maar niet met de kinderen. De kinderen speelde in de spelkamer, na 5 minuten kwam ze hysterissch de woonkamer in gerend. uiteindelijk bleek dat de puntenslijperpotje uit elkaar was gevallen en het slijpsel op de grond was gevallen! * mijn zoon speelt met de vormenstoof deze valt op de grond. doosje uit elkaar en blokjes vallen op de grond. mijn dochter rent er naar toe en bgint te huilen/schreeuwen, de blokjes horen erin. ze wil het op gaan ruimen. als ik zeg nee Sven is daarmee aan het spelen wordt het huilen en komt ze bij me. * mijn zoon werd vorige week 1 jaar! hoera taart! hij graait erin en en duwt het in mijn mond en de andere helft in zijn gezicht, heerlijk! Mijn dochter begint te lachen/huilen/schreeuwen. Sven mag niet knoeien. we leggen het uit dat het mag maar vindt het moeilijk. ze lacht maar je ziet dat ze het liefst gaat huilen van onbegrip * ik zit in een stoel achter de pc met de voeten op het balkje. Mijn dochter kruipt eronder door. ze wordt boos/zeuren/huilen want zij moet daar lopen. Dit doet ze ook als mijn zoontje ergens zit en zij niet doorkan en dan niet op een driftige manier maar van onbegrip ze denkt dat ze niet meer door kan het is haar gedrag en ik herken het als ik de situatie zie maar ik vindt het erg extreem. dit doet ze altijd en het hoort inmiddels bij "haar" maar ik vraag met af of dit "normaal" is. alleen spelen gaat prima maar het moet op haar manier, doe je iets anders als wat zij in gedachte is begint ze te huilen/zeuren. Mijn man denkt ook echt dat er wat met haar is en ik denk het ook wel eens. Mijn moeder zegt dat ik haar meer los moet laten en niet altijd moet troosten en zoveel moet uitleggen. Ik heb dat idee niet en wil haar graag die nabijheid geven als ze erom vraagt...
Aan de hand van deze voorbeelden zie ik geen sterk afwijkend gedrag. Niet samen spelen is heel gewoon met 2,5 jaar, dat moet ze echt nog leren. Vraag maar eens aan psz of kdv leidster. En dat ze snel van slag is als dingen anders gaan dan zij denkt.. tja, het ene kind is meer van de structuren dan een ander. Maar... als ouders moet je goed naar je onderbuik luisteren en als jullie denken dat er iets afwijkends aan jullie dochters gedrag is, dan is het zeker de moeite waard om er eens naar te laten kijken al is het alleen voor jullie eigen geruststelling. Succes ermee!
Mijn dochter heeft dit ook wel redelijk, ik beschouw het als normaal en peutergedrag, zo van 'als het niet gaat zoals ik wil word ik boos!'. Ik ga er niet in mee in principe want het leven draait nu eenmaal niet om haar. Maar als ze iets gewoons vraagt kan het natuurlijk wel, afhankelijk van de situatie. Ik zou me er geen zorgen over maken.
Onze dochters zijn praktisch even oud en ik herken het gedrag wat jij beschrijft ook... Is hier ook allemaal het geval. Heb het hier ook als normaal peutergedrag beschouwt. Als je het niet vertrouwd, misschien eens voorleggen op cb of zo?
De voorbeelden die jij geeft kunnen inderdaad passen bij een 2,5 jarige, maar kunnen ook afwijkend zijn. De manier waarop je de voorbeelden beschrijft maakt dat ik je gevoel wel snap. Jou onderbuik gevoel is heel belangrijk. Ik werk in de jeugdzorg en wat ik echt geleerd heb is dat ouders hun kinderen heel goed kennen, en heel vaak gelijk hebben. Als jij je zorgen maakt doe daar dan iets mee. Je kunt advies vragen bij het cb of de huisarts of kinderarts. Wat helpt is dit soort voorbeelden op te schrijven zodat je dit goed kan vertellen. Belangrijk hierbij is ook vanaf wanneer is bepaald gedrag begonnen, hoe vaak komt het voor, hoe lang blijft ze hysterische, is ze afleidbaar enzovoorts. Je dochter is nog jong dus nog veel tijd om te groeien/ontwikkelen maar als jij je zorgen blijft houden vooral ergens neerleggen. Je mag altijd pb'en als ik verder met je mee kan denken en je dat fijn vind.
Mja dit dus.... Zulk gedrag datje toch niet helemaal vertrouwd... Is vaak moeilijk uit te leggen bovendien. Typisch iets wat je zou moeten zien denk ik. Overigens lijkt me er niks mis mee om dingen keer op keer uit te leggen.
Mijn zoontje is bijna 3 en kan ook heftig reageren als t niet gaat zoals hij in z'n hoofd heeft dat t moet gaan. Dat is natuurlijk heel normaal als peuter. Maar bij Sven zit er ook nog een flinke spraakachterstand bij en daarnaast maakt hij vaak moeilijk oogcontact. Heb ook heel lang getwijfeld en aantal topics geopend hier. Uiteindelijk is er dan nu toch uitgesproken dat Sven een ass heeft. Volg je onderbuikgevoel. Het mijne heeft t vaak bij t juiste eind heb ik inmiddels gemerkt. Zeker daar waar t om Sven gaat.
En wat andere (vaak goedbedoelde) adviezen betreft: ik neem t mee, kan ik er niets mee dan vergeet ik t ook. Zoals in mijn familie werd gezegd: je moet je leven niet gaan aanpassen voor hem nu je weet wat er aan de hand is.
Mja... Soms heb je weinig keuze Denk dat je het toch al deed... Dat aanpassen. Maar waar ik weleens raar van kijk.. Bijv een kind met ADHD dat nooit luistert... Waarbij de ouders het eigenlijk hebben opgegeven om nog te leren dat luisteren (ADHD of niet) toch iets is wat moet gebeuren. E dan zeggen: "mja, ik kan er ook niks aan doen... Hij heeft ADHD" als het kind als een ongeleid projectiel rondvliegt. Dat vind ik dan toch wel erg makkelijk en alsof die ouders het al opgaven voordat ze waren begonnen. Al is het natuurlijk wel lastiger om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen.. Dat snap ik nog wel. Maar als je het niet probeert lukt het zeker nooit.
Ik herken veel van het gedrag ook in mijn zoontje van ruim 3. Hij kan ook de hele dag zeuren en gaat meteen huilen als zijn kleine broertje iets afpakt bijvoorbeeld. Wij weten wel waar het vandaan komt: zijn vader was vroeger ook zo. We gaan er zelf heel praktisch mee om, we zijn hem nu aan het leren om boos te worden en niet te gaan huilen als een ander kindje iets doet wat hij niet wil. Zo proberen we hem zelfvertrouwen te geven en handvatten. Ik leg trouwens wel altijd alles uit aan hem, hij zit nu ook enorm in de 'waarom' fase, dus ik moet wel Ik merk juist dat het helpt, als hij van te voren weet wat er gaat komen en dingen begrijpt, is hij veel minder snel van slag. Praten met de ha of cb kan natuurlijk altijd!
Misschien herken je hier iets in? Kenmerken nieuwetijdskinderen- eigenschappen nieuwetijdskinderen | Nieuwetijdskind.com
Ik DENK jouw gevoel te herkennen in de voorbeelden. Het lijkt op het gedrag wat veel andere kinderen vertonen, maar het is net even anders. Het ging hier net zo. Net of er een altijd een vleugje paniek doorheen zit. Omdat ons zoontje ook nog eens gigantisch driftig is (en wij ten einde raad waren, driftibuien van ruim 1,5 uur zijn niet echt normaal hebben ze mij verteld) zijn we met hem in therapie gegaan. Dit leek ergens wel te helpen. Deze therapeut zei dat hij hoogsensitief is. (alternatieve therapie, cranio sacraal) Toch bleef het knagen. Ook niet zo'n wonder, want we liepen gewoon vast met hem. We hebben hem toen aangemeld bij MEE, gesprekken gehad met intergrale vroeghulp, doorverwezen naar het GGZ en inmiddels is hij aangemeld bij het MKD. Daar waar anderen zeiden dat hij er wel overheen zou groeien, dat andere kinderen ook driftig zijn (goh, meen je niet?!), dat zijn spraak/taalachterstand nog wel bij zou trekken, dat het ene kind nou eenmaal flexibeler is dan het andere, dat hij nog wel leert samenspelen met andere kinderen (tja, ook daarin zag ik een groot verschil met anderen kinderen van 2,5) en bla bla bla (ik kan je nog wel een hele lijst geven met argumenten die anderen hadden om het gedrag wat in mijn ogen zo afwijkend was goed te praten), blijkt hij dus wel PDD-NOS te hebben. Ga af op je moedergevoel. Als jij denkt dat er wel iets is, ook al zegt de halve wereld van niet, dan is dat vaak ook zo. Ik heb geleerd vooral naar jezelf te luisteren. Hier altijd al het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Dit werd zeer versterkt toen nummer twee zich zo anders ontwikkelde.
Mooie reactie, volledig mee eens. Als jouw onderbuikgevoel zegt dat er iets niet helemaal klopt, zoek dan ergens advies! Wij kunnen hier vanaf een forum de situatie niet beoordelen. Volg je eigen gevoel. Misschien ken je iemand met iets meer achtergrond over peuters/kleuters en kun je die persoon eens mee laten kijken? Of anders CJG eens benaderen?
Hier herken ik ook veel in mijn dochter van nu bijna 3,5. Als er per ongeluk iets valt dan heel hysterisch worden. Soms om het minste of geringste. Ook ergens perse door willen waar je zit of staat of waar kleine zus zit of mee bezig is. Met andere spelen komt idd later, vaak pas tussen 3,5 en 4. Herken hier alles heel duidelijk. Ze moeten zichzelf natuurlijk ontdekken, vind het echt niet extreem.