Hm ik krijg dat niet over mijn hart hoor. Jolisa is bijna 18 maanden heeft tot 8 maanden door geslapen iedereen gaf ons een pluim want "he wat slaapt ze snel door" lekker makkelijk. Daar kwam al snel verandering in. Jolisa is altijd bij mij in slaap gevallen we hebben haar altijd overdag in de box gehad (matras in de box) En nu kan ze nog steeds niet zonder mij in slaap vallen, bij papa vertikt ze het en zet het op een krijsen. Dus in de middag en avond liggen wij samen lekker op bed krijgt haar flesje en als ze slaapt leg ik haar in haar bedje. Een paar weken geleden was het zo erg ze wilde niet meer in haar bed als ze in de nacht wakker werd, ik heb haar toen gewoon tussen ons in gelegd. En na een weekje ging ze gewoon weer in d'r eigen bedje. Maar wat is nou vervelend of erg? Tuurlijk op het moment dat je weer voor de zoveelste keer wakker word gemaakt,word je zelfs soms een beetje boos. Maar he bedenk dat het niet voor altijd is, overeen jaar of 10 wil ze nog niet eens meer langs me liggen, Ik geniet ervan zolang het nog kan.
Slaaptraining? Het woord alleen al. Laten huilen doen we niet en zullen we ook nooit doen. Mijn dochter sliep met 6 weken ook al door, maar vanaf 6,5 maand niet meer. Ze komt nu standaard voor twee tot drie nachtvoedingen (bv), ze heeft het gewoon nodig. Soms drinjt ze echt heel erg gulzig, soms is het een beetje sabbelen om weer in slaap te vallen. Het is ook troost. Overdag eet ze trouwens ook erg goed. Nu merken we dat ze 's nachts niet alleen wakker wordt om te drinken, maar ook wil spelen. Dan ligt ze tussen ons in, begint te kraaien en te vertellen. Zodra ik haar in bed leg (naast ons) begint ze te huilen. Ik laat haar dan niet liggen. Ze heeft dus nu twee nachten in ons bed geslapen, terwijl dat daarvoor nooit nodig was.Ik denk maar: het is een fase. Als ze 18 is, komt ze echt niet meer dichtbij me liggen.
En zo zie je maar, zoveel mensen en kinderen, allemaal anders. Ik moest er ook niet aan denken, vond mensen die hun kind lieten huilen maar slechte ouders. Na 6 maanden gebroken nachten en alles geprobeerd te hebben ben ik van mening veranderd. En gelukkig lijkt het te werken het bij onze dochter. Normaals, en dit kan ik niet genoeg benadrukken, hebben we dit in overleg met de ha gedaan, die heeft haar helemaal nagekeken. En idd, ook een ha ziet wel eens iets over het hoofd. Dat kan. Maar vlak niet uit dat je als ouder je kind kent en inmiddels wel kan inschatten of iets pijn is of, honger of gewoon bij je willen zijn. Normaals, 6 maanden zijn we er bij elk huiltje uitgegaan, getroost, fles gegeven, water gegeven, tandjesgel gegeven, neusspray, etc, etc. Niets hielp. Ze ging 's nachts alleen maar vaker huilen. Overdag geef je grenzen aan, waarom is het zo raar om dat ook 's nachts te doen?
Ik ben het wel met je eens. Hier waren ze ook bezig grenzen te verkennen in de nacht. Toen ze door hadden dat het niet werkte was het zo over. Als ze met 6 of 8 maanden ineens niet gaan doorslapen is dat natuurlijk wel wat anders. Maar hoe je hier mee omgaat kan wel voor een langetermijn probleem zorgen.
Helemaal met je eens. Leuk om Te horen dat er ook ouders zijn met een andere mening en dat is alleen maar goed. Ik zelf deel de mening van TS. En ben blij dat ik mn nachten voor dat ze 18 zijn, terug heb ik vind daar niks zieligs aan.
Vergis je niet dat het zo begint bij de meeste gezinnen en uiteindelijk slapen ze dan nog bij je als ze 4 zijn, dan moet er vaak hulp bij komen omdat het niet lukt. Want als je je kind 5 minuten laat huilen en alsnog pakt, zal het de volgende keer 10 minuten huilen en zo bouw je dat op. Maar het is natuurlijk niet erg als jij en je partner het niet erg vinden. Ik vond het ook nooit erg, mijn zoon ligt nog naast me, geen probleem. Heb geen partner dus daarom hoef ik het niet te laten. Maar toch wel straks zijn kamer klaar is, zal hij echt daar moeten slapen, en dat zal denk ik wel de nodige energie gaan kosten! Vriendin van mij haar kindjes worden om 03.00 wakker om te spelen..ik vind het ook niet zo raar want dan neemt ze de bedjes mee naar beneden en laat ze ze daar in bedje een filmpje kijken en zo beloon je het ook weer, het te gezellig maken. Maar uiteraard is het ieder voor zich! Iemand die haar kindje laat huilen vind ik niet slecht, maar iemand die haar kindje bij zich neemt ook niet, want wat is idd het juiste? Ik denk dat beide in belang van het kindje handelen!
Bedankt voor jullie reacties! Begon me steeds elendiger te voelen. Want hoe je het ook went of keert het is natuurlijk onwijs zwaar om je kind te laten huilen. Maar we zijn er inmiddels van overtuigd dat dit het beste voor haar en voor ons is.
Ik vind het altijd een lastig dilemma. Bij de eerste bleek hij met 10 weken oud toch echt zwaar oververmoeid omdat wij dachten dat hij steeds moest worden opgepakt als hij huilde. Toen toch maar de Ria Blom-methode met inbakeren en eventjes laten huilen (10 minuten, wat een hel vond ik dat) maar het werkte, we kregen eindelijk een blijde baby. Natuurlijk sliep hij toen niet door maar hij viel in ieder geval zelf in slaap. De jongste sliep al heel snel van 20 tot 7, we wisten niet wat ons overkwam tot het gedonderde met eczeem en allergieën begon. Vrijwel nooit echt laten huilen, hij voelde zich immers niet lekker maar de laatste maanden moeten we er dus wel ongeveer 3 keer per nacht uit, 2 a 3 keer voor de jongste die dan nog graag wat wil drinken en vaak ook nog wel een keer voor de oudste die even getroost moet worden. Laatste keer consultatiebureau was ook het advies om dan maar eens een paar nachten door te halen en de jongste te laten huilen (10 minuten methode) en prompt sliep hij die nacht door, alsof hij het gesprek gevolgd had. Daarna weer een paar nachten gedonder en precies op het moment dat mijn man en ik bedenken dat we misschien toch maar eens door moeten pakken slaapt hij inmiddels al drie nachten door! Ik voel me een anders mens En ik ben stiekem wel erg blij dat we de laten-huilen-methode niet hoeven toe te passen. Laten huilen staat me tegen maar soms weet je gewoon echt niet meer hoe je door moet. Ik had inmiddels het idee dat er echt niets aan de hand was en je bent kapot op een bepaald moment. Ik kan me dus bij beide standpunten iets voorstellen, het blijft gewoon erg moeilijk om een balans te vinden tussen het beste voor je kind(en daarover verschillen de meningen) en het leefbaar houden voor jezelf.
Ik ben nog niet zo bang voor 'gewenning' op deze leeftijd. Een kindje van 2 die nog elke nacht wakker wordt en wil spelen, ja dan is er wel iets meer aan de hand. Maar mijn dochter is nog maar zo klein. Bovendien komen er weer tandjes door en daar heeft ze ook erg last van op het moment. En wat je zegt, gelukkig vinden we het allebei geen probleem.
Ik ben blij dat wij consequent zijn geweest en dat hij altijd in zijn eigen bed (of als we ergens anders zijn daar in bed of campingbedje) slaapt en ook zelf gaat slapen. Ja hij heeft ook wel eens wat gehuild maar nooit lang achtereen en altijd zijn we er elke paar minuten naartoe gegaan. Bijna nooit uit bed gehaald maar wel duidelijk laten weten dat we er zijn maar dat hij wel in zijn bed moet blijven. Hij weet waar hij aan toe is en heeft duidelijkheid en wij kunnen ook heerlijk slapen. Nu moet ik er even niet naartoe gaan omdat ik de kamer dan niet meer uit kom als ik wel ga en als ik niet ga dan valt hij altijd weer na 2 of 3 minuutjes weer in slaap. Hij hangt nu erg aan mama en heeft verlatingsangst dus kom echt niet meer weg en hij gaat hartverscheurend huilen als ik me dan omdraai.
Dat snap ik dus echt niet. Je kind heeft je nodig en jij gaat er dan niet naar toe? Ik vind het belangrijk dat mijn kind weet dat hij altijd bij mij terecht kan en dat ik een veilige basis biedt. Ik geloof dan ook niet dat een kind van onder de drie jaar bewust aan het manipuleren gaat. Dat je kind op den duur niet meer huilt als je niet komt, is in mijn optiek een geval van aangeleerde hulpeloosheid. Ik ben dan wel een volwassene, maar ik zou me diep ongelukkig voelen als iemand zo met mij om zou gaan. Dit is niet bedoeld als een persoonlijke aanval, maar eerder een reactie op het geloof dat consultatiebureaus en consorten verspreiden dat je een kind als een hondje af kan richten.
Ik denk dat je het niet helemaal begrijpt. Er is een groot verschil tussen wakker worden en een beetje huilen dan echt huilen van ik heb je nodig. Dat verschil hoor ik wel en dat hoor ik dus niet als hij even wakker word. Een mens word meerdere keren wakker in de nacht en wij ook. Onze knul word wakker en jammert wat en normaal ging ik er naartoe om de tut erin te doen en nu in een sprongetje, waar hij nu duidelijk in zit kan ik er even niet naartoe omdat hij dan heeeeeel hard begint te huilen en echt niet meer te stoppen is en gaat slapen. Dan kies ik ervoor om mij even niet te laten zien en hem even zijn gang laten gaan. Hij gaat gewoon lief en zonder problemen weer slapen dus heeft mij eigenlijk helemaal niet nodig. Kijk laatst was hij ziek en ging hij midden in de nacht echt heel hard huilen, nou dan sta ik binnen 10 seconden bij zijn bed en ben ik er voor hem. Maar dit nu in de nacht is anders. Maar het sprongetje is weer op zijn retour en ik merk dat het al gemakkelijker gaat en vannacht lag hij heerlijk te tutten en spelen tot hij weer in slaap is gevallen.
Ik vind het trouwens ook onzin om op elke kik van je baby altijd te reageren. Soms mogen ze best leren om zichzelf te redden. Als hij hier lelijk valt en huilt dan troost ik hem maar als hij klungelt en zachtjes zich stoot of wat dan ook dan ga ik echt niet meteen in de bres springen. Dan moet hij ook leren om zichzelf te kunnen troosten. Baby's worden tegenwoordig maar vaak als een teer popje behandeld en krijgen bij elke kik de aandacht die zij willen hebben. Is nergens voor nodig en ze mogen ook best leren dat ze zichzelf kunnen redden.
Dat is totaal niet mijn ervaring. Ik heb absoluut geen hulp nodig gehad toen ze vier werden. Wij hebben ze nooit laten huilen, noch overdag, noch 's nachts. Huilen is een van de weinige communicatiemiddelen die je als baby hebt...als je huilt dan bedoel je iets, en meestal is dat niet 'laat me alsjeblieft alleen liggen huilen tot ik de moed opgeef en stil ben'. 's Nachts kunnen ze je voor van alles en nog wat nodig hebben, en nee, dat betekent niet dat je maar jetlaggerig midden in de nacht gaat zitten tv-kijken of spelen. Nacht is nacht, dan slaap je en ben je stil. Of je ligt naast mama om wat borst te drinken of te knuffelen. Mijn kinderen kregen 's nachts alle borst en alle aandacht die ze nodig hadden, maar 's nachts ging het licht niet aan en mijn mond niet open. Ik was stil en heeeeeeel saai.
Hier is het ook stil s nachts en de oudste mag ook best wakker worden, huilen en ons nodig hebben, maar we maken het niet gezellig. Ze mag ook bij ons slapen maar dan moet ze wel stil liggen en gaan slapen. Ik kan alleen de jongste soms niet weerstaan als die s avonds wakker wordt al wij gaan slapen en ze wil drinken. Dan vind ik het soms wel even gezellig als ze nog even wakker is. Maar meestal wil ze gewoon drinken en weer verder slapen.
Ik ga 's nachts ook niet met mijn dochter 'opzitten'. Als ze huilt pak ik haar en leg ik haar aan. Dan slapen we meestal zo weer verder of ik leg haar weer in haar ledikant, net waar ze behoefte aan heeft. Kinderen moeten inderdaad leren zichzelf te redden, tot op zeker hoogte, maar ik vind dat dit niet opgaat voor onder de 1,5 of 2 jaar. Wat kan een baby nou leren van 'zichzelf redden'? Hij leert alleen dat iemand niet op zijn signalen reageert. Ja, ik reageer wel op elk signaal van mijn dochter. Dat betekent niet dat ik haar overbescherm of verwen, want dat kan nog helemaal niet op deze leeftijd. Is ze veel te klein voor.
Dirksmama ik gaf na 3 maanden sowieso geen borst meer helaas, maar ik ging er gerust wel uit voor een flesje Ik heb dus wel de andere ervaring maar dat was wel toen ze al 4 waren en nog steeds bij me wilde liggen, en daar vertel ik uit, uiteraard ieders eigen keuze. Ik heb ze verder nooit laten huilen, wel jammeren. Wat betreft veiligheid bieden, je kindje weet wel dat het veilig is bij jou, daar hoef je een kindje niet om te laten huilen of juist bij je te nemen.
Kind van ouder dan een jaar weet echt al dat hij/zij veilig bij je is. Er is een moment dat een baby doorkrijgt dat hij het huilen kan gebruiken ook als hij spelen wilt midden in de nacht. Ligt aan het kind welke leeftijd het dan heeft. Als ouder weet je vaak prima of iets een 'ik heb je nodig huil' is of een 'ik verveel me en wil geentertaint worden huil' is. Bij de eerst sta ik direct aan het bed, bij de tweede, na een bepaalde leeftijd, niet. Ik vind slapen, voor het kind, superbelangrijk. Goed slapen is goed ontwikkelen. Dan kan ik als ouder zijnde wel voor elke scheet boven gaan hangen, ongetwijfeld gezellig, maar ook niet erg gezond. In de nacht wordt hier niet gespeeld, na een bepaalde leeftijd ook liever niet gedronken en zeker geen tv gekeken. Mijn oudste heeft het hier altijd goed op gedaan en slaapt nu nog goed. Toen ze 1,5 was heeft ze 1x twee weken elke nacht aandacht getrokken. De eerste week was ze ziek dus kreeg ze het ook. Hierdoor was ze de 2de week zo verwend dat ik niet meer bij haar weg mocht. Ik wqs helemaal op als alleenstaand, werkende moeder. Toen laten huilen. Nacht 1, 2,5 uur krijzen. Nacht 2, 20 minuten huilen, nacht 3, 10 minuten jammeren en daarna sliep ze gewoon weer. Ze is nu 5, slaapt super, en we hebben een superband........ Jongste is vanaf dag 1 een drama met slapen. Overdag was het neerleggen en huilen. Echt overstuur huilen. Alles geprobeerd, niets helpt dus dan maar niet slapen in bed maar bij mama aan de borst. In de avond hebben we minstens een half uur nodig om haar in slaap te krijgen met veel gehuil. Niets helpt. Laatste 2 dagen de borst gegeven en dan slapend weggelegd en dat helpt maar goed ze is pas 4 maanden. Slapen is belangrijk en voor mij deel van de opvoeding. Dus ook hier gelden regels.
Helemaal eens met Sofietje. En dat is denk ik bij ons het probleem, we zijn tot nu toe bij elke kik naar boven gevlogen. Gister avond was ze zo overstuur dat het niet meer huilen was maar gillen. Toen heb ik een kwartiertje naast haar gezeten tot ze gekalmeerd was. Niets gezegd, niet opgepakt, alleen naast haar gezeten en dat was genoeg. Toen ik opstond sliep ze en ze heeft voor de 2e keer deze week de nacht doorgeslapen! Ik herken mijn gezicht bijna niet meer zonder wallen!