verdriet om vorige zwangerschap

Bij voorbaat sorry voor het lange verhaal, ik wil graag even van mij af schrijven..
Ik ben momenteel 5 weken zwanger en zit nu een beetje tegen mijn vorige zwangerschap aan te hikken.

In mijn vorige zwangerschap hadden we met 9 weken een termijn echo. Op deze termijn echo was een streep een aardig stukje onder het rugje van ons kindje te zien. Ik vroeg aan de echoscopiste wat het was en die snauwde me toe dat ik mijn mond moest houden anders kon ze zich niet concentreren. Na de echo moesten we komen zitten er werd er gevraagd of wij met 12 weken voor de combinatie test wilden gaan. Ik had hier goed met mijn man over gesproken en wij hadden besloten hier niet voor te gaan. Elk kindje was welkom. Ik gaf dit aan in het gesprek en toen zei die echoscopiste dat we er toch nog maar eens goed over na moesten denken omdat ze iets op de echo had gezien wat niet in orde was. Het streepje bleek bij ons kindje te horen en de ruimte daar tussen was vocht. Ik gaf nogmaals aan dat niet te willen, maar toen begon ze over trisomie 13 en 18. We konden wel nee zeggen maar de kans was zeer aanwezig dat het hier om ging. We moesten na 3 weken terug komen en dan zou ze kijken hoe het er dan voor stond. Was het er dan nog dan zouden we een GUO krijgen.

En daar stonden we dan, 1000 vragen en echo foto’s van ons kindje met een streepje er onder. We hadden geen enkele verdere uitleg gekregen. Mijn man moest gewoon gaan werken, ik ging alleen naar huis. Thuis begon ik te trillen, ik kon niet meer stoppen, dus ik belde mijn moeder op. Mijn moeder snauwde me toe dat ik zelf zo hoognodig zo’n echo wou en dat ik niet zo ondankbaar moest zijn, als die vrouw gelijk had dan kreeg ik waarschijnlijk gewoon een miskraam. Ik moest in plaats van zeuren is gewoon dankbaar zijn dat ik tenminste zwanger kon raken. Tsja toen voelde ik me helemaal rot.

3 weken later (voor ons gevoel, 3 jaar) kregen we weer een echo en toen was het eigenlijk alleen maar erger geworden. Een week later hadden we de GUO en toen was het wel iets geslonken maar nog steeds heel erg. We kregen 50% kans op een chromosoom afwijking mee en 30 % kans op een hartafwijking. Ook twijfelde of het schedeltje wel gesloten was, door al het vocht om het hoofdje kon ze dit niet met zekerheid zeggen. We kregen een punctie aan geboden, maar dat voelde echt niet goed. Ik had altijd gezegd dat elk kindje welkom was, nu kreeg dat wel een wat diepere betekenis, maar ik meende het nog steeds.

Met 13, 14, 16, 20, 22, 28, 32 weken heb ik ook GUO’s gehad. Het vocht trok beetje bij beetje weg. De rest ontwikkelde goed, het schedeltje bleek mooi gesloten, het hartje ontwikkelde mooi. Maar elke echo vergde zoveel energie. Ik ben op een gegeven moment in de ziektewet gegaan, ik werkte op een kinderdagverblijf, ik kon me niet meer voldoende focussen.

Wat ik het moeilijks vond aan de hele periode was het gebrek aan medeleven van onze omgeving. Die eerste opmerking van mijn moeder was ook gelijk de laatste. Ik durfde er niet goed over te beginnen, als ik dan voorzichtig vertelde hoe de echo was geweest, of begon ze gelijk over iets anders, of zei ze dat ze al die verhalen niet hoefde te horen. Vroeger hadden ze ook geen echo’s, toen kregen ze gewoon kinderen.
Mijn schoonouders reageerden wel lief, maar wisten er niet zo goed raad mee.
Mijn schoonzusje en zwanger zeiden: Ik snap niet waar je je zo druk over maakt. 50%? Tsja wat een onzin, je kind is gezond of niet.
Mijn broer had helemaal niet gereageerd.
Vriendinnen luisterde de eerste keer wel maar begonnen er daarna nooit meer over.
We hebben vrienden die, toen we het verhaal vertelden, reageerden: Zooo, kregen jullie wel zoveel echo’s? Wij maar zeuren om een extra echo die we niet eens kregen en jullie zo’n VIP behandeling??

Ik heb me toen zo eenzaam gevoeld. Ik had niemand om mee te praten. Wilde er ook niet steeds tegen mijn man over beginnen, hij had zijn eigen verdriet en zorgen al.
In het ziekenhuis werd ook nooit gevraagd hoe het met mij ging, in onze omgeving vroeg nooit iemand hoe ik mij voelde. Ik weet nog dat iemand op een verjaardag vroeg (standaard beleefdheid) of alles goed ging ‘met de kleine’ . Ik verstijfde, ik wist even niet wat te reageren. Mijn schoonzusje snauwde me achteraf toe dat ik gewoon, goed had moeten zeggen want dat gaat toch niemand iets aan. Maar ik wist niet of alles goed ging met ons kindje.

Ik ben iemand die niet snel huilt, maar ik heb wat in het babykamertje zitten huilen. Ipv weg dromen in het kamertje, huilde ik de ogen uit mijn hoofd en piekerde ik of ons kindje wel gezond zou zijn. Maar dit vertel(de) ik aan niemand.

Ik zag ontzettend tegen het bevallen op, maar na een heel heftige korte bevalling met 36 weken, bleken alle zorgen ongegrond. Ons kindje was ‘gewoon’ gezond! Helaas door dat mijn zoontje weken te vroeg was geboren had hij wel opstart problemen. Hij dronk niet, kreeg zichzelf niet op temperatuur, dus werd opgenomen. Daar lag ik dan alleen op een kamer zonder kindje. En nog niemand die vroeg hoe het met me ging. De maanden daarna werd ik steeds meer een robot. Ons kindje heeft een tijd een sonde gehad, bleek kiss te hebben en had reflux. Ik voelde me nog zo rot door de bevalling en de periode daarna had niets weg van een roze wolk.

Ik heb op een gegeven moment huilend mijn man opgebeld, ik durfde mijn zoontje niet meer uit bed te halen. Ik voelde mijzelf falen als moeder, zo’n ‘flut’ zwangerschap, al die problemen met mijn zoontje.. Ik stortte helemaal in. Mijn man heeft gelijk vrij genomen van zijn werk en is toen 2 weken halve dagen gaan werken om mij thuis wat meer te ontlasten. Ik ben de borstvoeding af gaan bouwen (ik kolfde fulltime ivm reflux en indikken werkte het beste in een flesje) waardoor ik iets meer rust kreeg. Ik ben eindelijk aan mijn man gaan vertellen hoe ik me voelde en dit scheelde een stuk.
Achteraf bezien had ik naar de huisarts moeten gaan. Maar ik bleef door gaan. Het ging gelukkig wel wat beter, en toen ik in augustus mijn baan kwijt raakte kwam dat eigenlijk alleen maar goed uit. Ik kwam eindelijk meer tot rust.

Ik dacht dat ik het wel wat achter me had gelaten, maar nu ik weer zwanger ben komt er veel oud zeer naar boven. Ik zie ontzettend op tegen de groei-echo.. ik heb (buiten mijn schoonouders om) niet echt de behoefte om het aan mensen te vertellen.. Ook hier voel ik me weer schuldig over. Ik vind het echt een geschenk om weer zwanger te mogen zijn en heb in bepaalde vorm ook echt wel een roze wolkjes gevoel. Ik voel me ook een beetje schuldig naar dit wurmpje toe dat ik zo met de vorige zwangerschap bezig ben..

Poeh.. wat een verhaal.. voor diegene die er helemaal door heen is gekomen, dank je wel voor het lezen

 

Dank je wel, ik vind-vond het heel erg prettig om alles op te schrijven! Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik nog niet zoiets als dit forum ontdekt.. had me best kunnen helpen toen

Dank je, ik heb dat idd ook nooit begrepen, en ik wil altijd alles begrijpen.. daardoor voelt het extra rot

Eigenlijk dacht ik er niet zoveel meer aan, ik genoot vooral heel erg van mijn zoontje. Ik dacht er, toen mijn zoontje 1 werd, weer meer aan, ik was steeds aan het huilen, weet dat weer aan hormoontjes. Maar nu ik zwanger ben is het heftiger.
Verhaal delen lucht erg op idd.. Ik praat er nooit over en zo toch een soort van.

Ik heb daar ook aan zitten denken idd.. ik moet het toch een keer loslaten he.. het is zo jammer om over het verleden rottig te voelen Ik denk dan heel practisch dat het toch geen nut heeft, maar ja daarmee verdwijnt het gevoel niet.

Dank jullie wel voor jullie reacties!

 

Ja klopt, vooral dat van mijn moeder deed zeer. Maar mijn moeder is altijd al zo geweest. (lang lang verhaal) dus het is bij haar niet echt iets om je over te verbazen. Maar juist dan heb je even je 'mama' nodig!

 

@ Lappie
Ik krijg weer tranen in mijn ogen om jouw reactie..
Mijn moeder heeft altijd gekampt met zware psychische problemen. We hebben daardoor nooit echt een moeder-dochter verhouding gehad maar moest al snel hard zijn en worden en volwassen worden. Door deze opmerking kon er niet echt meer iets stuk gaan, omdat er al zoveel is gebeurd en gezegd. Maar toch doet het dan verdriet. Een vriendin reageerde over wat mijn moeder had gezegd: ja wat had je dan gedacht, je kent haar toch? Bel haar dan niet op. Maar op een moment als toen, dan voel je je zo klein, dan wil je, wat ik al zei je mama gewoon.
Wat ongelofelijk rot dat je een m.a. heb gehad. Ik denk dan toch vaak, zie je dat is nog veel vervelender, zet het van je af, je hebt tenminste je kindje gezond en wel gekregen. Ik ben erg blij voor je dat je zoveel steun uit je omgeving hebt gekregen, dat hoort ook en dat heb je idd heel hard nodig!
Met mijn zoontje gaat het super. Ik heb zelf een erfelijke aandoening die mijn zoontje heeft over geerft, maar vooralsnog blijft iedereen erbij dat dit niet in relatie staat tot de afwijking op de echo. Verder gaat het geweldig met mijn zoontje. Hij is een onwijze charmeur die iedereen aan het lachen krijgt en super ontwikkeld. soms is het bijna niet te geloven dat al die zorgen om hem gingen

@FBdB;
wat lief, dank je wel. Dat van het vechten voor ons knulletje raakt me nog het meest. Zo voelde het toen ook, al had niemand dat echt door.

@Tuc, dank je wel voor je reactie!.. we gaan het misschien met oud&nieuw vertellen.. maar of ik het ook wil.. ik heb al een lekker bol (darmen)buikje dus echt lang voor me houden kan ik het niet... maar als het niet goed voelt hou ik gewoon mijn mond. Tegen mensen zeggen waarom... ik denk niet dat dat echt effect heeft. In elk geval mijn moeder niet. dan wordt ze alleen boos en is het 'probleem' alleen groter. Maar ik ben blij dat mijn schoonouders het weten en vanaf hier zien we het wel

@ Dotjes.. hele goede tip. Ik moet ook leren duidelijker naar de mensen om mij heen te zijn. Ik vergeet nooit meer het eindgesprek met de gyn.. er zat een co-assistent bij, de gyn deed in het kort ons verhaal en eindigde met: Ik was steeds zo verbaast hoe sterk ze bleven en hoe ze er voor de volle 100% bleven gaan. Ik dacht toen.. maar ik voelde me helemaal niet sterk..
Ik realiseerde me toen, en moet ik misschien weer extra doen, dat ik echt beter aan moet leren geven hoe ik me voel.
Hier op schrijven is een makkie vergeleken bij het 'echt'
Door hoe ik ben opgevoed door mijn moeder ben ik heel hard voor mijzelf. Ik probeer er voor iedereen te zijn. altijd flink te zijn, nooit te huilen enz. aangeven van, ik voel me rot of wat je doet/zegt geeft mij een rotgevoel kan ik niet. Zal ik toch moeten leren idd.
Ik heb het wel geprobeerd hoor tijdens mijn vorige zwangerschap, maar ja als iemand zo bot reageert is mijn poging al snel voorbij en mislukt.

@ Ukjes mama; net ook met mijn man over gehad.. naar aanleiding van een aantal reacties hier. Misschien dat ik bij een onafhankelijk iemand ook eerlijker kan vertellen wat er echt in me omgaat. Al blijf ik dat moeilijk vinden.

@ Lov23. dank je wel! Bijzonder he! als ik op het forum wel eens een bezorgde mama-to-be voorbij zie komen met een tegenvallende echo probeer ik ze altijd een hart onder de riem te steken.. kijk maar naar mijn zoontje.. hoe klein de kans ook lijkt, het kan altijd nog helemaal goed komen!

@ Esma.. Dank je wel voor je reactie! Ik begrijp helemaal wat je zegt.. Het moeilijke is ook dat de helft van de echo's puur zijn ter informatie.. De eerste reeks was nog noodzakelijk om te checken van het hartje.. dat wilde ik ook wel echt weten. (in het ziekenhuis bevallen moest is toch wel, maar toch) maar op een gegeven moment is dat gecheckt en is het meer voor je gemoedsrust.
Maar ik had rond de 26 weken dat de gyn mijn buik wat 'groot' vond geworden. Dus kreeg ik met spoed een echo., vreselijk botte vrouw, stelde allemaal confronterende vragen, waarom geen punctie enz.
Ze begon over dat ze de handjes niet vertrouwde. Volgens de gyn was dat een duidelijke marker voor trisomi 13 e2 18 en doordat zij die niet op de echo had gezien, had zij altijd wel hoop op eenj goede afloop. Maar goed, dat botte mens zegt dus, nou ik vertouw de handjes niet. Mijn hart stopte echt bijna met kloppen van angst. Zegt ze na 10 min (of zo iets) heel droog, oh nee toch niet. Ziet er prima uit. Je hebt alleen wat veel vruchtwater, dat zou toch wel een aanwijzing kunnen zijn dat er iets is. Maar ja, geen punctie, geen duidelijkheid.. (tr*t ) Toen was ik wel klaar met de echo's! maar ja, nee zeggen vond ik zo moeilijk omdat ik steeds bang was dat ze misschien iets op de vorige echo hadden gemist wat toch van belang zou kunnen zijn.
Wat we ons voor deze zwangerschap hebben voorgenomen is zo min mogelijk echo;s! Ik moet eigenlijk (vanwege mijn eigen aandoening) onder controle bij de gyn, maar vorige keer hebben ze daar ook geen oog voor gehad en het ging qua gezondheid prima met mij, dus ik heb aangevraagd of ik deze keer naar de verloskundige mag. Mijn gyn begreep het wel. 8 jan heb ik een afspraak met haar en als het goed is mag ik daarna lekker naar de verloskundige, zonder allemaal extra echo's

 

Dank je wel je hebt ook gelijk over die hormonen.. die helpen ook niet echt mee. Normaal kan ik wat strenger zijn.. hormonen maken een wat kwetsbaarder iemand van me met bergen tranen