Ik ben de middelste en ik voelde me wel een buitenbeentje.. Was ook vaak degene die de meeste straf kreeg etc (maar komt ook misschien omdat ik ergens tegenin ging als ik ergens niet mee eens was..
Wij waren vroeger met zijn drieën, ik ben de oudste. Na mij komen 2 jongens, mijn broer (de middelste) heeft hier heel veel last van gehad. Nog trek ik meer naar de jongste maar ben me er van bewust dus probeer er wel rekening mee te houden. In de omgang gaat het nu wel heel goed, nu we ouder zijn. Onze middelste heeft het wel zwaar. De oudste is de oudste, de jongste is de "oogappel" en zij..... Ze is te klein voor het 1 en te groot voor het ander. Niemand wordt buitengesloten daar ben je als ouders ook verantwoordelijk voor. Maar mijn ouders deden hier ook veel aan maar toch voelde mijn broer zich buiten gesloten. Ik heb het eens met de juf over de positie van de middelste gehad en die gaf aan wat het inhoudt de middelste te zijn. Ben me er toen wel in gaan verdiepen. De juf is ook een middelste en vanuit haar eigen bevinding en opleiding heeft ze me veel kunnen vertellen. Google maar eens op middelste kind syndroom dan kom je heel veel informatie tegen.
Ik ben ook de middelste van de 3 mijn zus is 5 jaar ouder en zusje 7 jaar jonger. Ben nooit buiten de boot gevallen. Ik scheel juist het minst met beide dus kan het het beste vinden met ze. Verder gaan we alledrie nu goed met elkaar om. En valt niemand buuten de boot Nou werd ik wel t meest verwend, maar ik zeurde ook het meest en mijn zus was juist de lieve haha.
Ik ben ook de middelste thuis, heb een broer van 2 jaar ouder en een broertje van 6 jaar jonger.. Eigenlijk nooit problemen gehad.. En me al helemaal niet buitengesloten gevoeld, kan me ook niet zo goed voorstellen dat dat puur en alleen komt doordat je de 'middelste' bent ofzo.. Lijkt me dat er dan wel meer speelt en misschien komt het ook door de leeftijdscombinaties en karakter.. Hier in ieder geval nooit als negatief ervaren. Ik ben wel de meest volwassene en zelfstandige van de 3, omdat ik enige dochter ben, heb dus zelf overal voor moeten 'vechten' vroeger.. Maar mijn oudere broer heeft Asperger dus ook geen gemiddelde gezinssituatie wat dat betreft..
Ik ben de oudste van drie dus kan er niet over meepraten, maar ik ben eigenlijk wel heel benieuwd hoe zoiets kan? Waar ligt het aan of waar heeft het mee te maken? Ik vind het wel interessant..
Ik ben ook de middelste van 3 zussen. Heb het nooit als negatief ervaren ofzo. Wel lijken mijn oudste en jongste zus qua karakter meer op elkaar. Zij waren veel uitbundiger en ik ben heel rustig. Zelf hebben wij ook weer 3 kindjes.
Ik ben ook de middelste. Mijn oudste zus is 4 jaar ouder en mijn zusje is 1,5 jaar jonger. Ik voelde/voel me wel vaak alleen. Ik kreeg ook wel vaak straf terwijl ik best verlegen/lief was. In mijn puberteit is het dan ook mis gegaan en na een aantal jaar ze nauwelijks gesproken te hebben. Heb ik nu weer redelijk goed contact. Maar toch voelt het alsof ik er niet bij hoor.
Ik stel die vraag omdat ik heel erg twijfel of mijn gezinnetje compleet is en ik misschien toch een derde kindje zou willen proberen te krijgen (over een paar jaar). Mijn man staat er nog niet achter en ik probeer helder te krijgen wat het met een gezin doet. Ik wil namelijk niet dat iemand zich vanwegen het aantal buitengesloten zou voelen. EN vroeg me af hoe de ervaringsdeskundigen (zelf middelste kind of ouders van 3) het ervaren.
Heel herkenbaar, mijn broertje was ook rustig en lief maar kreeg vaak straf. Hij is in de puberteit compleet ontspoord. Onze middelste is ook rustig en lief en ik moet eerlijk zeggen dat ik op de een of andere manier van haar minder kan hebben. Echt een eyeopener dit topic. Ik heb als ik naar ons kijk en hoe het vroeger thuis was echt het idee dat onze dochter continue op haar tenen moet lopen.
Wij waren vroeger met z'n 3en thuis, ik ben de oudste. Mijn zusje is 4 jaar jonger dan ik en mijn broertje 6,5 jaar jonger. Bij ons trokken mijn zusje en broertje het meeste met elkaar op, gewoon omdat tussen hun het leeftijdsverschil maar 2,5 jaar is. Maar ik heb me nooit buitengesloten gevoeld. Nu nog spreken mijn zusje en haar vriend regelmatig af met mijn broertje en zijn vriendin. Wij spreken veel minder met zowel met zusje als mijn broertje af. Ik heb er geen problemen mee, ik weet dat ze mij net zo lief vinden .
Mag ik vragen of je ook weet waardoor het komt dat je minder van haar kan hebben. Ik weet namelijk nog steeds niet wat ik "verkeerd" deed voor mijn puberteit. Tijdens mijn puberteit wel want toen begon ik tegen ze in te gaan en escaleerde de ruzie's.
Ik ben de oudste van drie, maar viel er zelf vaak buiten, omdat mijn broertje en zusje heel erg naar elkaar toe trokken. Heeft denk ik veel minder met positie in het gezin te maken, als met matchende karakters...
Ben jij zelf het andere uiterste toevallig? Ik heb het zelf met mensen die heel meegaand zijn, dat gaat aan alle kanten kriebelen bij mij en heb ooit een tijdje verkering gehad met een gozer die dat dus ook had en daar werd ik een ongelovelijk kreng van, (ik ging gewoon uitproberen wanneer hij eindelijk eens wel tegen mij in zou gaan... Heb het toen maar snel uitgemaakt, was snel duidelijk dat dat geen handige match was...).
Ik weet het niet. Eerst dacht ik dat het kwam omdat ze veel op haar vader lijkt (die heeft ADHD waardoor het de laatste tijd gewoon wat hectisch is thuis). Dat ik bang was dat zij het ook zou hebben en ik daar heel veel moeite mee had. Zij heeft er denk ik wel iets van maar op school gaat hetvheel goed waardoor we er nu niks mee willen. Ze is ook wat onhandig (net alsmijn middelste broer trouwens). Waarom ik soms zo op haar reageer weet ik nog steeds niet. Het is een geweldig meisje van 7. Lief, behulpzaam gewoon een toppertje! Toen ik me ervan bewust werd ben ik er op gaan letten en geprobeerd het te veranderen. Ik doe nu ook bewust dingen met haar alleen, het gaat echt stukken beter. Maar als ik op internet lees over middelste kind syndroom herken ik veel in haar en mijn broer. Het gedrag wat naar voren komt is het gedrag wat ik juist lastig vind. Nee eigenlijk niet. Het is een super lief en sociaal meisje, iets wat ik vroeger ook was. Ze heeft bergen vriendinnetjes iedereen gaat ook graag met haar om. Ze is sociaal, ik ook. Behulpzaam, ik ook. Ik dante zolang je je ervan bewust bent dat het zo is het geen probleem hoeft te zijn. Maar ik denk dat een hoop ouders van 3 niet weten dat het vaak wel zo is, dan kan het voor problemen zorgen.
ik ben de oudste ik viel altijd overal buiten en mijn jongste twee hadden altijd lol voor 10 maar ja het is maar zo geef er niks om heb nu zelf 3 kinderen en ze vallen nergens buiten krijgen een verveel en ook net zo veel aandacht dat is wat je leert als je zelf een van de 3 bent zou me nooit kunnen vergeven als een van mn kindjes het gevoel te hebben dat die minder aandacht of iets krijgt als de ander dus doe mijn best en niemand valt buiten de boot
Maar is het dan niet zo dat je als ouders, onafhankelijk van het aantal kinderen, er altijd zorg voor hebt te dragen dat kinderen niet het gevoel hebben dat ze minder geliefd of belangrijk zijn dan een ander kind? Ik denk dat er voor iedere positie van een kind wat te zeggen is. De oudste moet het altijd het beste weten en krijgt het eerst op zijn/haar kop De middelste hangt er tussenin en voelt zich vergeten, te jong voor het ene en te oud voor het andere. De jongste kan niet mee met de oudste twee... etc... Ik heb wat gelezen over het middelste kind syndroom, maar eerlijk gezegd geloof ik er niet zo in. Dat het wel van karakter, geslacht, leeftijd en verschillen daarin af kan hangen hoe de kinderen in het gezin zich voelen, dat geloof ik dan weer wel. Maar dat altijd het middelste kind de dupe is van een 3-kinder gezin...dat blijkt dus niet zo te zijn. Of zie ik het verkeerd?
Wij waren vroeger ook met 3 kinderen. Ik ben de oudste, dan komt mijn zusje 5 jaar later en mijn broertje 8 jaar later. Mijn zusje had wel vaak het idee dat ze erbuiten viel. Want, zoals ze nu zegt, jij en Napoleonbroertje speelden altijd met elkaar. Maar dat is echt haar perceptie want dat was niet zo. Ik speelde wel eens met mijn broertje maar 8 jaar verschil is veel als je kind bent. Dus het was meer zo dat ik hem vermaakte. Misschien dat ze het zo beleefde omdat ik zelf verder niet zoveel met mijn zusje had, die wilde namelijk nooit echt spelen als kleintje en zat liever zelf in de box. Mijn broertje en zusje trokken best veel met elkaar op, logeerden ook vaak bij elkaar op de kamer. Ik speelde juist veel met vriendinnen (En die vonden zo'n klein schattig broertje wel interessant) Ik heb 5 kinderen, dus 3 middelsten?
Ik ben een middelste kind. Een oudere zus en jonger broertje. Nadeel van de middelste zijn was voor mij vooral dat je altijd een beetje tussen wal en schip valt. De ene keer hoor je bij de 'oudere' en wordt verwacht dat je je verantwoordelijk gedraagt. Het andere moment hoor je bij de 'jongere' waardoor je buiten situaties wordt gehouden. Ik denk dat daar de bottleneck zit. Als middelste heb je een onduidelijke rol waardoor je dus eigenlijk nergens 'bijhoort'. Nou heb ik een prima jeugd gehad, maar ik denk dat ik er (achteraf gezien) toch wel last van heb gehad. Ik zou zelf dan ook nooit voor 3 kinderen kiezen. Er bestaat trouwens wel zoiets als 'middle child syndrom', maar ik weet nooit zo goed wat ik daar van moet denken.
Ik had dat idee ook altijd en vond hetgeen mijn broertje zei altijd een beetje overdreven. Totdat ik van mijn dochter dingen begon op te merken en ik toevallig de juf hierover sprak tijdens een rapportgesprek die ook middels is in het gezin. Zij vertelde mij hier het een en ander over en toen ben ik dingen gaan lezen. Nu hebben wij 2 bevriende stelen die net als wij 3 kindjes hebben. Gisteren was ik daar om mijn zoon op te halen en nav dit topic hen gevraagd hoe zij dit ervaren. Zij gaven aan dat de middelste ook heel rustig is en minder zelfvertrouwen heeft we hebben het er een tijdje over gehad en zelfs ff gegoogeld en zij bevestigde het verhaal ook. Zij hebben 3 jongens kort op elkaar, dus hierin speelt het geslacht en leeftijd geen rol. Ik vind het persoonlijk heel wonderlijk dat er vanuit diverse hoeken dit syndroom toch wel bevestigd wordt, dit terwijl alle ouders van alle kindjes even veel houden... @leenislief het schijnt in het geval van 5 kindjes ook echt om het middelste, dus de derde te gaan.
Ik bedoel ook eigenlijk dat ik nooit een oneven aantal kinderen zou willen Ik vind het trouwens goed dat je je erin verdiept. Hierdoor ben je je er wel van bewust waardoor je de 'schade' kan beperken.