Ik ben zelf ook de middelste, alleen was dit niet gepland.. Mijn jongste zusje is zo'n 8 jaar jonger als mij. Voor mijn gevoel heb ik het thuis het makkelijkste gehad.. Verder speelde ik vroeger weinig met mijn oudste zus, zij gedroeg zich meer als en jongen terwijl ik en echt meisje meisje was. met mijn jongste zusje ook maar weinig gespeeld ivm leeftijdsverschil. Nu heb ik meer met mijn oudste zus omdat onze levens gelijk lopen, mijn jongste zusje is 18 en gaat volop op stap, dus nog en heel ander leven als ons..
Dat vraag ik me dus echt af, ik doe de moeite er wel voor maar dat doen een hoop mensen waarvan de kinderen toch dat gevoel hebben. Het is ook lastig, mijn zoon is de oudste, hij mag nu eenmaal veel meer dan zijn zusje die 3 jaar jonger is. Terwijl aan de andere kant haar zusje geholpen wordt met dingen omdat ze nog "klein" is. Ze vraagt dat ook wil je mij ook helpen? Niet omdat ze het zelf niet kan maar ook die aandacht te krijgen. Of als de jongste op de nek mag en middelste is ook moe, nee jij bent te groot dat kan echt niet meer. Als je je daarin verdiept valt het ineens op hoe vaak de middelste te klein is voor het 1 en te groot voor het ander, niet eens bewust hoor. We zeggen haar ook vaak, ja maar je broer is 3 jaar ouder, als jij zou oud bent als hij nu dan mag je dat ook. Of net als het dragen op de schouders, toen jij zo jong was als je zusje, mocht je ook op papa's schouders zitten. Maar ik denk dat je daar echt niet aan ontkomt hoe hard je ook je best doet, tenminste ik zou niet weten hoe je dat gevoel weg kan halen?
Dat is precies wat ik bedoel met de onduidelijke rol voor de middelste. En als middelste kind klinkt je verhaal ook heel herkenbaar. Het lijkt me als ouders inderdaad ook moeilijk hier een weg in te vinden, maar je probeert het in ieder geval en dat is denk ik wel belangrijk. De enige oplossing die ik kan bedenken is nog een kindje erbij
Ik ben middelste kind en heb er nooit hinder van gehad. Met mijn oudste broer ging ik mee op stap, vonden mijn ouders wel zo prettig. de jongste is gehandicapt. Maar nee geen nadelen hier voor het zijn van middelste kind
Maar heb je dan een soort van 'spijt' van een gezin met een oneven aantal kinderen? Ik kan me ook wel voordelen indenken, vaker iemand om mee te spelen enzo.... Ik vind het erg moeilijk, ik zou ergens graag nog een kindje erbij willen, maar niet ten koste van alles. Ik wil het er voor iedereen leuker op maken, niet moeilijker... 4 kindjes zal niet kunnen hier, mijn man gaat daar nooit achter staan.
Vrees dat mijn man het daar niet mee eens zal zijn, ik heb altijd een wens voor 4 gehad. Helaas heeft mijn man de diagnose ADHD gekregen anderhalf jaar geleden. Toen onze jongste geboren werd, werd het voor hem heel lastig en onverzichtelijk. Het liep op bepaalde punten steeds mis en toen heb ik hem gedwongen te laten testen (ik wist het al veel langer). Voor ons is een vierde dan ook geen optie anders had ik dat zeker overwogen! In dit geval is het denk ik ook anders. Niet alle kindjes zijn "gelijkwaardig". Jouw broer is de oudste, jij de jongste en jullie hebben er nog een kado kindje bij die extra zorg nodig heeft. Dan is het heel duidelijk dat ene kindje extra hulp en zorg nodig heeft en is het voor een middelste kindje een kleiner probleem. Spijt is een groot woord, ik vind een groot gezin geweldig. Wellicht valt het allemaal mee en kijkt onze dochter straks terug op een fijne jeugd en heeft ze er geen hinder aan ondervonden zoals sommige middelste kindjes hier. Maar mocht dit met onze extra inzet niet het geval zijn en ze later dit gevoel wel degelijk heeft gehad zou ik dat heel jammer vinden en me ook wel schuldig voelen. Ik zie nl wat het met mijn broertje gedaan heeft en dat vind ik heel jammer. Ik heb gisteren een extra shopmiddagje ingelast, lekker met zijn tweetjes naar de stad, kleren voor haar kopen en lekker wat drinken. Ze zit sinds een aantal maanden op paardrijden, dit is iets wat ik ook heel leuk vind en dat is echt ons moment. Geen broer en zusje, gewoon zij en ik en na het rijden nog ff knuffelen en poetsen en dan weer naar huis, daar geniet ze ook van.
Iedereen heeft zo zijn positie in het gezin maar het hangt ook veel van het karakter van het kind af. Ben zelf middelste maar stond er écht niet buiten. En je positie kan nogal veranderen he? Mijn dochters waren heel lang oudste en jongste en toen kwamen er na 8 en 10 jaar nog 2 broertjes. Jongste is jongste dus niet meer en krijgt een andere rol in het gezin. Sommige dingen zijn vanzefsprekend, de oudste maakt alles als eerste mee..het kind daarna heeft het wat dat betreft makkelijker. Ook vanuit de ouders want die hebben kunnen oefenen op kind 1. Als mijn dochters over een jaar of 7 weg zijn (wie weet) dan zijn de zoontjes oudste en jongste in het gezin geworden. Denk toch dat het het meest van het karakter afhangt. En natuurlijk de aandacht van de ouders. Op het ene moment heeft oudste veel aandacht nodig en later misschien middelste of jongste.
Maar een paar gezinnen is nou niet echt exacte wetenschap he? Ik ken zat gezinnen waar het geen enkel punt vormt en zat gezinnen waar juist het oudste of juist het jongste kind er buiten valt. Dat het middelste kind dus sowieso (het meest) de dupe is, is echt onzin. Dat heeft te maken met hoe ouders ermee omgaan, niet met de plek in het gezin.
Maar dat geldt net zo hard met twee kids, merk ik hier ook. Dat Thirza toch echt te groot is voor veel dingen, en voor andere dingen te klein. Dat krijgt ook zij te horen en dat vindt ze niet altijd leuk, maar hey: het is waar en that's life. Elk kind zal moeten leren dat er dingen zijn die het nog niet mag en dingen die het niet meer mag... Dat is geen middelste-kind-syndroom en dan gaat het er dus nog steeds om hoe je er als ouder mee omgaat.
Maar is er dan bij een oneven aantal altijd EEN kind dat erbuiten valt? Kan het niet allemaal gewoon harmonieus zonder een derde wiel aan de wagen? Dat vraag ik me echt af. Want als je nu (zoals ik 2 kindjes hebt en twijfelt over een derde) besluit een derde kindje te willen, dan gaat er dus altijd een kind erbuiten vallen. Dat klinkt niet echt aantrekkelijk.
Zo te horen doe je hartstikke je best en hoef je je ook zeker niet schuldig te voelen. Wat leuk dat je die dingen met haar samen doet! Ik neem mijn ouders ook niks kwalijk, want die hebben mij een prima jeugd gegeven. Daarbij was ik mijn vaders oogappeltje dus over aandacht niks te klagen. Ik denk dat door de onduidelijkheid mijn onzekerheid en faalangst er wel gedeeltelijk mee te maken hebben, maar ik kan zeker niet zeggen dat ik ongelukkig ben. Verre van! Maak je vooral niet teveel zorgen.
Er buiten vallen zit m.i. niet zozeer in het omgaan met elkaar, maar meer in de onduidelijke positie als middelste. De ene keer hoor je bij de jongste en de andere keer hoor je bij de oudste. Dit kan heel veel onzekerheid geven. Natuurlijk hangt het ook echt wel van het karakter van je kind af. Ik ben nu eenmaal niet zo'n pittige tante.
Pfff, altijd zo'n onzin die vooroordelen. Bah! Je weet van te voren toch nooit hoe het uit zal pakken. Of en welke kinderen goed met elkaar klikken. Dus als jij nog een kind wilt en het kan, moet je het gewoon doen. Dat is de enige goede reden om kind(eren) te 'nemen'. Ik ben zelf het middelste kind. Ik had altijd ruzie met mijn broer. Met mijn zusje kon ik het goed vinden en we hebben nog steeds een goede band. En mijn broer en zusje konden het ook wel goed vinden. Bij ons viel niemand er dus echt buiten, alleen mijn broer vond altijd dat hij tekort gedaan werd tov ons (hij was mn jaloers op mij). Tja, zo kan dat gaan. Had ook anders kunnen wezen.
Nee een paar gezinnen is geen exacte wetenschap, maar zoek google maar eens op middelste kind syndroom. Natuurlijk heeft het er deels mee te maken met hoe je er mee omgaat. Ik vind het gewoon toevallig dat de gezinnen die ik ken met 3 kinderen hetzelfde ervaren. Daarnaast kunnen onze kinderen al erg goed hun gevoel uiten en merk ik aan onze dochter dat het ook speelt bij ons. Iets wat bij andere gezinnen hier pas later naar boven komt wellicht. Heel fijn natuurlijk, nu kunnen wij er zo veel mogelijk aan doen dit gevoel weg te nemen.
Allemaal aan 'een' syndroom..hoe verzinnen mensen dit. er is overal wel een syndroom voor te verzinnen
Middelste kind syndroom?? Tsssssssssssssssjongejonge, echt!! Juist heerlijk om middelste kind te zijn.
Zo zal er ook wel een oudste en jongste kind syndroom zijn. En uiteraard het enig kind syndroom. Zo zielig al die kinderen. Nee, 2 kinderen is het ultieme ideaal Please.
Ik vind het jammer dat hier nu van die vreemde reakties worden gegeven. Er zijn diverse onderzoeken geweest en blijkbaar ervaren er ook een hoop mensen hierin "problemen" of herkennen zich hierin. Ik herken in de dingen die ik heb gelezen heel erg mijn dochter en broer dat is toch mijn goed recht? Het is toch juist fijn dat ik de moeite wil nemen mijn dochter hiervoor te besparen door er over te lezen en mezelf hierop aan te passen. Dat het een middelste kind syndroom heet, heb ik niet verzonnen. Noem het wat mijn part middelste kind feestje, veilig plekje in het gezin kindje whatever......