@ Arevinol en tjessia, Als je niks zinnigs toe te voegen hebt blijf dan lekker weg van een serieus topic.
Ik denk dat een deel vd verhalen ook wel komt omdat de meeste mensen alleen daarnaar zoeken als er al problemen lijken te zijn.. In een gezin waar 3 kinderen gewoon normaal met elkaar omgaan en gelukkig zijn en er niemand buiten de boot valt, is ook geen behoefte om te gaan googlen of zoeken of het misschien wel niet kwaad kan als er 3 zijn.. Ik zie hier ook al verschillende reacties van middelste kinderen (waaronder mezelf) die nergens last van hebben wat dat betreft.. Dus denk dat beide situaties in de praktijk genoeg te vinden zijn, en waar dat dan precies aan ligt zal men nooit weten.. Ik zou er mijn keus van wel of niet een derde in ieder geval niet vanaf laten hangen, je weet nooit hoe het bij je eigen gezin zal uitpakken, hoeveel ervaringsverhalen van anderen je ook hoort.. Doen waar jij je goed bij voelt
Ik vind het ook zeker mooi om te lezen dat er evengoed velen zijn die zich prima hebben gevoeld in welke positie van het gezin ook. Ik heb een broer die 5 jaar ouder is. Ik heb me veel enig-kind gevoeld doordat hij altijd een fase verder was dan ik. Daarnaast hebben wij totaal verschillende karakters. Dus met twee en koningskoppel....maar zeker niet ideaal te noemen. Ik denk dat als er hier een derde zou komen dat dat dan toch pas over een paar jaar is. Tussen de oudste twee zit 2 jaar en hebben een erg leuke band samen. Natuurlijk zou een derde die dynamiek veranderen, maar niet per se in het negatieve. Tegen die tijd zitten de andere twee waarschijnlijk al op school. Voor mij is het nu ook nog erg moeilijk interesses en duidelijke karakters af te lezen aangezien ze nog zo klein zijn (bijna 3 en net 1). Ik denk dat mijn meid het helemaal geweldig zou vinden, mijn jongste is echt een mama's kindje en heeft een pittig karakter, maar ook hij moet leren omgaan met zo'n nieuwe situatie. Misschien is het voor hem juist goed... Het is waar, je kunt niet voorspellen hoe het zal lopen, maar als over het algemeen mensen zich door een gezin van 3 (onafhankelijk welke positie) zich daar niet goed bij hebben gevoeld en het liever anders zouden hebben gezien is het wel iets om mee te nemen in je overwegingen.
Maar zo kun je toch aan de gang blijven? Het oudste kind is zielig want moet overal voor vechten..alles de eerste keer..ouders mogen op kind 1 oefenen dus maken foutjes. Jongste kind heeft het moeilijk want mag nooit wat..altijd te klein en te jong. Tja zo gaat dat nu eenmaal in een gezin..daar ben je een gezin voor..ieder zijn plek. Ieder kind krijgt met zijn eigen 'problemen' te maken.de een niet minder dan de ander alleen anders.
Ik kom uit een gezin van vier, soort van het middelste kind. Maar wel het eerste meisje, zal ook wel verschil maken. Ik vond het niet leuk om twee oudere broers te hebben, was altijd de sjaak(ze sloopten stiekem mijn barbies enzo) maar of ik terugkijk met een complex ofzo? Nee dat zeker niet. Aan elke positie is wel wat op te merken, de oudste moet te verantwoordelijk zijn en snel dingen kunnen, de middelste vallen tussen wal en schip en de jongste worden te klein gehouden. Maar hoeveel daar van waar is heb je zelf in de hand lijkt mij.
Natuurlijk is dat ook zo, maar ik neem aan dat er niet voor niks onderzoek naar is gedaan en dit er uit is gekomen. Natuurlijk heeft elk kind zijn eigen problemen en natuurlijk hoeft niet elk middelste kind er last van te hebben, dat is nl ook afhankelijk hoe je als persoon bent. Maar er zal ergens wel een kern van waarheid in zitten. Maargoed....ook bij drie vriendinnen kan er vaak onenigheid ontstaan juist omdat het een oneven aantal is, dus in dat opzicht hoeft het niet per definitie aan het middelste kind te liggen. Maargoed ieder zal er het zijne van denken denk ik. Overigens wil ik wel zeggen dat de kids onderling een heel erg goede band hebben. Natuurlijk is er wel eens onenigheid maar over het algemeen zijn ze erg lief en zorgzaam voor elkaar, best bijzonder en heel mooi om te zien.
Bij de keuze voor wel of niet nog een 3e kind zou ik me zeker niet laten leiden door een al dan niet bestaand "syndroom". Niet elk middelste kind voelt zich buitengesloten en je kunt niet van te voren weten hoe het in jouw gezin zal gaan tussen de kinderen. Zoals ik al eerder zei, ik ben de oudste van 3 en bij ons was ik degene die het minste aansluiting had met mijn broertje en zusje. Ik heb daar overigens nooit problemen mee gehad. Mijn man heeft alleen 1 zus (1 jaar ouder) en kan haar bijna niet luchten of zien en voelde zich zijn hele leven de minder "belangrijke". Slechts 2 kinderen is dus ook geen garantie voor een gelukkige jeugd van elk kind.
Tegenwoordig wordt er zelfs onderzoek gedaan naar niet goed functionerende kniegewrichten van de rode bosmier, bij wijze van spreken.... Dat er onderzoek gedaan is, zegt niet zoveel, dat is erg vaak een uit de hand gelopen hobby van iemand die ergens iets interessant gevonden heeft. Dat betekent niet direct dat het een vreselijk zwaar fenomeen is. Wat al gezegd wordt: elk kind heeft z'n dingen die het meemaakt en waar het later last van heeft: geen opvoeding verloopt vlekkeloos en dus groeit ook geen enkel kind op zonder kleiner of groter trauma... dat heeft echt niet specifiek iets met middelste kind zijn te maken, want zoals ook al gezegd: oudste kids hebben ook zo hun dingen, (ik moest overal voor vechten, mijn broertje en zusje mochten al die dingen altijd gewoon direct en veel vroeger dan ik ze mocht ). Als je ruimte hebt in je gezin voor nog een kindje, dan moet je dat vooral niet laten om allerlei dingen die 'zouden kunnen gebeuren'. Ik bedoel: je laat het krijgen van een kind toch ook niet zitten omdat je bang bent dat het wel eens onder een auto zou kunnen komen, of weet ik wat? Voed gewoon op met alle liefde en wijsheid die je hebt, en dan zijn je kids later echt wel gelukkig! (En zoniet, dan is het hun verantwoordelijkheid als volwassene om alsnog gelukkig te worden en te dealen met de dingen die dwars zitten).
Ik ben de middelste van 3 meiden. Ik moet wel zeggen dat ik er altijd een beetje tussenin viel. Bij de oudste is alles leuk en nieuw en de jongste blijft altijd klein en schattig. De andere 2 trokken ook altijd meer naar elkaar toe. Dus ik heb er wel last van gehad. Voor mij ook een reden waarom ikzelf geen 3 kinderen zou willen.
Ik ben nu eigenlijk wel heel erg benieuwd naar de redenen of opvattingen van mensen die dus wel bewust voor 3 kinderen hebben gekozen. Misschien moet ik daar eens een specifiek onderwerp voor openen....