Beste mama's, Morgen wordt mijn zoontje 1jaar en wat is de tijd toch snel gegaan. Al heel de dag denk ik; nu deed ik dit vorig jaar etc. Etc. Op dit tijdstip zaten we mijn harde buiken te tellen bijv. Manlief dacht dat ik ging bevallen, ik dacht zelf van niet.. Was dus wel zo want ben om 4.08 bevallen van geweldig mooie zoon. Maar nu dus morgen, ik voel m'n traantjes al branden en ben echt nooit zo'n weekdier geweest.. En waarom? Geen idee.. We hebben een tropen jaar achter de rug, geen slapeloze nachten, altijd goed gegeten, lacht de hele dag en is super makkelijk.. Kortom een baby waar we nooit van durfde dromen zo lief en makkelijk.. Ben gewoon zoooo trots op m'n ukkie, zoals alle mama's waarschijnlijk .. Maar waarom ik zo emo ben en zo'n apart maar leuk gevoel voor morgen heb, geen idee.. Ken mezelf niet terug.. Herkenbaar? Maar heb er wel super veel zin dus kan niet wachten haha
Hier overmorgen de eerste verjaardag. Ik loop al een week... Weet je nog vorig jaar dit en dat. Dus heel herkenbaar!! Waarom, geen idee. Het is leuk, maar toch ook zo raar. Al een jaar mama!! Geniet van morgen. (hoe vieren jullie het?)
Hahaha, welcome to motherhood! Ik was voordat ik kinderen had nooit emotioneel. Moest nooit huilen bij films etc. Sinds mijn meiden er zijn, word ik heel snel emo. Als ik naar ze kijk en bedenk hoe fantastisch ze zijn. Hoe goed we het hebben getroffen met 2 van die lieve, gezonde kinderen. En als ik een film zie of een nieuwsbericht waarin iets ergs is gebeurd met een kindje, springen de tranen me in de ogen. Moet er gewoon niet aan denken dat zoiets met mijn meisjes zou gebeuren. Ik kan me geen wereld voorstellen zonder hun. Nooit gedacht dat ik zoveel liefde kon voelen (sorry manlief ).
idd herkenbaar! bij de 1e verjaardag was ik er weken van tevoren mee bezig, en idd steeds denk je aan dat jaar daarvoor wat er gebeurde. nu word ze over 7 dagen 2 jaar, nog ben ik er wel mee bezig wat er 2 jaar geleden allemaal gebeurde, maar lang niet zoveel als bij haar 1e verjaardag.
Stijn heeft drie weken geleden z'n eerste verjaardag gevierd en poeh, wist ook niet dat dat zo'n impact zou hebben...het hele jaar flitst voorbij, bij elke felicitatie moest ik slikken, je baby is geen baby meer...ik was ook total loss 's avonds. Herkenbaar dus
Ik ben dus niet de enige.. Wij vieren het morgen eind vd middag na z'n dut met de oma's en opa en ooms. Dan doen we ook met z'n allen taartje eten als hij uit bed is. Morgenvroeg lekker met z'n 3tjes eerst cadeautje geven en knuffelen! Daarna wassen en nieuwe kleertjes aan en dan komt m'n beste vriendin ff aanwaaien met de kids. Zondag vieren we het voor de familie/vrienden, die komen om 15u zodat hun er allemaal zijn als hij wakker wordt. O jij nog 1dagje tot de 1e verj. Spannend hè? -------- Maar goed te horen dat het minder wordt.. En ja mama worden veranderd een hoop aan je
Mijn dochter is eerste kerstdag alweer twee geworden. Toen ze één werd moest ik ook huilen op haar geboorte tijdstip en had ik echt behoefte aan een momentje alleen met haar. Ik was er ook veel mee bezig (vorig jaar gebeurde nu dat...). De bevalling duurde meer dan 70 uur, dus ik kon/kan veel terug denken. Dit jaar heb ik er ook veel aan gedacht. Maar ik heb niet gehuild. Wel heb ik haar een hele grote knuffel gegeven op haar geboorte tijdstip. Een fijne dag gewenst!
Heb ik ook hoor, bij alle stapjes die hij maakt: eerste groentehapje, uit de kinderwagenbak, de kleine kledingmaatjes naar zolder verhuizen.........snik slik snotter.... Heb het bij de oudste ook hoor, die moet in maart naar de kleuters, nou ik blok dat vooralsnog uit mijn hoofd, raak daar zo emo bij... Denk dat het bij het moederschap hoort, en als je dan als persoon ook gevoelig bent, dat het dubbel op raakt hihihi.. Ik huil ook veel sneller. Ik vind de sint intocht ook zo n emo moment, zo dom, maar dat raakt me dan zo diep.
Sinds 21-12 heb ik een dreumes. Een hele leuke lachende drukke dreumes. Ik vind het nog steeds zo onwerkelijk, als ik naar hem kijk denk ik zat jij echt in mijn buik? Was je echt zo klein? Waar is dat baby'tje dan? Zijn eerste verjaardag ben ik ook zo druk mee bezig geweest, tussen het snijden van de kaas en worst door bleven af en toe de tranen stromen hoor. Bij zijn 2e verjaardag zal dat misschien iets minder zijn. Volgens mij is die 1e verjaardag echt een soort van magisch moment ofzo, als krijg je 10 kinderen bij alle 10 zal die eerste verjaardag heeeel bijzonder zijn. 's Ochtends vroeg op zijn eerste verjaardag schreef ik dit; Vroeg in de morgen nog voor de zonneschijn Koesterde ik met mijn handen jouw hele naakte zijn. Op mijn borst voel ik jouw natte haren. Ongelooflijk, onbeschrijflijk dat ik jou heb mogen baren. Wat was je sterk, wat was je teer. Onzeker en zo bang, het houden van deed zo een zeer. Je hebt moeten vechten om bij ons te mogen zijn. Al die piepjes,machines, en slangetjes in jouw lijfje nog zo klein. Na een bijzonder moeilijke start. Zit jij intens diep, zo verschrikkelijk diep in ons hart. Vandaag staan wij stil bij dat mooie 1e jaar. Dag baby, hallo dreumes , het afscheid is best zwaar.