Toen ons huis verkocht werd bood mijn schoonvader aan om tijdelijk een van zijn woningen te huren, dat zou mooi zijn want dan zouden we huur betalen waarvan de helft op een spaarrekening ging voor ons. Zodoende konden we mooi sparen en als we een huis gevonden hadden en hieruit gingen kregen we dit potje inclusief de borg mee. Mooi zakcentje om onze nieuwe woning in te richten en dus een mooie deal. Nu na een tijdje wilde we graag deze woning van hem kopen en daar komen we 5000 euro voor te kort aan eigen geld. Nu hadden we dus dit "huurgeld" gespaard inclusief borg erbij en kwamen we boven die 5000 uit en kunnen we dus dit huis kopen. Hartstikke leuk natuurlijk maar nu gaan ze het via de officiele weg doen en er een gift van maken (je mag jaarlijks een gift doen van 5000 nogwat euro en dat doen ze dus) Er zit ook al een gift in het huis van 50.000 euro die van de prijs afgetrokken word aangezien het hun eigen woning is. Bij de 50.000 euro zit een uitsluitingsclausule omdat we gaan trouwen in gemeenschap van goederen. Dit wist ik en heb ik ook nooit een probleem mee gehad. Dit geld is van hun en dus van mijn vriend, niet van mij. Heb er nooit hard voor hoeven werken en heb ook totaal geen enkele behoefte aan dit geld mochten we ooit uit elkaar gaan. Maar nu doen ze die 5000 euro ook met een uitsluitingsclausule! Hier heb ik WEL problemen mee, ik heb hard gewerkt om alles te kunnen betalen samen met mijn vriend. maar nu ik hen daarover opbel zeggen ze tegen me: "ja kind, als je gewoon had gehuurd was het geld ook weggeweest en het is een gift van ons om de huur terug te geven, dit hoeven we niet te doen" Dit aangezien we met het mooie praatje van een spaarrekening enz enz deze woning IN gingen. het is dus niet dat we betaalde en dat ze zeiden: verassing! Jullie krijgen een deel terug! nee dit wisten we en hiermee gingen we samen die huurafspraak aan... Dus toen zei ik: en de borg dan? daar heb ik wel recht op om die terug te krijgen. "ja kind, die borg was 1000 euro dus daar hebben mijn zoon en jij beide aan mee betaald dus voor 500 euro ga ik niet een hele uitsluitingsclausule weghalen" En dus ook die 500 euro is weg... ik ben woest, verdrietig en voel me echt onwijs buiten gesloten!!! Ben ik nu door alle emotie onredelijk of ben ik wel redelijk? Ik vind dat ik door die afspraak recht heb op het geld wat ze op die "spaarrekening" gestort hadden om ons terug te geven en dus vind ik dat die 5000 euro waar mijn vriend en ik SAMEN voor "gespaard" hebben ook van ons samen moet zijn en niet met een uitsluitingsclausule gegeven moet worden. wat vinden jullie?
Ik snap je wel! Het is als je naar de waarde van het huis kijk natuurlijk niet veel, maar jij hebt er gewoon voor gewerkt en er dus recht op, net als je vriend... Ik zouver geen groot probleem van maken omdat jullie al zoveel krijgen, maar ik begrijp je gevoel!
pfff... moeilijk dit... Je hebt helemaal gelijk, dit is helemaal niet eerlijk... Maar je partner kan dit toch weer terugschenken aan jou, en daarmee alles weer gelijk trekken?
Ik begrijp je gevoel heel goed, je voelt je achtergesteld ten opzichte van je vriend. Vanuit je schoonvader gezien, klopt zijn redenering toch wel. Jullie hebben samen huur betaald. Hij heeft daarvan de helft gehouden, en dat geld geeft hij aan jouw vriend. Niet aan jou. Het lijkt er alleen op dat jullie met een ander idee de afspraak hebben gemaakt.
Oef lastige situatie. Ik begrijp jou maar je schoonouders ook.. Ik zou er zelf geen problemen van maken omdat ze jullie al zo'n enorme gift doen.
Wat maakt het toch uit dat geld,krijgen jullie terug wees er blij en dankbaar voor dat jullie deze kans hebben en kregen. en of mijn man of ik het nu terug krijgt, zijn portemonne is de mijne en omgekeerd , en wij zijn getrouwd met het idee voor altijd en niet om alvast na te denken over een verdeling van enen eventuele scheiding.
Ik ben geloof ik de enige die het er niet mee eens zou zijn. Had ik de schenking van 50.000 ook niet geaccepteerd trouwens, maar liever samen met vriend/man mn eigen boontjes gedopt.
Het is ook geen groot bedrag maar het gaat erom dat ik me gewoon zo buiten gesloten voel! En geloof me als ik er ooit alleen voor te staan kom met de kinderen dan kan die 2500 euro ineens een heel groot bedrag worden. Wij trouwen juist in gemeenschap van goederen omdat we niet van plan zijn om uit elkaar te gaan maar blijkbaar zijn zijn ouders daar niet zeker van want bij alles wat ze doen, sluiten ze mij buiten. Toen wij onze auto overkochten van hun mocht hij niet op mijn naam komen, ze wilde hem alleen aan ons verkopen als hij op zijn naam kwam. (dit terwijl ik hem betaalde!) Toen we het huurcontract aangingen stond alleen zijn naam erop en was ik een "gezinslid" het was de naam van mijn vriend met zijn gezinsleden. Hier heb ik toen ook stampij over gemaakt omdat ze mijn naam er niet bij wilde terwijl ik even hard werkte voor de huur als dat hij deed (we werkte beide fulltime) en nu dit weer. ik ben er zo klaar mee nu. De hele trouwerij is van iets moois omgetoverd naar iets commercieels en ik baal ervan.
Daarom trouw je dus in gemeenschap van goederen... Alles is van jullie gezamelijk, en wanneer jullie gaan scheiden word het eerlijk verdeeld. Door de uitsluitingsclausule krijgt haar partner als ik het goed begrijp 50.000 euro cadeau van zijn ouders. De 5000 euro waar ze samen voor hebben gewerkt gaat ook naar naar vriend, evenals de 1000 euro borg. Dat maakt een verschil van 56.000 euro. Haar schoonouders laten dus vastleggen dat dit bedrag niet in de huwelijksgemeenschap van hun kinderen valt. Zo kunnen ouders dus voorkomen dat bij echtscheiding van hun kind de ex-schoonzoon of ex-schoondochter er met de helft van het vermogen vandoor gaat. Of te wel: De koude kant wordt uitgesloten. Als ik het goed begrijp word dit geld dus nooit van jullie samen. Mocht er onverhoopt iets voorvallen, dan blijf jij in het slechtste geval met een schuld zitten en je partner niet?
En nee ik zou daar ook nooit mee akkoord gaan. Zoiets blijft altijd tussen jullie in staan, dat willen jullie niet, daarom trouwen jullie in gemeenschap van goederen. Ik vind het heel erg dat je schoonouders daar tussenin gaan staan.
idd beetje raar ja. En dit klopt niet. Ik zou er ook niet mee akkoord gaan. Ook niet met het geval van die auto, dan had ik dus echt gezegd, ik koop wel een andere, want het was jouw geld, want idd, mocht er WEL ooit een scheiding komen, ben je het wel kwijt, want wettelijk heb jij dan geen poot om op te staan, aangezien het dan op zijn naam staat. Zelf wanneer je in gvg getrouwd bent ben je dat deel gewoon kwijt, dus ik zeg: NIET akkoord gaan, maar wat vind jouw vriend hier eigenlijk van? Want als hij ook niet akkoord gaat sta jij ook sterker. Ik heb het zelf ook na de scheiding gehad dat ik alles kwijt was en totaal opnieuw moest beginnen en idd is dan 2500 euro veel geld.
Mijn vriend vind hetzelfde als ik. Alleen zijn vader wil er niets van weten, het is zijn schenking en hij doet daarmee wat hij wilt. Ja ik blijf dan met een schuld achter en hij heeft schoonschip ja. en als dat die 50.000 euro zou zijn vind ik dat niet eens zo erg want ik heb daar niets voor hoeven doen, word me zo in de schoenen geschoven hartstikke leuk natuurlijk maar niet iets waar ik recht op heb. die 5000 euro ookal is het niet veel heb ik wel recht op, heb ik evenhard voor moeten sparen. Ik regel alles bij ons, mijn vriend weet niet eens wat er betaald word, overgemaakt word en welke verzekeringen we waar hebben lopen, en dan ineens is het weg. en word ik gewoon keihard genaait. al was het 1 euro..!! Als het zo ontzettend weinig is dan is het toch een kleine moeite om die uitsluitingsclausule weg te laten...? Mijn vriend word ook moe van het hele gedoe die heeft toen ook ervoor gezorgd dat dat huurcontract veranderd werd op 2 namen maar nu krijgt hij ze gewoon niet zover. En ja natuurlijk neem ik het aan, niet voor mezelf maar wel voor mn kinderen die hier naar school gaan, vriendinnen hebben en een mooi huis hebben om naar thuis te komen. dat is de reden waarom we hier blijven wonen en geen andere woning kopen. Want ik woon hier sowieso niet fijn. ik woon onwijs ver van mijn vrienden vandaan en ik woon praktisch om te hoek van mn schoonfamilie. dus voor mezelf nee, maar als ik zo meteen alleen kom te staan wil ik wel wat mee hebben behalve schulden van de woning. Ookal ga je er niet vanuit als je constant te horen krijgt dat ze hem alleen maar zekerheid willen geven, wil ik mezelf graag ook wat zekerheid geven.
Als wij niet akkoord gaan met dit, kunnen we het complete huis op onze buik schrijven. zoveel betekend die 5000 euro. We hebben al ons spaargeld erin gestopt en dus ook niets meer over en toen kwamen we nog 5000 euro te kort. Dus als we nu koppig doen samen en zeggen: doei dan niet! dan hebben we dus geen woning en de kids ook niet. moeten ze veranderen van school, andere vriendjes zoeken e.d. dat wil ik niet voor ze. Ze moeten lekker hier blijven ze hebben het ontzettend naar hun zin! Toen we huizen aan het kijken waren zei mn dochter: "mamma ik wil zo graag hier blijven wonen! Ik vind het heel leuk en vind mn kamer zo mooi" (deze heeft ze zelf geschilderd samen met mij.) Als het echt zover komt ga ik er maar gewoon (weer) mee akkoord, ik ga de jeugd van mn kinderen niet omgooien om mn eigen koppigheid. Maar ben wel blij dat ik niet onredelijk ben. Ben echt heel boos en soms ben ik dan wel eens onredelijk (welke vrouw niet!) dus dit geeft me wel rust. ik ga nogmaals samen met mn vriend met ze praten.
Ik zou dit eens met je partner bespreken en desnoods samen bij de notaris vast laten leggen dat bij een evt scheiding een x bedrag naar jou gaat. Daar hoeven zijn ouders toch niks van te weten? (overigens vind ik het (en dan heb ik het niet zozeer over ts) naief om in gemeenschap van goederen te trouwen "omdat we toch niet gaan scheiden". Je weet nooit wat er in een mensenleven gebeurd en ik vindt het dan ook van meer liefde getuigen als je over een scheiding nadenkt terwijl je nog van elkaar houdt. Je doet er dan juist met liefde alles aan om het in goede banen te leiden als de liefde er niet meer zou zijn. Wij zijn dan ook met koude uitlsuiting getrouwd, wat van mij is is van mij, wat van hem is is van hem, en wat we samen gekocht hebben gaat door de helft. Een evt erfenis van beide kanten blijft dan ook ons eigen bezit.)
Ik zou echt niet akkoord gaan over die totaal 6000 euro hoor, dan zou ik kijken of je daar niet op een andere manier aan zou kunnen komen, desnoods een kleine lening of iets dergelijks, ik zou mijn huwelijk niet zo willen beginnen. En met niet zo willen beginnen bedoel ik dat dit waarschijnlijk op den duur tussen jullie in kan gaan staan.
Waarom blijf je dan niet nog een tijdje huren en zoek je dan samen met je partner naar een voor jullie betaalbaar huis zonder dat je sch.pa zich er mee bemoeit?
Maar ik wil mn huwelijk ook niet beginnen met een lening... En aangezien we met een lening geen hypotheek meer krijgen van deze grootte is dat helaas ook geen goed idee. we zitten echt in een hoekje. Of we moeten akkoord gaan, of we moeten zijn vader zien om te praten.