Hoi meiden, Graag zou ik schrijven met meiden die net als ik al jarenlang in de medische molen meedraaien en nog steeds met lege handen staan. Ik schrijf op sommige topics mee, maar ik zie iedereen zwanger worden. Iedereen behalve ik...merk aan mezelf dat ik er last van krijg en die topic's ga ontwijken. Ik vind het steeds moeilijker om mee te blijven schrijven, ik kan niet meepraten over zwangerschap. Voel steken van jaloezie, kan niet meeschrijven....vind het moeilijk te reageren ook soms. Weet niet hoe en wat ik moet schrijven. En na 3 miskramen, en dat jarenlange traject zonder enige hoop op een spontaan wonder merk ik dat ik wat verbitterd raak. Ik wil andere topic's ook niet vervuilen met mijn gezeur... Graag zou ik schrijven met meiden die ook een jarenlang traject af leggen, om elkaar te steunen en moed in te praten. De moed verlies ik bijna...nog 1 jaar en we gaan stoppen met de behandelingen. We kunnen het niet meer aan. De "nieuwe" topic's van behandelingen daar word iedereen zwanger. En ik ben altijd degene die met lege handen achterblijft. óf ik word zwanger en krijg een miskraam. Ik vind het moeilijk daar mee te schrijven, want ik start geen nieuwe behandeling ( het is gewoon de zoveelste)...en zwanger blijven, ho maar. Ik zal even kort uitleggen waar onze weg begon. In juli 2007 stopte ik met de pil. De eerst 3 maanden waren we nergens mee bezig, ik wilde gewoon mn cyclus afwachten. Een cyclus die raar deed, ik had elke 2 weken een bloeding: eens naar de huisarts, die stuurde ons door naar de gyn. Na 2 maanden tempen bleek ik ovulatiebloedingen te hebben. Advies gyn: probeer het nog maar een jaar. Dit was okt 2007. In okt 2008 vond ik het welletjes....en lief kreeg een zaadtest. Uitslag: geen enkele zaadcel gevonden. We kregen het nieuws dat we w.s nooit geen genetisch eigen kinderen zouden kunne krijgen. Er was nog 2% hoop, dus we kwamen op de wachtlijst voor een TESE. In juni 2009 werd lief geopereerd. 2 uren na de operatie kregen we de uitslag: lief was 100% onvruchtbaar. Veel verdriet....maar we lieten ons op de wachtlijist voor KID zetten. (kunstmatige inseminatie met donorzaad) In januari 2010 hadden we intake. We werden na een kruisverhoor goed gekeurd en kwamen op de wachtlijst voor behandeling. In okt 2010 mochten we starten. In juni 2011 was ik zwanger. Helaas een miskraam. In aug 2011 was ik weer zwanger, op nod een posi test. Helaas op 1 dag na NOD een menstruatie. Daarna 4 IUI's zonder resultaat. Een laparoscopie met tuba test volgde. Alles goed in mijn buik. Toen starte ICSI1. Zwanger!!!! Helaas weer een miskraam. Cryo 1 TP liet 6 maanden op zich wachten, omdat mijn lijf dusdanig in de war was van alle hormonen dat er geen eitje meer groeide. Na 6 maanden werd besloten een kunstmatige cyclus te starten. In nov 2012 was cryo 1 terug geplaatst. Helaas niet zwanger. Nu nog 1 cryo te gaan....en daarna een evaluatiegesprek. Waar moet ik de hoop weg halen? De hoop is onderhand na zoveel tegenslagen ver te zoeken. Vast en zeker ben ik niet de enige, niet de enige met dit gevoel. Niet de enige die steun nodig heeft. Wie schrijft er mee?
Meis ik heb hier geen ervaring mee, in die zin dat ik wel onbegrepen verminderd vruchtbaar ben en een bbz heb gehad, maar ook heb ik al een zoontje. Maar ik wil je toch even een hele grote, zij het digitale, knuffel geven en mijn duimen vallen er bijna vanaf zo hard draaien ze voor jullie. Ik gun het je enorm en hoop met alles in me dat jullie wens eindelijk in vervulling mag gaan!!! Nogmaals een dikke knuffel!!!!!
dank je esther!!! Wat rot van je bbz. Je zoontje, hebbe jullie daar ook een hele poos over gedaan? Of pas na je zoontje vruchtbaarheidsproblemen gekregen?
Lieverd, Wij "kennen" elkaar al van een ander topic en vind het zo erg dat je nog niet zwanger bent mogen blijven Het is je zo gegund. Ik wil je dus ook alleen heel veel sterkte en succes wensen en dat ik zal duimen!!!
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen! Ik weet wat je meemaakt na vele jaren dacht ik t ook niet meer mee te mogen maken.
Dank je wel, ondanks dat ik niet gelovig ben bid ik iedere dag dat deze bij ons mag blijven. Ik hoop zo voor jullie dat t bij jullie gaat lukken. Heel veel sterkte en kracht toegewenst, voor jullie beide.
Hoi Panter, Ik ken je verhaal al een beetje van andere topics. Zelf schrijf ik niet zo vaak mee, juist om de redenen die je noemt. Want ik ben ook jaloers als ik lees dat weer een ander zwanger is geworden en goed zwanger blijft, en wij nog steeds met lege handen blijven staan. Zelfs al zijn het mmm meisjes die ook veel verdriet en teleurstellingen hebben meegemaakt. Misschien zegt dit iets over mij als persoon, maar goed, ik ben wie ik ben, en ik merk dat in onze huidige situatie ik niet oprecht blij kan zijn voor anderen. En ik wil liever niet dan vals schrijven "Oh wat ben ik blij voor je", als ik me tegelijkertijd afvraag "Waarom jij wel en ik niet? Ben je dan een beter persoon dan ik? Zou ik dan een slechtere moeder zijn dan jij? Waarom is het jou gegund en mij niet?" Ja, natuurlijk gun je iedereen het, maar jezelf net iets meer... We zijn dan nog niet zo lang bezig als jullie, iets langer dan 2 jaar, maar ik heb het afgelopen jaar twee miskramen gehad, de tweede keer zelfs na een goede echo bij 6 weken... Die laatste miskraam gebeurde exact 2 weken voor de Kerst. Mijn vertrouwen in mijn lichaam en in de toekomst zijn op dit moment ook ver te zoeken... En we kunnen ook niet makkelijk zwanger worden door de slechte zaad van mijn man. Het is natuurlijk lang niet zo erg als bij jullie, maar we hebben ook artsenhulp nodig... Maar toch wil ik je even een steuntje in de rug geven. Ja, jullie zijn al zo lang bezig, maar heel veel tijd hebben jullie gewoon verloren. Omdat je man onvruchtbaar is, hadden alle zelfstandige pogingen geen schijn van kans. Jullie moesten ook heel lang wachten op TESE en op een intake voor KID. Natuurlijk neemt het niet weg dat jullie in die tijd ontzettend veel verdriet hebben gehad; dat wil ik absoluut niet wegpraten. Maar als je puur de behandelingen bekijkt, dan staan jullie eigenlijk nog aan het begin van de weg en zijn nog veel opties mogelijk. Jullie hebben IUI gehad, maar de kans van slagen van IUI is minimaal, ook de artsen geven het toe. Wat is het - maar 10% per keer? En dan moet je nog hopen dat de timing perfect klopt... Jullie hebben 1 ICSI poging gehad, die eigenlijk dus geslaagd was, maar helaas werd het een miskraam, en een cryoterugplaatsing die muslukte. Jullie hebben nog dus twee pogingen te gaan en je reageert goed op hormonen, dus je zult waarschijnlijk weer cryos hebben. Jullie hebben nog zo veel kansen! En miskramen... Tja... Geloof me, ik weet hoe hartsverscheurend het is, maar helaas kunnen ze gewoon gebeuren... Ik heb verhalen gehoord van mensen, o.a. mijn collega's die twee of drie miskramen hebben meegemaakt voordat ze goed zwanger werden. Dat zeg ik ook tegen mezelf. Dus geef niet op! En ik zou ook geen tijdsdruk op jezelf zetten, dat maakt het hele gebeuren alleen nog stressvoller, lijkt mij. Je bent nog lang geen 40, de komende twee pogingen zijn nog betaald, je AMH is goed (ja, ik volg je verhaal een beetje, sorry) de donorzaad is van topkwaliteit, dus het kan nog absoluut goed komen! Ik hoop dat ik je niet heb gekwetst met je bericht, maar meid, na twee miskramen weet ik een beetje wat je meemaakt, denk ik. En het doet me pijn als je het opgeeft, want ik zoek ook moed om door te gaan... Maar er zijn nog kansen, voor ons allebei, dus misschien moeten we die maar eerst benuttigen voordat we besluiten dat het genoeg is. Stoppen kan altijd nog. Door te gaan kost heel veel moed, maar die kunnen we vinden, dat weet ik zeker! Liefs!
Hey lotgenoot, Ik denk dat ik wel in een vergelijkbare situatie zit als jij. Ook wij zijn gestopt in 2007 met de pil en dachten, we doen het wel even. Ach, laten we nog eerst effe naar de huisarts stappen om zeker te weten dat alles in orde is en we ons geen zorgen hoeven te maken en de tijd alles is die nodig is. Helaas, er kwam vrij snel uitslag, lief was verminderd vruchtbaar. Wij hebben wel zaad dat redelijk is, dus voor ons is de hoop niet helemaal weg, maar wij hebben de leeftijd dan wel weer behoorlijk tegen. Wij hebben inmiddels 7 mislukte icsi's achter de rug (waarvan maar 4 TP) en nog steeds staan we met lege handen. Wij zijn vorig jaar naar dusseldorf geweest om onze opties eens ergens anders te bekijken en hier kwam ook weer een uitslag die we niet eerder hadden gehoord (dus je leert altijd weer bij. Inmiddels zou ik ook dokter kunnen zijn..hahahahaha..) Ik heb een verminderde eicelvoorraad (0.24 AMH), waardoor het nog moeilijker gaat worden en we over eiceldonatie zouden moeten gaan nadenken. In November hadden we een heel hoopvolle poging, die helaas behoorlijk is tegengevallen met de nodige emoties/misverstanden. Ik heb toen gezegd, nooit meer, het is genoeg. Maar als het dan eenmaal weer zakt, dan kriebelt het toch weer, want die droom..die zet je niet zomaar opzij. Dus in januari, als mijn ongesteldheid zich aankondigt en we krijgen weer groen licht, dan starten we weer en zien we wel weer waar het pad naar toe gaat. Ik ken jullie situatie dan ook niet echt, maar ik vindt het heel knap van jullie dat jullie kunnen zeggen, nog 1 jaar en dan stopt het. Ik heb dat al vaker geroepen, maar blijkbaar blijft de energie / motivatie toch weer kunnen komen, maar zo een traject blijft gewoon heel moeilijk. Lichamelijk, geestelijk, financieel, je doet het toch maar gewoon erbij..bij je dagelijkse leven, dat (soms) ook de nodige teleurstellingen biedt. Is er bij jullie al eens nagedacht/besproken waarom je miskramen krijgt ? het is al heel positief dat je zwanger kunt worden (is mij nog nooit gelukt), maar er moet toch een reden zijn waarom het dan niet doorgaat ? een reden als...pech...daar geloof ik toch niet in, na een aantal keer.. Liefs, Jolanda
Panter, wij zitten nog in het begin van de MMM maar begrijp je wel. Om mij heen raakt iedereen maar of oeps zwanger of direct! Ik kan geen babyshower meer zien. Manlief is zeer verminderd vruchtbaar, had 100000 zwemmers. Bij mij is zover ze weten alles goed. De testen zijn bij mij allemaal ok. Wij zijn net gestart, ICSI poging 1 hadden ze 9 eitjes, waarvan 7 goed en bevrucht. Helaas is er op 1 na niets gaan delen, en die ene was maar 3 cellig dus plaatsen ze niet terug. Ik voel me net als jij zo leeg en teleurgesteld. Hoe moet je in zo'n geval positief door met poging twee?? Morgen ook een gesprek in het Erasmus, zo bang dat ze zeggen niet door te willen. En wat dan? Moet ik naar DD of naar Gent. Je weet van gekkigheid niet meer waar je het moet zoeken.
Ik herken het Panter. Zelf sinds halverwege '06 gestopt met de pil. Had daarna een heel onregelmatige cyclus. Elke test was negatief, dus dacht ik laat het even voor wat het is. In juni 2007 kregen we de sleutel van ons huis. Tijdens het klussen in 1 van de kamers (wat ooit de baby kamer zou worden) begon ik hevig te bloeden en enorme krampen. Hap gebeld en doorverwezen. Bleek een vmk te hebben gehad. Wist niet dat ik zwanger was Sinds oktober 2007 in de mmm. Vaak naar huis gestuurd met Clomid omdat ze mij nog erg jong vonden en ik pcos had. Na een aantal maanden een andere gyn aangevraagd.. Die zag de uitslag van de onderzoeken van vriend, dat was in een aantal maanden erg veel gedaald!! Direct door naar de fertiliteit waar iui is gestart. Na veel zoeken naar de juiste dosering van de injecties kregen wij bij de 3e iui te horen dat het niet door ging. Zaad was te slecht, doorverwezen naar de uroloog. Net voor mijn 21e verjaardag kregen wij te horen dat wij misschien geen kinderen konden krijgen. 2nd opinion wees uit dat hij een spatader had in zijn bal. Is hieraan geopereerd, zaad bleef slecht. Ivf was geen optie dus moesten door met icsi. Besloten even een paar maandjes rust te houden. Toen we weer verder gingen heb ik 1x overstimulatie gehad, 1x haast geen reactie waardoor beide pogingen niet door gingen. Toen is er besloten om mij te opereren. De cystes van de pcos zouden worden weggebrand en er werden kleine gaatjes in mijn eierstok gemaakt voor een betere hormoonhuishouding. Dit is afgelopen augustus geweest. Veel napijn gehad en wat complicaties. In november eindelijk mijn1e icsi gehad die wel doorging!! Zaad was goed bruikbaar maar van de +10 follikels die ze hadden aangeprikt was er maar 1 eicel gevonden Artsen begrepen er niks van.... Deze is helaas ook niet bevrucht. Gesprek gehad met de gyn. Ik mocht pas in maart verder. Heb gehuild, uit eindelijk besproken dat ik 15 jan terug mag om te kijken of mijn eileiders rustig zijn en dan mag ik verder. Moest mijn cyclus bijhouden. Ondertussen op cd43, ik ben zo verdrietig. Wordt zo terug gebeld door de gyn. Testen zijn omo wit, wat ik begrijp want we hebben maar 1% kans om natuurlijk zwanger te worden. Misschien kan ik eerder terecht.. Dit is ook al een heel verhaal. Ondertussen hebben mijn 4 schoonzussen allemaal kinderen, sommige zelfs 2 en ik..... Nog steeds lege handen
Oh meiden, wat doen julile reacties me goed!! Ik moet zo naar mijn werk, heb geen tijd nu inhoudelijk te reageren maar dat ga ik morgen doen. Thanks, ik voel me ineens niet meer zo alleen.
lieve lieve meiden, ik ga toch even reageren ondanks dat ik wel zwanger ben.....ik weet hoe heftig het hele traject is....als ik er hier aan terug denk barst ik nog steeds in dikke tranen uit ik kan het geen plek geven, het hele trajact!! ik probeer het te verdringen.....iedere maand zoveel verdriet en pijn.....je lichaam en geest lijkt het niet meer aan te kunnen en iedere maand probeer je weer dat kleine beetje hoop bij elkaar te krabbelen en iedere x wordt het van de tafel geveegd!! ik snap goed panter dat jullie zeggen we proberen het nog 1 jaar....maar ik denk dat wanneer jullie dit jaar naderen je weer een stapje verder gaat wie had er ooit gedacht dat we uberhaupt zo ver zouden gaan??? ik vind het echt heel erg dat het voor sommige even goed niet lukt....zo erg zelfs dat ik vaker denk waarom krijg ik er 2....had iemand anders er ook blij mee gemaakt dan hadden we allebei er 1tje gekregen het is en blijft een heel groot wonder en ik hoop echt met heel mijn hart dat jullie tijd ook komen gaat!!!!
Sasje een vriendin van mij is ondertussen bevallen en nog elke dag denkt zij aan de mmm. Wil je echt feliciteren met een tweeling! Jullie geduld is dubbel beloond! Probeer te genieten.. Panter nu ik hier alles lees denk ik ook gelukkig ben ik niet alleen. Toch fijn zo' forum!
Hoi meiden, Even ruimte om te reageren, ik ga er even voor zitten. Hoi Kiskha, wat naar dat ook jullie zo lang al bezig zijn, en dan net voor kerst een miskraam. Hoe verdrietig is dat. Je gedachtes herken ik wel, de jaloezie ook. Ik vind mezelf soms vreselijk dat ik van die rare gedachtes heb als er wéér iemand zwanger is. Wat betreft onze zelfstandige pogingen die geen kans hadden, dat gingen we pas écht geloeven na de TESE operatie. Tot die tijd hou je, hoe gek ook hoop op een wonder. Vanaf juli 2009 tot januari 2010 hebben we dus echt gewacht...maar dat was een tijd vol verdriet en ongeloof. Toch stiekem hopen op een wonder. Je weet verstandelijk dat het niet kan, maar emotioneel hoop je toch opeen wonder. Pas sinds de start van KID hebben we dat pas los kunnen laten. Intussentijd werd wél iedereen zwanger en onze wens was er nog steeds.Rationeel gezien kan je het mss niet meetellen...maar gevoelsmatig is onze grote wens er al vanaf de dag dat we stopten met de pil. Dus ja...dan is zelfs de wachttijd behoorlijk frustrerend. IUI met donorzaad geeft een veel hogere kans, 20% omdat het donorzaad van topkwaliteit is. Bij stellen die IUI doen ivm verminderde zaadkwaliteit is de kans idd 10% per poging. Opgeven klinkt stom, maar alle teleurstellingen en de kennis dat mijn lijf het gewoon moet kunnen..alle extra kosten die we hebben lopen op tot 2500 euro per jaar...we zijn al 5 jaar niet op vakantie geweest om dat op te brengen. Het bepaald ons hele leven, e er is zonder donor gewoon geen kans. Dat geeft toch een extra stukje druk denk ik. Mijn vriendin die gestopt is met de pil tegelijk met mij is nu zwanger van de 5de. Dat is zo ontzettend confronterend. En ja we hebben statistisch gezien nog 2 ICSI pogingen. Maar ik wil geen punctie meer. Dat was zo verschrikkelijk...dat wil ik gewoon nooit meer op die manier. Ik vind het mooi te lezen dat jij nog moed hebt. Mss kan ik me daaraan optrekken. Ik ben alle hoop verloren op het moment, wie weet komt het nog terug.
Hoi Jolanda, bedankt voor je bericht, jullie hebben ook al heel wat voor de kiezen gehad lees ik. De gedachte van dat doen we wel even, hadden wij ook. Mede ook doordat onze ouders en broers en zussen snel en veel kinderen kregen verwachtten wij dat het bij ons ook geen probleem zou worden. Wat een tegenvaller als er dan wel wat aan de hand blijkt te zijn.... 7 mislukte ICSI's...jeetje meid waar haal je de moed en energie vandaan? Wat ontzettend knap dat jullie toch de meod weer vinden, daar kom ik dan aan met mijn gezeur dat ik nooit geen punctie meer wil...hoe doorsta je zoveel puncties?? Je amh is idd laag, maar je schreef ook dat jullie al wat ouders waren. Mijn arts zei dat ik me pas als het onder de 0.1 was zorgen moest maken. Jij zit daar gelukkig nog boven. Mijn amh was 2.3 en dat is heel mooi voor iemand van 34 jaar heb ik begrepen. Gebruik je ook DHEA? Dat word in DD wel voorgeschreven meende ik om de eicellen een boost te geven? Waarom geven wij het nog 1 jaar? Gewoon omdat het al 5 jaar ons leven beheerst...van begin tot nu. Het kost zoveel geld, eigen bijdrage en reiskosten zijn hoog. Iedereen word zwanger en ik niet. Ik merk dat ik in de rustperiodes beter om kan geen met zwangeren dan als we bezig zijn. Ik hoop dan ook die nare gevoelens en gedachtes niet meer te hebben. Ik ben nml niet zo, van mezelf ben ik een vroelijk spring in t veld en de afgelopen 5 jaar veranderd in een zuurpruim Miskramen willen ze wel onderzoeken, maar dat duurt 3 maanden en er komt maar 1 op de 100 keer een oorzaak naar boven. En daar is meestal niks aan te doen. We hebben ervoor gekozen die onderzoeken niet te doen. Mocht ik wéér een miskraam krijgen dan doen we het wel. Jij start in januari dus weer, ik ook. Spannend, mss gaan we wel samen op. Alvast heel veel succes!!!
Poppetje, herkenbaar. Je lief is idd sterk verminderd vruchtbaar...jullie zijn dus helemaal op icsi aangewezen. Wat raar dat er niets goed bevrucht was, waren je eicellen niet rijp genoeg? En waarom in vredesnaam die 3 cellige niet terug geplaatst....vind het ook zo raar...in DD plaatsen ze alles terug...soms wel 2 cellig. Hoe is je gesprek gegaan? Ik wens je heel veel sterkte met dat gesprek en hopelijk moge jullie toch door. Mssis DD niet zo'n rare optie...daar zijn ze heel goed. Voor ons is dat te ver weg helaas....maar als het voor jullie te doen is dan zou ik dat overwegen. Veel sterkte meid, ook met het verwerken van die enorme klap na icsi 1.
Hoi kiekies, Ik had je icsi gevolgt, dat je maar 1 eicel had. Verschrikkelijk teleurstellend was dat ook. Hadden je weinig hormonen gegeven omdat ze bang waren voor overstimulatie? Wat erg ook van je miskraam...kan me indenken dat dat helemaal een schok is geweest. Door die miskraam ga je denken dat het vast eens moet lukken he? Dat had ik zo sterk na de 1ste miskraam...de bevestiging dat het kon gaf me energie. Elke mislukking erna kwam nog harder binnen. Heb jij dat ook? Is je amh al eens geprikt? 15 januari hoor je dus meer. Moeilijk steeds dat wachten he? Iedereen krijgt idd kinderen, ik vind het met de jaren steeds moeilijker worden. Eerst nummer 1, dan nummer 2, nummer 3, nummer 4..sommige nummer 5... En hier steeds geen geluk....heavy!!!
Ook wij staan nog steeds met lege handen. Bij ons geen miskramen want blijkbaar nestelt er geen enkel embryo in en zijn we onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. Verzekeringstechnisch nu uitbehandeld. We hebben onze dossiers opgestuurd gekregen (op ons verzoek) en willen eventueel voor een second opinion naar Gent. Aan de ene kant wil ik eigenlijk helemaal niet meer omdat ik er niet meer in geloof. Aan de andere kant durf ik niet definitief een streep te zetten onder onze kinderwens. Heel erg bang om in een enorm gat te vallen. Want alhoewel we er niet meer in geloven is er elke behandeling toch ver weg een sprankje hoop.....
En ook ik kom steeds minder op ZP omdat je (niet naar bedoeld, maar zo voel ik het wel) eerst door alle zwangeren, babies, zwangerschaps-en babyreclames heen moet worstelen opzoek naar het kleine gedeelte voor MMM-meisjes die nog steeds niet zwanger zijn.