Een jarenlang MMM traject & lege handen...

Panter, ik snap je gevoelens heel goed.
Ook ik heb meerdere malen geroepen "Ik wil dit niet meer". Zeker toen mijn tweede zwangerschap dreigde mis te gaan, wat uiteindelijk ook gebeurde. Ik had dagen last van bruine afscheiding, de arts wuifde het weg (innestellingsbloeding, kan gebeuren, niks aan de hand), maar ik was zo bang. Bij 6 weken echo was het vruchtje ook te klein, ik werd 4 dagen teruggezet, maar opnieuw zei de arts dat alles prima was. Mijn lichaam heeft de eerste keer het vruchtje niet zelf afgestoten en kreeg ik de curettage, en ik was zo bang om het opnieuw mee te moeten maken. Ik kon gewoon niet voorstellen hoe ik het zou overleven, als het opnieuw mis zou gaan. Maar het ging toch mis... En opnieuw werd ik gecuretteerd... Tweede keer binnen 1 jaar. Iedereen in onze familie zei tegen ons, toen ze wisten dat ik opnieuw zwanger was, dat we ons niet gek moesten maken en dat het heus helemaal goed zou komen. Ik voelde me gek en onbegrepen omdat ik zo bang was... Nou helaas kreeg ik toch gelijk...
Ik heb ook het gevoel dat ik mijn leven ben kwijtgeraakt, mezelf aan het kwijtraken ben... Ik sportte op topniveau, deed mee aan de wedstrijden... Sinds we in de mmm zitten, durf ik dat niet meer, want wat doet topsport met je lichaam? Ook hoe kun je blijven meedoen aan de wedstrijden als je zo vaak naar een ziekenhuis moet, vaak onverwachts? En hoe kun je een topprestatie leveren als je volgepompt zit met hormonen? Over mentale stress al niet gesproken...
Maar dat was mijn leven, mijn lust... Onze vrienden zijn ook allemaal topsporters, dus die zien we ook haast niet meer. Ik voel me leeg, alsof niemand mij nodig heeft, alsof ik niks meer beteken... Ik weet niet meer wie ik ben. In ieder geval niet meer diegene dat ik was...
Soms wou ik dus ook het liefst stoppen en mijn oude leven terugkrijgen, mezelf terug vinden!
Maar toch... Mijn moeder zei een keer tegen me... "Hoe weet je dat je later geen spijt zou krijgen dat je niet alles hebt geprobeerd toen het kon?"...
En toen dacht ik... Ja... Al is het een zware kl*te periode in mijn leven... Maar ik krijg liever spijt van iets wat ik heb gedaan, dan van iets wat ik niet heb gedaan... Als er niks geks gebeurt, zal ik nog lang leven... En ik wil liever niet, als ik rond 50 ben en er echt geen kans meer is op een kindje, denken "had ik maar destijds in ieder geval alles gedaan wat kon"...
En ALS het lukt... Dan is het allemaal dubbel en dwars waard geweest.
Natuurlijk is het je eigen keuze om te stoppen en ik kan je mening niet veranderen. Maar ik wil je alleen laten zien dat er nog zeker veel mogelijkheden zijn. Hoe erg deze periode ook is, het zal ooit eindingen. En je hebt nog je hele leven voor je. Neem dus de beslissing waar je vrede mee hebt en niet later spijt van zult krijgen... Al heb ik misschien makkelijk te praten...

 

Panter, ja aan de ene kant heel verdrietig dat we zelfs nooit tot een positieve zwangerschapstest zijn gekomen en toch 7 redelijk goede embryo's teruggeplaatst hebben gekregen. Aan de andere kant dus ook niet dat enorme verdriet na een miskraam. Ben zelfs nooit overtijd geweest (dus de hoop duurde altijd maar heel kort).
Wanneer we in Gent terecht kunnen? Weet ik nog niet want we hebben ons nog niet aangemeld aangezien ik op dit moment heel erg twijfel of ik nog door wil gaan. Laatste TP behoorlijk vers (eind november). De rust op dit moment is ook lekker.

 

Wat Kishka schrijft over jezelf kwijtraken herken ik. Ik denk ook dat als we naar Gent gaan is het niet omdat we er echt wat van verwachten maar meer om later geen spijt te krijgen dat we dat niet geprobeerd hebben.

 

Dat van baby reclame herken ik ook... Soms klik ik per ongeluk op een verkeerde knop en krijg ik meteen de schermen met babyvoeding, buikbanden, zwangerschapskunssens en ik weet niet wat nog meer te zien. Dan denk ik elke keer, ga weg! Ik wou dat ik het allemaal nodig had, maar helaas...
Op een engelstallige forum die ik vaak lees, vind ik het veel beter geregeld... Daar hebben ze een aparte gedeelte "Long time TTC" (long time trying to conceive), en daar worden alleen berichten geplaatst van vrouwen die na lang proberen nog niet zwanger zijn. Zelfs blije zwangerschapsaankondigingen zijn volgens mij daar verboden. Natuurlijk mag je als je na een lange tijd toch zwanger raakt, daar toch blijven posten, maar verwijs je iedereen voor de foto's van echo's en kletsen over zwangerschapkwaaltjes naar andere topics...

 

Yep, zoals mijn schoonmoeder. Die riep ook tegen mijn man "Nou als jullie geen kinderen kunnen krijgen, moeten jullie andere leuke dingen in je leven weten te vinden".
Gelukkig zei ze dat aan de telefoon en heb ik het niet direct gehoord, anders zou ik ontploffen... Hoe ik ermee omga... tja... niet. Ik probeer vooral zulke mensen te ontwijken. Iets proberen uit te leggen lukt toch niet. Ik heb de afgelopen jaar mijn schoonouders dus maar 2 keer gezien. Want wie wordt er beter van als we een ruzie krijgen, als ze weer met zulke opmerkingen komen? Niemand...
Je hebt gelijk Panter, die mensen zijn inderdaad ook geen echte vrienden... Maar dit is hoe topsport een beetje werkt. Iedereen is met name met zichzelf bezig en ik kan ze niet kwalijk nemen, zo was ik ook, want je wilt het beste uit jezelf te kunnen halen en dus trainen, trainen, trainen... Maar omdat je elkaar steeds tegenkomt, samen deelneemt aan de wedstrijden, in dezelfde ruimte traint, met dezelfde trainers werkt, ontstaan er toch vriendschappen. Maar als je dan uitvalt en ze blijven doorgaan, heb je ineens niet zo veel meer dingen waarover je kunt kletsen, en hebben zij veel minder tijd om met je af te spreken... Ze zijn inmiddels nog steeds aan het trainen, trainen, trainen, terwijl je thuis zit. Dus heb je steeds minder contact met elkaar...
Op een lagere niveau sporten is mogelijk, maar tegelijkertijd heel confronterend. Ten eerste omdat je niet meer kunt doen wat je vroeger kon, en zie je tegelijkertijd iedereen om je heen beter worden. Ten tweede, omdat niet iedereen van onze situatie weet en ik vind het ook raar om aan iedereen te moeten vertellen dat we in de mmm zitten. Vraag me ook af of mensen zoiets willen horen... En omdat niet iedereen weet van onze situatie, komen mensen vaak met goedbedoelde, maar soms heel pijnlijke opmerkingen. Toen ik na de eerste miskraam weer een beetje ging trainen, om niet gek te worden, zei bijna iedereen tegen mij hoe leuk ze het vonden dat ik er weer was. Lief bedoeld, maar ik hoopte ze allemaal voor 9 maanden niet meer te zien... Ook zeggen mensen "Nou hopelijk ben je snel terug", of "hopelijk kun je volgend jaar wel meedoen aan deze wedstrijd". Terwijl ik het helemaal niet wil. Ik wil een kind, geen wedstrijd! Nou ja... misschien reageer ik ook overdreven, maar ben hypergevoelig voor dat soort opmerkingen op dit moment...

 

Hier gelukkig geen mensen die opmerkingen over alle andere leuke dingen maken. Wel onbegrip over hoe erg het mislukken van de IVF-pogingen is. Mijn directe leidinggevende (tevens vriendin) reageert vaak met goh wat jammer volgende keer beter, alsof ik tijdens de uitverkoop net te laat kwam voor die ene leuke jas ofzo. Eigenlijk begrijpt mijn omgeving de impact van het hele MMM traject niet. Mijn moeder: dan ga je toch even naar Gent, buren: kennissen stopten met de medische behandeling en werden ineens zomaar zwanger.....

 

Zelf ben ik wel bezig met hoe mijn leven er uit zal zien zonder kinderen. Heel erg moeilijk want dat is sinds mijn 16 de (20 jaar geleden) mijn grootste wens. Voel me behoorlijk zonder doel. Want wat is mijn leven dan, werken, "leuke dingen doen", op vakantie gaan? Vind ik persoonlijk weinig bevredigend om zo te leven tot mijn dood. Zit erover te denken om als we definitief stoppen minder te gaan werken en op mijn "vrije" dagen dan vrijwilligerswerk te doen om toch iets te betekenen in de maatschappij.

 

Kishka: heel herkenbaar over het niet aan iedereen vertellen dat je in de MMM zit. Ik deed dat in mijn wijk niet (allemaal jonge gezinnen) omdat ik niet zielig gevonden wou worden. Nu toch wel gedaan omdat ik met heel veel dames uit het wijkje hardloop en ik merk wel dat er dan meer begrip voor je ontstaat. Waarom je doet zoals je doet.

 

Idem dito hier... het voelt zo... zinloos op een of andere manier. Aan de ene kant wil ik ook niet dat mijn hele leven wordt bepaald door onze kinderwens. Mijn verstand zegt ook tegen mij dat er andere dingen in het leven moeten zijn om voldoening eruit te kunnen halen. Maar aan de andere kant... ik kan ze niet echt zien op dit moment... behalve dan weer sport oppakken misschien...
Soms denk ik, we willen toch niks geks? Niet de Postcodeloterij winnen, niet supermodellen worden, niet Everest beklimmen... We willen gewoon iets zo basaal, waarover iedereen zo makkelijk denkt, waarover zoveel grapjes worden gemaakt, wat zo vanzelf sprekend lijkt... Hoe kan de natuur zo wreed zijn? We zijn er toch inmiddels voor gemaakt, waarom lukt het dan niet?!

 

In mijn geval gaat het niet zozeer om niet zielig gevonden worden, maar meer omdat het zulke intieme kwestie betreft... Ik denk dat als ik ziek was of zo, dat ik daar veel meer open over zou zijn. Maar hoe vertel je anderen, die niet je vrienden zijn, dat je man slechte zaad heeft, dat jullie jarenlang aan het proberen zijn en dat je al twee miskramen achter de rug hebt? Ik heb nooit iemand zoiets horen zeggen. Pas als ik zelf toch iets erover durf te zeggen, hoor je van sommige mensen dat ze ook een miskraam hadden, of dat hun kinderen ook na een behandeling zijn ontstaan, of dat ze iemand kennen die met IVF bezig is. Maar er lijkt een taboe op dit onderwerp te rusten en ik voel me niet prettig bij om zelf erover te beginnen. Misschien als een extra uitleg, ik ben van oorsprong geen Nederlandse, ben ook pas op mijn 20ste naar Nederland verhuist, en sommige Nederlandse "normen en waarden" (ahum) zijn voor mij nog steeds onbegrijpelijk. Wanneer iets acceptabel is om te zeggen... wat wel en niet kan... Ik vind het bv gek dat je in Nederland standard vraagt "Alles goed?", of "Lekker vakantie gehad?", in plaats van te zeggen "Hoe gaat het met jou?" Dat geeft me al het gevoel dat mensen bij voorbat niet willen horen dat het misschien niet goed met je gaat, of dat je vakantie eigenlijk vreselijk is geweest... Dus durf ik ook niet over onze situatie te beginnen. Ik voel me steeds meer vervreemden van anderen, ben steeds meer in mijn eigen schelpt aan het kruipen... omdat ik niet de kracht heb om te doen alsof alles met mij prima gaat. Ik krijg het niet over mijn lippen om te zeggen "Ja hoor, alles goed", terwijl alles in mij schreeuwt van verdriet, van boosheid, van pijn. Dus hou ik me steeds afzijdiger... Brrrrr. Wat doet dit traject toch met ons allemaal...

 

hoe ga je om met bepaalde personen / opmerkingen ?
tja, dat weet je eigenlijk pas als het zover is.
Ik heb toen we pas met icsi bezig waren, mijn ouders overal bij betrokken, maar het bleek al snel dat ze totaal geen idee hadden wat er zoal bij komt kijken (eigenlijk ook wel logisch). Ze wonen ook een half uur van mij vandaan, en geen rijbewijs, dus effe buurten en kletsen bij de koffie zit er ook niet (zoals dat soms wel vaker gaat). Na een aantal teleurstellingen, heb ik ze er ook niet meer bij betrokken, omdat ze er ook niet geinteresseerd over dedn. Ik met mijn man hebben toen ook een paar jaar pauze ingelast (vanwege prive dingen) en zijn in 2011 weer gestart, en hebben toen (bijna) niemand ingelicht. Totdat bij de eerstvolgende poging, mijn moeder erachter kwam (via 1 of andere opmerking, weet ik niet meer zo goed) dat we weer bezig waren. Haar opmerking was ..."zijn jullie daar nou nog steeds mee bezig ? waarom accepteren jullie niet dat het voor jullie er niet in zit" ....ik was toen helemaal perplex en kon mijn oren niet geloven...ik dacht echt..dat hoor ik niet goed...ik heb er verder geen antwoord op gegeven en vanaf toen...heb ik haar helemaal niets meer verteld en alles wat we doen, zwijg ik in alle talen over. Ook opmerkingen over baby's van andere mensen, kan ze zoooooooooooo enthousiast over vertellen. Ik weet dat ze baby's geweldig leuk vindt, maar mijn gevoel moet toch ook iets zeggen ? ...heb ik eens een keer gezegd, ik wil het niet horen, wat andere mensen hun kinderen allemaal voor leuke dingen doen of zeggen. Hint was begrepen bij haar, maar alleen op dat moment, dus dat heb ik verder opgegeven om nog uitleg te geven.
Vandaar dat ik zooooooooooooo blij ben met forums waar lotgenoten zitten die WEL snappen hoe het zit, wat we er eigenlijk allemaal voor moeten doen en laten, welke teleurstellingen we iedere keer weer moeten incasseren, wat de hormonen met ons lichaam doen waar we geen greep op hebben, hoe lang wachten ECHT kan duren, hoeveel energie het kost, hoe we ons weer uit die bodemloze put moeten ophijsen en weer de kracht vinden voor een nieuwe poging.....en zo kan ik nog wel even doorgaan.... pfff...
het valt niet mee, zo een traject, maar aan de andere kant, ben ik nog steeds "blij" dat zo een traject wel nog mogelijk is en dat we niet meteen opgegeven zijn.

Zo, dat is eruit...! Ik denk dat iedereen dit wel herkent.

 

Wat een botte opmerking van je moeder Jolanda... Wat zou je veel verdriet moeten hebben gehad...
Kan me helemaal voorstellen dat je niks meer aan haar wilt vertellen over de zware weg die jullie aan het bewandelen zijn...
Als iemand ons een zekerheid kon geven dat het aan het einde beloond wordt, dat er licht komt aan het einde van deze eindeloze tunnel...
Dan was het allemaal nog vol te houden...

 

Kishka er lijkt inderdaad een taboe te heersen om erover te praten met je omgeving. Maar toch merk ik meer wederzijds begrip als je er wel open over bent. Bijvoorbeeld dacht ik goh iedereen in mijn wijk krijgt kinderen aan de lopende band of het niks is. De anderen dachten goh groot huis met zijn tweetjes of vroegen of het niet eens tijd werd om ook aan kinderen te beginnen. Door de openheid weten ze hoeveel verdriet ik heb dat het niet lukt (begrip van de anderen) en weet ik dat het bij meerdere dames helemaal niet zo van een leien dakje is gegaan (begrip van mij).

 

Jeetje Jolanda wat verdrietig voor je dat je moeder zo reageert! Mijn moeder wilde ook nog wel eens de verkeerde opmerkingen plaatsen (o.a. je moet je er niet zo druk over maken en je moet eens op vakantie dan lukt het zo) maar na een stevig gesprek erover (en ik heb het info foldertjes IVF aan haar gegeven) gaat het redelijk goed. Heel erg jammer dat je juist bij je moeder je verhaal niet kwijt kan.

 

Het EMC heeft bedacht dat ze ermee gaan stoppen, na poging 1 waarvan 7 eitjes geinjecteerd en maar 1 gaan delen en maar tot 3 cellen. Ineens denken ze dat mijn eitjes ouder zijn dan mijn leeftijd. Nee ze hebben mijn eitjes niet onderzocht. Alle bloedonderzoeken bij mij waren goed, hun lab vond dat mijn eitjes er goed uit zagen en nu ineens moeten ze niet meer goed zijn. Ze wilde geen tweede poging kijken om te zien of het dan wel een goed resultaat heeft. Ze baseren hun conclusie dus op 1 enkele keer. Op internet zijn meer dames met hetzelfde, alle dames hebben een tweede poging gekregen om te zien of het resultaat hetzelfde was maar het Erasmus denkt daar anders over.

Heb het nog over DHEA gehad en AMH maar dat was allemaal maar fout en hielp niet. Vandaar dat Dusseldorf het voorschrijft natuurlijk en zij een beter slagingspercentage hebben.

Conclusie, wij gaan ons oriënteren en of naar België of naar Duitsland voor verdere behandeling. Puur omdat zij daar gewoon veel verder zijn in methodes etc.

Ik ben even klaar met het Erasmus. Moet ook zeggen dat toen mijn moeder terminaal was, zij ook heel veel fouten bij haar hebben gemaakt. Heb toen al een klachtbrief na haar overlijden ingediend. Mogelijk doe ik dat nu weer.

 

Jeetje wat een verhaal Poppetje. Zowel in Gent als DD prikken ze standaard je AMH waarde, maar ook sommige Nederlandse ziekenhuizen doen dat en zien dus blijkbaar wel de meerwaarde in. Er zijn verhalen van mensen op het forum met lage eicelreserve die na een behandeling in DD toch zwanger werden, terwijl ze in Nederland uitbehandeld waren. Misschien is je eicelreserve inderdaad niet goed, maar die conclusie kun je pas trekken als je AMH laag is, en zelfs in dat geval zijn er nog mogelijkheden!
Dus groot gelijk heb je dat je je verder wilt oriënteren! Je kunt altijd gewoon een second opinion aanvragen, dus ik zou gewoon bellen voor een afspraak, desnoods bij beide klinieken! De wachttijden zijn vrij lang, met name in DD, dus je kunt het altijd later afzeggen, mocht het niet nodig zijn.

 

@kishka,
ja, was er maar iemand die kon zeggen, nog even volhouden, dan komt het goed. Dat vindt ikzelf nog het moeilijkste van alles.....de moeite ervoor doen, das nog niet het ergste, maar gaat er ooit een moment komen dat die moeite toch niet weggegooit is en dat het heeft geloont om door te zeggen, de toekomst zal het zeggen.
@saskia,
begrip uit je omgeving ? dan denk ik dat jij OF heel gezegend bent met begripvolle mensen om je heen...OF ik ben gezegend met minder begripvolle mensen....ik ervaar steeds meer mensen die er niet positief tegenover staan en meestal komen dat soort opmerkingen ook nog eens van mensen die al kinderen hebben, dus die zouden echt wel beter moeten weten. Laatst spraak ik met een man erover (nou ja, ik gaf hem een kans) en die zei ook...zou je er niet beter een punt achter zetten, want misschien is het allemaal niet de moeite waard ?...toen heb ik hem rechtuit gevraagd..."die 2 kinderen die je hebt ? zou je die nu willen missen ? als die nu uit je level gerukt worden ? doet jou dat dan niets? "....toen werdt het even stil....ik zeg ook..jij hebt ze al, jij hebt makkelijk praten...soms bedoelen mensen het wel goed, maar hebben ze totaal geen idee waar ze het over hebben..
Fijn dat jouw moeder er na een tijdje een beter idee over heeft, tis toch wat he...dat een kind haar moeder moet zeggen hoe het leven in elkeaar kan zitten...hahahaha
@poppetje,
het is wel erg kort door de bocht om na 1 poging al een conclusie te trekken door het ziekenhuis. Het is bewezen dat iedere ronde je een ander resultaat kan hebben. Met dezelfde hormonen, kun je een volgende ronde beter (maar ook slechter) presteren, dus op basis van 1 ronde, lijkt me dat wel heel erg kort door de bocht.
Ik heb begrepen dat NL niet gelooft in DHEA en AMH waardes, want het is namelijk niet wetenschappelijk bewezen.....pfff..wat een onzin, denk ik dan...want er zijn genoeg dames die waren opgegeven in NL en via dusseldorf wel een gezonde zwangerschap hebben mogen krijgen (zelfs met een heeeeel laag AMH). Nu is ieder vrouwenlichaam wel anders en hoeft het niet voor ieder zijn weggelegd, maar iedere vrouw is er toch 1 en geeft hoop (is mijn mening dan..).
Ik ben sinds augustus dhea aan het nemen. In dusseldorf vertelde ze ook dat vit. d heel belangrijk is bij een ivf traject, dus die heb ik laten testen en laat die nou net dramatisch laag te zijn (nog niet eens meetbaar zo laag). Ik had in 2012 iedere keer maar 1 eitje en voor de rest niets en in dusseldorf (in nov). ineens 4 eitjes..dus waar ligt het dan aan ? aan geluk ? ....jajaja...ivf is roulette zullen we zeggen, vandaag win je en morgen verlies je.
Ik kan je wel adviseren...als je niet tevreden bent in je behandelend ziekenhuis en geen vertrouwen meer hebt, ga dan voor een 2e opinie naar een ander ziekenhuis, baadt het niet, schaadt het niet.
Ik wou dat wij het al veeeeeeel eerder hadden gedaan. Wij zijn pas na 5 jaar uitgeweken naar dusseldorf omdat ik dacht dat mijn ziekenhuis specialistisch genoeg waren en het ook wel zouden weten, nou ....dus niet...
Ik zie dat je naar belgie wilt uitwijken ? ik weet niet of je al een idee hebt, evt. waar naar toe te gaan, maar ik adviseer je om niet naar genk te gaan. Daar zijn wij dus geweest, en die valt echt van mijn lijst af. IK hoor goede verhalen over jette, brussel en Gent, maar ik denk dat je gewoon op je eigen gevoel moet afgaan en daarop af te gaan.
Heel erg om te lezen van je moeder. Ik hoop dat ze op haar lijdensweg niet te veel heeft mogen lijden (door evt. fouten van het ziekenhuis)

Liefs
Jolanda

 

Na de operatie zat ik wel weer op de normale hoeveelheid hormonen. Het leek allemaal zo mooi te gaan maar helaas.... Elk slecht bericht slaat me gelijk met de vloer. Besef komt ook pas altijd als ik weer in de auto zit. Gister de gyn gebeld en uitgelegd dat mijn gevoel en lichaam verder willen. Droom sinds kort elke nacht dat ik zwanger ben, ben bevallen of posi test. Heb jij dit ook wel eens gehad??

Mijn amh waarde is eerder geprikt. Wel iets afwijkend maar komt door de pcos. Mag ipv 15 januari aankomende maandag al. Zat er echt ff doorheen. Zo bagger heb ik me in de afgelopen 6,5 jaar nog niet gevoeld!

Houd mezelf voor dat ooit voor ons de dag ook komt. You never know how strong you are until being strong is the only choiche you have.........