Oh ja, en ik denk dat jij het zelf bent op de foto. Daar zou ik in jouw situatie misschien een beetje mee oppassen...
Allereerst: abortus ia geen moord, wat sommigen hier ook zeggen, het kan, het mag en het is een belangrijke verworvenheid, die veel leed kan voorkimen. Spijt komt lang niet altijd voor, of in elk geval niet veel hevoger dan bij andere grote gebeirtenissen. Je kunt achteraf ook spijt krijgen omdat je zo jing met je studie stopt, of omdat je je ouders hebt opgezadeld met veel extra zorgen. Verder: kinderen zijn prachtig, maar geen hippe accessoire. Je janken, poepen, bleren, kosten geld, vreten aandacht, zorgen ervoor dat je je drie slagen un de rondte moet werken, dat je relatie nog harder werken wordt , dat je relatie met vrienden en familie verandert, en dat je jeugd over is. Zelf ken ik geen tienerouders die volwassen keuzes maken. Met hun liefde voor de baby zit het wel goed, maar ze zijn kinderen met een kind. Geen goede voorbeelden dus. vaak zitten opa en oma er ook nog eens bovenop, wat ervoor zorgt dat een kind een.rommelige omgeving heeft. Tot slot: van je kind houden is niet genoeg. Ik ken zat mensen die van hun kinderen houden maar die gezinnen staan toch onder toezicht. Ga dus nooit alleen op je gevoel af.
Dat is jouw mening> want wie zegt dat zoiets wel of geen moord is? Ik vind het namelijk wel moord, want je ontneemt leven..maar ook dat is een mening, want anderen zullen niet zo denken. Ik vind het heel moeilijk ...zou jij een leven kunnen weghalen, ongeacht wat je persoonlijke omstandigheden zijn?...moeilijk
Meis, gefeliciteerd met je zwangerschap! Je zegt, dat het kindje wel gewenst is. Dus het lijkt mij verstandig dat je zo snel mogelijk met je ouders gaat praten over hoe nu verder. Ik denk dat als je voor abortus kiest je spijt gaat krijgen, omdat je nu al zegt dat het wel gewenst is. Succes!
Tja, lastig. Je bent nog zo jong. 18 is voor mij toch alweer een hele andere grens dan 15. Maargoed, niemand kan voor jou beslissen. Persoonlijk had ik met 15 geen mama willen worden omdat ik daar echt te jong voor zou zijn geweest en er nog lang niet volwassen genoeg voor was. Daarnaast vraag ik me af hoe jij denkt dat je alles qua school en geld geregeld kunt hebben op jouw leeftijd. Je bent leerplichtig. Het zou er dus op neer komen dat jouw ouders jouw kindje moeten opvoeden. Willen ze dat wel? Kunnen ze dat wel? Ik bedoel toen ik 15 was werkte mijn ouders fulltime (nu nog steeds) maar ik zie hun echt niet hun baan opgeven om voor mijn "fout" op te draaien. Daarnaast geef je aan dat het kindje gewenst is. Kom op, je bent 15 hoe kan een kind in jouw situatie gewenst zijn met je eerste vriendje? Zoals ik al zei, niemand kan de keuze voor jou maken maargoed, ik denk zeker als ik het zo lees dat jij het moederschap ietwat romantiseert en daarnaast nog niet echt hebt nagedacht over alle gevolgen, lees: je wordt moeder en moet voor je kindje zorgen. Je kunt niet meer de stad in als je zin hebt, niet elk weekend stappen etc. Daarnaast ga je je ouders belasten, wie zegt dat zij dat willen?
Je zegt dat geld werk en school geen probleem is. Wat is het dat je wél tegen houdt? Want anders had je geen dilemma gehad.
Ik denk dat dit forum niet de beste plek is om zo'n belangrijke beslissing vanaf te laten hangen. Je zal hier veel verschillende meningen krijgen die het juist heel moeilijk kunnen maken. Ook vaak veel felle meningen over abortus. Dit omdat hier veel vrouwen zitten die moeder zijn of dit heel graag willen worden. Met wie jij echt moet gaan praten zijn je ouders (want daar zal je enorm van afhankelijk zijn) en het Fiom. Zij kunnen realistisch met jou gaan kijken. Want je bent op dit moment niet in staat om alleen voor je kindje te zorgen op deze leeftijd, dit gaat alleen lukken met de juiste ondersteuning. Daarnaast kan je op deze leeftijd (en zelfs wanneer je ouder bent en er klaar voor bent) nooit geheel inschatten wat er allemaal bij een kindje komt kijken en watvoor een impact het gaat hebben. Ik kan mij niet voorstellen dat school, werk en geld geen probleem zijn. Je bent 15 en dus leerplichtig je zal dus naar school moeten en huiswerk maken en dan kan je kindje niet mee. Daarnaast zal je op jouw leeftijd nooit genoeg verdienen om een kindje te kunnen onderhouden. Bedenk ook dat je minderjarig bent en je dus onder het gezag van je ouders valt, jij zal dan ook niet het gezag/voogdij over jouw kindje mogen voeren. Dit houdt in dat iemand anders die hier geschikt voor is, bijv. je moeder het gezag en beslissingsrecht over jouw kindje krijgt. Mocht er geen geschikt persoon in jouw omgeving zijn dan komt de voogdij bij Bureau jeugdzorg te liggen. Ik wens je veel wijsheid bij jouw besluit.
Je zegt dat het geen probleem is, maar ik weet niet of je wel helemaal goed beseft wat een kind krijgen betekent. Het was in ieder geval niet gepland, dus je hebt er vooraf ook niet over na kunnen denken. Daarom kan ik ook moeilijk geloven dat je zeker weet dat het kindje gewenst is. Persoonlijk vind ik 15 jaar dan ook erg jong, om zo'n grote beslissing te maken en om alle gevolgen goed te kunnen overzien. Ook al vind je jezelf erg volwassen, je zal over 10 jaar merken dat je destijds helemaal nog niet zo volwassen was, hoe erg je dat nu ook denkt. Geloof me. Maar er is nu geen weg meer terug. Praat er maar veel over, met je ouders, met een vertrouwenspersoon van school misschien. Hier ga je in ieder geval geen antwoord krijgen op je vraag of je het moet houden of niet. Het FIOM kan je idd goed helpen. Houd er rekening mee dat wat je ook kiest, het zal allemaal anders worden en je hele wereld staat op zn kop. Helaas ken ik een paar meiden die erg vroeg zwanger zijn geraakt en hoewel ze erg veel van hun kindjes houden, ze hadden een andere keus gemaakt als ze het over konden doen. Hiermee wil ik abortus ABSOLUUT NIET goedpraten, maar een kind wat je niet kan onderhouden en kan geven waar het recht op heeft en wat jouw hele leven doet veranderen en dat van iedereen om jou heen, heeft er RECHT OP dat jij een verstandige keuze maakt. Niet alleen voor nu, maar ook voor later. En je moet je erg goed laten informeren, mocht je besluiten het kindje te houden, zodat je ondanks je jonge leeftijd, toch goed voor je kind kan zorgen. Deze beslissing maak je niet voor jezelf, maar voor je kind! Want wat iemand anders ook al zei; de kans dat jouw vriendje de ware is waar je de rest van je leven onder deze drukke omstandigheden samen mee blijft, is erg klein. Hou er rekening mee dat je het kind alleen zal moeten opvoeden, dan kan het alleen maar meevallen. Je ouders zullen je vast helpen met alles, maar je vriendinnen blijven niet zo plakken ben ik bang. Ik gun jou en je kindje een ontzettend mooie toekomst samen en ik snap dat mijn tekst misschien overkomt als bangmakerij, maar het is puur en alleen bedoeld om je te waarschuwen voor wat er komen gaat. Er zijn zat meiden die op zo'n leeftijd een kind opvoeden en die het goed doen, maar je moet je afvragen of jij en en ouders die kracht ook hebben. En of je een abortus aankan, want dat is ook erg heftig. Ik wens je heel veel sterkte bij het maken van je keuze.
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap, hoe ongepland deze ook komt. Ik was net 18 jaar toen ik zwanger bleek, net klaar met middelbare school. Mijn vriend was net met studeren begonnen. Ik heb vanaf de geboorte gewoon de avonden gewerkt, terwijl mijn vriend overdag weg was. De weekenden waren voor ons gezinnetje, dan zagen we mekaar en deden we alleen maar leuke dingen. Toeslagen helpen ook goed, als 1 van beide studeert heb je recht op partnertoeslag. Dit is al gauw zo'n 500 euro per maand. Dit heeft ons super goed geholpen. En trouwens, je MOET niet gelijk na je middelbare school studeren!! Als je gewoon je middelbare afmaakt en daarna een baan zoekt waarin u kunt doorgroeien dan heb je het perfect voor mekaar, zo heb ik het ook gedaan. Inmiddels is mijn vriend een jaar klaar met studeren en nog steeds werken we om&om. (ik vertik het om mijn kinderen naar oppas te brengen, ze zijn van mij, niet van iemand anders). Wij zijn vanaf de zomer bewust begonnen voor een derde kindje, en deze verwachten wij in juni 2013, we zijn er zielsgelukkig mee. Het kindje heeft voornamelijk liefde nodig, geld en een woonsituatie kunnen op meerdere manieren opgelost worden. Denk er goed over na meid, ik zou nooit abortus kunnen laten doen, als je kijkt hoeveel je van zo'n kleintje houdt als het er is.. Het wordt het allerbelangrijkste in je leven. Mensen die zeuren om je leeftijd, laat ze zeuren!! Vooral ouderen tegenwoordig zijn erg onbeschoft en maken er opmerkingen over.laat ze kletsen! Goed voor jezelf en je gezin opkomen, dit wordt echt jouw wereldje. Als je meer wilt weten of vragen hebt stuur me dan even pb. Heel veel succes meid en hopelijk neem je de voor jou juiste keuze!!
Moest ff reageren.... Ik haat het zo als mensen enigszins neerbuigend over jonge ouders doen. Ze zijn jong, hangen aan pappie en mammie, zijn schoolverlaters, hebben andere interesses en geen geld.. Nou echt niet, je kunt alles 100% onder controle hebben, als je zelf maar wilt!!! (althans zo komt het op mij over).
Larissa een tijd terug heb ik al eens geschreven dat ik voor jou alleen maar bewondering kan opbrengen, maar ik denk dat hoe jij het hebt gedaan en hoe jij je ervoor hebt ingezet niet voor iedereen weggelegd is. Daarnaast vind ik het verschil tussen 15 en 18 jaar wel groot, zowel praktisch als in bepaalde ontwikkelingen. Voor jou heeft het heel goed uitgepakt en jij geniet er van, maar dit geldt voor heel veel helaas niet. Zeker gezien het feit dat zij minderjarig is (en dus straks wettelijk gezien ook niks te zeggen heeft over haar kindje), zal zij ook echt in overleg moeten met haar ouders en kunnen rekenen op hun steun.
O gut dat was jij inderdaad!! Ik weet het weer TS is al 16 als ze bevalt, dus nog minder dan 2 aar voordat ze zelf de voogdij kan en mag krijgen. In die twee jaar kan ze al wel zelf werken, zelf een huisje krijgen en zelf haar leventje opbouwen. Alleen op papier is ze (nog) niet de gezaghebber. (zie net m'n eerdere reactie terug, sorry als deze beetje aanvallend kan overkomen, zo bedoel ik m totaal niet. Laat ik het er op houden dat 39 graden koorts en hormonen niet goed samengaan)
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het verschil tussen 15 en 18 ook anders vind.. ik zeg hierbij echt niet dat je het niet zou kunnen, maar als ik kijk naar toen ik 15 was wilde ik alleen maar stappen, lol trappen en had ik schijt aan heel de wereld.. toen ik 18 was had ik mijn studie afgemaakt, had ik een vast contract en woonde ik samen. De beslissling is aan jou.. en ik heb ik niet in jouw situatie gezeten maar ik kan mij goed voorstellen dat het behoorlijk lastig is, maar zoals veel al zeggen lijkt het mij erg verstandig om eerst met je ouders te praten, zij weten hoe het is om een kindje op te voeden en wat je allemaal nodig hebt. Heel veel succes met je keuze! en natuurlijk nog gefeliciteerd met je zwangerschap
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat een moeilijke situatie bevindt jij je in. Het belangrijkste is dat je dit met je ouders en vriend goed bespreekt. Je zal toch altijd verschillende meningen horen. De een zegt A, de ander B, en weer meningen daartussen. Weet je, het leven geeft je nooit garanties hoor. Nu niet, en over 20 jaar ook niet. De kans dat de papa de liefde van je leven blijft...is misschien niet supergroot. Maar die garantie heeft niemand. Ook niet als je 30 bent. Je hebt misschien weinig geld te besteden. Maar hoeveel volwassenen kampen nu wel niet met werkeloosheid, hypotheken, ziekte, depressie of wat dan ook. Natuurlijk wilt iedereen liever een goede basis. Maar ook dat geeft geen garantie voor de toekomst! En leeft ook weer naar wat je hebt. En als jouw ouders een goed vangnet kunnen zijn (bijv ook financieel) is er vast een mouw aan te passen. De keuze is uiteindelijk aan jou. Denk goed na wat je je baby te bieden hebt, en wat er bij komt kijken. En wat mensen ook zeggen. Jij hebt net zoveel recht op een kindje als welke andere vrouw ook! ( en een veilig thuis en heel veel liefde is toch het belangrijkste )
Haha mijn tekst had ik al geschreven voor ik jouw nieuwe stukje had gelezen. Maar het klopt zo wel. Het is absoluut niet neerbuigend van mij bedoeld, maar dat is het ding met het geschreven woord, je leest iets zonder intonatie en gezicht en dan ook vanuit je eigen beleving (jouw beleving is dat anderen neerbuigend kunnen doen over jonge moeders, dus zal je het sneller zo lezen). Dus nogmaals niet zo bedoeld, maar wel zoals ik het realistisch zie. Natuurlijk kan je er ook komen zonder de steun van je ouders (en op jouw leeftijd ging dat misschien weer iets makkelijker, dan wanneer jouw ouders nog het gezag hebben over je), maar dit is in eerste instantie niet wenselijk en kan je alle steun, juist van de volwassenen om je heen, gebruiken. En hoewel je het, wanneer alles tegen zit het ook best kan redden, is dit gewoon niet voor iedereen weggelegd. Je moet dan heel strijdlustig zijn, je verstand gebruiken, doorzetten, misschien net een keer de juiste persoon tegenkomen enz. Daarom vind ik het knap hoe jij het hebt gedaan en dan ook nog eens met een tweeling (schiet mij maar lek), maar velen hebben niet dit karakter. Hoewel jij heel veel kon werken, kan je in principe als 15 jarige niet 40 uur werken. Hier in NL zijn ze erg streng momenteel over het halen van stratkwalificaties enz, dus je zal in principe ook naar school moeten. En over de impact en leeftijd. Hiermee bedoel ik dat ook wanneer je situatie wel ideaal is en je geen geldzorgen enz hebt het pittig kan zijn. Dat onze dochter ineens in de peuterpubertijd zit en enorm driftig en we met elkaar in gesprek gaan hoe dit eens aan te pakken, of aan de ander te vragen het even over te nemen omdat je het niet meer weet of het gevoel hebt dat je ontploft. Dit zijn situaties die wanneer je veel stress en zorgen hebt en misschien ook de cognitieve capiciteiten niet, wel verkeerd op kan gaan reageren, door eens terug te meppen o.i.d (dus niet dat alle tieners dit doen, maar hoe meer problemen hoe groter de risico's). Dus ik snap jouw verhaal en die is heel positief en met jou ken ik (vanuit mijn werk) nog een aantal jonge moeders die het echt zo goed doen (maar het ook heel zwaar vinden), maar helaas ook heel veel andere verhalen.
Dat is leuk bedacht allemaal maar wie gaat er voor het kindje zorgen als zij naar school gaat én moet werken? Haar vriendje? Die zal ook naar school moeten. Haar of zijn ouders? Grote kans dat die ook aan het werk moeten. Het is bovendien de vraag of ze dat willen. Kinderopvang is ook niet gratis. Kijk naar het programma Sixteen and pregnant en Teen mom op MTV... Mijn hemel.... naar school en een kind is al niet makkelijk (dat zie je dan heel goed) maar erbij werken is echt haast niet te doen. Bovendien is daar slechts 1 stel nog samen die zij hebben hun kind afgestaan (adoptie). Grote kans dat hun verkering vrij snel uit is nadat het kindje er is. Dat bedoel ik niet negatief maar zelfs als je al wat jaren bij elkaar bent en weet wat je aan elkaar hebt dan kan je relatie flink onder druk komen te staan bij de komst van een kindje. Ik vind het echt heel knap dat er mensen zijn die zo jong een kind krijgen (al zit er tussen 15 of 18 jaar oud nog een wereld van verschil hoor!) en dan kind, school, werk, huishouden en relatie kunnen combineren. Echt, petje af! Helaas zijn dit wel de uitzonderingsgevallen....
@Joyvdh Heb je ondertussen al met iemand gesproken die je kan helpen? Heb je nog iets gehad aan het commentaar en adviezen die je hier kreeg? Ben benieuwd hoe jouw afgelopen 2 dagen waren, kan me voorstellen dat er veel op je af is gekomen.
Met wie jij echt moet gaan praten zijn je ouders (want daar zal je enorm van afhankelijk zijn). pardon?? Hoezo dat?? Mijn ouders hebben me werkelijk waar allerminst gesteund en uit huis gezet, zij waren fel voor abortus. Het is niet hun leven, zij kunnen niet over jouw kindje in jouw buik beslissen! Ik zou dit soort belangrijke beslissingen nooit met mijn ouders bespreken, eerder met mijn vriend en goede vrienden, hier zul je het meest aan hebben!! Nou ik mag toch hopen dat mijn dochter als ze 15jaar is en in zo'n situatie komt wél dit soort belangrijke beslissingen met ons gaat bespreken en niet met haar vriendje van 15jaar en vriendjes/vriendinnetjes op school. Ik denk namelijk dat ze daar niet het meeste aan zal hebben. Op die leeftijd zal de kijk erop hetzeltde zijn, en 15jarige vrienden/vriendinnen hebben niet het overzicht wat voor impact dit zal hebben. Ik zal er in dit soort gevallen dan wel niet mee om gaan zoals jou ouders hebben gedaan, dat is niet goed te praten. Dus ik snap waar je idee weg komt, maar ga niet lopen roepen dat dit niet met haar ouders besproken moet worden. Juist wel! Tuurlijk kan ze er best met leeftijdsgenootjes over praten, maar zeker moet ze dit met haar ouders bespreken ( er van uitgaande dat haar ouders in dit geval het beste met haar voor hebben )
meis ik zou zeggen ga ervoor, zo te lezen sta je er superpositief in en je vriend ook, en ik lees dat je blij mag zijn met hulp van je ouders, dus dit gaat helemaal goed komen, vind het zoooo naar te lezen als men zegt je bent jong je kan niet voor een kind zorgen, je kan niet én werken én naar school én voor een kind zorgen, maar hoeveel kinderen zitten er niet op de opvang zodat ouders dat wél kunnen combineren, ikzelf was ook 16 toen ik mij eerste kreeg inmiddels is zij een geweldige puber van 15 jaar oud en ja ik werkte en ik studeerde en zorgde voor mijn dochter samen met haar vader het is hard, het is moeilijk, maar het is niet onmogelijk succes meis