herkennen jullie onzekere momenten?

Dat herken ik zeker, ik lig er nu ook weer wakker van... Komt ook omdat ik continue van allerlei medici mogelijke risico's te horen krijg...wat er dus allemaal wel niet fout kan gaan.

Eerst kwam het door mijn leeftijd (nu 39) dat de kans op een miskraam veel hoger zou zijn. Daarna zou ik door mijn gewicht mezelf en de kleine in extra gevaar brengen en nu loop ik door de zwangerschapsdiabetes ook weer allerlei risico's... Enige houvast die ik heb is dat ik de kleine nu regelmatig voel bewegen en dat ik veel extra controles krijg en daarbij steeds hoor dat het toch goed zit. Maar totdat ik ons prinsesje vasthoud zal ik onzekere momenten blijven houden (en daarna waarschijnlijk weer nieuwe onzekerheden krijgen). Het enige wat ik nu kan doen is proberen er zoveel mogelijk van te genieten!

 

Ik heb er deze keer erg veel last van. Ook wij hadden een start met bloedverlies. Heel veel echo's, veel onzekerheid en dat gecombineerd met me werkelijk zo beroerd als een hond voelen. Ik heb echt totaal geen goede herinneringen aan de eerste helft. Ik ben nu minder gespannen, maar alles behalve rustig. Ik kan dit kind door de ligging van de placenta minder goed voelen en heb bijvoorbeeld zondag enigszins in paniek geprobeerd het kind wakker te krijgen omdat ik hem te lang niet had gevoeld.
Ik kan inmiddels wel wat genieten van de leuke momentjes, maar zal me pas lekker voelen als ik dit kind veilig en wel in mijn armen heb. Bij de oudste had ik dat een stuk minder erg.

 

Oh zo herkenbaar. Op mijn 'zwakke momenten' haal ik me ook de ergste dingen in mijn hoofd en bedenk ik me wat er nog allemaal mis kan gaan! Ik probeer dan maar afleiding te zoeken en tegen mezelf te zeggen dat de kans dat het goed gaat vele malen groter is. Soms helpt het en soms niet. Dus als iemand de gouden tip heeft tegen de onzekerheid en het piekeren dan houd ik mij van harte aanbevolen......

 

Hier ook, mijn eerste zwangerschap en al vanaf het begin regelmatig bloedverlies. Diverse echo's en onderzoeken gehad maar de kleine doet het prima. Dan ben ik weer even gerustgesteld maar er komen toch steeds momenten van onzekerheid en haal ik mezelf vanalles in mn hoofd en ben ik zo bang dat het niet goed gaat. Gelukkig zijn er ook momenten dat ik wel kan genieten. Ik heb me erbij neergelegd dat ik de hele zwangerschap onzekere momenten zal hebben. En erna waarschijnlijk ook nog -zucht-

 

Hallo allemaal.
Ik heb na een succesvolle zwangerschap 10jr geleden een aantal miskramen gehad en een doodgeboren dochter met 26+5 weken. Nu ben ik 15 weken zwanger. Vorige week was ik in het UMCG voor een andere controle, aangezien de afd. gynaecologen ook in het UMCG zit ben ik daar even langsgegaan met de vraag of ze een echo konden maken om alleen even te kijken of de baby nog leeft. (kost 2 minuten) Mijn vorige echo was 2,5 week geleden. Dat is dus net iets te lang en dan gaat de onzekerheid van het niet weten of het nog goed zit aan me vreten en raakt mijn suiker uit balans en ik kan niet goed meer slapen. Nu voor deze ene keer deed ze dat maar ze vond het raadzamer dat ik naar het maatschappelijk werk ging om om te leren gaan met mijn onzekerheid. Ik kon haar de nek wel omdraaien! Ze begreep totaal niet dat ik alleen gerustgesteld kan worden met feiten dus een echo en een gesprek met wiedanook kan mij in geen 1000 jaar een zeker gevoel over mijn zwangerschap geven. Hoe breng ik nou zoiemand aan het verstand dat 3 weken gewoon net iets te lang zijn om in onzekerheid te zitten of de zwangerschap nog goed is? Iemand tips? Ik heb echt alleen wat aan feiten.

 

Hoi, wat erg voor je wat je hebt moeten meemaken met je dochter. Kan me voorstellen dat je helemaal niet gerust bent, totdat je de kleine gaat voelen.

Ik heb dan wel geen mk gehad, maar ook hier ontzettende onzekerheden. Zo erg dat ik soms wel 5x per week op controle ging omdat ik ook zeker wilde weten dat alles nog goed was met de kleine. Hier is uiteindelijk ook iets van gezegd en ben ik doorgestuurd naar een medisch psycholoog. Ik reageerde daar ook furieus op, er was niets mis met me, ik wilde alleen maar af en toe even de bevestiging hebben.
En toch, sinds 17 weken ga ik tweewekelijks naar een psych en er zit vooruitgang in...
Want het is waar; je zoekt de bevestiging bij een echo, maar een dag later maak je je weer zorgen... je voelt straks de kleine bewegen en dan opeens voel je m even niet en maak je je weer druk.
In mijn geval...en dat is geen leven als je zo 40 weken moet uitzitten. Ik heb in die periode rond de 20 weken af en toe van ellende ook echt gezegd dat ze me maar op moest nemen omdat ik op die manier, met mijn angstige gedachten voor alles wat mis kon gaan, het niet trok om nog tot 40 wkn vol te houden...

De psych kan mijn onzekere en angstige gevoelens niet wegnemen...er zit helaas geen aan/uit knopje. Maar ze geeft me allerlei handvatten om er mee om te gaan, zodat ik (en dat had ik nooit verwacht) nu toch kan genieten van het leven in mijn buik.

Je hebt heel wat meegemaakt en denk dat het helemaal niet slecht zou zijn als je het advies ter harte neemt en hulp aanneemt. Al is het alleen maar even een intake om te kijken hoe je je daar bij voelt

 

Herkenbaar!

Dit is mijn eerste zwangerschap dus ik vind alles spannend en nieuw .

Met 16 weken heeft een vriendin onverwachts een miskraam gehad en rond de 16 weken was ik vaak onzeker over of alles wel goed zat bij mij.
Dit gevoel heeft niet heel lang geduurt maar het was er zeker.

Een collega is met 28 weken bevallen en ik zit nu tegen de 28 weken aan. Op het moment heb ik veel last van harde buiken, wat blijkt te komen door een blaasontsteking. Maar voordat ik dit wist was ik toch wel bang dat dit bij mij ook zou gebeuren.

 

Hoi Krullie.

Het gaat niet om omgaan met onzekerheden, als ik 5 dagen per week een echo wil begrijp ik dat dat niet gaat. Maar dat is bij mij totaal niet het geval. Een psychiater/psycholoog kan me nooit zekerheid geven dus dat levert niet het gewenste effect op. Ik heb niet een dag na een echo al die onzekerheid, en praten heb ik geen baat bij, daar ligt het probleem niet. Ik ben heel nuchter en heb baat bij feiten. Een psych kan niet verhelpen als er iets misgaat in de zwangerschap, als dat zo was dan was geen zwangere een gynaecoloog meer nodig, een gyn kan dat vaak wel na het vastgesteld te hebben. Als ik me onzeker voel dan is er maar een manier om me gerust te stellen en dat is een echo. Het kost minder dan 5 minuten tijd en ik vind dat je bij (terechte) ongerustheid van een zwangere (met hoog risico) gewoon moet voldoen aan die extra echo ter geruststelling, daar hebben de baby, ik, de gyn en de endocrinoloog het meest baat bij. En daar zouden veel misgelopen zwangerschappen ook mee kunnen worden voorkomen.
Er komt bij dat mijn twijfels bij de zwangerschap van mijn dochter niet serieus bekeken zijn maar afgedaan met standaard geruststellende teksten, dus gokwerk. Ik word overigens niet gerustgesteld als ik de baby ga voelen of ongerust als ik haar minder ga voelen. Je vergeet de ervaring die ik inmiddels heb opgedaan. Het bewegen van de baby is voor mij niet een geruststelling, geruststelling voor mij dat zijn straks de groeiecho's waarbij ze de doorbloeding van de placenta gaan monitoren en de groei van de kleine elke 2 weken, dan kun je op tijd ingrijpen als het misgaat.
Bij deze zwangerschap heb ik die klachten niet en ik hoop ze ook niet te krijgen, maar de enige zekerheid die me gegeven kan worden is feiten en die zijn alleen leverbaar middels een echo. Ik vraag me af waarom iedereen zoveel onwil toont, je wil toch het beste voor je patiënt en de baby('s). Alle zwangeren over dezelfde kam scheren gebeurt helaas ontzettend veel in Nederland. Het is bij iedereen goed tot het tegendeel (vaak te laat en na herhaaldelijk aandringen van de zwangere) een voldongen feit is. En dan is het te laat!!!
Ik vind het best wel frustrerend om telkens te moeten vechten om een stukje meeleven en begrip, het is zo simpel opgelost met een echo en kost stukken minder tijd en dus geld dan telkens met mij in discussie te gaan.
Heeft iemand misschien tips om een gynaecoloog dat aan het verstand te brengen? De verloskundige in Veendam deed nergens moeilijk over, daar kon ik voor extra echo's meteen terecht, dat is hoe het hoort!!!

 

He Elfrieda,

Ik snap dat jouw onzekerheid en angsten komt van je dochtertje die je hebt verloren. Nogal logisch dat je nu regelmatig gerustgesteld wilt worden, je bent bang voor herhaling!
Is er ook een gegronde reden dat het nog een keer fout kan gaan? Want dat is vaak hoe gyns redeneren; het kán fout gaan en dat gebeurt helaas ook, maar dat is (hoe stom het ook klinkt) pure pech. De kans dat een zwangerschap gewoon helemaal goed gaat is nog altijd groter dan dat het fout gaat.
Tenminste, zo is mij dat uitgelegd.
Vanuit dat punt snap ik wel dat ze een beetje moeilijk doen met extra controles. Dit was bij mij ook zo. Met dit termijn ook, omdat ze eigenlijk niet medisch ingrijpen als er iets niet goed is. Pas vanaf 24 weken gaan ze levensreddend handelen als er iets aan de hand is.
Ik snap dat praten je niet van je onzekerheden af helpt, maar misschien kan het er wel voor zorgen dat je minder vaak de behoefte aan een echo hebt. Vertrouwen leren krijgen in je lichaam en je kindje, hoewel ik me ook helemaal kan voorstellen dat je dat misschien/waarschijnlijk niet hebt omdat je lijf je eerder in de steek heeft gelaten.

Ik ben ook bang dat het moeilijk is om een gyn te vinden die dit aan het verstand te brengen. Maar ik neem aan dat ze vanaf 25 weken wel regelmatig gaan monitoren hoe het met de placenta en de groei van het kindje is?
Voor die tijd weet ik dat ze in NL weinig doen, in Belgie wel wat meer dacht ik ergens gelezen te hebben. Daar grijpen ze veel eerder in. In NL moet het vaak, belachelijk genoeg, eerst fout gaan willen ze in actie komen...

Kun je niet terug naar de vk in Veendam waar je wel altijd terecht kon?

Veel sterkte hoor en hoop dat je kunt genieten van de zwangerschap en er een prachtig mooi kindje aan overhoudt

 

Hoi meis, ja ik sta onder strenge controle van de gyn en endocrinoloog. Ik heb veel miskramen gehad HELLP bij de zwangerschap van mijn dochter terwijl ik al een zoon bij dezelfde partner heb, dat komt zelden voor, ik ben diabeet. Ik stond meteen om de week onder controle bij deze zwangerschap. Met hulp van een verloskundige heb ik utrogestan voorgeschreven gekregen van de gyn en ik ben ervan overtuigd dat ik daarom zo ver gekomen ben met deze zwangerschap. Ik heb nu geen utrogestan meer maar krijg ascal voorgeschreven preventief en ik heb een uitgebreide echo gehad met 11 weken en ik krijg de 19de week een GUO omdat mijn placenta ook bij deze zwangerschap grote kans heeft minder goed te gaan werken na 20 weken. Ik krijg dan ook groeiecho's en vanaf 24 weken of een gewicht van ongeveer 700 gram heeft de kleine een overlevingskans van meer dan 80% geloof ik mocht ze eerder gehaald worden. Voor die tijd doen ze niks als ze geboren gaat worden dat klopt, maar als de doorbloeding minder wordt moet mijn bloeddruk waarschijnlijk opgehoogd worden dus ze kunnen wel wat doen als ervoor al wat mis blijkt te gaan!!!
Ze heeft me voor kerst ineens op 3 weekse controle gezet en dat vond ik prima, maar het is toch een week te lang. De groei kun je nu al goed monitoren en als er een probleem zichtbaar is kunnen ze medicijnen aanpassen of bijgeven zodat ze wel groeit of de placenta wat beter gaat werken met bv een hogere bloeddruk wat normaal gezien juist slecht zou zijn maar bij mij dus niet.
Ik had slechte ervaring met de gynaecologen, kreeg altijd standaardtekst uit het boekje maar kijken deden ze niet en daarom ging ik altijd naar de verloskundige, die keek op het echoapparaat, maar voor de doorbloeding van de placenta ben je een luxe echoapparaat nodig en een specialist die weet waar die op moet letten. Daar kan de verloskundige mij niet bij helpen. Als er wat niet goed voelt dan bel ik meteen naar de verloskundige, hij kijkt dan meteen of er nog hartactiviteit is of hematomen. (Alle vorige keren dat ik een spoedecho vroeg was het mis dus hij weet van mijn onzekerheid, een gemiddelde zwangerschap gaat goed, maar mijn lijf heeft me de afgelopen 9 keer in de steek gelaten, ik behoor niet tot die gemiddelde groep, daarnaast, in het UMCG zijn ze niet persoonlijk, daar ben je een nr op de lijst en een percentage van wat er mis gaat, de verloskundige groet je bij naam vraagt hoe het gaat en herkent je en houd rekening met je history, dat is een meer persoonlijk gebeuren.) Toen ik de geruststelecho vroeg was mijn eigen gyn er niet, maar de afdeling was leeg, ik was de enige die binnenliep en het was ook de eerste/enige keer dat ik dat deed, ik heb die behoefte eigenlijk niet als ze de controle weer op 2 weken zet, maandag heb ik de controle van de gyn weer en dan geef ik haar meteen aan dat 3 weken net iets te lang voor mij is. Ik wil graag dat ze de groei alvast een beetje in de gaten houdt door de baby op te meten, dat kost haar nog geen minuut en ik krijg altijd een echo bij haar dus in dat geval 10 seconden. Ik ken de wereld van therapie wel een beetje, ik heb geen behoefte aan gesprekken, dat gaat niets oplossen voor mij, ik ben blij dat het voor jou wel werkt en dat je kan genieten van je zwangerschap. Dat is er momenteel nog niet bij voor mij, ik hoop dat dat gaat komen als de placenta met 26 weken goed werkt en als de kleine dan op gewicht is want ik wil wel heel graag genieten, maar ik ben nu eenmaal vrij nuchter daar kun je niks aan veranderen. Ik ben afwachtend, het komt wanneer het komt, komt het niet ook prima, ik weet zeker dat ik de gelukkigste persoon op aarde ben als ik mijn meisje in mijn armen heb!!! Dan kan de wereld me gestolen worden en ben ik even een maandje alleen op de wereld met mijn kleine meid en zoon en vriend. Ik begrijp je motivatie wel een beetje hoor, maar ik zie niet in waarom ik minder vaak behoefte aan een echo moet hebben, mijn onzekerheid heeft een medische achtergrond, vertrouwen in je lijf is ook standaardtekst, dat gaat bij een verhoogd risico op complicaties niet op, dan moet je letterlijk gaan kijken en feiten op een rij zetten en handelen.
Ik zie dat jij al ruim 32 weken bent, ik kijk echt uit naar die veilige termijn, en ook het voelen van de baby lijkt me echt superleuk.
Maandag ga ik aangeven dan 3 weken wat te lang duurt ook bij problemen met de placenta kunnen ze beter wat eerder monitoren en handelen zodat groeitijd verlengt kan worden. Ik ben heel benieuwd wat ze gaat doen...

 

Ik heb tijdens de zwangerschap van mijn eerste kindje enorm veel stres gehad. Gelukkig is het een gezonde, vrolijke meid van 1,5 inmiddels!

Heel veel sterkte. Weet hoe je je voelt en hoe weinig je er aan kunt doen op dat moment...

 

Bedankt voor je uitgebreide verhaal meis...
Jeetje ik schrik er van, dat is allemaal niet mis wat je voor kiezen hebt gehad. Mag ik zeggen dat ik je onwijs sterk en dapper vind?? De controle is nu 3wekelijks en gelukkig ga je morgen aangeven dat je dit net iets te lang vindt, absoluut doen! Maar ik vind het al knap dat je het tweewekelijks kunt volhouden!
Met alles wat je hebt meegemaakt...jeetje ik zou er elke dag wel willen zitten geloof ik.
Na alles wat er gebeurd is, is het idd geen kwestie meer van vertrouwen hebben in je lijf... dit is te gek natuurlijk, het lijkt me dat iedere gyn dat kan begrijpen. Maar kennelijk toch niet...
Ik snap dat je uitkijkt naar die veilige termijn van 26 weken als de kleine op een gewicht zit waarbij ze het in ieder geval kan redden! Ga voor je duimen dat het dit keer allemaal goed gaat en dat ze er op tijd bij zullen zien als de placenta het weer laat afweten. Op naar een prachtig dochtertje in jullie armen!
Sterkte!

 

Als je er elke dag zou zitten zou je jezelf ontzettend onzeker maken en stressen. Dat is niet te doen. Je moet zelf kijken naar eventuele gebreken die realistisch zijn en op jou van toepassing zijn en kijken hoeveel tijd er acceptabel is om een gebrek van jou, de baby of de placenta te kunnen onderscheppen of corrigeren. 3 Weken zijn wat aan de ruime kant om een doorbloedingsprobleem goed te kunnen corrigeren, de groei gaat dan hard achteruit van de baby, 2 weken vind ik nog acceptabel om te corrigeren en mijn bloeddruk op te voeren en bedrust te krijgen. Ik heb een doppler overwogen maar de baby ligt diep en als ik dan geen hartslagje kan vinden wil ik niet in paniek raken. Dat is denk ik geen gezonde levensstijl voor mij. Het levert ook geen feiten op omtrent de werking van de placenta.
Als ik morgen niet voor elkaar krijg dat ze de controle terugzet naar elke 2 weken dan wil ik als ik ongerust ben een echo om me gerust te stellen, ook mijn suikers lijden daar dan niet onder want dat komt de groei van de baby ook niet ten goede, doet ze dat pertinent niet dan ga ik op zoek naar een andere gynaecoloog die me wel goed wil monitoren en die niet aan gokwerk doet of standaard teksten spuwt. Ik ben inmiddels verslaafd aan feiten...

Respect voor die 51 kilo's zeg, wat een strijd heb je al geleverd. Ik ben zelf 28 kwijtgeraakt en vind het altijd mega interessant om te horen hoe je dat bereikt hebt!!!

 

De gyn gaat me gewoon weer elke 2 weken controleren, als er wat is mag ik meteen bellen. Ze kon zich mijn verhaal gezien mijn voorgeschiedenis indenken. Goede controle dus!