6e week met twijfels...

Ik denk dat je kindje prima zonder vader kan opgroeien. Of jij het kan..dat kun je zelf het beste inschatten.
Heb je een goede basis? Dak boven je hoofd, financiën op orde? Kun je nog wat hulp krijgen van familie/vrienden?

Ik denk wel dat je meer kan dat je in eerste instantie denkt, al zal het best af en toe heel erg zwaar zijn. Kun je het nog met iemand in je omgeving over hebben? (ouders?)

Ben niet alleenstaand dus aan mij heb je verder geen zak.
Ennuh gefeliciteerd met je zwangerschap, mag ik dat zeggen?

 

Ik heb dit ook meegemaakt en mijn kindje is nu 21 maanden.
Ik ga niet liegen, ik vind het alleenstaande moederschap zwaar. Je hebt zeker mensen om je heen nodig die je steunen en er voor je zijn.
Maar tegelijkertijd ook zo mooi! Ik zou mijn kindje voor geen goud meer willen missen! De liefde die je voor je eigen kindje voelt is echt onbeschrijflijk en maakt heel veel goed.
Volg echt je eigen gevoel en laat je door niemand iets aanpraten.
Welke keuze je ook maakt, je leven zal vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn, hoe dan ook zal dit je tekenen voor de rest van je leven, of je voor je nu voor abortus kiest of voor het moederschap.
Ik wens je veel wijsheid toe en je mag me altijd PB-en!

 

Allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik heb hier zelf geen ervaring mee maar ik kan me voorstellen dat je het een lastige keuze vind.
Ik denk echter dat mensen meer aan kunnen dan dat ze zelf denken. Wilt niet zeggen dat het makkelijk is maar ik denk dat de liefde voor je kindje uiteindelijk veel goed maakt.

Ik kan je niet helpen bij het maken van deze beslissingen. Enige raad die ik je kan geven is: "denk er goed over na en weeg alles goed tegen elkaar af". In ieder geval succes!

 

Ik ben niet ongewenst alleen maar bewust alleen. Iets anders maar komt op hetzelfde neer.
Ik ben bewust alleen voor een kindje gegaan en nu zwanger van de tweede. Persoonlijk vindt ik het alleenstaand moederschap niet moeilijk. Ik red me prima. Je moet inderdaad wel op hulp van omgevihg kunnen rekenen. Bijv voor opvang tijdens werk of als je ziek bent. Maar verder........ prima te doen. Waar een wil is is een weg

 

Ik heb tweemaal alleen een kindje opgevoed en de oudste is nu bijna 13 jaar jongste bijna 5 jaar
Ik vond het op enkele momenten na (ziek kind icm zh bezoeken) niet moeilijk/lastig.

 

Mijn moeder heeft het altijd alleen moeten doen met mij ondanks dat het af en toe moeilijk voor haar was heeft ze het perfect gedaan!
Ben niks te kort gekomen me moeder was vader en moeder te gelijk.
Een vader figuur wat is dat? geen moment gemist. Nu zie ik wat het is bij mijn eigen gezinnetje maar jou kindje zal daar weinig van merken hij/zij weet niet beter, en geloof mij ik heb enorm veel respect voor mijn moeder en de band is hierdoor mede sterker geworden.
Niks is zeker in het leven na 10 jaar kan je alsnog uit elkaar gaan en dat is erger voor het kindje dan vanaf het begin met 1 ouder op te groeien.

wens je heel veel succes met de beslissing en alsnog gefeliciteerd met het mooie wonder!!!

 

mijn moeder heeft het ook alleen moeten doen met 6 kinderen. Ik moet zeggen dat we niks gemist hebben.
Mijn mioeder zegt altijd dat ze het moeilijkst vond dat er niemand was om mee te overleggen bij problemen end.
Wat ik wel als tip heb voor je;
Mijn moeder heeft haar leven helemaal in het teken laten staan van ons en is daarom wel vergeten zelf te leven. Toen wij uit huis waren was het gat ookvreselijk groot voor haar.
Vergeet jezelf niet! Doe leuke dingen..

En natuurlijk kun jij het!Het belngrijkste wat een kind nodig heeft is stabiliteit en liefde..
Betekent niet dat het niet zwaar zal worden zo af en toe..ik wil het niet bagetaliseren!

 

Hier ook een alleenstaande moeder. Toen mijn dochtertje 6 maanden oud was zijn haar vader en ik uit elkaar gegaan. Hij werd verliefd op een ander. Ik dacht ook bij mezelf hoe red ik me nu. Maar dat is allemaal goed gekomen. Het ging allemaal eigenlijk vanzelf. Ze is nu 4 jaar oud en ik ben nu zwanger van een tweede en die komt van een donor. Ik wou graag nog een kindje en een geschikte partner kwam maar niet voorbij.

 

Hier ook een alleenstaande mama (heb nieuwe vriend maar die woont nog bij z'n ouders)

Het is niet altijd makkelijk, je kan niet zeggen van "neem jij ff over" als het voor jou ff te veel wordt. Je moet dus wel je energie en je geduld kunnen blijven houden wat niet altijd makkelijk is

Maar uit ervaring weet ik dat je 't beter alleen kan doen, dan samen met een partner die er geen zak voor doet. Dat gevoel is nog erger, wetende dat er wel iemand is die het kan overnemen, maar het niet doet. Dan kan je 't beter alleen doen

En je hebt ook voordeel: je kan zelf beslissen welke naam, je voedt je kind op zoals jij het wil (geen opvoedingsdiscussies met een partner), je kindje is volledig voor jou, je gaat er een super hechte band mee krijgen omdat jij (voornamelijk dan toch) de enige in z'n leven bent,... noem maar op! Jij kan over alles beslissen, geen commentaar van een ander die iets anders wil en "ook wat te zeggen heeft omdat het ook zijn kind is"

Zoek iemand (familie, vriend(in),...) bij wie je terecht kan met vragen of dergelijke, iemand die klaar staat om je te helpen of gewoon om eens mee te praten als je het ff niet ziet zitten of zo. Dat doet ook al veel!

Het forum hier (vind ik zelf) is ook een fijne uitlaatklep! Een hoop dames hier die in dezelfde (of ongeveer) situatie zitten als jou, en is altijd leuk om herkenning en begrip te krijgen!

Dikke proficiat met je zwangerschap iig !! En zoals je zelf zegt: onderschat jezelf niet Je kan het als je dat echt wil !!

 

Het klinkt heel lullig..... maar kijk uit met die gedachte.
Ik ben ook alleenstaand zwanger geweest, alleenstaande moeder voor zo'n dikke zeven/acht maanden.
Ontmoette mijn vent en nu heel happy. Maar vrienden? Ik had er heel erg veel, een hele groep en we waren ontzettend hecht.
Nu heb ik er nog een. En die, jaaa die heeft alles voor me over (en andersom) maar de rest... die heb ik sinds vier maanden zwangerschap niet meer gezien. Alleen een kaartje voor geboorte.
Mensen kunnen heel erg veranderen zodra je hulp nodig hebt. Ik was ervan overtuigd dat men voor me klaar kon staan op emotioneel vlak.. er was dus niemand. Laat staan financieel..

Meid, ik denk dat je het best kunt.
Je klinkt al redelijk strijdbaar, dus dat scheelt al een stuk.
Financieel heb je recht op alleenstaande ouder korting bij belasting. Evt kinderopvangtoeslag, je krijgt kinderbijslag en afhankelijk van inkomen zou je nog recht kunnen hebben op huurtoeslag, zorgtoeslag, kindgebondenbudget en vast nog wel meer dingetjes.
Ik weet ze niet allemaal op te lepelen omdat er in mijn situatie in korte tijd extreem veel veranderde qua inkomen.
(geen baan, toen twaalf uur werk, ineens 25 uur gekregen, officiele samenwoon-plannen dus financieel ook weer anders..)
het beste wat je (zeker in het begin) kunt doen is aankloppen bij maatschappelijk werk. Zij hebben vaak grote kennis van waar je wl en niet recht op hebt, hebben een luisterend oor en kunnen je vaak vertellen waar je naartoe moet om bepaalde dingen te regelen.

 

eerste dikgedrukte stukje in de quote is het antwoord op de tweede. Meid, JIJ moet je niet schamen he?
JIJ neemt je verantwoordelijkheid zo te lezen. Jij denkt erover na, bent ermee bezig. HIJ, echter, denkt "zal allemaal wel, ik doe mijn ogen dicht en dan bestaat het niet zodat ik er ook niet over na hoef te denken".
DAT is fout, niet jij!

qua verzorging denk ik niet dat je eisen kunt stellen. Tenzij je hem het kindje laat erkennen bij gemeente. Maar dat moet hij zelf ook willen. Er hangen dan alleen nog wat haken en ogen aan. Erkennen betekent ook dat hij alimentatie zal moeten betalen (zo te horen lijkt het er niet op alsof hij daar op zit te wachten) MAAR hij krijgt ook rechten. In mijn geval heb ik er voor gekozen het dus niet te laten erkennen. Op die manier ben IK de verantwoordelijke en bepaal IK of hij langskomt of wat dan ook. Denk eraan dat bij erkennen dus ook rechten komen en hij óók dingen kan gaan eisen.

 

Eens met NoukjeTygo.
Ik had wel een relatie tijdens mn zwangerschap maar hij was er nooit echt.
Ook ik hoopte op veel steun van vrienden maar ben er echt heel veel kwijtgeraakt!
Uiteindelijk laatste tremester wel samen gewoond etc. Maar eigenlijk meteen na debevalling stond ik er weer alleen voor, 3 weken later was het officieel.
Ik was er ook bang voor, financieel sta ik niet heel sterk, heb geen eigen woning meer, mn ouders zijn er wel maar ze hebben nooit langer dan 3 uurtjes opgepast. Ook omdat hun zeggen dat het mn eigen keus was.

Ook ik vind het loodzwaar, had t liever samen gedaan. Loop nu ook bij een maatschappelijk werkster. Maar net zoals iemand hierboven zei je kan zelf beslissen hoe je je kindje opvoed, hoeft hem of haar niet te delen!
Elke ochtend als ik mn dochtertje uit haar bedje haal zie ik een geweldige lach! Het is het allemaal waard.
Ik geniet iedere seconde van haar! En ondanks alle stress en problemen waardoor ze veel huilde is het nu een supervrolijke en gelukkige baby.

Succes! En gefeliciteerd met je zwangerschap.
Enne gebruik dit forum als uitlaatklep het helpt enorm!

 

Hoi Paige

JE KUNT HET ECHT!!! mijn moeder heeft er ook 3 opgevoed zonder vader en we zijn allemaal goed beland hoor
Ik heb echt een geweldige band met mijn moeder!


p.s zorg er wel voor dat de vader kinderalimentatie betaald
(mijn vader deed dit niet en wil niet dat hij net alsof doet dat ik niet besta)

 

Wat jij zegt over dat als de vader het kindje erkent en alimentatie betaald dat hij dan ook rechten heeft is niet helemaal zo hoor.

Als je aan de vader vraagt of hij het kindje wil erkennen, en hij geeft als antwoord nee, dan zou ik het via een advocaat bij de rechter neer leggen. Hier zitten voor jou, weinig tot geen kosten aan verbonden als je weinig inkomen hebt. Dan heb je alleen de kosten van een eigenbijdrage van ongeveer 70 euro. Uiteraard ligt ook dat aan je inkomen.

Ik heb een beste vriendin die bewust zwanger raakte, na 4 maanden zwangerschap ging vriend lief er vandoor. 3 dagen voor de geboorte kwam hij terug... maar uiteindelijk kreeg het kindje moeders naam. na 1,5 jaar besloten zij voor een tweede te gaan, eenmaal zwanger van de tweede vertrok hij weer bij 4 maanden zwangerschap.
Moeder liet alles rusten, maar heeft uiteindelijk toch een advocaat in handen genomen. Het heeft een paar maanden geduurd maar:
Beide kindjes zijn erkend, en er heeft een dna test plaats gevonden omdat hij dat o zo nodig vond. Hij bleek voor 99,9% vader te zijn van beide kids, goh wat verassend
Vervolgens moest hij dus van de rechter de kinderen erkennen, alimentatie betalen, en heeft verder geen rechten of plichten.
Waarom niet? Omdat hij alles tegen werkte en niets van de kinderen wou weten, alles wat hij de rechter en zijn advocaat vertelde was tegenstrijdig.
Moeder was trouwens bij de eerste 18 toen de kleine werd geboren, en bij de tweede 20. Toen ze zwanger was van de tweede ontmoette ze haar huidige man. Ze is nu gelukkig getrouwd en hij ziet haar kinderen als van zijn eigen.

Voor TS; Meid echt waar; waar een wil is, is een weg!
Ik heb zoveel respect voor mijn vriendin! Ze is een top moeder, en alles wat ze heeft moeten doorstaan heeft haar alleen maar sterker gemaakt!

Ik wil je heel veel succes wensen meid, je kunt het!

 

Het alleenstaande moederschap valt niet mee, ik was 21 toen ik beviel van een meisje....aan mijn bed stonden mijn moeder en nichtje.
Ik voelde al vrij snel datbik zwanger was, de vader van mijn dochter 7 jaar ouder dan ik had vrij veel problemen. Hij verliet de stad waar ik woonde, en verhuisde naar Amsterdam. Ik was toen 2 weken zwanger, had dit echter nog niet getest. Mijn dochter is inmiddels 13,we redden het wel. Zijn op elkaar ingespeeld, 4 handen op 1 buik. Een band die veel mensen niet begrijpen.Ze heeft overigens haar vader precies 5 x in haar leven gezien. Maar heeft een vader(mijn nieuwe vriend) die voor haar door het vuur zal gaan.