De titel zegt het eigenlijk al...mijn partner heeft zich bedacht... Laat ik even voorop stellen, dat ik heel blij ben dat wij al een geweldige zoon hebben, van nu 3 jaar. Hij is ontstaan na een lang traject van in totaal 9 vruchtbaarheidsbehandelingen (3x IUI, 1x IVF en 5x ICSI) Al vrij snel na zijn geboorte wist ik dat ik dolgraag een 2e kindje zou willen. Maar omdat mijn partner heel lang niet wist of hij dat ook wel wilde, heb ik mijn wens een tijd in de koelkast moeten zetten. Vorig jaar april/mei hebben we een gesprek gehad, en is hij uiteindelijk overstag gegaan. Ik heb toen gelijk het ZH gebeld en na een aantal verplichte gesprekken, ben ik in september weer begonnen met spuiten voor een nieuwe ICSI-poging. En die was raak...ik was zwanger!!! Helaas voor korte duur...3 dagen na de positieve test, kreeg ik een MK. Mijn gevoel werd daardoor alleen maar sterker...ik wil zó graag een 2e kindje! Om onze kansen te vergroten, wilde ik het graag proberen in het buitenland, Dusseldorf. Daar hebben we in november een intakegesprek gehad en in december nog een gesprek met onze eigen arts hier in NL. Zij opperde toen nog het KinderwensCentrum in Leiderdorp en daar hebben we vandaag een intakegesprek gehad. We hadden toen gezegd "Na Leiderdorp gaan we beslissen waar we de volgende poging gaan doen" Alleen...net in de auto vertelde mijn partner dat hij zich had bedacht...hij is gelukkig met mij en onze zoon. Voor hem hoeft een 2e kindje niet persé en wil zich zelf behoeden voor de eventuele teleurstellingen die we zouden kunnen gaan krijgen. Mijn droom valt in duigen...want om een kindje te krijgen, moet je er wel samen voor gaan. Ik wil hem niet dwingen om er voor te gaan, maar ik wil mijn wens ook niet opgeven. Ik weet dat ik het mezelf altijd kwalijk zal nemen, als ik niet alle kansen benut die ik heb. Ik ben ook bang dat ik het hem kwalijk zal nemen, als we dus echt nu stoppen. Pffff wat is dit moeilijk....
MissGin, pff, inderdaad erg moeilijk! Ik zou net als jij het mezelf altijd kwalijk nemen als ik niet alle kansen zou benutten die ik zou hebben/krijgen en misschien op de lange duur het ook mijn partner kwalijk zou nemen! Ik zou er toch nog eens goed samen over praten en hem goed duidelijk maken hoe jij erover denkt! En wat betreft de terleurstelling die zouden jullie allebei hebben en voor hem is dit traject niet zo zwaar als voor jou met al die behandelingen en punctie's die JIJ moet ondergaan! Mijn man zei zolang jij ermee door wilt gaan dan doen we dat, want voor jou is het het zwaarst. Woensdag hebben wij onze 1ste afspraak voor een gesprek staan voor een brusje! Ik wens je ontzettend veel sterkte met dit moeilijk dilemma! groetjes wanda
Misschien heeft je partner even tijd nodig het te verwerken.. Mannen zijn aparte wezens, die van mij wil soms ineens iets niet.. Maar als ik hem dan zeg dat ik het respecteer en wel zeg wat mijn gevoel is en ik laat hem.. komt hij er later 99% op terug.. Hoop overigens voor jou dat hij bij trekt. Zag dat jij ook in Zwijndrecht bent geweest, dr rijnsaard is echt fantastisch. Wij zijn, dom, naar het EMC gegaan maar daar willen ze na 1 poging met 7 eitjes, 1 bevruchting maar onvoldoende gedeeld niet verder. Nu intake voor Gent. Waarom zijn jullie naar DD gegaan, is Gent niet dichterbij?
Wat vreselijk moeilijk. Wij hebben dit gesprek ook gehad maar bij ons is het duidelijk dat mijn man wellicht nog wel door had willen gaan. Ik daarentegen, hoe pijnlijk die beslissing ook was, was het gehele circus gewoon zat. Ik kan je partner ook begrijpen. Waarschijnlijk ziet hij een zwaar traject weer voor zich die jullie hebben moeten afleggen voor jullie zoontje. Ik kan me goed voorstellen dat hij daar angstig van wordt, niet weer die molen in wil. Moeilijk moeilijk ... praten is het enige wat je kunt doen. En dan open staan ook voor zijn gevoel en gedachten, alsook dat hij open moet staan voor jou gevoel. Laat het hem maar vertellen wat hem zo tegenhoudt. En vertel waarom jij dit zo graag wil.
Het is misschien keihard, maar als hij het hier volledig uit zou sluiten en dus zou zeggen dat hij absoluut níét verder wil, zou het over zijn tussen ons. Ik kan me niet voorstellen dat wij uit elkaar zouden gaan, maar ik kan me nog minder voorstellen dat ik nooit meer zwanger zal raken (in ieder geval niet zonder daar alles aan gedaan te hebben!).. Heel veel sterkte, want dit is écht een rotsituatie!
Zo zou ik er nooit in willen staan ... Waarom zou mijn gevoel belangrijker zijn dan die van mijn man? Hij heeft ook niet om gevraagd om deze hele mallemolen toch?
Ik snap Shadixxx wel... TS, heel veel sterkte gewenst. Misschien zouden jullie het even een paar weken (moeilijk!!!!) ff niet over het onderwerp praten om ff alles de boel te laten?? Misschien dat hij daarna ruimte in zijn hoofd krijgt om er toch weer voor te gaan? Misschien kunnen jullie afspraken maken over hoeveel pogingen nog?? Suzeq, het heeft denk ik niet te maken met wie zijn gevoel belangrijker is. Het heeft meer te maken met de ander iets te ontzeggen door behandeling te weigeren. Voor kindje 1 zou ik ook bij manlief weggegaan zijn als hij niet meer wilde behandelen. Wij hebben nu een kindje en hij is toen steeds voor mij doorgegaan, terwijl hij het al wilde opgeven. Nu hebben we 1 kindje en hebben we ook al weer wat behandelingen ondergaan en wilde ik stoppen. Ik had het gevoel niet meer te kunnen... Hij wilde en kon nu niet stoppen en voor hem ga ik nu door. Dit omdat ik voor kindje 1 niet kon stoppen en als ik er aan denk hoe ik me toen voelde en manlief zei te willen opgeven... Ik kan hem dit niet aandoen. Ik denk dat je niet de ander kunt ontzeggen om door te vechten. Als je dat wel doet denk ik dat dat een breuk zal veroorzaken.... Hoeveel je ook van je partner houdt... En als je het wel kunt accepteren en bij je partner blijft ben je of onnozel of juist supersterk... Ik had mezelf onnozel gevonden als ik bij hem was gebleven als ik zonder hem kans had gemaakt en met hem geen kans door weigeren van behandelingen...
Ja hoe hard het ook klinkt, ik ben ook bang dat ik het mijn partner zou verwijten. Niet als we er alles aan gedaan hebben, en het dan uiteindelijk niet lukt. Maar wel nu...als hij nu ineens besluit dat hij toch niet meer verder wil. Terwijl we eigenlijk nog moeten beginnen (oke 1 poging gehad, zwanger maar na 3 dagen al mis) Ik wil in elk geval alle "gratis" pogingen doen en als het dan niet gelukt is, moet ik me er bij neerleggen dat een 2e kindje niet voor ons is weggelegd. Maar toen we vorig jaar besloten om voor een 2e kindje te gaan, had ik niet gedacht dat ik maar 1 kans zou krijgen! Ik laat hem nu maar even, als hij straks thuis komt van z'n werk zal ik er zelf niet over beginnen. Hij weet hoe ik er over denk en wat ik graag wil, dus nu maar hopen dat hij dat ook nog wil.
Ja natuurlijk mag dat Ieder mens is verschillend en heeft zijn eigen gevoel. Het is alleen zo moeilijk als 2 mensen in een relatie een ander gevoel over iets hebben. En het is natuurlijk niet zomaar iets, een kind willen. En dat maakt het ook zo moeilijk...
Ik snap je wel.. overigens heb ik nog geen kind maar al zou mijn vriend na poging 3 zeggen ik stop.. zou ik bij hem weggaan. Mijn wens wegstoppen kan niet en de relatie zou dat niet overleven, puur omdat ik mezelf ken. Ik zou het hem eeuwig kwalijk nemen.. Misschien is het anders omdat wij kindje 1 nog niet hebben.. Jouw verhaal geeft me op zich wel hoop MissGin, onze eerste ICSI was drama maar aan jouw verleden zie ik dat de aanhouder wint. Niet altijd misschien maar ik hou liever aan positieve voorbeelden vast..
daarom moet je erover praten en open staan voor de redenen van je partner. Ik zie het niet als ontzeggen van behandelingen, dat zijn gewoon klinische handelingen in een ziekenhuis, koud en volgens een protocol. Het zijn de emoties eromheen. Ik zou fysiek nog wel tig van zulke behandelingen aan kunnen ... emotioneel echter niet meer en ik kan me voorstellen dat je partner misschien ook van zulke gevoelens heeft. Dat jullie vorige traject emotioneel gewoon zwaar was, waardoor hij er moeite mee heeft. Kijk ... bij ons was het uiteindelijk mijn keuze. Ik wilde niet meer. Neemt niet weg dat ik daar vreselijk verdrietig over ben. Niet zozeer van de beslissing te stoppen (want daar sta ik 100% achter), maar meer het definitieve ervan, dat we altijd "maar" met z'n tweetjes blijven ... geen oma zal worden e.d.
Ja dat speelt ook zeker mee bij hem hoor, hij heeft die jaren als best zwaar ervaren, en dat is het natuurlijk ook. Hij is ook gewoon bang voor weer teleurstellingen en hij is misschien ook wel bang dat hoe ik daar dan weer op reageer. We zullen er zeker over blijven praten en als hij hij echt niet meer wil, dan moet ik voor mezelf uitvinden wat ik wil en belangrijker vindt...een 2e kind of het leven wat ik nu al heb...een gezonde zoon en een (toch wel ) geweldige man!
Ik zeg ook niet dat hij verder MOET, ik accepteer het best als hij dat niet wil. Dan moet hij alleen ook accepteren dat ik daar niet mee kan leven. Als je er echt alles aan hebt gedaan, elke kans gegrepen hebt en door bent gegaan tot er geen opties meer waren.. Dán kan ik het begrijpen. Maar opgeven? Terwijl je nog kansen hebt? Nee.. Maar Gin, is het gesprek verkeerd gelopen oid? Dat hij hier nu zo ineens mee komt? Of denk je dat dit voor hem al veel langer speelt en hij hier een tijd terug ook al zo over dacht? Of dat het misschien door je MK is gekomen? Dat hij daardoor bang is geworden?
Toen wij opnieuw van start gingen vond ik het direct weer loei en loeizwaar. Ook hoe ik last van de hormoonbehandelingen had, de hormonen, de angst, de spanning, de ziekenhuisbezoeken (250 km enkele rit)... Wij hebben nu voor kindje 2 alweer drie terugplaatsingen gehad (1 cryo, twee keer vers) en ik kon echt niet meer... Soms bekruipt mij nog steeds dat gevoel, dat ik niet meer kan. Ik vind het ook extra moelijk omdat ik het gevoel heb dat ik mijn kindje tijdens de behandelingen tekort doe door mijn slechts humeur en mijn afwezigheid. Maar hoe zou ik het manlief aan kunnen doen om mn kont in de krib te gooien? De behandelingen zijn kortdurend... Wij willen allebeide heel graag een biobrusje (het brusje komt sowieso, als mn buik niet meewerkt zal het een pleegbrusje worden!) en ik zag de pijn in zijn ogen welke de pijn in zijn hart weerspiegelde... Wij hebben nu afgesproken dat wij nog 1 met een max uitloop van 2 verse behandelingen doen. Daarna gaan wij voor pleegzorg. Tuurlijk wil ik heel graag nog een kindje en tuurlijk hoop ik enorm dat het gaat lukken. Maar echt voor mezelf doe ik deze 1 a 2 behandelingen niet meer. Deze zijn voor mijn vriend.
Kijk, dat was precies ook mijn gedachte voor dat we ons kindje kregen, jij verwoord het precies zoals ik het voelde..
Ik vind dit heel schappelijk klinken. Maar inderdaad, gun je man ook even de tijd om zijn teleurstelling te verwerken. Hij heeft recht op zijn eigen gevoel. Verwijt het hem niet. Je mag uiteraard wel verdrietig en teleurgesteld zijn... jij hebt ook je gevoelens! Maar wie weet trekt je man ook wel bij als hij ziet hoe graag jij het wil. Misschien kun je bespreken hoe je er samen zo goed mogelijk mee om zou kunnen gaan, zodat het misschien zo min mogelijk stress meebrengt? Een opbouwend gesprek dus...
Mijn partner heeft dat ook ooit gezegd, maar hij zei dat om míj te sparen. Hij zag mijn enorme verdriet na mijn laatste miskraam, en die was zo overweldigend, ook voor hem, dat hij toen zei dat ie niet meer verder wou gaan. Toen waren we nog op de natuurlijke manier bezig en zie nu: Nu zijn we toch in de MMM beland. Omdat we dat allebei willen, de wens naar een tweede is gewoon nog zo groot.
We hebben gisteravond een goed gesprek gehad en hij heeft vooral behoefte aan duidelijke afspraken. Nog steeds doet hij het vooral voor mij, maar zelf wil hij het natuurlijk ook. Na de laatste miskraam kwam zijn gevoel van toen, toen we bezig waren voor Kane, weer in volle hevigheid terug. Alle tegenslagen en teleurstellingen die we toen gehad hebben, dat rotgevoel kwam weer terug en hij wil dat liever niet meer meemaken. Ik natuurlijk ook niet, maar mijn kinderwens is sterker als dat van mijn vriend en ik heb het er voor over. Natuurlijk bestaat de kans dat we uiteindelijk alsnog geen 2e kindje krijgen, maar dan hebben we het in elk geval geprobeerd. We hebben afgesproken dat we alle vergoedde pogingen gaan doen (dat zijn er nu nog 3, we hebben er nog 2 uit de basisverzekering en ik krijg er nog 1 extra uit m'n aanvullende pakket) en dat willen we ook dit jaar nog allemaal gaan doen. We hopen natuurlijk dat we nog maar 1 poging nodig hebben! Maar hij wil niet dat we nu ook weer jaren bezig zijn. We stellen een einddatum en als het dan nog niet is gelukt, stoppen we ermee. Natuurlijk dan met pijn in m'n hart, maar ik besef ook dat ik m'n zegeningen moet tellen en gelukkig moet zijn met wat ik al heb. Ik heb vanmorgen gelijk naar Dusseldorf gebeld en ik kan gelukkig gelijk beginnen. Volgende week donderdag de uitgangsecho en zodra ik ongesteld wordt (rond 22 jan) beginnen met spuiten. Bedankt voor jullie reactie's!
Jeetje Missgin, heftig zeg! Maar gelukkig dus toch samen besloten er nog helemaal voor te gaan. (zag het net in DD topic)Hier helaas alweer heel wat icsi's verder voor een brusje dat er nog steeds niet is. Hier (i.p) ook een eind bepaald en moet zeggen...het geeft wel rust. Aan andere kant heb ik het idee dat ik nu zelf ook wel een klein beetje MMM moe begin te worden.