Voor mijn gevoel groeien mijn man en ik uit elkaar en dat wil ik niet. We zijn nu 8 jaar samen, waarvan 7 jaar getrouwd en we hebben samen 4 kinderen. Doordat ik binnen 4 maanden niet bedoeld zwanger werd hebben we maar een korte tijd echt samen gehad om elkaar te leren kennen, maar het voelde goed en we gingen ervoor. zo goed zelfs dat we na 1,5 jaar over een tweede na gingen denken. In die tussentijd hebben we mijn vader 5 weken opgevangen, want die was van de 1 op andere dag verdweenen en dat we hem gevonden hadden wilde hij alleen bij ons zijn. dat onze oudste bijna 3 vwas werd onze tweede dochter geboren. ik kreeg toen een pnd en ik wilde dolgraag een derde kindje en hij niet, maar dat onze tweede 13 maanden was besloten we voor een derde te gaan en ik was meteen zwanger. We kregen een gezonde zoon en alles leek goed te gaan tot 1 week na de bevalling een heftig iets zorgde ervoor dat de geboorte van onze derde een beetje na de achtergrond schoof en we het gebeuren een plekje moesten geven. Voor mijn gevoel was ons gezin niet af, maar hij wilde geen vierde en daar moest ik me leren leven, maar mijn droom voor een groot gezin bleef. Dat de derde 14 maanden was werd ik ondanks NFP en bv zwanger van de vierde. iets wat ik graag wilde, maar hij niet en ik voelde me svhuldig. Na een pittige zwangerschap, met de zorg of onze dochter wel of niets mankeerde werd onze dochter geboren en waar we al bang voor waren werd toch werkelijkheid onze kleine meid heeft craniosynostose (dichtgegroeide schedelnaden en in haar geval 2) weg roze wolk en welkom zorgen. Na 3 weken werd het bevestigd en nu moet ze begin april geopeerd worden in Rotterdam. Daarnaast is het in het begin een huilbaby geweest met reflux en teveel spanning in haar lijfje en erg druk en onrustig. Ook heeft ze een hemangioom en we lopen zh in en uit, maandelijks naar Rotterdam of hier naar het zkh. Daarnaast heeft mijn vader voor mijn bevalling besloten de handdoek in de ringen te gooien en na 35 jaar huwelijk bij mijn moeder weg te gaan, dit hoorde ik 2 weken na de bevalling, terwijl mijn man het al langer wist. Nu wonen ze sinds 2 weken echt apart. We hebben dus al best wel wat meegemaakt samen en ook zijn we er nog niet wat betreft de zor om onze jongste. maar ik heb het er moeilijk mee en wil er over praten of over andere zaken diebelangrijk zijn, maar hij praat niet. 's avonds zit hij naar de tv t staren en ik maar naar het beeldscherm van de laptop, en als ik wat dieper gesprek wil kapt hij het af. Samen op weg naar Rotterdam hebben we elkaar niets te vertellen alleen oppervlakkige dingen of het gaat om de kinderen. Mar ik mis zoveel in onze relatie, dit heb ik al zo vaak aangegeven en er wordt niets mee gedaan. Ik ben een prater en hij niet. Ik kan met mijn moeder gewoon 10 keer beter praten dan met mijn man. Het zou toch mijn maatje moeten zijn. Ik denk dat ik nog wel van hem hou, maar soms twifel ik aan alles. Het zal vast wel aan mij liggen, maar ik wil niet bij hem weg we hebben niet voor niets samen 4 kinderen, maar of ik het zo vol blijf houden in onze relatie. Daarnaast den ik dat hij een gezin met 4 kleine kinderen erg zwaar vind en dan vooral onze jongste dochter en dat geeft mijn een schuldgevoel want ik wilde graag een vierde en nu is het een zogenkindje wat veel huilt. ik wil alles doen om bij elkaar te blijven en voor zijn gevoel zit alles goed, maar voor mijn gevoel niet sorry voo rhet lange verhaal en het is nig niet eens alles, maar ik moest het van me afschrijven. de jongste ligt nu te huilen dus ik ga naar haar toe. Ik ben allang blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven. ik
Als ik je verhaal zo lees, lijkt het me ook moeilijk voor je man. Neemt niet weg, dat jij er niet van mag balen. Natuurlijk mag je eisen stellen binnen de relatie, maar het is wel zo, dat hij eigenlijk 2 kinderen wilden en nu hebben jullie er 4. Uiteraard is jou man er net zo verantwoordelijk voor. Ik ben nu zwanger van de 2de. Als het aan mij had gelegen, was dit eerder gebeurd. Nu zit er 7 jaar tussen, maar heb nooit mijn man gepusht of iets. Ik vind dat je er samen voor moet gaan, anders niet. Ik denk dat relatie therapie in deze een goede uitkomst zou zijn voor jullie. Als hij niet kan praten nu, zal dat 8 jaar geleden ook niet zo zijn geweest. Dus hij moet er misschien in geholpen worden. Schrijf anders een brief, waarin je je gevoelens uit. Dan kan hij de tijd nemen om te reageren. Sterkte en snap dat het heel pittig is voor je.
Het komt op mij over alsof jullie nooit tijd voor elkaar (gehad) hebben. Hebben jullie een gezamenlijke interesse, sport, hobby? Wat was ertussen jullie toen er nog geen kindjes waren? Het is wel hectisch een jong en groot gezin maar dat wordt makkelijker. Weet je man van je zorgen?
Zoals mijn verhaal er staat lijkt het alsof het alleen aan de kinderen ligt maar dat is niet zo. ik kan niet alle details opschrijven ivm prive. 8 jaar terug konden we wel met elkaar praten, maar niet zo diepgaand als ik zou willen achteraf. Ik mis dit en misschien is dat vooral het probleem Ik hou van hem en wil samen oud worden met hem, maar ik mis iets. brieven schrijven heb ik al vaker gedaan. De derde hebben we trouwns echt samen besloten en de vierdeja dat was ons cadeautje zeggen we altijd
Ton waren we verliefd en konden we alles wel kwijt aan elkaar, maar toen was hij al een binnenvetter en toonde hij niet zijn die[ste gevoelens en nu helemaal niet meer. Hij geeft aan dat gij het straka allemaa; we; ziet hoe get kopen gaat na de operatie en ik ben er al erg mee bezig.
Dat is heftig joh. Hier na de bevalling van de tweede precies hetzelfde! We leidden allebei een apart leven en het werd steeds erger. Wij hebben de laatste 3,5 jaar ook ontzettend veel meegemaakt. Nu zijn we in therapie en gaat het de goede kant op. Bij ons zit de liefde er nog zeker, dat is het belangrijkste! Als dat er nog is, zou ik zeker samen een oplossing gaan zoeken en evt. kan iemand jullie er bij helpen. Samen leuke dingen doen is ook heeel belangrijk! Heel veel sterkte!
ik weet wel wie je bent, maar ik hoe verder mijn mond. Wil alleen zeggen sterkte, het is niet makkelijk. 1 ding weet ik wel te veel pushen is niet goed, bij ons is het juist andersom, ik prop alles in me op. dus daar over kan ik verder geen advies geven, misschien bij je huisarts aan geven? misschien heeft hij advies of adressen. sterkte
Jullie hebben op dit moment ook wel veel zorgen, daar maakt je man zich vast ook zorgen over en misschien voelt hij zich wel schuldig omdat hij vind dat hij er te weinig voor je is. Mannen zijn vaak niet zo goed in dingen verwoorden en klappen dan dicht. Ik zeg maar wat hoor, het is denk ik wel een goed idee om relatietherapie o.d in te schakelen. Of misschien eens samen weg gaan?
Ik zou 's avonds samen op de bank of aan tafel een gesprek aan gaan. (tv en laptop uit). Geef aan dat je het niet meer trekt, en kijk hoe hij reageert. Relatietherapie kan. Een schrikeffect kan ook helpen, gewoon weggaan met de kinderen, en kijken hoe hij reageert. Dat is even heftig, maar als hij niet me je wilt praten moet je hem toch even wakker schudden.Vaak reageren ze snel (mijn man in een half uur)en ben je zo weer thuis. Scheiden is geen oplossing. Jullie hebben samen 4 kinderen, en jullie houden nog van elkaar, dus ik zeg; Ga ervoor! Succes!!
Weet je wat het is, jullie leven in een ontzettend drukke en heftige periode , niet gek dat je elkaar dan een beetje uit het oog verliest. Als je nou eens samen eruit gaat, soms helpt alleen het gevoel van met zijn tweetjes zijn al enorm, ga leuke dingen doen. Ik hoop dat jullie elkaar weer terug zullen vinden, vecht ervoor, haal in je hoofd op wat jullie zo leuk vonden aan elkaar en herbeleef die momenten samen. Ga op date, doe iets ongebruikelijks. Een vrijpartij brengt je ook vaker weer dichter bij elkaar. En oja, je kunt helemaal een goede ouder zijn wanneer je een goed team vormt met je man, dat zullen de kinderen ook voelen. sterkte!
WE hebben gisteravond dat hij uit zijn werk kwam nog even kunnen praten en ik heb een stuk van mijn gevoel kwijt gekend en hij had het zelf ook wel door. We gaan ervoor vechten en we gaan proberen meer tijd voor elkaar vrij te maken. Hij gaf wel heel duidelijk aan dat hij de zorg van onze jongste dochter zwaar vond, maar dat hij dol op haar was en geen spijt heeft van haar, maar hij het wel heftig vind een gezin met 4 kinderen en de tijd voor zichzelf mist. We gaan hier dus aan werken. Allemaal bedankt voor jullie lieve reactie's. Ik hoop dat het echt zo gaat zoals we het gisteren afgesproken hebben en dat we er samen uit komen.
fijn dat je goed gesproken hebt met je man. En nu gelijk een oppas regelen en een avondje uit samen plannen!!!!
Fijn dat je met elkaar hebt gesproken en dat hij ook inziet dat het zo fout dreigt te gaan. Probeer gewoon elke week even tijd voor elkaar te maken, al is het maar een etentje voor 2 als de kids op bed liggen, of een massage ofzo. Is ontspannend en je bent met elkaar bezig
Wat fijn dat jullie het gisteravond besproken hebben! Verder wil ik als tip meegeven dat teveel pushen alleen maar averechts werkt.
jeetje meid wat heftig allemaal het is net of ik mijn verhaal lees maar dan net wat anders volg je hart lieve meid onwijs veel sterkte